ห้องเก็บของส่วนตัวห้ามเข้า

ลำดับตอนที่ #9 : ส่งลูกชาย>[]

ใบสมัคร

 

รูปภาพ ::(ปืนไม่เกี่ยว มันเป็นแค่ปืนที่ติดมากับรูปนะครับ) 


ชื่อ :: วาเลนเซีย เนเวย์เรีย


ชื่อเล่น :: วานท์


อายุ ::  17


สัญชาติ :: อังกฤษ


ลักษณะภายนอก :: เรือนผมสีดำขลับ ดวงตาสีแดงอมม่วงมรกตดูงดงาม ผิวขาวออกซีด ส่วนสูง 179 ซม. น้ำ หนัก 50 กก. ใบหน้าไร้รอยยิ้ม จมูกโด่ง รูปร่างสมส่วน


บุคลิก :: เป็นคนใจเย็น รอบครอบ แต่เมื่อถึงเวลาที่จำเป็นก็ต้องบู๊แหลกสถานเดียว ชอบอยู่อย่างสันโดษ ยิ้มไม่เก่ง ชอบแสยะยิ้มเวลาสนุกหรือสะใจอยู่ ขี้เหงา เกลียดพวกชอบดูถูกคนอื่น เชื่อมั่นในตัวเอง เวลาโกรธจะต่อยหรือเตะคนที่ทำโกรธ เป็นคนที่จะยอมทุกอย่างเพื่อไม่ให้สิ่งสำคัญหายไป(หมายถึงคนที่ยอมรับตนเป็นเพื่อน) เข้ากับคนอื่นไม่ค่อยได้


ชอบ :: ที่ๆหนาว(เย็นสบายดี)/คนที่เข้าใจจิตของตน(แทบอยากจะวิ่งเข้าไปกอด)


ไม่ชอบ :: การมองโลกในแง่ดี(อยากจะอาเจียนสุดๆ!)


เกลียด :: พวกที่ชอบดูถูกคนอื่น(จะเดินเข้าไปต่อยหน้าหนึ่งที)


กลัว :: การสูญเสียสิ่งสำคัญไป(ถ้าเห็นสิ่งสำคัญหายไปจะร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว)


โรคประจำตัว :: ไม่มี


ประวัติโดยย่อ :: ลูกชายคนเดียวของตระกูลเนเวย์เรีย พ่อและแม่เสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนตร์ นั้นเป็นครั้งแรกที่ได้รู้จักกับคำว่า "สูญเสีย" จึงไม่อยากสูญเสียสิ่งสำคัญไปอีกเป็นครั้งที่สอง


อาวุธที่ถนัด :: ปืน


อาวุธที่พกติดตัว :: มีดพับและท่อนเหล็ก(พับได้)


สิ่งของที่พกติดตัว :: นาฬิกาพกเป็นของดูต่างหน้าของพ่อและแม่ 


ความสามารถพิเศษ :: ยิงปืนแม่น,สามารถขยับตัวได้อย่างใจนึก,มีประสาทรับรู้ที่ไวผิดมนุษย์มานาเขา


ความสัมพันธ์กับตัวละครอื่น :: ไม่มีความสัมพันธ์




...................................................................


ส่งออริท่านมาตอบคำถามเรานะค่ะ

"สวัสดี คุณชื่ออะไรเหรอ ทำไมถึงมาสมัครละ" เสียงทุ้มแหบๆดังขึ้นภายใต้เสื้อคลุมฮู้ดสีดำ ในห้องสี่เหลี่ยมที่ทาผนังสีดำ พื้นกระเบื้องสีดำสลับแดง และโต๊ะสีทองที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง เจ้าของเสียงกำลังอ่านใบสมัครที่คนตรงหน้าเพิ่งกรอกเสร็จ นิ้วมืออีกข้างที่ว่าง เคาะโต๊ะเป็นจังหวะ 
::"...ผมชื่อ วาเลนเซีย เนเวย์เรีย หรือจะเรียกว่า วานท์ก็ได้ครับ ที่มาสมัครก็เพราะอย่างทำให้ความปราถนาเป็นจริง" เด็กหนุ่มผมเสียงเรียบไร้ซึ่งอารมณ์


"อือฮึ... ความปราถนาของคุณ คืออะไร" เขาเอียงคอมองคนตรงหน้าอีกครั้ง แล้วเพ่งมองแบบที่เคยทำกับลูกน้อง ซึ่งมันทำให้พวกลูกน้องกลัวจนตัวสั่น เขาอยากเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้าเสียหน่อย
::".....การที่จะมีใครซักคนที่เชื่อใจและยอมรับในตัวของผม!" เด็กหนุ่มพูดเสียงจริงจังและหนักแน่น


"อืม งั้นเหรอ ไม่ยากๆ เรื่องแค่นี้ แต่มันต้องมีของแลกเปลี่ยน" เขาวางใบสมัครลงบนโต๊ะแล้วประสานมือวางไว้เหนือใบสมัคร เขาแสยะยิ้มเล็กๆ
::"..ข้อแลกเปลี่ยนงั้นหรอ?...หึ! เอาสิ!" เด็กหนุ่มแสยะยิ้มด้วยความนึกสนุก


"ขอของแลกเปลี่ยนแค่วิญญาณของคุณก็พอ ถ้าเอาชีวิตรอดได้ภายใน 7 วัน จากนักล่า แค่นั้นแหละ" เขาเอามือขึ้นเท้าคางแล้วเหลือบมองไปยังมุมมืดของห้อง ถ้าไม่สังเกตให้ดีจะไม่อาจะเห็น'นักล่า'ที่แฝงตัวอยู่ได้เลย
::"...งั้นหรอ..แลกเปลี่ยนด้วยวิณญาณสินะ" เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มหน้าอกตัวเองเอาไว้ "...ก็ได้! ฉันยอมรับขอแลกเปลี่ยนนี้!"

"โอเค ขอบคุณที่มาสมัคร เชิญกลับไปได้แล้ว ผมมีคนอื่นที่ต้องคุยอีก" เขาผายมือไปทางประตู
::"ขอบคุณมากครับ...งั้นผมขอตัว" เด็กหนุ่มพูดจบแล้วเดินออกไป