- The only reason เพราะ ' รัก -

ลำดับตอนที่ #3 : จะหยุดเวลาได้มั้ย?

 

ริท Prak

 

  พี่โน่หายไป.. ไม่แม้แต่จะโทรหาไม่มีการติดต่อใดๆทั้งสิ้นจากพี่โน่เลย ถ้าพี่โน่มีเหตุผลของพี่โน่ผมก็พร้อมที่จะปล่อยและพร้อมที่จะยินดีกับรักครั้งใหม่ของพี่โน่ แม้ว่าผมจะเสียใจ

หรือรักพี่โน่มากแค่ใหนแต่ผมคงเห็นแก่ตัวไม่พอที่จะรั้งพี่โน่ไว้กับความรักที่อธิบายยากของผม ถ้าเหตุผลและการตัดสินใจของพี่โน่คือต้องการที่จะไป ผมพร้อมยินดีรับความเจ็บ

และเสียใจไว้เอง 

- กัน - //เก็บรอยยิ้มฉันไว้ในใจของเธอ ~

" ฮัลโหลริท มึงอยู่ในทำไม่ยังไม่กลับบ้านดึกแล้วน่ะ! " ไอ้กันมันติดนิสัยขี้บ่นจังแฮะพูดรั่วเหมือนกับกลัวใครแทรก และที่สำคัญมันรู้ใด้ไงว่าผมไม่ได้อยูบ้าน! 

" เฮี้ยยย ไอ้ริทมึงฟังกูอยู่มั้ย " 

" เอ่อ ฟังมึงรู้ได้ไงว่ากูไม่ได้อยู่บ้าน " ผมถามด้วยความสงสัย?

" กูได้ยินเสียง รถน่ะ มึงไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องน่ะดึกแล้วทำไมมึงยังไม่กลับบ้าน " กันตอบพร้อมยิงคำถามให้ผมอีกครั้ง

" กูออกมารับลมที่สวนฯในหมู่บ้านนี้เองเดี๋ยวก๊กลับแล้ว ว่าแต่มึงมีไร "ผมตอบมันไปพร้อมถามกับบ้าง

" ป่าวกูแค่โทรมาเฉยๆ กูโทรหามึงไม่ได้รึไง " ใช่ผมไม่รู้เหตุผลมันแต่ช่างมันเถอะตอนนี้ผมไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น

" กูก็ไม่ได้ว่าอะไร เฮ้ยไอ้กันแค่นี้ก่อนนะมึงฝนตกว่ะรีบวิ่งกลับบ้านก่อน " ผมบอกแล้วรีบกดตัดสายพร้อมปิดเครื่องเพราะเมื่อกี้ผมเห็นฟ้าผ่าเป็นเส้นเลย .. เปาะแป๊ะๆๆ ... เอา

แล้วไงฝนลงเม็ดแล้ว ผมรีบวิ่งกลับบ้านให้เร็วที่สุดแต่ฝนมันเร็วกว่าผมตกเอาเป็นเอาตายเลยตอนนี้ผมจึงหยุดวิ่งแล้วเดินไปเพราะยังไงก็เปียกอยู่ดี เฮ้ออ 

   
       โห้ นี่ผมลืมเปิดไฟบ้านไว้หรอเนี่ยมืดติึบเลย " อ้าวเฮ้ย ! ไฟดับหรอเนี้ย   " ซวยแล้วไงแล้วผมจะนอนได้ไงเนี่ยไฟบ้านดับทำไม ผมคลำๆหาทางเพื่อไปเทียนมาจุด ..หมับบ!

" กรี้ดดดดด " ผมตกใจพร้อมส่งเสียงลั่นบ้านอยู่ดีก็มีใครไม่รู้กระชากตัวผมจนเกือบล้ม 

" ไปใหนมา ! " เอ๊ะ เสียงนี่มัน.. 

" พะ พี่โน " ผมเรียกชื่อพี่โน่ไม่เต็มเสียงเพราะยังตกใจ

" พี่ถามว่าไปไหนมา ฮ๊ะริท!! " พี่โน่ตะโกนไส่หน้าผมอีกครั้ง จนผมตกใจอีกรอบ พอตั้งสติได้ผมจึงสวนกลับด้วยความน้อยใจ

" ริทจะไปไหนมันก็เรื่องของริท พี่โน่จะถามริททำไม เราเป็นแค่พี่น้องกันไม่ใช่หรอ ริทจะเป็นจะตายยังไงมันก็ไม่เกี่ยวไม่สำคัญกับพี่อยู่ดีพี่จะอยากรู้ไปทำไม! " ผมตะโกนใส่พี่โน่ไป

ทั้งน้ำตา ทั้งที่เขาทำเหมือนกับผมไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาแล้วเขาจะมาทำแบบนี้ทำไม น้ำตาที่ผมพยายามห้ามก็เหมือนมันยิ่งไหลยิ่งพี่โน่เงียบผมยิ่งร้องยิ่งสะอึก " ฮึก ฮึก ๆ พี่ทำ

แบ บ นี้กับ ริท ทะ ทำไม พี่ทำร้ายหะ หัวใจของ ริททำ ไม " ผมทรุดลงนั่งอย่างหมดแรง พร้อมกับถามพี่โน่ด้วยเสียงที่ขาดหาย 

" ริท พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจตะโกนใส่หน้าริท พี่แค่โมโหที่ริทกลับบ้านดึก พี่ขอโทษริท พี่ขอโทษ " พี่โน่พูดพร้อมกับนั่งลงกอดผมไว้ ไม่เลยพี่โน่ริทไม่ได้เสียใจกับเรื่องนี้เลย เรื่องที่

ริทเสียใจคือเรื่องพี่กับเขาต่างหาก ผมคิดในใจตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งร้องไห้ในอ้อมแขนพี่โน่  เปรี้ยงงง! 

" กรี้ดดดดด " ผมตกใจเสียงฟ้าร้อง พร้อมกับกอดพีโน่แน่น

" ไม่เป็นไรริท พี่อยู่นี้ อยู่ตรงนี้ริทไม่ต้องกล้วอะไร ^^ " 

" ระ ริท กลัว ฮึกๆ ริทกลัว กลัวว่าพี่จะทิ้งริทไป !" อย่าทิ้งริทไปน่ะ ผมอยากพูดคำนี้ออกไป แต่ไม่กล้าพอ 

" พี่จะอยู่ ตรงนี้ และริทก็จะอยู่ตรงนี้ ตลอดไป " พี่โน่จับมือของผมไปแตะที่หัวใจของผม และของพี่โน่ มันยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่ ยิ่งเวลาพี่โน่ค่อยๆเช็ดน้ำตาผมมันก็ยิ่ง

ทำให้ผมร้องไห้ สำผัสที่โอนโยนที่พี่โน่ให้ผมมันยิ่งทำให้ผมรัก รักเขาจนหมดหัวใจ

" ไม่ร้องน่ะคนดีของพี่ พี่ไม่ชอบน้ำตาของริทเลย " ผมตั้งสติอีกครั้งก่อนเอ่ยขึ้น

" ระหว่างริทกับเขา พี่รั.... อ๊ะ " ผมพูดได้แค่นั้นเสียงผมก็ถูกกลืนหายไปด้วย จูบ ของพี่โน่ จูบที่เต็มไปด้วยความเศร้า ความอ่อนโยน ความรัก 

" ขอแค่ริท เชื่อในพี่ " พี่โน่พูดจบ ก็ก้มลงจูบผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันต่างจากครั้งแรก ที่ไม่มีความเศร้า และเขาคนในเขามาในความรู้สึก 

   
พรุ่งนี้พี่จะเป็นแบบนี้มั้ย พี่จะรักริทแบบวันนี้มั้ย หรือพรุ่งนี้พี่จะเปลี่ยนไปอีก ถ้าเป็นแบบนั้น ช่วยหยุดเวลาให้ริทได้มั้ยหยุดแค่ที่มีพี่โน่มีริทแบบนี้ตลอดไปได้มั้ย •••