Buddy Game มหันตภัยคู่หูนักล่า

ลำดับตอนที่ #9 : IIบทนำII

‘ถ้าหาก....ในโลกของพวกเรา.....เกิดเหตุการณ์ที่ไม่น่าเชื่อขึ้นมาละ?’

นั้นคือคำพูดของชายชราคนหนึ่งที่พูดขึ้นกับเด็กน้อย

    ‘ประกาศค่ะ! เมื่อคืนวานไม่เกิดคดีการหายตัวไปของนักเรียนชายคนหนึ่งค่ะ!’ ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีควันบุหรี่ ที่มีดวงตาสีเขียวมรกต นั่งอยู่ที่โซฟาหน้โทรทัศน์  ชายหนุ่มจ้องข่าวที่พึ่งประกาศเมื่อกี้อย่างสนใจ “เฮ้ นายคิดว่าข่าวนี้มันฟังดูแปลกๆนะ...ว่าไหม คุณรองผอ.ที่เคารพ~” ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีควันบุหรี่เอยขึ้นพร้อมหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา คนที่ยืนอยู่นั้นมีเรือนผมสีดำและดวงตาสีแดงทับทิม แล้วเอยขึ้นว่า “แล้วคิดว่าคนที่ทำให้เกิดคดีนี้ขึ้นคือใครละครับ....” ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำจ้องชายหนุ่มที่นั่งอยู่ “แหม่ๆ~  ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ...ถึงฉันเป็นคนที่ทำให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นมาก็เถอะ ยังไงซะก็ไม่มีใครจับฉันได้อยู่แล้วละ!” ชายหนุ่มเรือนผมสีควันบุหรี่ยิ้มอย่างร่าเริง(มันไม่ดูอายุตัวเองเลย- -) “นี้คุณไม่คิดที่จะรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำลงไปหน่อยหรือครับ?” ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังจ้องชายที่นั่งอยู่ด้วยหางตา “ฮ่าๆๆๆ นายนี้ยังน่าสนใจเหมือนเลยนะโค....!”  ปึกเสียพัดกระดาษอันใหญ่(ห๊ะ?)กระทบเข้ากับหัวของคนที่นั่งอยู่ “โอ๊ยย~  ทำอะไรเนี่ย= =!” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หันมองชายที่ยืนอยู่ “กรุณาอย่าเรียกชื่อผมว่าโคยะ เด็ด ขาด- -*!” เมื่อเกิดการทะเลาะวิวาท(?)กันเกิดขึ้น สิ่งที่ยุติการทะเลาะวิวาทนี้ได้คือเสียงที่มาจากโทรทัศน์นั้นเอง ‘ขอประกาศอีกครั้งค่ะ! เราได้รับแจ้งมาว่ามีเด็กจากประเทศที่หายตัวไปด้วยค่ะ! เหตุการณ์นี้ไม่มีใครทราบสาเหตุของการหายตัวไปของเด็กเหล่านี้ค่ะ! เราไปดูฝั่งครอบครัวของเด็กที่หายกันเถอะค่ะ...’ ชายทั้งสองหันไปมองโทรทัศน์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ‘ช่วยบอกหน่อยได้ไหมค่ะ ว่าเด็กที่หายตัวไปมีความสำพันธ์ยังไงกับพวกคุณหรอค่พ?’ หญิงสาวนักข่าวในโทรทัศน์เดินเข้าไปถาม แล้วชายชราในโทรทัศน์ก็เอยขึ้นว่า ‘อ๋อ เด็กคนนั้นเป็นเด็กข้างบ้านของพวกเรานะครับ’ บทสนทนาของคนในโทรทัศน์ก็พูดคุยกันต่อไป จนชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีควันบุหรี่ก็หมดความอดทนปิดโทรทัศน์ด้วยความเร็วแสง(ว็อท?) “แบบนี้มันดีแล้วหรอครับ...” ชายหนุ่มอีกคนเอยขึ้น “เออ...แบบนี้แหละดีแล้ว...เพราะว่าเด็กพวกนั้นเป็นผู้ถูกเลือกยังไงละ...” ชายหนุ่มเรือนผมสีควันบุหรี่เอยเสียงเรียบ “งั้นหรอครับ....แต่ผมว่าคุณควรไปพักผ่อนได้แล้วนะครับ ‘ดาวีน่า’ ” ชายหนุ่มเรือนผมสีดำเอยขึ้น “นั้นสินะ....ตอนนี้ก็ตี 2 แล้วด้วย” ดาวีน่าหันไปมองนาฬิกาแขวนผนัง “งั้น...ฉันจะรอจนกว่าจะได้เจอพวกเธอนะ....เหล่าเด็กหนุ่มสาวทั้งหลาย หึหึหึ” แล้วดาวีน่าและรองผอ.ก็เดินออกไปจากห้องที่พวกเขาอยู่กันในตอนแรก เพื่อไปนอนนน(ห๊ะ)

บทนำจบแล้ว แต่มึนมากกก ยังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ  สั้นไปนิด็ก็