ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ประจันหน้า
"เมล ข้าคิดถึงเจ้ามากนะ คิดถึงเหลือเกินทุกลมหายใจ "
ไลน์พึมพำเสียงพร่า เขาไม่สามารถจะหาคำพูดใดมาบอกได้ว่าเขาคิดถึงคนในอ้อมแขนนี้มากเพียงใด และทรมานมากแค่ไหนที่ต้องอยู่ห่างไกลกัน นอกจากกอดร่างในอ้อมแขนให้แน่นที่สุดเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกที่มีให้รับรู้ เมลไม่ร้องอุทรณ์ใดๆทั้งๆที่ไลน์รัดเขาแน่นจนแทบหายใจไม่ออก เขาไม่ปรารถนาที่จะออกจาอ้อมแจนนี้แม้เพียงวินาทีเดียว เขาหลับตาซบหน้านิ่งกับแผ่นอกของไลน์อย่างสงบในใจภาวนาว่าอย่าให้เป็นเพียงแค่ความฝัน เขาไม่กล้าที่จะลืมตาด้วยเกรงว่าถ้าลืมตาขึ้นมา ไลน์จะหายไปจากตรงหน้า
"ไลน์ ชั้นไม่ได้ฝันไปนะ นายอยู่ที่นี่จริงๆ ไลน์ "
เมลน้ำตานองหน้า น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ ไลน์กอดเมลแน่นขึ้นเหมือนเป็นการยืนยันว่านี่ไม่ใช่ฝัน ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ทั้งสองอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ในที่สุด ไลน์ก็คลายอ้อมกอด เขาค่อยๆดันร่างในอ้อมแขนออกห่างจากตัว เมลเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงอย่างแสนรัก
"ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ถ้าข้ารู้ ข้าจะรีบตามหาเจ้าให้เร็วที่สุด " เมลยิ้ม แล้วจูงมือไลน์ให้มานั่งที่ม้านั่งใกล้ๆ
"แต่ในที่สุด ถึงไม่ตามหานายก็เจอชั้นจนได้นี่นา ไลน์ "
เมลซบลงกับซอกคอของไลน์ สายลมเริ่มพัดแรงขึ้น ไลน์ยกมือขึ้นโอบร่างบางที่เริ่มมีอาการสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น
"ใช่ ในที่สุดเราก็ได้มาเจอกัน " เมลเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะถามไลน์อย่างสงสัย
"ไลน์ ทำไมมาอยู่ที่นี่ ทำไมถึงข้ามมิติมา แล้วที่นู่นล่ะ " ไลน์มองหน้าคนรักอย่างหนักใจก่อนจะเอ่ยปาก
"เรื่องมันยาวน่ะ พูดไปก็เป็นเรื่องใหญ่เลยล่ะ เมล " เมลมองไลน์ที่ลุกจากม้านั่ง ไปยืนมองท้องฟ้า เขารู้สึกถึงความกังวลของไลน์อย่างชัดเจน
"เอาอย่างนี้แล้วกัน นายตามชั้นไปที่หอพักดีกว่า นี่ก็ดึกแล้ว ลมแรงแล้วด้วย " เมลเอ่ยปากชวนร่างสูง เขาไม่อยากเห็นไลน์ทำท่าอมทุกข์แบบนี้ ไลน์หันมายิ้ม
"ชวนไปที่พักเหรอ เมล " รอยยิ้มอย่างมีเลศนัยนั้นทำเอาเมลหน้าแดง
"ชวนไปคุยหรอกน่า " ร่างสูงเข้ามาใกล้ ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามากอด
"คุยอย่างเดียวเองเหรอ" แล้วก็ต้องหัวเราะเมื่อร่างในอ้อมกอดทุบเขาเบาๆอย่างเขินๆ แล้วทั้งสองคนก็ออกเดินไปยังที่พักของเมลที่อยู่อีกไม่ไกลนัก
สายลมเย็นๆที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตื่นขึ้น
"อืม..หนาวจังแฮะ " เนว่าลุกขึ้นมาหมายจะปิดหน้าต่าง แต่แล้วก็รู้สึกถึงความผิดปกติ
"เอ๊ะ ไลน์ไปไหน ไม่มีกระแสจิตอยู่แถวนี้เลย " คิดได้ดังนั้น ก็รีบออกมาจากห้องทันที แล้วก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นโน๊ตที่ไลน์ทิ้งเอาไว้ เขาหยิบขึ้นมาอ่าน แล้วยิ้ม
"เอาจนได้นะ ไลน์ " เนว่าเดินออกไปที่ระเบียง เขารับรู้ได้จากกระแสจิตที่มากับสายลม กระแสจิตที่อบอุ่นของไลน์ที่ปะปนมากับกระแสจิตของใครอีกคนที่อบอุ่นพอกัน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน
"เจอแล้วสินะ ไลน์ " แล้วรอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆจางหายไป ดวงตาที่เคยมีแต่ประกายตาที่ซุกซน ขี้เล่น กลับเปล่งประกายวูบอย่างกังวลใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
"ในที่สุดพวกนายก็เจอกันจนได้ อีกไม่นานแล้วสินะที่ต้องตัดสินใจ เมื่อถึงตอนนั้น พวกนายจะทำยังไงกันนะ ไลน์ เมล " เนว่าเหม่อมองไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอย่างเหม่อลอย เขากำลังคิดถึงใครอีกคนหนึ่งที่อยู่ไกลแสนไกล......
"ไลน์ เช้าแล้วนะ ตื่นได้แล้ว " เมลเรียกร่างสูงที่ยังนอนอยู่บนเตียงเล็กของเขา เมลยิ้ม เตียงเล็กแค่นี้นอนเข้าไปได้ยังไงสองคน แล้วก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา ทั้งที่ตั้งใจว่าจะพาไลน์มาคุยเท่านั้นกลับกลายเป็นว่าถูก
ไลน์ทำอย่างอื่นซะได้ กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า
"อืมม์..ขอนอนอีหน่อยไม่ได้เหรอ " ร่างสูงยังไม่ยอมขยับ เมลส่ายหน้า เนี่ยน่ะเหรอ เจ้าชายรูปงาม แม่ทัพผู้เกรียงไกร ยังกับเด็กเกเรที่ไม่ยอมตื่นไปโรงเรียน
"ไลน์ วันนี้ชั้นมีเรียนนะ รีบหน่อยสิ นายเองก็ต้องรีบกลับที่พักนะ " เมลพยายามดึงร่างสูงที่ยังเกาะติดเตียงของเขาอย่างยากลำบากในที่สุดก็สามารถแซะคนขี้เซาลงมาได้
"จริงสินะ ป่านนี้เนว่ารอแย่แล้ว " เมลสะดุดกึกกับชื่อนี้ เขาเงยหน้าถามร่างสูง
"ใครเหรอ เนว่า " ไลน์มองหน้าเมลก่อนจะเอ่ย
"เพื่อนน่ะ เราข้ามมิติมาด้วยกัน เดี๋ยววันนี้จะพาไปหาเจ้า แล้วเย็นนี้เราไปที่พักของข้ากันนะ ข้าจะเล่าสาเหตุที่ข้าและเนว่าต้องข้ามมิติมาที่นี่ให้เจ้าฟังโดยละเอียดเลยล่ะ " ไลน์สัญญาก่อนก้มลงมาหอมแก้มเมลแล้วเข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อนที่จะกลับคอนโด
"แล้วเจอกันนะ ไลน์ "
เมลสั่งลาก่อนที่ไลน์จะออกจากหอพัก ร่างสูงหันกลับมายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน แล้วเดินจากไป เมลปิดประตูก่อนจะเดินมาเก็บที่นอน แต่พอเห็นร่องรอยบนผ้าปูที่นอนก็ต้องหน้าแดง เขานั่งลงบนเตียงสักพัก ก่อนที่จะเก็บกวาดห้องแล้วเตรียมไปเรียน
"กลับมาแล้วเหรอ " เนว่าทักเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
"ฮื่อ โทษที" ไลน์ตอบงึมงำ เนว่ายิ้มน้อยๆก่อนจะยกจานอาหารมาให้
"เอ้ารีบกินซะ เดี๋ยววันนี้ยังต้องไปเรียนอีก ไม่เข้าใจเลยน๊า ทำไมเราต้องทำแบบนี้ด้วย แทนที่จะเอาเวลาที่ต้องไปแฝงตัวเรียนอะไรก็ไม่รู้นี่ไปทำอย่างอื่นน่าจะดีกว่า " ไลน์ฟังเพื่อนบ่นยิ้มก่อนจะเอ่ยปากบอกเหตุผล
"มันจำเป็น เนว่า นี่เป็นทางเดียวที่เราจะสามารถคลุกคลีกับมนุษย์มากที่สุด และสามารถรับกระแสจิตของคนที่เราตามหาได้ง่ายด้วย " พูกไปก็กินอาหารไปด้วย พลางถามอีกฝ่าย
"แล้วนี่นายไม่กินหรือไง " เนว่ามองเพื่อนแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
"ไม่ล่ะ ไม่หิว จริงสิเมื่อคืนนายหายไปไหนมา " ไลน์มองหน้าเพื่อนก่อนจะดื่มน้ำ แล้วบอกอย่างยินดี
"ชั้นเจอคนที่ชั้นรักมากที่สุดโดยบังเอิญน่ะสิ " เนว่ามองหน้าไลน์
"เมลสินะ "
ไลน์พยักหน้า เขาไม่แปลกใจเลยที่เนว่ารู้เรื่องของเขากับเมล เพราะคิดว่าอย่างน้อยทีโอและเลโอคงเคยเล่าเรื่องของเมลให้เนว่า ซัลต์และเทนโอฟังบ้าง โดยเฉพาะซัลต์ซึ่งเคยปะทะกับเมลมาแล้วในสนามรบครั้งก่อน
"รู้แล้วสินะ ชั้นไม่นึกเลยว่าจะเจอเค้า ไม่นึกเลยจริงๆ"
เนว่ามองหน้าไลนืที่ดูมีความสุขอย่างมาก เขาไม่เคยเห็นไลน์แสดงสีหน้าแบบนี้มาก่อน แล้วใจก็คิดถึงใครอีกคนที่เขายังไม่เคยเห็นหน้า ' เมล ' ก็คงจะดีใจไม่น้อยไปกว่าไลน์ การพบกันหลังจากที่ต้องจำใจพลัดพรากนั้นเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างมากมายนัก เขาเองก็รู้สึกดีใจไปกับเพื่อนที่ได้พบคนรัก แต่แล้วก็รู้สึกหดหู่นักเมื่อคิดถึงวันที่ทั้งสองคนจะต้องจากกันอีกครั้ง
"มีอะไรเหรอ เนว่า " ไลน์ถามเมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเนว่า
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก อิ่มหรือยังล่ะ จะได้ไปกัน " ไลน์พยักหน้า เขาเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะออกไปมหาวิทยาลัยเพื่อทำงานต่อไป
"ไง ไลน์ เนว่า " เสียงทักทายดังขึ้นจากด้านหลัง ทั้งสองคนหันไปตามเสียง
"ไง ฮาตะ เรากำลังตามหานายพอดี " เนว่าทักฮาตะที่เดินมุ่งตรงมาหา ฮาตะยิ้มกว้าง
"เหรอ เหมือนกันเลยล่ะ ว่าแต่วันนี้จะยังเดินเที่ยวอีกหรือเปล่าล่ะ " ทั้งสองพยักหน้า ก่อนจะออกเดินโดยมีฮาตะมาเป็นเพื่อนร่วมทางอีกคน
"จริงสิ นายจำคนที่ชื่อ เซต ที่ชั้นเคยเล่าให้นายฟังว่าหน้าเหมือนนายได้มั้ย ไลน์ " ไลน์พยักหน้า
"เขาอยากเจอนายแน่ะ จะลองไปพบมั้ย "
ฮาตะชวนไลน์ เพราะเขาเองก็อยากจะเปรียบเทียบในระยะใกล้เหมือนกันว่าเวลาที่ทั้งสองคนมาอยู่ด้วยกันจะมีความเหมือนกันมากแค่ไหน ไลน์พยักหน้าก่อนตอบตกลง
"เอาสิ ชั้นก็อยากเจอเค้า ไปเดี๋ยวนี้เลยมั้ย " ฮาตะยิ้ม ก่อนจะเดินนำไป
"เมล มาแล้วเหรอ "
ไดอาน่าร้องทักเมื่อเห็นเมลเดินมาแต่ไกล เมลยิ้มอย่างสดใส อย่างที่ไดอาน่าไม่เคยเห็น ช่างเป็นยิ้มที่บ่งบอกถึงความสุข เซตเองเมื่อหันมามองก็ต้องตะลึงกับรอยยิ้มนั้นเช่นกัน
"มีอะไรเหรอ ทำไมจ้องกันแบบนี้ล่ะ " เมลเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองอย่างแปลกใจที่เห็นทั้งสองคนจ้องตนแบบนั้น
"ก็วันนี้นายดูแปลกไปน่ะสิ มีอะไรดีๆหรือเปล่า " เซตเอ่ยถาม เมลยิ้ม วางของลงแล้วนั่ง
"ก็นิดหน่อยน่ะ " เมลยิ้ม เมื่อนึกถึงไลน์ ป่านนี้จะทำอะไรอยู่นะ
"อะไรเหรอ บอกหน่อยสิ " ไดอาน่าเขย่าแขนเมล คะยั้นคะยอให้เล่า เมลยิ้มก่อนที่จะเอ่ยปากบอก
"ชั้นเจอเพื่อนที่จากกันไปนานน่ะ "
นานเหรอ 1 ปี สำหรับคนอื่นๆคงไม่นานแต่สำหรับเขามันยิ่งกว่า 100 ปีซะอีก กับการที่ต้องจากไลน์ เซตมองหน้าเมลอย่างสงสัยแกมสังหรณ์ใจ
"ใคร " เสียงเข้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เมลหันมาทำท่าจริงจังมากขึ้น
"คนที่ชั้นรักมากที่สุดไงล่ะ คนที่ชั้นเคยบอกพวกนายแล้วว่า เค้าอยู่ในหัวใจชั้นมาตลอด " คำตอบที่ออกมาทำเอาทั้งเซตและไดอาน่านิ่งอึ้ง ไม่ทันที่ทั้งสองจะพูดอะไร ก็มีเสียงทักทายเข้ามาซะก่อน
"ไงเซต ไดอาน่า เมลอยู่กันครบเลยนะ " ทั้งสามหันไปหาต้นเสียงพร้อมกันทันที เมลทักขึ้นก่อนใคร
"อรุณสวัสดิ์ ฮาตะ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ ไม่มีเรียนหรือไง ถึงมาป่วนถึงที่นี่เลยน่ะ " ฮาตะยิ้มก่อนจะทำท่ามีเลศนัย
"วันนี้ชั้นมีใครมาอวดพวกนายน่ะ เลยรีบมา " ไดอาน่าทำหน้าสงสัย
"อะไร ใครเหรอ ดาราใหญ่มาเที่ยวเมืองเราหรือไงฮึ " ฮาตะส่ายหน้าก่อนจะบอก
"ยิ่งกว่านั้นอีก อย่าทายเลยไดอาน่า ไม่ถูกหรอก เอาเป็นว่าพบเลยละกัน เข้ามาสิ ไลน์ เนว่า "
พอสิ้นเสียงพูดของฮาตะเท่านั้น เมลก็เงยหน้ามาทันที ไม่น่าเป็นไปได้ แล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นชายสองคนที่เดินเข้ามาในห้องเรียน และเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทั่วห้อง สายตาทุกคู่จับจ้องมายังผู้มาใหม่ทั้งสอง
"เอ้า ขอแนะนำนะ นี่ ไลน์ แล้วนี่ เนว่า " ไลน์และเนว่า พยักหน้าแล้วกล่าวทักทายตามที่ได้ฝึกเอาไว้ เซตและไดอาน่าอึ้งจนลืมทักทายกลับจนฮาตะต้องเรียกเตือนสติทั้งสองคนจึงรู้สึกตัว และรีบทักทายกลับ
"เอ่อ สวัสดี โทษทีตกใจมากไปหน่อย " เซต เอ่ยปาก จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงก็ในเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นหน้าตายังกะโคลนนิ่งเขามาหรือไม่ก็เขาไปโคลนนิ่งหมอนี่มา ยังกะพิมพ์เดียวกัน
"ไง เมล ชั้นบอกแล้วไง ว่าจะตามมา "
ไลน์หันมาคุยกับเมลที่ยืนตะลึงอยู่ เมลยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างสูง เซตมองตามอย่างไม่พอใจนัก เขาเอื้อมมือไปจับแขนเมลไว้ก่อนที่เมลจะถึงตัวไลน์ ทำให้ไลน์มองอย่างไม่พอใจนัก ที่เห็นคนรักถูกใครจับมือแบบนี้ แม้ว่าคนๆนั้นจะมีหน้าตาราวกับเป็นคนๆเดียวกับเขาก็ตามที
"เมล นายรู้จักเขาเหรอ " เมลหันมาแกะมือของเซตแต่ก็แกะไม่ได้ ไลน์จึงเดินเข้ามาช่วยแกะและตอบคำถามแทน
"ใช่ เรารู้จักกัน แล้วก็สนิมกันมากด้วย " ไลน์ย้ำคำว่าสนิทกันมากแล้วดึงเอาตัวเองเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ทั้งเซตและไดอาน่าเริ่มีอาการไม่พอใจ
"นี่ ชั้นไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นใคร แต่ปล่อยเมลได้แล้ว " ไดอาน่าเริ่มแผลงฤทธิ์ อะไรกันมาโอบเมลต่อหน้าต่อตา ไลน์ยิ้มอย่างไม่กลัวอะไร ทุกคนในห้องเริ่มสนใจมากขึ้น ฮาตะเห็นท่าไม่ดีจึงรีบห้ามทัพเสียก่อน
"เอ่อ ชั้นว่ามีอะไรก็ค่อยๆคุยกันดีกว่านะ เป็นเพื่อนกันดีกว่า "
แต่รู้สึกว่าศึกครั้งนี้คงยากที่จะห้ามได้ ก็ในเมื่อทั้งไลน์ ไดอาน่าและเซตต่างแสดงอาการไม่กินเส้นกันขนาดนี้แล้ว เขาหันไปมองเนว่าที่ยืนอยู่ห่างไปอีหน่อย ส่งสายตาเหมือนจะบอกให้ช่วยห้าม แต่เนว่าก็ส่ายหน้าราวกับจะบอกว่า ต่อให้เอากรรมการห้ามมวยที่เก่งที่สุดมาห้ามก็คงไม่ได้แล้ว
"ถ้ายังไม่รู้ จะบอกให้ก็ได้ว่าชั้นเป็นใคร " ไลน์ยิ้มอย่างเป็นต่อ ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนที่โอบเมลไว้ เมลเงยหน้าขึ้นมองไลน์ก่อนจะขัดขึ้น
"ชั้นจะบอกพวกเขาเอง ไลน์ " ไลน์ก้มหน้าลงมามองคนรักก่อนจะพยักหน้าตามใจ เมลถอนหายใจก่อนจะบอกออกไป เพื่อตัดปัญหา บางทีคราวนี้เซต และไดอาน่าอาจจะยอมตัดใจจากเขาก็ได้ ก็เขามีไลน์มายืนยันแล้วนี่นา
"เซต ไดอาน่า นี่คือไลน์ สาเหตุที่ทำให้ชั้นไม่อาจรักใครได้อีก " คราวนี้ทุกคนก็ส่งเสียงฮือฮากันทั้งห้องเมื่อเมลประกาศแบบนี้เข้า เซตนั้นลมออกหูทันที
"เมล ทำไม " เซตถาม เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าคนที่เมลรักปักใจจะคือหมอนี่ คนที่หน้าตาเหมือนเค้าราวกับคนๆเดียวกัน ไดอาน่าเองก็อึ้งไป
"ชั้นกับไลน์รักกันมานานแล้ว ชั้นพยายามอธิบายให้พวกนายเข้าใจ แต่พวกนายก็ไม่ยอม ทีนี้คงเข้าใจแล้วสินะ " เมลมองเซตและไดอาน่าอย่างนึกเห็นใจ เขาจำเป็นต้องพูดให้เด็ดขาด แต่ผิดคาด
"ก็เข้าใจนะ แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนี่ " ไลน์ตาลุกวาวทันที
"หมายความว่าไง " เมลดันตัวไลน์ไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้เซต ไดอาน่าจึงตอบแทนเซต
"ก็หมายความว่า เราจะไม่ตัดใจจากเมลน่ะสิ " ไดอาน่ายิ้มเยื้อน ไลน์มองหน้าไดอาน่าแล้วหันมามองเซตเขาเริ่มเข้าใจอะไรรางๆแล้ว
"ฮึๆ ชั้นพอเข้าใจแล้วล่ะ พวกคุณคงชอบเมลสินะ แต่เสียใจด้วยนะ คนที่เมลรักมีเพียงชั้นเท่านั้น "
ทั้งเซตและไดอาน่าแทบกระอักเลือดด้วยความแค้น ตั้งแต่เกิดมาทั้งสองคนยังไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้เท่าครั้งนี้มาก่อนเลย เป็นความรู้สึกกดดันทั้งที่ดูท่าทางธรรมดา แต่ทั้งไลน์และเนว่ากลับดูสง่าและมีอำนาจเหลือเกิน
เนว่ายังคงเงียบเฝ้ามองดูสถานการณ์ต่อไปแต่ฮาตะนั้นเมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
"เอ่อนี่ๆ เดี๋ยวอาจารย์ก็มาแล้ว เราไปกันดีมั้น ไลน์ เนว่า " ฮาตะหันมาชวนเพื่อนใหม่ทั้งสองให้ออกจากห้องก่อนที่จะเกิดสงครามขึ้นมา เมลเองก็บอกไลน์เช่นกัน
"นั่นสิ ไลน์ นายไปก่อนเถอะ แล้วตอนเย็นค่อยเจอกัน " ไลน์ก้มลงมองเมลก่อนจะบอก
"ก็ได้ เดี๋ยวชั้นก็คงต้องไปเข้าห้องเหมือนกัน แล้วเจอกันเย็นนี้นะ " ไลน์ก้มลงมาจุมพิตหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน เซตและไดอาน่าแทบลมจับ
"ไปเถอะ เนว่า " ไลน์หันมาชวนเนว่าที่ยืนเงียบมาตลอด เนว่าพยักหน้าก่อนจะหันกลับมาหาเมล
"ไปก่อนนะ ยินดีมากที่ได้เจอนาย เมล หวังว่าเราคงได้คุยกันอีกนะ " สายตาที่มองมาอย่างเป็นมิตรทำให้เมลยิ้มก่อนจะตอบ
"ได้สิ แล้วเจอกัน "
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปนั่งที่ ส่วนฮาตะ ไลน์และเนว่าก็ออกไปเพื่อเข้าห้องเรียน แต่ทั้งเมล เซตและไดอาน่าก็เรียนไม่รู้เรื่องเพราะต่างก็ตกอยู่ในห้วงความคิดของแต่ละคน..
"ไลน์ ชั้นมาดูอีกทีนะ นายกับเซตนี่ดูยังไงก็เหมือนกันนะ " ฮาตะเริ่มการสนทนา ไลน์ขมวดคิ้ว
"เหมือนยังไง " ฮาตะหัวเราะก่อนจะตอบ
"นายไม่สังเกตุหรือไง ไลน์ พวกนายน่ะยังกะแฝดเลยนะ " เนว่าหัวเราะเบาๆ
"เห็นด้วยนะ ไม่น่าเชื่อเลย "
"แต่ก็มีความต่างนะ " ไลน์และเนว่าหันมามองทันทีเป็นเชิงถาม ฮาตะก็เฉลยออกมา
"จริงอยู่นะที่หน้าตาพวกนายเหมือนกันน่ะ แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกันก็คือ ความรู้สึก " เนว่าถามอย่างสงสัย
"ยังไง " ฮาตะยิ้มก่อนจะตอบ
"อืม ก็รู้สึกว่าพวกนายน่ะ ไม่เหมือนคนธรรมดาเลยน่ะสิ ดูมีอำนาจเหนือคนทั่วไป ส่วนเซตน่ะ ถึงจะเท่ห์ หล่อปานใด แต่ก็ไม่ให้ความรู้สึกแบบนี้ "
ไลน์หัวเราะเบาๆ เนว่าเองก็ยิ้ม แน่นอน ก็พวกเขาเป็นเจ้าชาย เป็นนักรบ ย่อมมีความองอาจและความมีอำนาจมากกว่า ลักษณะแบบนี้ ไม่ใช่ส่งปรุงแต่งได้
"ชั้นว่านะ ต่อไป เรื่องคงยุ่งมากกว่านี้ เซตกับไดอาน่าไม่ยอมจบง่ายๆแน่ พวกนั้นน่ะ ตามเมลมาตั้งนานแล้ว " ฮาตะเตือนเพื่อนใหม่ของเขา เขาไม่อยากให้มีการทะเลาะกันเพราะอย่างน้อยทุกคนก็เพื่อนเขาทั้งนั้น เนว่าจึงเอ่ยปลอบใจ
"อย่าห่วงไปเลย ไม่มีอะไรรุนแรงหรอก เชื่อเถอะ " ฮาตะพยักหน้าแล้วก็เดินพาเข้าห้องเรียนไป วันนี้เขาทั้งสามคนเรียนห้องเดียวกันจึงได้นั่งด้วยกัน
ในขณะที่นั่งในห้องเรียน ทั้งสามคนต่างคิดไปคนละเรื่อง เนว่ามองกระดานเหมือนสนใจเรียน แต่แท้จริงแล้วเขากำลังคิดเรื่องเมลอยู่ ไลน์คงยังไม่รู้สึกว่าเมลมีกระแสจิตบริสุทธิ์ซ่อนอยู่ แต่อีกไม่นานคงจะรู้สึกได้ เมื่อใกล้เวลานั้น เวลาแห่งการตัดสิน เมื่อถึงตอนนั้นจะเป็นยังไงนะ.....................
^_^ ................ โปรดติดตามตอนต่อไป...........................^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น