คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
ชีวิตวัยรุ่นเจริญเติบโตขึ้นไปอีกก้าวหนึ่ง
ฝ่าเท้าหนาของจรณินทร์หรือจอมเดินไปตามพื้นปูนภายในมหาวิทยาลัยก่อนจะลากตัวเองเข้าอาคารรับสมัครที่มีแอร์เย็นฉ่ำพร้อมกับจำนวนเด็กปีหนึ่งมากมายที่มารวมตัวกัน
“น้องจอมมมมมมม”
เสียงเล็กเจื้อยแจ้วดังขึ้นจากด้านหลังเรียกความสนใจได้ทั้งเขาและคนรอบข้าง
รุ่นพี่ตัวเล็กสีผมแดงออกม่วงเล็กน้อยวิ่งเข้ามาหาจอมพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้างจนแก้มทั้งสองข้างที่ขึ้นสีระเรื่อจากการวิ่งตากแดดขึ้นเป็นก้อนกลมราวกับซาลาเปาทำเอาเขายิ้มกับภาพตรงหน้าได้ไม่น้อย
“สวัสดีพี่บุณ”
“หูย ใส่ชุดนักศึกษาแล้วหล่อจัง”
บุณยาภรณ์ หรือ บุณ พี่ชายคนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เล็กของจอมยื่นมือเล็กๆมาปัดไหล่เสื้อของน้องชายให้สะอาดเอี่ยมก่อนจะมองเด็กตัวสูงตรงหน้าด้วยความภาคภูมิใจ
“ดีอ่ะ ได้เรียนที่เดียวกันด้วย พี่ไม่นึกว่าจอมจะเลือกที่นี่”
“ที่นี่แหละ ไหนๆก็ติวหนังสือกับพี่มาตั้งแต่เด็กแล้ว เรียนก็เรียนมาด้วยกัน ผมเลยตามพี่มาเรียนถึงนี่ด้วยเลย”
บุณเบ้ปากใส่เด็กตรงหน้าที่วันนี้ดูจะพูดมากเป็นพิเศษก่อนจะชะโงกหน้ามองเอกสารในมือของน้องตัวเอง
“นี่พึ่งมาถึงใช่มั้ย ยังไม่ได้ส่งเอกสารรับบัตรใช่เปล่า”
“อ่าครับ กำลังจะไปส่งแล้วพี่มาพอดี”
“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปนะ แล้วก็จะพาไปรับเอกสารที่คณะด้วย”
บุณทำหน้าที่เป็นพี่ชายที่ดีดูแลน้องที่ตัวเองรักเหมือนน้องแท้ๆอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง พาจอมไปรับบัตรนักศึกษา ไปคณะเพื่อรับแพลนเรียนและแนะนำตึกเรียนต่างๆที่เด็กปีหนึ่งน่าจะได้ใช้งานมากกว่าตึกคณะรวมถึงพาคนตัวสูงเดินชมโรงอาหารกว้างขวางที่บุณแสนจะภูมิใจราวกับออกเงินสร้างเองเลยทีเดียว
“พี่บุณ TH หมายความว่าไง”
จอมชี้นิ้วไปยังใบแพลนเรียนที่พึ่งไปรับมาหมาดๆให้บุณที่กำลังซูดเส้นก๊วยเตี๋ยวร้านโปรดดูก่อนที่รุ่นพี่ตัวเล็กจะวางช้อนกับตะเกียบลงแล้วหยิบใบกระดาษมาถือไว้ในมือ
“T คือวันอังคาร H คือวันพฤหัส ถ้า TH หมายถึงวิชานี้จอมมีเรียนทั้งวันอังคารแล้วก็วันพฤหัสเลย”
“อ่อ”
“ส่วนตรงนี้ก็เซคที่เรียน นี่ห้องเรียน อย่าง 11-609 ก็หมายถึงจอมเรียนตึก 11 ชั้น 6 ห้อง 9 แต่อันนี้หน้าห้องมันจะมีเลขบอกอยู่แล้วล่ะ”
“โอเคครับ เข้าใจละ”
บุณแสนจะภาคภูมิใจในความฉลาดของน้องชายจนต้องยกนิ้วโป้งให้อย่างชื่นชมก่อนที่จะกินอาหารตรงหน้าให้เรียบแล้วเงยหน้ามองคนตรงข้าม
“แล้วนี่หาหอได้ยังอ่ะ”
“ยังเลย วันนี้ว่าจะไปดูหอในก่อน”
“โหย อย่าๆ ไม่แนะนำเลยอ่ะ”
บุณส่ายหัวก่อนจะทำหน้าทำตาจนจอมหลุดขำออกมา
“แล้วจะให้ผมอยู่หอไหนล่ะ ไปกลับอนุทุกวันนี่ไม่ไหวหรอกนะ”
โชคดีหน่อยที่บ้านของจอมอยู่ไม่ไกลมากแต่ก็ไม่ถือว่าใกล้กับมหาวิทยาลัยเหมือนกัน เขาเลยอยากหาหอแถวนี้อยู่มากกว่าที่จะต้องนั่งรถไปกลับทุกวันเพราะมันอาจจะเสียพลังงานมากเกินไป และแน่นอนว่าจอมไม่ใช่คนประเภทที่ชอบใช้พลังงานมากขนาดนั้น
“นี่ไง วันนี้ไม่มีเรียนแล้วอ่ะ เดี๋ยวพาไปดูหอเอาป่ะ”
“ผมได้หมด นี่แม่เตรียมเงินมาให้เผื่อแล้วด้วย”
“หูย คุณนายสาลี่สุดยอด”
บุณล้อเลียนแม่ของจอมจนฝ่ามือหนาต้องยื่นไปดันเหม่งคนตรงหน้าเบาๆแล้วนั่งขำเมื่อบุณบ่นออกมาว่าจอมไม่เคยเคารพบุณเป็นพี่เลย
คนตัวสูงกว่าเก็บชามก๊วยเตี๋ยวที่บุณซดไม่เหลือกับจานข้าวของตัวเองมาไว้ในถาดเดียวกันก่อนจะเดินไปเก็บและแลกเงินกลับคืนมาให้ทั้งเขาและพี่ชายตัวเล็กคนข้างๆ
“พี่ว่าไปดูหอนี่ถ้าเดินดูคือเหนื่อยตายแน่เลยอ่ะ”
“แล้วพี่จะเอาไง”
“ตัวช่วย!”
บุณยิ้มกว้างจนแก้มขึ้นเป็นลูกอีกครั้งก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือที่แม่พึ่งถอยมาให้หมาดๆออกมาพร้อมกดโทรหาเพื่อนที่สามารถใช้งานได้ในตอนนี้
“หวัดดีจ้า รุ่งอรุณที่รัก”
“(xวย)”
“ไอ้สัสหยาบคายง่ะ”
“(มีเหี้ยไร โทรมาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ให้กูอยู่แบบสงบๆแน่)”
เพื่อนสนิทแสนรู้ใจปากหมาไม่หยุดใส่เขาก่อนที่บุณจะเบ้ปากออกมาจนน้องชายข้างๆยืนกลั้นขำ
“กูจะพาน้องไปดูหออ่า มึงพากูไปหน่อยสิอรุณจ๋า”
“(มึงนี่น่ารักแค่หน้าจริงๆ)”
“อีอรุณ จะไปไม่ไป ไม่งั้นกูโทรหาอีลันนะ!”
“(อีก 5 นาทีหน้าตึกหนึ่ง แค่นั้น)”
สายตัดไปพร้อมรอยยิ้มของบุณที่ส่งกลับมาให้จอม รุ่นพี่ตัวเล็กเขย่งตัวขึ้นมาคว้าคอเขาไปกอดก่อนจะขยี้กลุ่มผมนิ่มที่เซ็ตมาแบบลวกๆเมื่อเช้าจนยุ่ง
“อยู่มหาลัยละหล่อชิบหายแน่นอน มีสาวให้แม่สาลี่เอ็นดูแน่นอนเลยน้องพี่บุณอ่ะ”
“เว่อร์ พี่อยู่มาตั้งปีนึงไม่เห็นมีให้เตี่ยพี่พูดถึงบ้างเลย”
บุณหัวเราะเมื่อจอมย้อนใส่เขาด้วยความจริง คนเป็นน้องเล่าว่าเตี่ยของพี่บุณยังคงมาหาพ่อกับแม่ของจอมอยู่บ่อยๆเพราะชอบบ่นว่าเหงา พี่บุณไม่อยู่บ้าน น้องสาวของบุณก็เอาแต่เรียน ติวสอบจนคนแก่ไม่มีอะไรทำเลยต้องมาที่บ้านของจอมเพื่อแก้เหงา
“แต่ก็ดีนะพี่ ได้กินโจ๊กกับน้ำเต้าหู้ฟรี”
“แหม เอาใหญ่เลยนะ”
บ้านของบุณเปิดกิจการขายโจ๊กกับน้ำเต้าหู้ตามประสาคนมีเชื้อจีนและแน่นอนว่ามันอร่อยมากจนบุณบอกได้เลยว่าลูกค้าเต็มร้านทุกวัน รวมถึงบ้านของจอมเองก็เป็นหนึ่งในลูกค้าประจำของร้านเตี่ยของบุณด้วย
เรียกได้ว่าเลี้ยงน้องให้โตมากับมือและโจ๊กของเตี่ยจริงๆ
“แล้วนี่พี่อยู่หอไหน”
จอมหันกลับมาเข้าหัวข้อหลักที่ยังค้างกันไว้อยู่ก่อนทั้งสองคนจะเดินมาหยุดที่จุดนัดพบที่เพื่อนของบุณบอกเอาไว้
“อยู่หน้ามอนี่เอง ตรงซอยทางออกอ่ะ ตรงเข้าไปสุดซอยเลย”
“แล้วเวลามาเรียนล่ะ”
“เดินมากกว่า ขี้เกียจขี่มอไซค์”
บุณยักไหล่ให้กับความสบายๆของตัวเองก่อนที่นัยน์ตาคมของคนตัวสูงจะเห็นรถยุโรปคันหรูจอดมาเทียบด้านหน้าของเขาทั้งสองคน
กระจกของรถ Audi สีดำเงาเลื่อนลงก่อนจะพบชายหนุ่มผิวขาวราวที่ชะโงกหน้ามาหาพร้อมกับแว่นดำที่ประดับอยู่บนใบหน้าคมคายนั้นจนบุณเบ้ปากใส่
“ทำหล่อ อีอรุณ”
“พูดมากไอ้เหี้ยบุณ หวัดดีครับน้อง”
คนที่จอมคิดว่าชื่ออรุณยกมือรับไหว้เขาก่อนที่ฝ่ามือหนาจะละจากพวงมาลัยมาตบเบาะข้างตัวเอง
“ขึ้นมาเร็วๆอีบุณ แต่มึงนั่งหลังนะ”
“แล้วมึงจะตบเบาะตรงนั้นเพื่อ!”
“ให้มึงรับรู้ว่าอีเตี้ยแบบมึงไม่ได้นั่ง”
“สัส!”
จอมหลุดขำเมื่อพี่ชายตัวเล็กสบถคำหยาบออกมาไม่หยุดและดูเหมือนไม่ใช่พี่บุณคนเดิม คนน่ารักที่จอมเคยรู้จัก
เขาและพี่ชายคนสนิทขึ้นนั่งรถคันหรูก่อนที่พี่อรุณจะขับออกไปพร้อมบังคับพวงมาลัยด้วยมือเดียวแบบสบายๆ
“เดี๋ยวไปรับลันด้วยแล้วกัน มึงว่าไง”
อรุณเอียงหน้าหันกลับมาถามความเห็นเพียงชั่วครู่ก่อนจะกลับไปมองยังถนนตามเดิมแล้วตบไฟเลี้ยวออกไปตามถนนใหญ่
“เอามาก็ดี ลันมันย้ายหอบ่อย น่าจะให้ข้อมูลได้”
“คนห่าไรอยู่ไม่ทันจะสองปีย้ายไปแล้ว 3 หอ”
“ปากดีสุด”
พี่ชายสองคนนั่งเถียงกันไปมาในรถก่อนที่จะมีเพื่อนของพี่บุณอีกคนขึ้นมานั่งข้างคนขับด้วยกันพร้อมกับกล่าวทักทายทุกคนอย่างเป็นมิตร
“โห นี่น้องบุณอ่อ หล่อมากกกกก”
“เบาหน่อยไอ้ลัน พ่อมึงดุ”
บุณบุ้ยปากไปทางคนขับที่ตวัดสายตากลับมามองจนคนที่พึ่งขึ้นมาใหม่หัวเราะแหะๆพร้อมจิ้มแขนของอรุณไปสองสามที
“อ่ะ ทีนี้ว่าไง ไปดูหอไหนก่อน” รุ่งอรุณยังไม่ได้ออกรถไปไหนแต่กลับหันมาถามคนในรถก่อน
“งั้นไปหอกูก่อนป่ะ จอมว่าไงอ่ะ”
“ได้หมดพี่บุณ”
“เออๆ งั้นหอไอ้บุณ อยู่ใกล้มอด้วย เดินประมาณสิบนาทีถึง”
เสร็จสิ้นคำพูด รถหรูของรุ่งอรุณก็เคลื่อนตัวจากหลังมอไปยังหอพักของบุณที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย รุ่นพี่ตัวเล็กของจอมช่วยน้องถือเอกสารและกระเป๋าอย่างดีก่อนจะพาเข้าไปยังออฟฟิศและพูดคุยกับพี่ผู้จัดการหออย่างสนิทสนม
“เอาห้องชั้น 5 ก็ได้นะพี่ทอง บุณก็อยู่ชั้น 5”
“มึงจะเฝ้าน้องเป็นผีเลยรึไงวะบุณ”
อรุณที่นั่งอยู่บนโซฟามองคนห่วงน้องนอกไส้เกินเบอร์ด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายก่อนจะเบ้ปากเมื่อถูกนิจนิรันดร์ตีเข้าที่ไหล่ขวาเต็มๆ
“สมน้ำหน้าอีอรุณ”
บุณแลบลิ้นใส่ด้วยความสะใจก่อนจะหันมาหาน้องชายที่นั่งข้างๆและกำลังดูแบบตัวอย่างห้องอย่างสนใจ
“มีห้องตัวอย่างให้ดูมั้ยครับ ผมอยากดูก่อนตัดสินใจน่ะพี่บุณ”
“เออ ที่น้องพูดก็ถูก ให้น้องดูก่อนดีกว่าว่าชอบหรือไม่ชอบ” ลันที่นั่งอยู่ข้างๆอรุณเสริมอีกแรงก่อนที่บุณจะแอบบุ้ยปากน้อยๆเมื่อน้องไม่ได้ตัดสินใจจะอยู่ที่นี่ทันที
ใจจริงบุณอยากให้อยู่ด้วย เพราะมีอะไรจะได้ไปมาหาสู่กันได้สะดวก
เอาง่ายๆก็คืออยากคุยกับน้องเวลาเหงาๆนั่นเอง
“บุณมึงอย่าทำหน้าเหมือนผัวทิ้งได้ป่ะวะ ให้น้องมึงตัดสินใจเอง”
“เสือกอีอรุณ!”
มาตรฐานระหว่างลันพูดกับอรุณพูดนั้นต่างกันอยู่มากโขจนเพื่อนตัวสูงต้องกลอกตาให้กับความขี้โวยวายของบุณ
“เอาน่าพี่บุณ ขอจอมดูห้องก่อน”
จนสุดท้ายทั้งสี่คนก็ตัดสินใจให้พี่ทอง เจ้าหน้าที่ประจำออฟฟิศหอพาชมห้องตัวอย่างเพื่อให้จอมได้ตัดสินใจก่อนเข้าพัก
น้องปีหนึ่งหมาดๆเปิดเข้าไปยังห้องพักที่มีเตียงนอนและเฟอร์นิเจอร์พร้อมอยู่ให้อย่างครบครันก่อนจะเดินสำรวจทั้งห้องน้ำ ตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเตียงจนครบก่อนจะหันกลับมาหาบุณที่เดินตามติดราวกับลูกหมา
“ค่าหอเท่าไหร่ครับ”
“ห้องริมนี่ 6,800ครับน้อง เน็ตอีก 500”
จอมพยักหน้ารับพลางกวาดสายตามองภายในห้องอีกครั้ง
"ถ้าทำสัญญาก็หมื่นนึง บวกกับค่าห้องเดือนแรกแล้วก็ค่าเน็ตรวมๆแล้วประมาณหมื่นเจ็ด"
บุณยาภรณ์ลุ้นตัวโก่งในขณะที่จอมเดินวนสำรวจไปมาไม่เลิกจนรุ่นพี่ทั้งสามคนที่มาด้วยชักจะปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย คนตัวสูงกลับมายืนอยู่ตรงหน้าพี่ทองอีกครั้งก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
"ถ้างั้นทำสัญญาเลยครับ ผมเตรียมเงินมาพอดี"
"เย้!!"
บุณดีใจก่อนใครเมื่อรู้ว่าน้องรักตัวเองจะเข้ามาอยู่ด้วยกันที่หอพักแห่งนี้ มันดีไปหมดเลย ทั้งเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน แถมได้อยู่หอเดียวกันอีก ต่อไปนี้บุณก็ไม่ต้องเหงาเวลาโดนอรุณกับลันทิ้งแล้ว
"หน้าเหมือนหมาได้ข้าวกลางวัน"
"เสือก"
บุณหันกลับไปด่าคนตัวสูงข้างหลังที่ยังคงใส่แว่นดำเก๊กเท่อย่างน่ารำคาญแถมพูดจาปล่อยสุนัขในปากไม่หยุดจนอยากยื่นมือไปตีสักทีแต่จะลงไม้ลงมือกับไอ้ตัวสูงข้างหลังนี่ก็เกรงใจทั้งลันแล้วก็น้องจอม ได้แต่ยืนฟึดฟัดทำเอาลันแอบหัวเราะเบาๆ
"แล้วนี่น้องจอมจะขนของมาวันไหนเหรอ" ลันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลตามแบบฉบับของตัวเองทำเอาอรุณกลอกตาอีกรอบ
"คงพรุ่งนี้แหละครับ มีเวลาแค่วันเดียวน่าจะขนของที่จำเป็นมาก่อน แล้วอะไรขาดเหลือก็ซื้อเอา ถ้าไม่พอจริงๆค่อยกลับไปขนมาจากที่บ้านเพิ่มตอนว่าง"
"อรุณเอารถไปช่วยขนได้มั้ยอ่ะ" บุณหันมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนตัวสูงอีกครั้งแต่คราวนี้อรุณกลับส่ายหน้าตอบ
"พรุ่งนี้ต้องกลับบ้านไปหาม๊า มาช่วยไม่ได้จริงๆ"
บุณคอตกเมื่อรู้ว่าไม่มีคนมาช่วยน้องตัวเองขนของ ปกติแล้วต่อให้อรุณจะด่ายังไงมันก็ยังช่วยแต่ถ้าติดธุระที่บ้านจริงๆแน่นอนว่าอรุณเลือกที่จะกลับไปหาที่บ้านก่อนอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรครับพี่บุณ ของไม่ได้เยอะ"
"มาได้แน่นะ"
"ห่วงอย่างกับผัว นี่น้องมึงแน่มั้ยเนี่ย"
"อรุณ ไอ้สัส ปากเสีย!"
"กูแซวเล่น!"
จอมส่ายหัวให้กับความยุขึ้นง่ายของบุณแต่ก็ต้องเดินตามรุ่นพี่สองคนที่ตีกันไประหว่างทางพร้อมกับพี่ลันที่เดินข้างๆเขาแล้วหัวเราะออกมากับภาพตรงหน้า
สุดท้ายเราทั้งหมดก็กลับมาที่ห้องออฟฟิศประจำหอพักแล้วจอมก็ตัดสินใจเซ็นสัญญาเช่าโดยที่ไม่ลืมบอกคุณนายสาลี่ให้เรียบร้อยว่าตอนนี้ได้หอแล้วพร้อมทั้งบุณที่ยืนยันการันตีเรียบร้อยว่าน้องปลอดภัยแน่นอนเพราะบุณอยู่ด้วย
แต่จอมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบุณจะดูแลจอม หรือจอมจะดูแลบุณกันแน่เพราะขนาดตัวของบุณตอนนี้สูงแค่ไหล่จอมเสียด้วยซ้ำ
"ละเอาไง กลับเลยป่ะมึงอ่ะ"
จอมที่ยืนยันด้านหน้าห้องกับอรุณเลิกคิ้วขึ้นเมื่อรุ่นพี่ตัวขาวที่ยังคงใส่แว่นราคาแพงหันมาถามเขาด้วยน้ำเสียงเรียบ
"อ่า.. คงกลับเลยครับ ไปเก็บของที่จำเป็น"
"กลับทางไหน"
"บ้านผมอยู่อนุ"
"เออผ่าน ไปด้วยกัน"
คิ้วหน้าขมวดเข้าหากันไม่หยุดเพราะไม่รู้ว่าอรุณเชิญด้วยความเต็มใจหรือถูกใครบังคับมา
จนสุดท้ายก็ปล่อยความสงสัยเอาไว้จนกระทั่งบุณกับลันเดินออกมาพร้อมกับกล่องพัสดุที่พี่ชายตัวเล็กของจอมสั่งของออนไลน์มาแบบไม่ยั้งมือ
"แหม บ้านรวยเชียวนะไอ้บุณ"
"บ้าบอ เนี่ยของพวกมึงทั้งนั้น อันนี้ที่กระจายสัญญาณไวไฟ อันนี้ปากกาไฮไลท์อีลัน" บุณโยนของใส่มือเพื่อนโดยไม่สนว่ามันจะแตกหักหรือเสียหายจนอรุณบ่นออกมาอีกรอบ
"เออ เดี๋ยวให้น้องมึงกลับกับกูนะ ผ่านอนุพอดี"
"หึย มึงจะฆ่าน้องกูป่ะ"
"ใครจะไปคิดอะไรปัญญาอ่อนแบบมึงวะไอ้เตี้ย"
"โอย มึงเลิกว่าบุณซะที ถ้าวันไหนมันไม่ให้มึงลอกงานขึ้นมานี่ไม่รู้ด้วยนะ"
ยืนขำอยู่นานสุดท้ายลันก็ออกโรงปกป้องบุณที่กำลังยืนเบะปากจนได้
ฝ่ามือเล็กของเพื่อนลูบหัวบุณอย่างเอ็นดูก่อนที่บุณจะยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะให้เพื่อนตัวสูงอีกคนที่ยื่นมือมาเคาะกล่องพัสดุใส่หัวของบุณ
"ไอ้เหี้ยอรุณ!"
"เอาตามนี้ เดี๋ยวกูไปส่งน้องมึง"
"งั้นกูไปด้วย"
"งง ใครเชิญ"
"กูเชิญตัวเอง กูจะกลับบ้าน ไปปกป้องน้อง"
"ถุย กลับไปแดกโจ๊กเตี่ยมึงเถอะ"
อรุณทำหน้าทำตาใส่ก่อนจะเดินหนีไปพร้อมกับบุณที่วิ่งตามแล้วกระโดดเอาขาสั้นๆที่มีพยายามเตะเพื่อนตัวสูงตรงหน้าอย่างสุดแรงทำให้ภาพที่จอมเห็นไม่ต่างอะไรกับเด็กสองคนกำลังวิ่งไล่จับกันทำเอาเขาถอนหายใจออกมา
"วุ่นวายเนอะน้องจอม"
พี่ลันที่เดินขนาบข้างเขาพูดออกมาก่อนจะมองภาพที่ตัวเองเห็นจนชินแล้วหัวเราะอีกครั้ง
"อืม พอควรเลยครับ พี่ไม่เบื่อเหรอ"
"ชินแล้วล่ะ.. เดี๋ยวอีกหน่อยเรามีเพื่อนก็น่าจะวุ่นวายแบบนี้"
ลันส่งยิ้มมาให้เขาก่อนจะเดินออกไปเพื่อห้ามทัพของสองคนตรงหน้าที่ไล่ตีกันไม่หยุดจนจอมถอนหายใจออกมาอีกรอบ
ก็อย่างว่า ไม่ว่าจะอยู่ในช่วงชีวิตของมัธยมหรือมหาวิทยาลัย ยังไงเราก็ต้องมีเพื่อนไว้คอยช่วยเหลือเราอยู่แล้ว และจอมไม่รู้ว่าเขาต้องได้เจอกับเพื่อนแบบไหน คนแบบไหนที่เขาจะเลือกคบหาด้วย
จะวุ่นวายหรือสงบสุข ยังไงก็รอดูต่อไปแล้วกัน
ชีวิตในมหาวิทยาลัยเริ่มต้นขึ้นแล้ว สู้ๆ จรณินทร์
////
สวัสดีค่าทุกคน ฮ่า ห่างหายไปนานกับวงการฟิค จริงๆเวลาไม่ค่อยจะมีแต่ปิ๊งพล็อตเรื่องขึ้นมาได้เลยอยากแต่งๆ แต่มันก็มีความเบสิคมากๆเพราะเป็นช่วงชีวิตของชาวมหาวิทยาลัยธรรมดาๆและแน่นอนว่าคู่ที่เราเลือกนั้นก็คือไคโด้นั่นเอง!! แต่ตอนนี้นายเอกของเรายังไม่ออกนะคะ มีแต่พระเอกกับเพื่อนๆทั้งนั้น ยังไงก็ไว้เจอกันนะ
เรายังไม่ค่อยถนัดการเขียนเรื่องยาวเท่าไหร่ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ ฝาก #ดวงใจจรณินทร์ ไว้ด้วยน้า
พูดคุยทักทายกันได้เสมอค่ะ @putityellow
ปล.
จรณินทร์/จอม = จงอิน
บุณยาภรณ์/บุณ = แบคฮยอน
รุ่งอรุณ/อรุณ = เซฮุน
นิจนิรันดร์/ลัน ,รันดร์ = ลู่หาน
ความคิดเห็น