พัฒนาการด้านการเมืองการปกครองของไทย

ลำดับตอนที่ #7 : ยุคเผด็จการอำนาจนิยม (พ.ศ.2490 – พ.ศ.2516)

เป็นยุคที่คณะทหารและกองทัพได้เข้ามามีบทบาททางการเมืองการปกครองประเทศ โดยการยึดอำนาจทำรัฐประหาร และถือว่าเป็นการดำเนินการปกครองของข้าราชการ โดยข้าราชการและเพื่อข้าราชการ จนกระทั่งมีการให้สมญาการปกครองในยุคนี้ว่าเป็น “ยุคอำมาตยาธิไตย” โดยมีการรัฐประหารเป็นเครื่องมือหลักในการขับเคลื่อน

ในช่วง 25 ปี ระหว่าง 2475 – 2500 ได้มีรัฐธรรมนูญ 6 ฉบับ มีการเลือกตั้ง 9 ครั้ง มีการรัฐประหารและการกบฏ 10 ครั้ง ดังนั้นหากคิดเฉลี่ยอาจกล่าวได้ว่า มีรัฐธรรมนูญ 1 ฉบับต่อ4.1 ปี มีการเลือกตั้ง 1 ครั้งต่อ 2.7 ปี และมีการขัดแย้งทางการเมืองในรูปแบบของรัฐประหารหรือการกบฏทุก ๆ 2.5 ปี ซึ่งแสดงให้เห็นดังนี้

20 มิถุนายน 2476      คณะรัฐประหาร
11 ตุลาคม 2476        กบฏบวรเดช
3 สิงหาคม 2478        กบฏนายสิบ                         
29 มกราคม 2481      กบฏพระยาทรงสุรเดช
8 พฤศจิกายน 2490    คณะรัฐประหาร
1 ตุลาคม 2491          กบฏเสนาธิการ
26 กุมภาพันธ์ 2492   กบฏวังหลวง
29 มิถุนายน 2494      กบฏแมนฮัตตัน
16 กันยายน 2500      คณะรัฐประหาร
20 ตุลาคม 2501        คณะปฏิวัติ 

ในขณะเดียวกัน หากพิจารณาจะเห็นว่า ทหารได้กุมอำนาจในฐานะนายกรัฐมนตรีถึง 21 ปี ครึ่ง ซึ่งแสดงได้ดังนี้

	ภูมิหลัง	ช่วงเวลาในการดำรงตำแหน่ง
1. พระยามโนปกรณ์นิติธาดา 2. พระยาพหลพยุหเสนา 3. จอมพล ป. พิบูลสงคราม 4. นายควง อภัยวงศ์ 5. นายทวี บุณยเกตุ 6. หม่อมราชวงศ์เสนีย์ ปราโมช 7. นายปรีดี พนมยงค์ 8. พลเรือตรีถวัลย์ ธำรงนาวาสวัสดิ์	พลเรือน ทหาร ทหาร พลเรือน พลเรือน พลเรือน พลเรือน ทหาร	11 เดือน 23 วัน 5 ปี 5 เดือน 23 วัน 14 ปี 11 เดือน 11 วัน 1 ปี 6 เดือน 17 วัน 17 วัน 10 เดือน 13 วัน 4 เดือน 17 วัน 1 ปี 2 เดือน 18 วัน