ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
หกโมงตรงไม่ขาดไม่เกิน รถของเค้กแล่นมาถึงหน้าหอพักเพื่อรับน้องสุดที่รักของบุณตามคำบอกของเพื่อนก่อนจะเห็นเด็กหนุ่มตัวสูงยืนอยู่ในท่าสบายๆกับเสื้อฮาวายและกางเกงขาสามส่วนสีน้ำตาลอ่อน
“น้องจอม มาเร็วๆ หิวจะแย่”
“แถวนี้มีที่กดเงินมั้ยครับ”
“ธนาคารไร”
เค้กถามออกไปเสียงห้วนก่อนที่บุณจะหยิกเข้าที่แขนเบาๆ
“อีบุณ!”
“มึงอ่ะเงียบนะ กดธนาคารที่มอทำบัตรให้ใช่เปล่า”
“ครับ รบกวนหน่อย”
คำแรกตอบบุณแต่ประโยคหลังหันกลับมายิ้มให้เขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ฝ่ามือเล็กของเล็กกำเข้ากับพวงมาลัยแน่นก่อนที่บุณจะมองสลับไปมา
“อีเค้ก ไปดิ”
“เออ กำลังจะออกนี่ไง”
สายตาแบบนั้นคืออะไร
ไม่รู้แล้ว เค้กจะกินหมูกระทะ!!
//
พี่ปีสองสี่คนกับน้องปีหนึ่งจำนวนหนึ่งคนมารวมกันที่ร้านหมูกระทะที่บุณโฆษณานักหนากับจอมว่าอร่อยที่สุดโดยมีตัวของจอมเองเป็นเจ้ามือและบุณที่มีความสุขเกินกว่าใครจนฝ่ามือหนาของอรุณต้องบีบแก้มอ้วนของเพื่อนตัวเล็กกว่าแรงๆ
“แดกจริงๆหมูกระทะเนี่ย แดกจริ๊ง อ้วนสัส”
“เสือกๆ”
ตะเกียบที่ถูกแกะออกมาจากซองถูกใช้ตีเข้ากับมือของอรุณจนเสียงดังทำเอาคนตัวสูงร้องออกมาแล้วนั่งเป่ามือตัวเอง
“ลันดูดิ ไอ้บุณมันตีอ่ะ แดงเลย”
“ตอแหล”
ไม่ใช่เสียงบุณแต่เป็นเสียงของเค้กที่กำลังนั่งคีบน้ำแข็งและรินน้ำให้ทุกคนอยู่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเบ้ปากใส่อรุณไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้
เขายื่นแก้วไปทางฝั่งของจอมก่อนที่รุ่นน้องตัวสูงจะหยิบแก้วที่ใส่เป๊ปซี่เย็นชื่นใจส่งต่อไปให้รุ่นพี่แต่ละคนจนครบก่อนจะหันมามองคนข้างๆที่แก้วน้ำว่างเปล่า
“พี่ไม่กินน้ำเหรอครับ”
ท่ามกลางความวุ่นวายระหว่างที่เพื่อนตีกัน จอมถามขึ้นก่อนที่เค้กจะหันไปมอง
“เดี๋ยวกินน้ำเปล่า”
“อา..”
เพราะไม่รู้ว่าพี่เขากินน้ำเปล่า จอมเลยสั่งมาแต่น้ำอัดลมเท่านั้น
“ขอสั่งน้ำเปล่าได้มั้ย ปกติไม่ค่อยกินน้ำอัดลม”
“ได้ครับ เอาที่พี่สะดวก”
จอมส่งยิ้มกลับไปตามเดิมก่อนที่เค้กจะเรียกพนักงานมาสั่งน้ำพร้อมกับชุดหมูกระทะที่วางเสิร์ฟลงบนโต๊ะยั่วน้ำลายของคนหิวได้อย่างดี
“ฮือ ย่าง ย่างเลยยยยย”
บุณส่งเสียงอย่างตื่นเต้นก่อนที่จอมจะขยี้หัวคนที่นั่งหัวโต๊ะแทนเขาไปเบาๆแล้วคีบมันหมูขึ้นวางพลางลากไปทั่วกระทะแล้วตามด้วยบุณที่คีบหมูและผักใส่ลงมาไม่ยั้งจนลันต้องออกเสียงห้ามไว้ก่อนเพราะกลัวจะกินไม่ทัน
“บุณมึงเบาหน่อย ไอ้เหี้ยย”
ลันยื่นมือไปตีมือเล็กๆของบุณที่ยังคงคีบหมูไม่หยุดจนเพื่อนตัวขาวเบะปากออกมาแล้วขยับตัวไปซบรุ่นน้องคนสนิท
“น้องจอม พี่หิวอ่ะ”
จอมหัวเราะออกมาเมื่อบุณใช้ลูกอ้อนกับเขาแบบที่เคยเล่นกันเวลาพี่บุณถูกแม่ตีก่อนจะฝ่ามือหนาที่กำลังย่างเนื้อบนเตาจะละออกมาขยี้หัวบุณอีกครั้ง
“เดี๋ยวย่างให้ นั่งเฉยๆ พี่อย่าซน”
อรุณขยับตะเกียบเข้ามาใกล้ปากก่อนจะเหล่ตามองสองคนที่ดูจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษพลางมองไปทางเค้กแล้วยกขาขึ้นเตะหน้าแข้งเพื่อนที่นั่งเยื้องเขาไปเบาๆ
“อีสัสอรุณ”
เค้กพ่นคำด่าออกมาก่อนที่ทั้งโต๊ะจะหันไปมองคนที่ถูกก่นด่าเป็นตาเดียว
“โทษที เมื่อยขา”
อรุณยักไหล่ก่อนที่มื้ออาหารที่มีจอมเป็นเจ้ามือจะดำเนินต่อไปอย่างไม่มีใครหยุดยั้งความหิวของบุณได้และแน่นอนว่ามื้อนี้จอมออกราคาเต็มไม่มีใครหาร
ทั้งห้าคนค่อยๆทยอยลุกไปตักของหวานหลังจัดการกับของคาวเสร็จเรียบร้อยโดยที่จอมและเค้กอาสานั่งเฝ้าโต๊ะ ปล่อยให้ทั้งสามคนที่เหลือจัดการส่วนของตัวเองให้เสร็จก่อน
เค้กเขี่ยไปมาตามน้ำซุปที่เหลือในกระทะย่างก่อนจะหันหน้ากลับไปมองบุณและอรุณกับลันที่ยังคงเลือกอาหารหวานตรงหน้าไม่เสร็จแล้วหันกลับมาหาเด็กตัวสูงข้างๆที่ยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม
“จอม ชื่อจอมใช่มั้ย”
เด็กหนุ่มหันกลับมาหาเขาก่อนจะพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มออกมา
เป็นยิ้มที่เค้กมองแล้วขัดใจเสียจริง
“ชอบบุณรึเปล่า”
เขาเป็นคนที่ตรงพอควร และอะไรที่สงสัยเค้กก็ย่อมถามออกมาเพื่อต้องการคำตอบ
คนตรงหน้าขมวดคิ้วแต่กลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาซึ่งมันขัดกันเหลือเกิน
“ทำไมคิดงั้นล่ะครับ”
“ไม่ได้คิดคนเดียวหรอก”
“ลันดูดิ ไอ้บุณมันตีอ่ะ แดงเลย”
“ตอแหล”
ไม่ใช่เสียงบุณแต่เป็นเสียงของเค้กที่กำลังนั่งคีบน้ำแข็งและรินน้ำให้ทุกคนอยู่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะเบ้ปากใส่อรุณไปทีนึงด้วยความหมั่นไส้
เขายื่นแก้วไปทางฝั่งของจอมก่อนที่รุ่นน้องตัวสูงจะหยิบแก้วที่ใส่เป๊ปซี่เย็นชื่นใจส่งต่อไปให้รุ่นพี่แต่ละคนจนครบก่อนจะหันมามองคนข้างๆที่แก้วน้ำว่างเปล่า
“พี่ไม่กินน้ำเหรอครับ”
ท่ามกลางความวุ่นวายระหว่างที่เพื่อนตีกัน จอมถามขึ้นก่อนที่เค้กจะหันไปมอง
“เดี๋ยวกินน้ำเปล่า”
“อา..”
เพราะไม่รู้ว่าพี่เขากินน้ำเปล่า จอมเลยสั่งมาแต่น้ำอัดลมเท่านั้น
“ขอสั่งน้ำเปล่าได้มั้ย ปกติไม่ค่อยกินน้ำอัดลม”
“ได้ครับ เอาที่พี่สะดวก”
จอมส่งยิ้มกลับไปตามเดิมก่อนที่เค้กจะเรียกพนักงานมาสั่งน้ำพร้อมกับชุดหมูกระทะที่วางเสิร์ฟลงบนโต๊ะยั่วน้ำลายของคนหิวได้อย่างดี
“ฮือ ย่าง ย่างเลยยยยย”
บุณส่งเสียงอย่างตื่นเต้นก่อนที่จอมจะขยี้หัวคนที่นั่งหัวโต๊ะแทนเขาไปเบาๆแล้วคีบมันหมูขึ้นวางพลางลากไปทั่วกระทะแล้วตามด้วยบุณที่คีบหมูและผักใส่ลงมาไม่ยั้งจนลันต้องออกเสียงห้ามไว้ก่อนเพราะกลัวจะกินไม่ทัน
“บุณมึงเบาหน่อย ไอ้เหี้ยย”
ลันยื่นมือไปตีมือเล็กๆของบุณที่ยังคงคีบหมูไม่หยุดจนเพื่อนตัวขาวเบะปากออกมาแล้วขยับตัวไปซบรุ่นน้องคนสนิท
“น้องจอม พี่หิวอ่ะ”
จอมหัวเราะออกมาเมื่อบุณใช้ลูกอ้อนกับเขาแบบที่เคยเล่นกันเวลาพี่บุณถูกแม่ตีก่อนจะฝ่ามือหนาที่กำลังย่างเนื้อบนเตาจะละออกมาขยี้หัวบุณอีกครั้ง
“เดี๋ยวย่างให้ นั่งเฉยๆ พี่อย่าซน”
อรุณขยับตะเกียบเข้ามาใกล้ปากก่อนจะเหล่ตามองสองคนที่ดูจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษพลางมองไปทางเค้กแล้วยกขาขึ้นเตะหน้าแข้งเพื่อนที่นั่งเยื้องเขาไปเบาๆ
“อีสัสอรุณ”
เค้กพ่นคำด่าออกมาก่อนที่ทั้งโต๊ะจะหันไปมองคนที่ถูกก่นด่าเป็นตาเดียว
“โทษที เมื่อยขา”
อรุณยักไหล่ก่อนที่มื้ออาหารที่มีจอมเป็นเจ้ามือจะดำเนินต่อไปอย่างไม่มีใครหยุดยั้งความหิวของบุณได้และแน่นอนว่ามื้อนี้จอมออกราคาเต็มไม่มีใครหาร
ทั้งห้าคนค่อยๆทยอยลุกไปตักของหวานหลังจัดการกับของคาวเสร็จเรียบร้อยโดยที่จอมและเค้กอาสานั่งเฝ้าโต๊ะ ปล่อยให้ทั้งสามคนที่เหลือจัดการส่วนของตัวเองให้เสร็จก่อน
เค้กเขี่ยไปมาตามน้ำซุปที่เหลือในกระทะย่างก่อนจะหันหน้ากลับไปมองบุณและอรุณกับลันที่ยังคงเลือกอาหารหวานตรงหน้าไม่เสร็จแล้วหันกลับมาหาเด็กตัวสูงข้างๆที่ยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม
“จอม ชื่อจอมใช่มั้ย”
เด็กหนุ่มหันกลับมาหาเขาก่อนจะพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มออกมา
เป็นยิ้มที่เค้กมองแล้วขัดใจเสียจริง
“ชอบบุณรึเปล่า”
เขาเป็นคนที่ตรงพอควร และอะไรที่สงสัยเค้กก็ย่อมถามออกมาเพื่อต้องการคำตอบ
คนตรงหน้าขมวดคิ้วแต่กลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาซึ่งมันขัดกันเหลือเกิน
“ทำไมคิดงั้นล่ะครับ”
“ไม่ได้คิดคนเดียวหรอก”
เชื่อสิว่าตอนที่ไอ้อรุณมันเตะหน้าแข้งมาตอนนั้นนั่นแหละมันเองก็สงสัยและอยากเสือก แน่นอนว่าเค้กรู้ดีว่าความอยากรู้ของอรุณมันโตเท่างูสวัด โตยิ่งกว่าลันเสียอีก
“ก็นั่นแหละ ทำไมถึงคิดอย่างงั้น”
“เห็นสนิทกัน”
“...”
“แล้วบุณมันก็น่ารัก”
ใช่ บุณมันน่ารักจริงๆ แถมมีคนมาจีบด้วยซ้ำตอนที่เรียนปี 1 มาด้วยกันจนบางทีเค้กก็เริ่มรำคาญที่ต้องคอยโดนขัดจังหวะเวลาติวหนังสือให้บุณเพราะมีคนเดินเข้ามาทักไอ้ตัวเตี้ยนี่บ่อยเหลือเกิน
“ก็นั่นแหละ ทำไมถึงคิดอย่างงั้น”
“เห็นสนิทกัน”
“...”
“แล้วบุณมันก็น่ารัก”
ใช่ บุณมันน่ารักจริงๆ แถมมีคนมาจีบด้วยซ้ำตอนที่เรียนปี 1 มาด้วยกันจนบางทีเค้กก็เริ่มรำคาญที่ต้องคอยโดนขัดจังหวะเวลาติวหนังสือให้บุณเพราะมีคนเดินเข้ามาทักไอ้ตัวเตี้ยนี่บ่อยเหลือเกิน
“พี่บุณก็น่ารักดีแต่ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น”
“เหรอ”
“ก็โตมาด้วยกันน่ะมันเลยสนิทกันมากเกินไปหน่อย”
“....”
“แต่อย่าห่วงเลยครับ ผมคิดกับพี่บุณแค่พี่ชายจริงๆ”
ห่วงหรือไม่ห่วงนี่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรอยู่แล้วเพราะถึงต่อให้น้องจะชอบบุณหรืออะไรยังไงมันก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบอะไรของเค้กแต่เป็นความรับผิดชอบของไอ่เด็กที่เอาแต่นั่งยิ้มหล่อนี่ต่างหาก
แต่ก็นั่นแหละ จอมบอกว่าไม่ชอบ แถมยังยืนยันขนาดนี้ ก็เชื่อก็ได้ว่าไม่ได้ชอบบุณจริงๆแต่แค่สนิทกัน
“น้องจอมๆ มีทับทิมกรอบด้วยนะ แล้วก็มีฟักทองเชื่อมของโปรดจอมอ่ะ”
เสียงของบุณสดใสไม่เปลี่ยนก่อนจะพูดถึงเมนูโปรดของน้องชายที่ตัวเองจำได้ขึ้นใจเพราะเคยช่วยน้าสาลี่ทำให้น้องเองกับมือก่อนจะชี้นิ้วไปยังโซนของหวานให้เด็กหนุ่มตัวสูงลุกไปตักตามที่ตัวเองแนะนำพร้อมทั้งพาเดินไปถึงที่เพราะอยากให้น้องได้กินอิ่มนอนหลับ
จอมตักน้ำแข็งกับของหวานมาเล็กน้อยก่อนจะราดน้ำแดงกับนมข้นหวานแค่พอกินพร้อมเดินกลับมาที่โต๊ะก่อนจะจัดการกับอาหารตรงหน้าเท่าที่ตัวเองจะกินไหว
“อยากกินนี่”
เสียงเล็กๆของบุณดังขึ้นเบาๆก่อนจะแตะปลายช้อนลงมาที่ก้อนทับทิบกรอบสีชมพูน่ากิน
“อยากกินทำไมไม่ตักเอง แย่งน้องทำห่าไร”
“เสือกเก่ง!”
บุณต่อปากต่อคำกับอรุณเป็นกิจวัตรก่อนที่เค้กจะกลอกตาออกมาแล้วดันถ้วยขนมหวานของตัวเองตัดหน้าจอมไป
“กูกินไม่หมด มึงเอาไป”
“จริงป่ะ!”
“เออ แดกไปเหอะไอ้อ้วน”
เค้กขี้เกียจฟังเสียงของบุณและอรุณที่เอาแต่เถียงกันไม่หยุดเลยตัดสินใจเอาทับทิมกรอบในถ้วยที่ตักมายัดปากเพื่อนตัวเองซะจะได้ไม่ต้องมีเสียงเล็ดรอดออกมาให้หนวกหูอีกก่อนจะนั่งเล่นโทรศัพท์รอไปเรื่อยๆในระหว่างที่คนอื่นกำลังจัดการกับอาหารหวาน
“เอ้อ พรุ่งนี้จอมมีเรียนใช่มั้ย”
เป็นลันที่ถามขึ้นมาก่อนที่เด็กผิวแทนจะพยักหน้ารับ
“ครับ เรียนภาษาอังกฤษแล้วก็คณิต”
“มึง พรุ่งนี้รับน้องกี่โมง”
ลันหันไปถามคนที่นั่งตรงข้ามตัวเองและนั่งข้างจอมก่อนที่เค้กจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
“สี่ครึ่ง แค่ทักทายแล้วก็ให้น้องเล่นกิจกรรมนิดหน่อย พบปะพี่ๆ ดาวเดือนไรงี้”
“เวน ปีหนึ่งนั่งอยู่นี่ไงอีเค้ก”
“เออก็ช่างแม่ง”
เค้กตอบปัดเพราะไม่ทันแล้วที่จะเก็บคำพูดของตัวเองคืนมาไม่ให้จอมได้ยินก่อนที่ลันจะหัวเราะออกมาเสียงเบา
“เดี๋ยวพรุ่งนี้มีรับน้องด้วย น้องจอมมาเข้านะ”
“ครับผมพี่ลัน”
“แต่งหล่อๆมาเลยนะรู้ป่ะน้องจอม อย่าให้เสียชื่อน้องพี่บุณ”
“แค่เป็นน้องมึงก็น่าอายจะตายห่า”
เค้กพูดออกมาจนบุณเบะปากแล้วตักของหวานกินเข้าไปเพิ่มเพื่อระงับอารมณ์อยากด่าของตัวเองก่อนที่ลันจะเท้าคางมองเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“พรุ่งนี้มึงมีเรียนไรบ้างเค้ก”
“Hum 127 กับอิ้งตัวแรก”
“อ้าว อิ้งตัวแรกยังไม่ได้เรียนอ่อ”
“อือ ตอนนั้นไม่ได้เรียนอิ้งแต่เรียนตัวอื่นหมดแล้ว”
“แล้วน้องจอมเรียนอังกฤษตัวไหนอ่ะ”
ลันหันมาถามเด็กหนุ่มที่นั่งฟังรุ่นพี่คุยกันก่อนที่จอมจะนั่งนึกอยู่สักพักแล้วตอบออกมา
“114มั้งครับ”
“อิเค้ก?”
“ตัวเดียวกัน”
“อ้าว เนื้อคู่ๆ”
ช้อนตักของหวานของอรุณยกขึ้นมาแล้วชี้สลับไปมาระหว่างคนสองคนที่นั่งข้างกันพร้อมสายตาล้อเลียนจนเค้กต้องกำกระดาษทิชชู่มาปาใส่ไอ้เพื่อนตัวขาวเต็มแรง
“เรียนเซคไหนล่ะ”
เขาไม่สนใจเสียงแซวของอรุณแต่กลับหันมาหาเด็กที่นั่งข้างๆตัวเองแทน
“เซค 14 ครับ”
“อืม”
“...”
“ไว้เจอกัน”
เค้กพูดออกมาเสียงเบาเพราะไม่อยากโดนอรุณแซวซ้ำสองแต่คนฟังได้ยินมันออกมาชัดเจนพลางส่งยิ้มกลับคืนไป
“ครับ เจอกันนะพี่เค้ก :)”
ตกดึกยามเที่ยงคืน ณ ระเบียงห้องของเค้กที่มีควันบุหรี่โชยออกมา
นิโคตินถูกอัดเข้าปอดเป็นมวนที่สองก่อนจะพ่นควันสีขาวออกมาอีกครั้งพร้อมกับเรียวแขนยาวที่เท้าลงกับระเบียงเหล็ก
“ดึกดื่นไม่กลับห้อง ลันมันจะห่วง”
เค้กพิงสะโพกกับระเบียงก่อนจะหันมองหน้าอรุณที่เอาแต่ขมวดคิ้วแล้วสูบบุหรี่ไม่หยุด
“ตกลงจอมนี่มันยังไง”
เค้กยักไหล่ให้กับคำถามของเพื่อนสนิทก่อนจะพลิกตัวหันออกไปมองนอกระเบียงแล้วยืดแขนออกบิดขี้เกียจไปพลางๆ
“ก็น้องบุณ แค่นั้น”
เขาได้ยินเสียงหัวเราะเหอะออกมาจากคนข้างๆโดยที่อรุณยังคงขยับก้านบุหรี่เขาใกล้ริมฝีปากและสูดอัดควันสีขาวเทาออกมาจนเค้กอยากตีกบาลมันสักทีให้หยุดพ่นควันพิษใส่ห้องคนอื่น
“แล้วตกลงมึงอ่ะ จะยังไง”
เพื่อนตัวเล็กถามกลับก่อนที่อรุณจะถอนหายใจออกมาพร้อมควันบุหรี่ที่ถูกพ่นออกมาอีกครั้งแล้วเรียวนิ้วยาวก็กดก้นบุหรี่ลงกับกระถางเปล่าข้างตัวพลางกอดอกตนเองพร้อมหันหลังให้กับวิวตรงหน้า
“กูแค่อยากรู้ว่ามันคิดอะไรกับเพื่อนกูรึเปล่า”
“มึงก็ได้รู้แล้ว”
“รู้แค่ว่าเป็นน้องของบุณ”
“นั่นแหละคำตอบ”
อรุณขมวดคิ้วมากกว่าเดิมก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างคนไม่พอใจ
“กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงหงุดหงิดอะไร”
“...”
“แต่จำไว้ คนที่ทำตัวเป็นหมาหวงก้างน่ะ...”
“....”
“สุดท้ายมันไม่เหลือใครสักคน”
ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะโยนกุญแจรถราคาแพงใส่มือเจ้าของอย่างอรุณแล้วเดินจากมาเพื่อเข้าห้องนอนของตัวเอง
เค้กปิดประตูลงเสียงเบาพลางเงี่ยหูฟังก่อนจะได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้นเบาไม่แพ้กันทำให้รับรู้ว่าเพื่อนตัวสูงของเขาเดินออกจากห้องนี้ไปแล้ว
คนตัวเล็กเดินมายังเตียงนอนขนาดกว้างก่อนจะทิ้งตัวลงพลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมยกเรียวแขนเล็กขึ้นวางก่ายหน้าผากแล้วหลับตาลง
เชื่อเถอะว่าสิ่งที่เค้กพูดมันเต็มไปด้วยความหวังดีทั้งนั้น
ถ้าวันนี้อรุณยังตัดสินใจไม่ได้ วันหน้าเค้กกลัวว่าอรุณจะไม่เหลือใครเลยจริงๆ
การเรียนคาบเช้าผ่านไปด้วยความง่วงเต็มที่สำหรับเพื่อนๆในคลาส แต่จอมก็ขอยอมรับว่าเขาเองก็มีแอบงีบนิดหน่อยเพราะคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่น่าเบื่อจริงๆ
แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้จอมได้พบเจอกับเพื่อนใหม่ในระหว่างที่นั่งเรียน อย่างน้อยก็ถือว่าในความน่าเบื่อก็ยังมีอะไรดีๆอยู่เหมือนกัน
“อีกทีดิ ชื่ออะไรนะ”
ผู้ชายตัวสูงตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวแล้วถามชื่อของเขาซ้ำสอง จอมถอนหายใจออกมาก่อนจะวางช้อนลงแล้วพูดชัดๆ
“ชื่อจอม”
“โอเค ชื่อเชค”
“ตามนั้น”
เพราะยังไม่ค่อยสนิทกับใครมากเลยเลือกที่จะมาพักกินข้าวกันสองคน และจอมได้รู้ว่าเด็กหนุ่มตัวสูงกว่าเขาตรงหน้าชื่อเชค มาจากโรงเรียนในย่านกรุงเทพ เป็นคนที่หน้าตาหล่อเหลาเอาการแถมบุคลิกก็ใช้ได้ เสียด้วย ตัดสินเอาจากการที่นั่งกินข้าวด้วยกันแล้วมีสาวเหล่มองมาทางโต๊ะเราตลอดเวลา
นับว่าหน้าตาดีไม่เบาเลยจริงๆ
“พูดกูมึงได้ป่ะวะ”
“เอาเลย ไม่ซีเรียส”
เชคยกมือโอเครับรู้คำตอบของจอมก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อไปจนหมดจาน
“บ่ายนี้มีเรียนอิ้งเซคเดียวกันป่ะ”
“กูสิบสี่”
“เชี่ย กูสิบสอง” เชคสบถออกมาเมื่อรู้ว่าเพื่อนในคณะคนแรกดันไม่ได้เรียนในอีกวิชาด้วยกันแถมเป็นวิชาที่เขาค่อนข้างจะไม่ถนัดเอาเสียเลยด้วย
“เอาน่า เรียนคนละเซค มีไรก็จดมาแชร์กัน”
“กูอย่างเกลียดอิ้ง”
คนตรงหน้าส่ายหัวให้กับความน่าเบื่อของวิชาภาคบ่ายก่อนที่จะช่วยกันยกถาดอาหารไปเก็บแล้วแยกย้ายไปตามตึกเรียนที่บอกไว้ในแพลนวิชา
“เหรอ”
“ก็โตมาด้วยกันน่ะมันเลยสนิทกันมากเกินไปหน่อย”
“....”
“แต่อย่าห่วงเลยครับ ผมคิดกับพี่บุณแค่พี่ชายจริงๆ”
ห่วงหรือไม่ห่วงนี่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรอยู่แล้วเพราะถึงต่อให้น้องจะชอบบุณหรืออะไรยังไงมันก็ไม่ใช่ความรับผิดชอบอะไรของเค้กแต่เป็นความรับผิดชอบของไอ่เด็กที่เอาแต่นั่งยิ้มหล่อนี่ต่างหาก
แต่ก็นั่นแหละ จอมบอกว่าไม่ชอบ แถมยังยืนยันขนาดนี้ ก็เชื่อก็ได้ว่าไม่ได้ชอบบุณจริงๆแต่แค่สนิทกัน
“น้องจอมๆ มีทับทิมกรอบด้วยนะ แล้วก็มีฟักทองเชื่อมของโปรดจอมอ่ะ”
เสียงของบุณสดใสไม่เปลี่ยนก่อนจะพูดถึงเมนูโปรดของน้องชายที่ตัวเองจำได้ขึ้นใจเพราะเคยช่วยน้าสาลี่ทำให้น้องเองกับมือก่อนจะชี้นิ้วไปยังโซนของหวานให้เด็กหนุ่มตัวสูงลุกไปตักตามที่ตัวเองแนะนำพร้อมทั้งพาเดินไปถึงที่เพราะอยากให้น้องได้กินอิ่มนอนหลับ
จอมตักน้ำแข็งกับของหวานมาเล็กน้อยก่อนจะราดน้ำแดงกับนมข้นหวานแค่พอกินพร้อมเดินกลับมาที่โต๊ะก่อนจะจัดการกับอาหารตรงหน้าเท่าที่ตัวเองจะกินไหว
“อยากกินนี่”
เสียงเล็กๆของบุณดังขึ้นเบาๆก่อนจะแตะปลายช้อนลงมาที่ก้อนทับทิบกรอบสีชมพูน่ากิน
“อยากกินทำไมไม่ตักเอง แย่งน้องทำห่าไร”
“เสือกเก่ง!”
บุณต่อปากต่อคำกับอรุณเป็นกิจวัตรก่อนที่เค้กจะกลอกตาออกมาแล้วดันถ้วยขนมหวานของตัวเองตัดหน้าจอมไป
“กูกินไม่หมด มึงเอาไป”
“จริงป่ะ!”
“เออ แดกไปเหอะไอ้อ้วน”
เค้กขี้เกียจฟังเสียงของบุณและอรุณที่เอาแต่เถียงกันไม่หยุดเลยตัดสินใจเอาทับทิมกรอบในถ้วยที่ตักมายัดปากเพื่อนตัวเองซะจะได้ไม่ต้องมีเสียงเล็ดรอดออกมาให้หนวกหูอีกก่อนจะนั่งเล่นโทรศัพท์รอไปเรื่อยๆในระหว่างที่คนอื่นกำลังจัดการกับอาหารหวาน
“เอ้อ พรุ่งนี้จอมมีเรียนใช่มั้ย”
เป็นลันที่ถามขึ้นมาก่อนที่เด็กผิวแทนจะพยักหน้ารับ
“ครับ เรียนภาษาอังกฤษแล้วก็คณิต”
“มึง พรุ่งนี้รับน้องกี่โมง”
ลันหันไปถามคนที่นั่งตรงข้ามตัวเองและนั่งข้างจอมก่อนที่เค้กจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
“สี่ครึ่ง แค่ทักทายแล้วก็ให้น้องเล่นกิจกรรมนิดหน่อย พบปะพี่ๆ ดาวเดือนไรงี้”
“เวน ปีหนึ่งนั่งอยู่นี่ไงอีเค้ก”
“เออก็ช่างแม่ง”
เค้กตอบปัดเพราะไม่ทันแล้วที่จะเก็บคำพูดของตัวเองคืนมาไม่ให้จอมได้ยินก่อนที่ลันจะหัวเราะออกมาเสียงเบา
“เดี๋ยวพรุ่งนี้มีรับน้องด้วย น้องจอมมาเข้านะ”
“ครับผมพี่ลัน”
“แต่งหล่อๆมาเลยนะรู้ป่ะน้องจอม อย่าให้เสียชื่อน้องพี่บุณ”
“แค่เป็นน้องมึงก็น่าอายจะตายห่า”
เค้กพูดออกมาจนบุณเบะปากแล้วตักของหวานกินเข้าไปเพิ่มเพื่อระงับอารมณ์อยากด่าของตัวเองก่อนที่ลันจะเท้าคางมองเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“พรุ่งนี้มึงมีเรียนไรบ้างเค้ก”
“Hum 127 กับอิ้งตัวแรก”
“อ้าว อิ้งตัวแรกยังไม่ได้เรียนอ่อ”
“อือ ตอนนั้นไม่ได้เรียนอิ้งแต่เรียนตัวอื่นหมดแล้ว”
“แล้วน้องจอมเรียนอังกฤษตัวไหนอ่ะ”
ลันหันมาถามเด็กหนุ่มที่นั่งฟังรุ่นพี่คุยกันก่อนที่จอมจะนั่งนึกอยู่สักพักแล้วตอบออกมา
“114มั้งครับ”
“อิเค้ก?”
“ตัวเดียวกัน”
“อ้าว เนื้อคู่ๆ”
ช้อนตักของหวานของอรุณยกขึ้นมาแล้วชี้สลับไปมาระหว่างคนสองคนที่นั่งข้างกันพร้อมสายตาล้อเลียนจนเค้กต้องกำกระดาษทิชชู่มาปาใส่ไอ้เพื่อนตัวขาวเต็มแรง
“เรียนเซคไหนล่ะ”
เขาไม่สนใจเสียงแซวของอรุณแต่กลับหันมาหาเด็กที่นั่งข้างๆตัวเองแทน
“เซค 14 ครับ”
“อืม”
“...”
“ไว้เจอกัน”
เค้กพูดออกมาเสียงเบาเพราะไม่อยากโดนอรุณแซวซ้ำสองแต่คนฟังได้ยินมันออกมาชัดเจนพลางส่งยิ้มกลับคืนไป
“ครับ เจอกันนะพี่เค้ก :)”
//
ตกดึกยามเที่ยงคืน ณ ระเบียงห้องของเค้กที่มีควันบุหรี่โชยออกมา
นิโคตินถูกอัดเข้าปอดเป็นมวนที่สองก่อนจะพ่นควันสีขาวออกมาอีกครั้งพร้อมกับเรียวแขนยาวที่เท้าลงกับระเบียงเหล็ก
“ดึกดื่นไม่กลับห้อง ลันมันจะห่วง”
เค้กพิงสะโพกกับระเบียงก่อนจะหันมองหน้าอรุณที่เอาแต่ขมวดคิ้วแล้วสูบบุหรี่ไม่หยุด
“ตกลงจอมนี่มันยังไง”
เค้กยักไหล่ให้กับคำถามของเพื่อนสนิทก่อนจะพลิกตัวหันออกไปมองนอกระเบียงแล้วยืดแขนออกบิดขี้เกียจไปพลางๆ
“ก็น้องบุณ แค่นั้น”
เขาได้ยินเสียงหัวเราะเหอะออกมาจากคนข้างๆโดยที่อรุณยังคงขยับก้านบุหรี่เขาใกล้ริมฝีปากและสูดอัดควันสีขาวเทาออกมาจนเค้กอยากตีกบาลมันสักทีให้หยุดพ่นควันพิษใส่ห้องคนอื่น
“แล้วตกลงมึงอ่ะ จะยังไง”
เพื่อนตัวเล็กถามกลับก่อนที่อรุณจะถอนหายใจออกมาพร้อมควันบุหรี่ที่ถูกพ่นออกมาอีกครั้งแล้วเรียวนิ้วยาวก็กดก้นบุหรี่ลงกับกระถางเปล่าข้างตัวพลางกอดอกตนเองพร้อมหันหลังให้กับวิวตรงหน้า
“กูแค่อยากรู้ว่ามันคิดอะไรกับเพื่อนกูรึเปล่า”
“มึงก็ได้รู้แล้ว”
“รู้แค่ว่าเป็นน้องของบุณ”
“นั่นแหละคำตอบ”
อรุณขมวดคิ้วมากกว่าเดิมก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างคนไม่พอใจ
“กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงหงุดหงิดอะไร”
“...”
“แต่จำไว้ คนที่ทำตัวเป็นหมาหวงก้างน่ะ...”
“....”
“สุดท้ายมันไม่เหลือใครสักคน”
ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะโยนกุญแจรถราคาแพงใส่มือเจ้าของอย่างอรุณแล้วเดินจากมาเพื่อเข้าห้องนอนของตัวเอง
เค้กปิดประตูลงเสียงเบาพลางเงี่ยหูฟังก่อนจะได้ยินเสียงปิดประตูดังขึ้นเบาไม่แพ้กันทำให้รับรู้ว่าเพื่อนตัวสูงของเขาเดินออกจากห้องนี้ไปแล้ว
คนตัวเล็กเดินมายังเตียงนอนขนาดกว้างก่อนจะทิ้งตัวลงพลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมยกเรียวแขนเล็กขึ้นวางก่ายหน้าผากแล้วหลับตาลง
เชื่อเถอะว่าสิ่งที่เค้กพูดมันเต็มไปด้วยความหวังดีทั้งนั้น
ถ้าวันนี้อรุณยังตัดสินใจไม่ได้ วันหน้าเค้กกลัวว่าอรุณจะไม่เหลือใครเลยจริงๆ
//
การเรียนคาบเช้าผ่านไปด้วยความง่วงเต็มที่สำหรับเพื่อนๆในคลาส แต่จอมก็ขอยอมรับว่าเขาเองก็มีแอบงีบนิดหน่อยเพราะคณิตศาสตร์เป็นวิชาที่น่าเบื่อจริงๆ
แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้จอมได้พบเจอกับเพื่อนใหม่ในระหว่างที่นั่งเรียน อย่างน้อยก็ถือว่าในความน่าเบื่อก็ยังมีอะไรดีๆอยู่เหมือนกัน
“อีกทีดิ ชื่ออะไรนะ”
ผู้ชายตัวสูงตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าวแล้วถามชื่อของเขาซ้ำสอง จอมถอนหายใจออกมาก่อนจะวางช้อนลงแล้วพูดชัดๆ
“ชื่อจอม”
“โอเค ชื่อเชค”
“ตามนั้น”
เพราะยังไม่ค่อยสนิทกับใครมากเลยเลือกที่จะมาพักกินข้าวกันสองคน และจอมได้รู้ว่าเด็กหนุ่มตัวสูงกว่าเขาตรงหน้าชื่อเชค มาจากโรงเรียนในย่านกรุงเทพ เป็นคนที่หน้าตาหล่อเหลาเอาการแถมบุคลิกก็ใช้ได้ เสียด้วย ตัดสินเอาจากการที่นั่งกินข้าวด้วยกันแล้วมีสาวเหล่มองมาทางโต๊ะเราตลอดเวลา
นับว่าหน้าตาดีไม่เบาเลยจริงๆ
“พูดกูมึงได้ป่ะวะ”
“เอาเลย ไม่ซีเรียส”
เชคยกมือโอเครับรู้คำตอบของจอมก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อไปจนหมดจาน
“บ่ายนี้มีเรียนอิ้งเซคเดียวกันป่ะ”
“กูสิบสี่”
“เชี่ย กูสิบสอง” เชคสบถออกมาเมื่อรู้ว่าเพื่อนในคณะคนแรกดันไม่ได้เรียนในอีกวิชาด้วยกันแถมเป็นวิชาที่เขาค่อนข้างจะไม่ถนัดเอาเสียเลยด้วย
“เอาน่า เรียนคนละเซค มีไรก็จดมาแชร์กัน”
“กูอย่างเกลียดอิ้ง”
คนตรงหน้าส่ายหัวให้กับความน่าเบื่อของวิชาภาคบ่ายก่อนที่จะช่วยกันยกถาดอาหารไปเก็บแล้วแยกย้ายไปตามตึกเรียนที่บอกไว้ในแพลนวิชา
จอมขึ้นมายังชั้นหกของตึกสิบเอ็ดพลางเดินไปตามทางเพื่อหาห้องเรียนก่อนจะพบกับใครคนนึงที่คุ้นตาทำให้เขาหลุดยิ้มออกมา
“พี่เค้ก”
คนที่ถูกเรียกหันกลับมาก่อนจะพยักหน้าให้เขา
“รอผม?”
“อย่าหลงตัวเองนัก ยังไม่มีใครเข้าเลยยืนรอต่างหาก”
“ถ้างั้นเข้าห้องเลย พี่นั่งกับผมนะ”
“อือ บุณมันบอกให้นั่งกับจอม”
ดูหน้าก็รู้ว่าโดนบุณบังคับมาเต็มที่
แต่ก็อย่างว่า ต่อให้บังคับยังไงแต่ถ้าไม่อยากนั่งจริงๆก็ไม่ต้องมานั่งด้วยกันก็ได้ แต่นี่ไหนๆก็มานั่งแล้ว ถือซะว่าผูกมิตรกับน้องชายเพื่อนไปเลยแล้วกัน
“มันต้องใช้หนังสือมั้ยพี่เค้ก”
“ไม่รู้ดิ แต่บุณบอกใช้นะ”
สิ้นคำพูดของเค้ก เสียงอาจารย์ก็ประกาศจากหน้าห้องว่าให้ลงไปที่ชั้นสี่ของตึกเพื่อซื้อหนังสือเรียนและแน่นอนว่าทั้งเค้กและจอมจำเป็นต้องไปซื้อเพราะเขาทั้งคู่ไม่มีใครมีหนังสือเรียนเลย
นักศึกษาต่างชั้นปีสองคนเดินลงมาตามทางบันไดหนีไฟก่อนที่เค้กจะเดินนำหน้าไปยังห้องจำหน่ายหนังสือเพื่อบอกทางแก่จอมก่อนจะปล่อยให้เด็กหนุ่มรุ่นน้องจ่ายเงินค่าหนังสือเรียนก่อนตนเอง
“พี่เค้ก ของพี่ล่ะ” จอมที่กำลังยืนรอเงินทอนจากอาจารย์หันมาถามคนที่ยืนอยู่ข้างตัวเอง
“ลืมหยิบกระเป๋าเงินมาจากหออ่ะดิ เดี๋ยวค่อยซื้อ”
“อ่า...”
เป็นจังหวะเดียวกับที่อาจารย์นำเงินทอนมาให้จอมพอดี เด็กตัวสูงหันกลับไปหาอาจารย์สูงวัยตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมา
“ขออีกเล่มครับ คิดรวมเลย”
“เห้ย เล่มละตั้ง 500 เลยนะ”
“เอาน่าพี่ ดีกว่าไม่มีเรียนนะ”
นี่ก็หน้าใหญ่ใจโตทำตัวเป็นคนบ้านรวยตลอดเวลาเลยจริงๆ!
เค้กฟึดฟัดอย่างไม่พอใจแต่สุดท้ายก็รับหนังสือเรียนมาไว้ในมือแล้วเดินนำเด็กตัวสูงขึ้นลิฟต์ไปยังห้องเรียนโดยไม่สนใจว่าจอมจะเดินตามเขาทันหรือไม่
รุ่นพี่ปีสองเปิดหนังสือตามหน้าที่อาจารย์บอกก่อนที่จะหยิบปากกากับไฮไลท์ที่พกมาไม่กี่แท่งขึ้นมาไว้บนโต๊ะตามมารยาทแล้วนั่งกอดอกฟังอาจารย์ผู้สอนเริ่มกล่าวแนะนำวิชาเรียนไปอย่างไม่รีบร้อน
“ค่าหนังสืออ่ะ”
เค้กหันไปหาเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆที่จอมจะขยับเข้ามาใกล้เพื่อจะได้ยินสิ่งที่เขาพูดถนัดขึ้นจนเค้กได้กลิ่นน้ำหอมจากอีกคนแตะเข้าที่ปลายจมูก
“อะไรนะพี่เค้ก”
จอมหันกลับมามองคนที่นั่งข้างตัวเองจนใบหน้าทั้งเขาและรุ่นพี่ตัวเล็กห่างกันเพียงไม่กี่คืบทำเอาเค้กแทบจะหยุดลมหายใจก่อนที่จะขยับออกห่างเพียงเล็กน้อย
“ค่าหนังสือเนี่ย... จะให้คืนตอนไหน”
“แล้วแต่พี่สะดวก”
คำตอบทำเอาเค้กต้องขมวดคิ้วกลับคืนไปเหมือนตอนอยู่หน้าห้องจำหน่ายหนังสืออีกครั้ง
“รู้ว่ามีเงิน แต่คนที่ติดเงินน่ะมันลำบากใจ”
แล้วยิ่งเขาไม่ใช่คนประเภทที่มีนิสัยยืมเงินแล้วไม่คืน เค้กจึงต้องการที่จะนำเงินค่าหนังสือที่จอมออกให้มาคืนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้มีอะไรติดค้างกัน
“โอเคๆ...”
เด็กหนุ่มด้านข้างหัวเราะออกมาเสียงเบาก่อนจะยืดตัวแล้วนั่งกอดอกพลางมองไปยังกระดานโปรเจคเตอร์หน้าห้อง
“เย็นนี้มั้ยครับ หลังรับน้อง”
“อืม”
“แต่พี่ไปกินข้าวกับผมด้วยนะ ถือว่าเลี้ยงข้าวด้วยเลยดีมั้ย”
“เหลือเท่าไหร่ค่อยจ่ายคืนอีกรอบ”
“ประมาณนั้น”
“ได้ ไปก็ไป”
ไหนๆก็ว่างอยู่แล้ว ไปกินข้าวแค่แป๊ปเดียวคงไม่เห็นเป็นไร แล้วก็จะได้คืนเงินซะให้จบๆ
“หลังรับน้องเดี๋ยวรอนะครับ”
จอมพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่อาจารย์จะเริ่มสอนอย่างจริงจังและนักศึกษาทั้งหมดพลิกเปิดหนังสือพร้อมกันเลยทำให้พวกเขาต้องหยุดคุยกันไปโดยปริยาย
จนสุดท้ายคาบเรียนเกือบสองชั่วโมงก็ป่านพ้นไปและเค้กก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าของตัวเองพร้อมกับลุกออกจากโต๊ะอย่างว่องไว
“ไปก่อนนะ เจอกันที่รับน้อง”
รุ่นพี่ปีสองโบกมือลาน้องปีหนึ่งที่ได้มานั่งเรียนร่วมคาบด้วยกันก่อนจะวิ่งหายออกไปจากห้องพร้อมกับพี่ลันที่เดินเข้ามาภายในห้องเรียนแล้วส่งยิ้มให้จอม
“น้องๆคร้าบ เดี๋ยวเข้าแถวเรียงหนึ่งนะ เราจะไปตึกคณะกันนะครับ”
เรียกได้ว่าแทบจะทั้งเซคที่เรียนภาษาอังกฤษคาบนี้เป็นคณะเขาทั้งหมด พี่ลันจึงสามารถป่าวประกาศทั้งห้องได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีคณะไหนปะปนไปกับรุ่นน้องตนเองก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะเดินแถวเรียงเดี่ยวจับมือกันตามธรรมเนียมที่พี่ลันบอกเพื่อเดินไปยังตึกคณะที่อยู่ไกลอยู่พอสมควร
“ค่าหนังสืออ่ะ”
เค้กหันไปหาเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆที่จอมจะขยับเข้ามาใกล้เพื่อจะได้ยินสิ่งที่เขาพูดถนัดขึ้นจนเค้กได้กลิ่นน้ำหอมจากอีกคนแตะเข้าที่ปลายจมูก
“อะไรนะพี่เค้ก”
จอมหันกลับมามองคนที่นั่งข้างตัวเองจนใบหน้าทั้งเขาและรุ่นพี่ตัวเล็กห่างกันเพียงไม่กี่คืบทำเอาเค้กแทบจะหยุดลมหายใจก่อนที่จะขยับออกห่างเพียงเล็กน้อย
“ค่าหนังสือเนี่ย... จะให้คืนตอนไหน”
“แล้วแต่พี่สะดวก”
คำตอบทำเอาเค้กต้องขมวดคิ้วกลับคืนไปเหมือนตอนอยู่หน้าห้องจำหน่ายหนังสืออีกครั้ง
“รู้ว่ามีเงิน แต่คนที่ติดเงินน่ะมันลำบากใจ”
แล้วยิ่งเขาไม่ใช่คนประเภทที่มีนิสัยยืมเงินแล้วไม่คืน เค้กจึงต้องการที่จะนำเงินค่าหนังสือที่จอมออกให้มาคืนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อไม่ให้มีอะไรติดค้างกัน
“โอเคๆ...”
เด็กหนุ่มด้านข้างหัวเราะออกมาเสียงเบาก่อนจะยืดตัวแล้วนั่งกอดอกพลางมองไปยังกระดานโปรเจคเตอร์หน้าห้อง
“เย็นนี้มั้ยครับ หลังรับน้อง”
“อืม”
“แต่พี่ไปกินข้าวกับผมด้วยนะ ถือว่าเลี้ยงข้าวด้วยเลยดีมั้ย”
“เหลือเท่าไหร่ค่อยจ่ายคืนอีกรอบ”
“ประมาณนั้น”
“ได้ ไปก็ไป”
ไหนๆก็ว่างอยู่แล้ว ไปกินข้าวแค่แป๊ปเดียวคงไม่เห็นเป็นไร แล้วก็จะได้คืนเงินซะให้จบๆ
“หลังรับน้องเดี๋ยวรอนะครับ”
จอมพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่อาจารย์จะเริ่มสอนอย่างจริงจังและนักศึกษาทั้งหมดพลิกเปิดหนังสือพร้อมกันเลยทำให้พวกเขาต้องหยุดคุยกันไปโดยปริยาย
จนสุดท้ายคาบเรียนเกือบสองชั่วโมงก็ป่านพ้นไปและเค้กก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าของตัวเองพร้อมกับลุกออกจากโต๊ะอย่างว่องไว
“ไปก่อนนะ เจอกันที่รับน้อง”
รุ่นพี่ปีสองโบกมือลาน้องปีหนึ่งที่ได้มานั่งเรียนร่วมคาบด้วยกันก่อนจะวิ่งหายออกไปจากห้องพร้อมกับพี่ลันที่เดินเข้ามาภายในห้องเรียนแล้วส่งยิ้มให้จอม
“น้องๆคร้าบ เดี๋ยวเข้าแถวเรียงหนึ่งนะ เราจะไปตึกคณะกันนะครับ”
เรียกได้ว่าแทบจะทั้งเซคที่เรียนภาษาอังกฤษคาบนี้เป็นคณะเขาทั้งหมด พี่ลันจึงสามารถป่าวประกาศทั้งห้องได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีคณะไหนปะปนไปกับรุ่นน้องตนเองก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะเดินแถวเรียงเดี่ยวจับมือกันตามธรรมเนียมที่พี่ลันบอกเพื่อเดินไปยังตึกคณะที่อยู่ไกลอยู่พอสมควร
เด็กปีหนึ่งบางส่วนที่เรียนคนละเซคกับจอมนั่งรออยู่ก่อนแล้วและเขาเห็นเชคกำลังโบกไม้โบกมือเรียกจึงรีบเดินไปนั่งต่อท้ายเพื่อนคนแรกในคณะของเราทันที
"เป็นไงมึง อิ้งคาบแรก"
เชคหันมาถามก่อนที่จอมจะพยักหน้ากลับไปช้าๆ
"ก็เฉยๆ อาจารย์ไม่ได้พูดไรมาก"
"โหดีว่ะ ของกูคือบ่นตั้งแต่คาบแรก"
"ทำใจ"
ฝ่ามือหนาตบหลังเพื่อนตัวสูงก่อนที่เชคจะหันหน้ากลับไปเพื่อนั่งรอกิจกรรมรับน้องวันแรกที่กำลังจะดำเนินเกิดขึ้น
จอมกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะเห็นรุ่นพี่ตัวเล็กที่พึ่งนั่งเรียนภาษาอังกฤษกับเขาเมื่อครู่กำลังยืนกอดอกคุยกับเพื่อนพร้อมหัวเราะออกมา เขาสังเกตเห็นริมฝีปากรูปหัวใจนั่นคลี่ยิ้มออกจนสุดท้ายจอมต้องยิ้มตาม
"แน่ะ มองใครวะ"
"เออน่า มึงอย่าเสือก"
"โหจอมมึง นึกว่าจะไม่พูดหยาบขนาดนี้"
"ไม่ใช่คนเรียบร้อย"
"แต่นั่นอ่ะ... น่ารัก" เชคเปลี่ยนเรื่องในทันทีก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลังที่กำลังมีเด็กปีหนึ่งเดินเข้ามานั่งต่อแถวเรื่อยๆ
จอมหันไปมองตามที่เพื่อนส่งสายตาให้ก่อนจะต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นพี่บุณ พี่ชายตัวเองใส่ชุดนักศึกษาถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้วกำลังนั่งต่อท้ายแถวที่เขากำลังนั่งอยู่
"มึงบอกว่าไงนะ"
"จอมหูตึงอ่อ กูบอกน่ารักดีไง"
เชคชี้นิ้วไปยังคนที่นั่งอยู่ด้านหลังสุดและจอมหันกลับไปมองอีกครั้ง
ไม่ผิดแน่ๆ พี่บุณชัวร์ๆ ... แล้วทำไมอยู่ดีๆพี่บุณถึงได้มานั่งกับเด็กปีหนึ่งแบบนี้กัน
"อ้าวๆ น้องๆปีหนึ่ง ครบกันรึยังครับ"
เสียงพี่ลันดังขึ้นผ่านไมโครโฟนทำให้เขาละความสนใจจากพี่ชายตัวเองที่นั่งอยู่ท้ายสุดก่อนจะหันกลับมายังด้านหน้าที่ตอนนี้มีพี่ปีสองยืนเรียงรายล้อมรอบน้องปีหนึ่งเต็มไปหมด
นักศึกษาผู้หญิงรุ่นน้องบางคนเริ่มจับกลุ่มคุยกันพร้อมทั้งกวาดสายตามองหารุ่นพี่หน้าหล่อในดวงใจจนเกิดเสียงคุยขึ้นมาเป็นระยะ
"ฟังพี่หน่อยนะ... ยังไงวันนี้เราก็เจอกันวันแรก จะยังไม่ให้ทำกิจกรรมอะไรมากนะครับ เดี๋ยวเราจะเริ่มจัดแถวกันก่อนนะ"
จบคำของพี่ลันรุ่นพี่ปีสองก็กระจายตัวกันไปเตรียมหยิบอุปกรณ์สำหรับเขียนป้ายชื่อมาให้ก่อนที่เสียงไมค์จะดังขึ้นอีกครั้ง
"พี่ขอให้น้องผู้ชายขึ้นมานั่งด้านหน้าแถวที่ตัวเองนั่งอยู่เลยนะครับ ผู้ชายทุกคนเลยนะ ส่วนน้องผู้หญิงขยับถอยไปหน่อยนะครับ"
เสียงพี่ลันดังขึ้นเป็นระยะก่อนที่เด็กปีหนึ่งจะขยับตัวกระจายแถวตามคำสั่งจนสุดท้ายพี่บุณที่นั่งอยู่ท้ายสุดก็มาต่อหลังจอมเข้าจนได้
เขาหันกลับไปหารุ่นพี่คนสนิทก่อนที่บุณจะตาโตเป็นไข่ห่านแล้ววางมือจับไหล่จอมเบาๆ นิ้วเล็กๆถูกขีดเขียนลงมาบนแผ่นหลังกว้างก่อนจอมจะอ่านตามรอยขีดได้เป็นคำว่า 'พี่เนียน' และเขาก็พยักหน้าออกมาช้าๆ
พี่บุณยิ้มแหยให้กับน้องชายของตัวเองพร้อมกับจอมที่หัวเราะออกมาเสียงเบาก่อนที่แถวของทุกกลุ่มจะถูกจัดเข้าที่ตามคำสั่งของพี่ลัน
รุ่นพี่ปีสองค่อยๆเดินเข้ามาถามชื่อรุ่นน้องแต่ละคนเพื่อเขียนใส่กระดาษพร้อมเบอร์โทรและมอบป้ายชื่อประจำกลุ่มให้อย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
จอมหันไปมองที่ป้ายชื่อของพี่บุณและเห็นว่าพี่ชายตัวเล็กยังใช้ชื่อเดิมไม่มีการใช้นามแฝงใดก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้งเพราะไม่คิดว่าพี่บุณที่เมื่อวานยังเป็นพี่ปีสองสำหรับเขา พอมาวันนี้กลับกลายเป็นพี่เนียนไปเสียได้
ไมโครโฟนด้านหน้าถูกเปลี่ยนมือจากนิจนิรันดร์ไปสู่คนที่จอมคุ้นเคย และนั่นก็คือพี่เค้ก
รุ่นพี่ตาโตขยับเดินมาข้างหน้าก่อนจะยกไมค์จ่อเข้ากับริมฝีปาก
"สวัสดีครับรุ่นน้องปี 1 ยินดีต้อนรับสู่คณะของเรานะครับ"
สิ้นเสียงทักทาย นักศึกษาชั้นปีที่ 1 ทุกคนก็กล่าวสวัสดีกลับไปอย่างพร้อมเพรียง
"พี่ชื่อคุณากรนะครับ เรียกว่าเค้กก็ได้ เป็นประธานรุ่นชั้นปีที่ 2"
"พี่ดีใจที่ได้ต้อนรับน้องๆเข้าสู่คณะของเรา และรุ่นพี่ปี 2 ทุกคนก็ดีใจที่ได้เจอน้องนะครับ"
"ต่อไปนี้เราเป็นพี่น้องกันแล้ว มีอะไรพวกพี่สามารถช่วยเหลือพวกน้องได้ตลอด ถ้ามีปัญหาหรือสงสัยอะไรปรึกษาพวกพี่ได้เสมอ แต่พี่ปีสองบอกว่ายกเว้นเรื่องเงินนะ"
เสียงหัวเราะดังขึ้นหลังประโยคสุดท้ายถูกพูดจบก่อนที่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะเริ่มพูดต่ออีกครั้ง
"ต่อไปจะเป็นรุ่นพี่ดาวเดือนชั้นปีที่ 2 มาทักทายน้องๆนะครับ"
เสียงปรบมือดังขึ้นหลังไมโครโฟนถูกส่งต่อให้ดาวและเดือนของคณะมาพูดต่อก่อนที่เด็กผู้หญิงกลุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆจอมจะส่งเสียงกรี๊ดออกมาเบาๆในกลุ่มพวกเธอเมื่อเห็นหน้าของคนที่เป็นเดือนคณะ
ก็ไม่ใช่ใคร พี่อรุณเพื่อนของพี่บุณนั่นเอง
สุดท้ายการกล่าวทักทาย รวมถึงโปรโมทรุ่นน้องที่สนใจจะคัดตัวดาวเดือนก็จบลงไปก่อนที่จอมจะรู้สึกง่วงมากไปกว่านี้ เขาหาวออกมารอบที่สองจนพี่บุณที่นั่งอยู่ข้างหลังต้องชะโงกหน้ามามองแล้วหัวเราะออกมาเสียงเบา
"รู้จักกันอ่อ"
เป็นเสียงของเชคที่ถามขึ้นเมื่อเห็นคนด้านหลังของจอมหัวเราะออกมาหลังเห็นสีหน้าง่วงเต็มที่ของเพื่อนตนเอง
"เมื่อกี้" จอมตอบกลับไปเสียงเรียบต่างกับพี่บุณที่ขยับตัวหลบในทันทีเพราะกลัวว่าจะมีพิรุธ แต่จอมบอกได้เลยว่าพิรุธที่สุดก็คือตัวของพี่บุณเอง
เชคพยักหน้ารับก่อนจะรับกระเป๋าที่รุ่นพี่ปีสองส่งมาให้แจกจ่ายไปยังเพื่อนคนอื่นเมื่อถึงเวลาแยกย้ายกลับบ้านก่อนที่ทั้งเขาและเชคพร้อมทั้งพี่บุณจะได้กระเป๋ามาพร้อมๆกันและเตรียมลุกขึ้นจากที่นั่ง
"หอมึงอยู่ไหน"
เชคถามขึ้นก่อนจะสะพายเป้ที่แสนเบาเอาไว้กับตัว
"หน้ามอ แล้วมึง?"
"หลังมอนู่น"
"ไกลสัส"
"เออๆ ไว้เจอกัน พรุ่งนี้ว่างด้วย ชิว" เพื่อนตัวสูงของจอมยักไหล่ออกมาก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินแยกออกไปเพื่อไปยังประตูข้างมอ
เขาเดินแยกออกมาจากกลุ่มของเด็กปีหนึ่งที่เริ่มกระจายตัวพร้อมทั้งพี่บุณที่ค่อยๆวิ่งตามติดมาอย่างรวดเร็ว
"จอม จอมมมมม"
จากคำว่าน้องจอมกลับกลายเป็นคำว่าจอมเฉยๆและพอได้ฟังก็ตลกดีเหมือนกัน
"ไง บุณ"
คนที่โดนเรียกเบ้ปากทันทีเมื่อน้องปรับตัวเร็วยิ่งกว่าใคร
"จะไปกินข้าวกับเค้ก ... เอ้ย... ไปกินข้าวกับพี่เค้กเหรอ"
"อ่อใช่ นัดไว้" เขาตอบออกไปทั้งๆที่อยากขำพี่บุณออกมาจะตายชักแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้เพราะไม่อย่างงั้นความลับของพี่บุณแตกแน่
"ฮือ เดี๋ยวต้องกลับหอก่อน ไปนะ"
บุณโบกมือลาราวกับไม่สนิทกับน้องชายตัวเองและเขาอยากงอแงจนแทบขาดใจเพราะไม่สามาารถคุยกับจอมได้นานกว่านี้ก่อนที่เด็กหนุ่มตัวสูงจะเดินแยกออกมาหาประธานรุ่นชั้นปีที่ 2 ที่กำลังยืนเก็บของอยู่บริเวณโต๊ะไม้ใกล้ๆกับที่รับน้อง
"ไปครับ ไปกินข้าวกัน"
"โห มีเด็กมารับไปกินข้าวว่ะ"
รุ่นพี่ผู้หญิงที่อยู่ใกล้เคียงพูดแซวออกมาก่อนที่นิ้วกลางของเค้กจะถูกยกมอบให้อย่างว่องไว
"น้องไอ้เตี้ย มึงอย่าคิดเยอะ"
สรรพนามกล่าวอ้างที่ถูกพูดถึงเพราะตอนนี้ไม่สามารถพูดชื่อบุณออกมาได้ทำให้เพื่อนๆที่นั่งอยู่แถวนั้นร้องอ๋อกันออกมาก่อนที่เค้กจะบอกลาแล้วเดินออกมาพร้อมกับรุ่นน้องปีหนึ่งที่เมื่อครู่ยังนั่งมองเขาพูดตาไม่กระพริบ
"พี่เป็นประธานรุ่นด้วยเหรอ สุดยอดเลย"
"บุณมันเลือก แล้วเพื่อนก็ดันโหวตเยอะ"
จะเรียกว่าส้มหล่นก็ได้แต่ตอนนั้นอยู่ดีๆบุณก็เสนอชื่อเขาออกไปโดยที่ไม่มีใครคิดจะคัดค้าน และสุดท้ายพอได้มาทำกลับกลายเป็นว่าเค้กจัดการบริหารงานดีจนเพื่อนๆทั้งทีมบริหารและเพื่อนในคณะไว้ใจให้เขาทำต่อไป
ทั้งสองคนเดินออกมาตามทางเดินฟุตบาทของมหาวิทยาลัยก่อนที่จะตรงไปยังร้านข้าวที่เค้กแนะนำด้วยความหิวพร้อมกับเลือกโต๊ะนั่งอย่างรวดเร็วเพราะตอนนี้คนตัวเล็กรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนเพราะน้ำย่อยมาได้สักพักแล้ว
เค้กหยิบเมนูอาหารมาจากพนักงานก่อนที่จะเปิดกระเป๋าสะพายของตนเองแล้วนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้กลับไปที่หอพักเพื่อเอากระเป๋าเงินของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
"เดี๋ยวจะกลับไปเอากระเป๋าเงินก่อน รอนี่ได้มั้ย"
"ครับ พี่อยากกินอะไรบอกไว้เลย เดี๋ยวผมสั่งให้"
จอมยื่นกระดาษจดรายการอาหารให้กับรุ่นพี่ตรงหน้าก่อนที่เค้กจะรีบเปิดเมนูในมือดูทันที
"เขียนให้หน่อย ข้าวขาหมูจานนึงกับน้ำลำไย"
เค้กทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป จอมมองตามอีกคนก่อนจะกวาดสายตามองเมนูในมือแล้วเขียนรายการอาหารลงไปตามที่ตัวเขาอยากกินพร้อมส่งใบกระดาษให้กับพนักงานในร้านแล้วนั่งรอคนที่กำลังไปเอากระเป๋าเงินที่หอรวมถึงรออาหารที่จะนำมาเสิร์ฟไปพร้อมๆกัน
ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา รุ่นพี่ปีสองร่วมโต๊ะก็เดินเข้ามาภายในร้านอาหารอีกครั้งพร้อมด้วยกระเป๋าเงินใบเล็กในมือก่อนจะนั่งลงและตามด้วยอาหารที่มีหน้าตาเหมือนกันถูกนำมาวางลงบนโต๊ะต่อหน้าเขาทั้งคู่
"กินเหมือนกันเลยเหรอ"
"ไม่รู้ว่าจะกินอะไรเลยสั่งเหมือนพี่"
"แล้วแต่"
เราทั้งคู่จัดการข้าวขาหมูตรงหน้าโดยที่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากก่อนที่เค้กจะหันไปมองจอทีวีที่เปิดอยู่ในร้านแล้วหันกลับมาหาเด็กตรงหน้า
"เออ เห็นบุณแล้วใช่ป่ะ"
"เห็นแล้วครับ เป็นพี่เนียน"
ประโยคท้ายจอมพูดเสียงเบาเพราะเขาไม่มั่นใจว่าในร้านนี้จะมีเพื่อนในคณะของตัวเองอยู่หรือเปล่า
"อือ อย่าให้คนอื่นรู้ล่ะ"
"ตกใจเลย ตอนแรกก็งงทำไมพี่บุณถึงมานั่งกับปีหนึ่ง"
"มันว่างของมันล่ะมั้ง อยู่ดีๆก็อยากจะเป็นพี่เนียน"
เค้กถอนหายใจเมื่อนึกถึงตัวป่วนประจำกลุ่มก่อนจะตักข้าวขึ้นมากินต่อจนหมดจานพร้อมๆกับจอมที่จัดการอาหารตรงหน้าได้อย่างรวดเร็วเหมือนกัน
เด็กหนุ่มเรียกพนักงานมาเก็บเงินก่อนที่เค้กจะออกค่าอาหารและค่าน้ำให้กับน้องตามที่ตกลงกันไว้ก่อนจะหยิบเงินส่วนที่เหลือคืนให้กับจอมครบตามจำนวนไม่ขาดไม่เกิน
"ขอบคุณครับ"
"พี่ต่างหากที่ต้องขอบคุณ ค่าหนังสือตั้งแพงยังจะอุตส่าห์ออกให้"
"ก็บอกแล้วไงว่าดีกว่าไม่มีเรียน"
"พ่อคนรวย"
กระเป๋าเงินใบเล็กถูกยื่นมาเคาะหัวของจอมเบาๆก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาพร้อมกับเค้กที่ยิ้มให้กับเด็กตรงหน้า หลังจากได้รับเงินทอนจากพนักงานเขาทั้งคู่ก็ลุกออกจากร้านอาหารที่นั่งอยู่เกือบชั่วโมงพร้อมเดินออกมาเพื่อแยกย้ายกันกลับหอ
จอมกระชับสายกระเป๋าเป้เอาไว้ก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วหันกลับไปหาอีกคน
"พี่..."
"ว่าไง"
เค้กหันกลับมาตามคำเรียกก่อนจะเลิกคิ้วมองเด็กตรงหน้าที่ดูเหมือนจะอ้ำอึ้งมีอะไรอยากจะพูดออกมา
"ผม... ไปส่งมั้ย"
รอยยิ้มของคนตัวเล็กกว่าถูกเรียกออกมาได้ไม่ยากก่อนที่เค้กจะชี้ไปยังซอยหอพักของจอม
"ทางเดียวกัน มาดิ"
เด็กหนุ่มปีหนึ่งยิ้มกว้างออกมาพร้อมเดินไปขนาบข้างรุ่นพี่แล้วเดินออกจากหน้าร้านอาหารกลับไปยังหอพักด้วยกันอย่างไม่รีบร้อน
"พรุ่งนี้ไม่มีเรียนล่ะสิ"
"ครับ แล้วพี่ล่ะ"
"มีเรียนประวัติศาสตร์ น่าเบื่อสุด"
"ให้ไปเรียนเป็นเพื่อนมั้ย"
คนตัวเล็กกว่าหันกลับมามองก่อนจะเบ้ปากใส่จอมที่ส่งยิ้มมาให้เขา
"พักผ่อนไปเถอะ เดี๋ยวต้องรับน้องอีก"
"ก็เผื่อพี่อยากมีเเพื่อนเรียน"
"ไม่ต้อง แค่พรุ่งนี้ต้องคอยดูแลบุณก็ปวดหัวจะแย่ กลัวจะเจอรุ่นน้องชะมัด"
เค้กบ่นออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้เขาลงเรียนวิชาเดียวกับบุณที่ตอนนี้กำลังสวมบทเป็นพี่เนียน และแน่นอนว่าเค้กต้องคอยเป็นหูเป็นตาช่วยบุณมันดูอีกแรงว่าจะเจอรุ่นน้องคนไหนหรือเปล่าเพื่อความแนบเนียนในการสวมบทบาท
ขอบอกเลยว่าวุ่นวายบุณคนเดียวไม่พอยังมาวุ่นวายเขาด้วยอีก บุณนี่มันบุณจริงๆ
"อย่างงี้พี่บุณก็แทบจะอยู่กับพวกพี่ไม่ได้เลยล่ะสิ"
"ประมาณนั้น ยิ่งถ้าหลังๆเข้ารับน้องบ่อยขึ้นมันก็คงต้องเนียนไปกับน้องเลย แต่คิดว่าน่าจะไปเรียนกับเราอ่ะ"
จอมพยักหน้าก่อนที่คนข้างๆของเขาจะหยุดฝีเท้าของตัวเองหลังเดินมาถึงป้ายหอขนาดใหญ่ที่เปิดไฟสว่างจ้า เค้กหันกลับมาหาเด็กตัวสูงที่ยืนล้วงกระเป๋ามองเขาอยู่พร้อมกับรอยยิ้มที่ถูกส่งออกมาให้อีกครั้งของวัน
"ยิ้มเก่ง"
"ยิ้มให้แค่คนที่ผมอยากยิ้ม"
เด็กมันเต๊าะหรือเปล่านะแบบนี้
คนตัวเล็กกว่าส่ายหน้าเบาๆก่อนจะปัดมือไล่จอมก่อนจะเปลี่ยนเป็นโบกมือลาเด็กหนุ่มตรงหน้า
"ไปนะ กลับหอดีๆล่ะ"
"พรุ่งนี้มีรับน้องใช่มั้ยครับ"
"ใช่"
"ดีเหมือนกัน"
"..."
"ผมจะได้เจอพี่อีก"
"พูดมากจริงๆด้วยน้องอีบุณ"
เค้กบึนปากใส่จนจอมหัวเราะออกมาก่อนที่เขาจะโบกมือลารุ่นพี่ตรงหน้าที่หันหลังกลับไปเพื่อเดินเข้าหอพักของตนเอง
ช่วงขายาวเลี้ยวออกจากหอของเค้กกลับมาเดินตรงเข้าสู่หอพักของเขาที่อยู่สุดซอยก่อนจะระบายยิ้มออกมาแบบที่ชอบทำหลังจากวันนี้ผ่านพ้นไปอีกหนึ่งวัน
เป็นอีกวันสำหรับชีวิตในมหาวิทยาลัย จอมคิดว่าวันต่อไปมันอาจมีเรื่องราวให้เขาได้พบเจอและตื่นเต้นหรือมีความสุขมากกว่านี้
แต่แค่สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ สำหรับเขาก็ถือว่ามันดีมากแล้ว
เพราะจอมได้รับรู้
ว่าพี่เค้กที่พี่บุณว่าดุ ก็ยังมีมุมที่น่ารักแอบแฝงอยู่เหมือนกัน : )
////
พี่เขาน่ารักแล้วน้องจะทำไมอ่ะคะ /เหล่ตามองน้องจอม
สุดท้ายก็หาเรื่องให้พี่เขายืมเงินแล้วก็ไปกินข้าวด้วยกันจนได้ ก็อย่างที่พ่อของจอมบอก ไอ้จอมร้ายไม่เบาเลย ' ㅅ '
ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ;w; ยังไงเราก็ยังต้องการกำลังใจจากทุกคนอยู่เสมอ ชอบไม่ชอบยังไงเม้นท์บอกกันได้จริงๆนะ ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ❤
#ดวงใจจรณินทร์
ปล.
ชยังกูร/เชค = ชานยอล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น