คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : last chaptor badking ยังไม่รีไรท์
¯ขอเป็นจันทร์ที่มีเพียงด้านเดียว อีกด้านที่เธอไม่เคยเห็น ...ความรัก... ถ้าเธอนั้นมองด้วยความรักเธอคงจะได้เห็น...ว่ามีน้ำตา และรู้ว่าฉันรักเธอขนาดไหน ...แด่ความรัก... ถ้าการรอคอยตรงนี้นั้นยังมีความหมาย ช่วยกอดเอาไว้.... เพียง...ช่วยทำให้ฉันมั่นใจ ต้องการเพียงแค่นี้~
เด็กหนุ่มร่างสูงทรงผมเก๋ยืนหล่อเด้งอยู่บนสะพานลอย headphone รูปร่างแปลกขับให้เขาดูโดดเด่น รองเท้าผ้าใบหุ้มข้อยี่ห้อดังผูกด้วยเชือกสีรุ้งถูกกระตุกเคาะกับพื้นตามจังหวะเพลง ตาชั้นเดียวเรียวยาวส่งประกายวับวาวให้ชายหนุ่มร่างบางที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา
‘วันนี้ก็ลืมถอดผ้าปิดจมูกอีกแล้ว... พี่ไนท์น่าร้ากกก~ ///><///’
“พี่ไนท์ครับ...” ขายาวๆเดินเข้าไปหา ทั้งๆที่อีกฝ่ายต้องเดินมาทางตนอยู่แล้ว เพื่อไม่ให้พลาดโอกาสที่จะได้แตะต้องใบหูกลมๆน่ารักของรุ่นพี่ผมทอง
“...ความจริงพี่ถอดเองก็ได้”
“ไม่ได้หรอกครับ—“ เปิ้ลทำหน้าจริงจัง มือยังทากาวแปะกับหูของไนท์แน่น (นุ้งตี๋หน้าม่อ = =!)
“มือพี่ไนท์ไม่ว่างนี่นา…(??)”
“อ่อ...มือพี่ทำอะไรอยู่เหรอ? ^ ^” ดวงตากลมโตคู่สวยฉายแววสนุก
“...ก็กำลูกไก่ไว้ไงล่ะ กุ๊กๆๆๆ” นายตี๋ทำปากยื่นปากยาวร้องเจี๊ยบๆกุ๊กๆ เล่นมุขแช่แข็งไนท์
=A= ; <<หน้าไนท์
“พี่ไนท์... พี่ไนท์...” เปิ้ลยืดหนังหูไนท์เด้งดึ๋งไปมา แต่รุ่นพี่ลุคเจ้าชายก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง
“ไม่ตอบจูบน้า~แฮ่” ปากไก่ที่ยืดยาวเปลี่ยนมาห่อทำปากจู๋เตรียมจู่โจม
“อยากมือกุดงั้นเรอะ!!” เสียงตะคอกดังลั่นอย่างกับอัสนีบาต ทำพื้นสั่นสะเทือน(?) เป้ลายพรางที่เต็มไปด้วยโซ่ลอยเฉียดปลายผมชี้ที่นั่งลงหลบในทันทีข้ามสะพานลอย(ช่างเป็นเป้ที่เคารพกฎจราจรจริงๆ)ไปโดนมอเตอร์ไซค์ของเด็กนักเรียนล้มทับกันเป็นโดมิโน่
=[]=;!! <<หน้าเปิ้ล
‘แง~กระเป๋าโผมมม... T^T’ แย้จูเนียร์ที่รับหน้าที่เป็นสารถีขับรถพาชักดาบมาโรงเรียนแทนเมฆได้แต่ร่ำไห้อยู่ในใจ ‘มิน่าพี่เมฆถึงบอกว่าไม่ต้องพกกระเป๋า หนังสือเรียนและอย่างอื่นนานา ให้ยัดเข้าใต้เบาะรถอย่างเดียว...’
...มือเล็กที่เต็มไปด้วยกระดูกและเส้นเลือดปูดโปนรีบชักกลับมาจับ headphone หลังจากโดนฟ้าผ่ากลางกบาล หวิดถูกฆาตกรรมด้วยกระเป๋านักเรียน และอาจจะกลายเป็นเดชไอ้ด้วน ‘จับหูตัวเองก็ได้ฟระ ฮือ-- T T;’
ไนท์ผละออกจากเปิ้ล รีบเดินไปหาชักดาบที่ดักรออยู่บนฟุตบาท
“เมื่อคืนทำไมไม่โทรมา -__-^” ดวงตากลมโตจ้องมองร่างหนาอย่างฉุนเฉียว
“โทษที ยุ่งมากเลย ไอ้แว่นห้องสามเข้าโรงบาล กับอีกบลา-บลา”
“ห๊ะ! เป็นอะไรมากไหม?!”
“ก็ยังครบ 32 น่ะนะ...” ชักดาบยังเล่าไม่จบ ลีมูซีนสีขาวก็โฉบมาจอดเทียบ
...คุณหนูผมบลอนด์กับบอดี้การ์ดผมเงินนั่นเอง
“พี่ชาร์ก ให้เป็นหน้าที่เจ้าหมานี่เถอะ”
เปิ้ลมองฟอกซ์ที่จัดระเบียบร่างกายอย่างนอบน้อมจนดูตัวเล็กไปเลยอย่างแปลกใจ
“ก็อยากจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเหมือนกัน... หน้าที่นายคือเป็นสายสืบ แต่เรื่องอื่นเป็นเรื่องของ BadKing เข้าใจไหม?”
“ครับ...” ฟอกซ์รับคำ และหันไปขออนุญาตฟองฟอง “ฟองฉันไปนะ”
ใบหน้ากลมไม่หันมาเหลือบมองบอดี้การ์ดของตัวเองแม้แต่หางตา เปิ้ลจึงเห็นฟอกซ์ตัวลีบลงไปอีกขั้น
“ไม่ต้องห่วง เราจะดูแลฟองเอง”
“พอเลย -__-^” ชักดาบรีบเอามือกระด้งดันเหม่งเปิ้ลไว้ไม่ให้เข้าถึงตัวฟองฟอง
“ฉันจะกลับมาให้เร็วที่สุด” ฟอกซ์ยังไม่เลิกยืนค่อมตัว คุณหนูของเขาเดินหนีเข้าโรงเรียนไม่สนใจเหลียวแล
“ไปเหอะน่า...นายผงซักฟอก เราบอกแล้วไงว่าเราจะดูแลเอง”
‘นั่นล่ะที่ฉันเป็นห่วงที่สุด = =’ ฟอกซ์กลอกลูกตาสีเทา ตั้งแต่โดนเทคนิคคิสจู่โจมครั้งนั้น หน้าผากเปิ้ลก็ติดคำว่าอันตรายสำหรับเขาแล้ว แต่เขาก็เดินตัวค่อมผ่านชักดาบไป
“ทีนี้ล่ะถูกหลักสักที ^ ^” เปิ้ลยิ้ม
“หลักอะไร...?” ถ้ารู้อนาคต ไนท์คงจะไม่เอ่ยถามออกไป
“ก็... ฟองน้ำต้องใช้กับน้ำยาล้างจานดิ จะมาใช้กับผงซักฟอกได้ไงเล่า~”
ผลัวะ!~
เปิ้ลหน้าคว่ำทันทีที่พูดจบ มุขแป้กหยุดโลกของเขาหยุดมือกระด้งของราชาโรงเรียนไม่ได้
“ไปตายซะ! ไอ้บ้า!!”
==================================
ห้องโสต
นักเรียนชั้นต่างๆทยอยกันเดินเข้ามานั่งบนเก้าอี้จนเต็ม ร่างบางที่ยืนอยู่ด้านหน้าจึงเริ่มเปิดประชุม
“วาระการประชุม...”
“พี่ไนท์ครับ...” ชายหนุ่มผู้ใส่เหล็กดัดฟันชูมือขึ้นขัดประธานชมรมประชาสัมพันธ์ “นายปรรัชต์ไม่เข้าประชุมครับ”
“อ่อ... เขาไม่สบายอะ นั่งลง พี่ยังไม่ได้พูดถึงวาระการประชุมเลยด้วยซ้ำ - - +”
ทุกคนหน้าถอดสี เมื่อประธานชมรมผู้ควบตำแหน่งเจ้าชายของโรงเรียนเข้าสู่โหมดโหด
ไนท์ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป แต่ในใจก็ยังครุ่นคิดเรื่องของรุ่นน้องหน้าตี๋ดีเจล้านมุกคนนั้น ‘ตอนเช้าน่ะเห็นทุกวัน(ก็เขามาดักรอนายอะไนท์) แต่ตอนเลิกเรียนนี่สิ...ไปไหนของเขานะ?’
==================================
ลานจอดรถ
ชักดาบนั่งยองๆง่วนอยู่กับการปั่นน็อตไขเลาะแฟริ่งรถรอไนท์ แก๊งค์ BadKing จึงชุมนุมกันอยู่แถวนั้นดูแน่นไปหมด บ้างก็นั่งบนมอเตอร์ไซค์ที่จอดเรียงเป็นแถว บ้างก็แข่งกันเดินบนกำแพงโรงเรียนที่เต็มไปด้วยเศษแก้ว บ้างก็ตั้งวงเลี้ยงยาม...
เด็กอรจันทร์ที่ไม่ได้เข้าแก๊งค์ทยอยกันเดินออกจากโรงเรียน สายตาที่พวกเขามองมายังพวกแย้ยังคงเหมือนเดิม เพราะไม่เชื่อเรื่องที่ BadKing ออกอาละวาดทำลายข้าวของเมื่อวาน ถึง BadKing จะเป็นแก๊งค์จอมก่อกวน แต่เรื่องป่วนๆของพวกนี้กลับทำให้อรจันทร์ไม่น่าเบื่อ เหตุผลในการมาโรงเรียนทุกวันของเด็กอรจันทร์บางคนจึงมาจากการอยากรู้ว่าวันนี้ BadKingจะก่อเรื่องอะไร?...
“...㌧㍳嗶鹼髪靻鎔郟踉詻螢蒩臉繋箲磚痟…” เสียงฮือฮาดังขึ้นเรียกความสนใจ พวกแย้ย่างหยุดการกระทำใดๆของตนหันไปมองตามประสาพวกสมาธิสั้น เว้นแต่ชักดาบที่มุ่งมั่นกับการถอดท่อเพื่อปรับแต่งฆ่าเวลา
“พี่ชักดาบ-- พวกเด็กเทคนิคมา”
“อื้อ...” ปากแดงๆพ่นน้ำลายตอบ ลุกขึ้นเอาเท้าเขี่ยเครื่องมือช่างไปกองรวมๆกัน ก่อนจะเงยหน้าโอโม่ขึ้นมา
“ไง—ชักดาบ ^ ^” หัวหน้าแก๊งค์ Q แก๊งค์ใหญ่ในเทคนิค ชายหนุ่มหน้าแก่ทรงผมแอฟโรเอ่ยทักทายด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“มีอะไร?”
เคร้ง-- ครืด—
เสียงท่อนเหล็กขูดกับพื้นคัฟเวอร์เวย์ เพราะยามมัวแต่นั่งก๊งกับ BadKing จึงไม่รู้เลยว่า กลุ่มชายเสื้อช็อบติดอาวุธเข้าโรงเรียนมาตั้งแต่เมื่อไร
O_o^ ชักดาบคิ้วกระตุก ความโกรธแล่นขึ้นมาตามเส้นเลือดอย่างพลุ่งพล่าน เขารีบเอามือล้วงกระเป๋า สะกดกลั้นความฉุนเฉียวเอาไว้
“แก๊งค์Q...” แย้จูเนียร์พึมพำ “ที่หัวหน้าเป็นลุงโหดหน้ายิ้มน่ะเหรอ? หวา—หมอนี่ฆ่าคนตายได้ทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่เลยนะ!?”
“ถ้ามีBadKingไปยุ่งกับพวกนาย เราก็ยืนยันได้เลยว่าพวกนั้นน่ะตัวปลอม!!”
เสียงที่คุ้นเคยทำให้สายตาแข็งกร้าวของชักดาบเปลี่ยนไป เขามองคนพูดด้วยสายตาแสดงความสำคัญ...แสดงความเป็นเจ้าของ
ไนท์เพิ่งออกจากห้องโสต และเมื่อเห็นกลุ่มเด็กเทคนิคก็รีบวิ่งมาทันที หน้าตาเขาจึงแดงก่ำและเต็มไปด้วยเหงื่อ ไม่ต่างจากชักดาบที่ใส่ชุดยูนิฟอร์มนั่งซ่อมรถเลย
“ไอ้โรงเรียนชายล้วนนี่มันใช้ครีมเชี่ยอะไรฟะ? ดูสิหน้าขาวอมชมพูถ้วนทั่วทุกตัวคนเลย” หนึ่งในเด็กเทคนิคเอ่ยแซว แต่ก็ไม่มีเสียงหัวเราะรับจากเพื่อนๆเหมือนปกติ
กร๊อบ... กร๊อบ...
ดวงตาสระอิของชักดาบเหลือกกลับจนเหลือแต่ตาขาว มือข้างซ้ายหลังจากออกมาพ้นกระเป๋าก็กำสลับกับเหยียดนิ้วได้ยินเสียงกระดูกลั่นชัดเจน สร้างความหวาดผวาให้ฝ่ายตรงข้ามไม่น้อย... จากนั้นราชาปีศาจก็เริ่มแกว่งแขนไปมาช้าๆ วอร์มกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งเหมือนจะเผยมัดกล้ามให้เห็นเด่นชัด เสียงกระดูกลั่นแต่ละครั้งกระตุ้นให้พวกแย้ย้ายก้นมารวมตัวกัน ท่าทางอ้อนแอ้นและบ้องแบ๊วปกติวิสัยของพวกนั้นถูกลบไปหมด แววตาของแต่ละคนยืนยันได้ดีว่าพวกเขาพร้อมสู้ขาดใจ!!
หัวหน้าแก๊งค์ Q ยังคงส่งรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม เขาเดินเข้ามาในลานจอดรถพร้อมกับพรรคพวกของเขา
ไนท์รีบวิ่งเข้าไปขวางทันที หัวหน้าแก๊งค์ Q เอียงคอมองชายหนุ่มหน้าหวานอย่างแปลกใจ กระตุกข้อมือฟาดท่อนเหล็กเต็มแรง...!?
เฟี้ยววว--- ควับ... ปึ้ก!~
ชักดาบก้าวไปข้างหน้าเสือกท่อไปขวางไว้ ไนท์ถือโอกาสที่ทั้งสองคนเล่นเกมจ้องตากันอยู่รวบแขนหัวหน้าแก๊งค์ Q... เขายิ่งหวาดระแวงงอเข่าเตรียมเตะ แต่ถูกชักดาบเอาเท้ายันไว้ซะก่อน
...ในระหว่างนั้นลูกแก๊งค์ของทั้งคู่ยืนอ้าปากค้างกระพริบตาปริบๆมองดูทั้งสามคนที่เหมือนรูปปั้นทำท่าแปลกๆกลางห้างสรรพสินค้า
“ไม่ใช่นะ-- ชักดาบไม่ใช่คนที่จะไปสร้างความเดือดร้อนให้กับใครนะ!!”
ดวงตากลมโตจ้องมองอย่างเว้าวอนสมมติตัวเองเป็นไก่จังในการ์ตูนโฟร์แองจี้ หมายใช้พลังตาหวาน แต่ดวงตาสระอิของชักดาบกลับจ้องแขนข้างนั้นของหัวหน้าแก๊งค์ Q อย่างเอาเป็นเอาตาย สื่อความหมายชัดเจนว่าอยากจะตัดแขนนั่นทิ้ง!!
“ขอร้องล่ะ เชื่อหน่อยเถอะ พวกเราก็กำลังหาตัวคนที่แอบอ้างอยู่เหมือนกัน”
“ใครจะไปเชื่อง่ายๆล่ะ!”
โครม... พลั่ก... โครม... โครม... โครม...!!!
ชักดาบถีบมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ทั้งหมดทันที เด็กอรจันทร์ถึงกับสาวแตกร้องกรี๊ดกร๊าดขึ้นมา โดยเฉพาะพวกที่ถูกเป้ฟาดล้มทับกันเป็นโดมิโน่เมื่อเช้า คาดว่าคงจะไม่เล่นเกมโดมิโน่ไปตลอดชีวิต
“นั่นล่ะสัญลักษณ์ของ BadKing ถ้ารถที่มีรอยถลอกด้านขวาไปหาเรื่องพวกเมิง กุจะรับผิดชอบเองทั้งหมด”
แย้จูเนียร์ร่างเล็กเหลือบมองใบหน้าซีกซ้ายของชักดาบ ไม่คิดว่าหัวหน้าของตัวเองจะเป็นพวกรู้จักไกล่เกลี่ยยอมความด้วย ชักดาบหันมาสบตากับเขาเข้าพอดี และแย้จูเนียร์ก็ถูกหิ้วแล้วขว้างไปกลางกลุ่มศัตรู
“แถมหมอนี่เป็นตัวประกัน”
=[]=;!!! <<หน้าแย้จูเนียร์
“น่าสนุกดีนี่” รอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกไม่ดีของหัวหน้าแก๊งค์ Q ย้อนกลับมาสถิตอยู่บนใบหน้า “กุจะยอมถอยครั้งหนึ่ง แต่ถ้าพรุ่งนี้พวกเมิงหาตัวการมาให้กุไม่ได้ กุยืนยันได้เลยว่าอรจันทร์ต้องมีผีหัวขาด”
“จะหาให้เจอ! จะทำให้ได้!” ชักดาบรับปากเสียงดัง แต่ดูเหมือนจะยืนยันกับแย้ตัวเล็กที่ถูกส่งไปเป็นตัวประกันมากกว่า แต่นั่นก็เพียงพอจะทำให้แววตาหวาดกลัวของเจ้านั่นฉายความเชื่อมั่นออกมา
“ผมจะรอพี่นะ-- พี่ต้องมาหาผมนะ—“
“อื้อ”
==================================
...แสงแดดอ่อนจากดวงอาทิตย์สีส้มกลมโตส่องกระทบตึกสีขาวของโรงพยาบาล เปิ้ลเดินผ่านตึกที่แทบจะไม่แตกต่างกันเลยมองดูเหตุการณ์หลากหลายข้างในแต่ละตึกที่ไม่ซ้ำกันเลย เขาเดินสวนทางกับเตียงผู้ป่วยหนักที่ถูกเข็นผ่านไปอย่างเร่งรีบ พยาบาลคนสวยเดินพอยน์เท้าโหมดสโลว์ ส่งสายตาวิบวับให้เด็กหนุ่มอย่างจงใจ เปิ้ลขยิบตาตี่ๆตอบจึ๋งหนึ่ง ก่อนจะยกมือไหว้คุณหมอที่เดินตามมาทีหลัง
“เปิ้ล... เดี๋ยวพยาบาลจัดยาไป ช่วยดูแลจนกินหมดด้วย”
“ครับ” ดวงตาเรียวเล็กไร้ประกาย ความร่าเริงที่มีอยู่หายไป โรงพยาบาลที่เมื่อกี้คิดว่าหนวกหูจัง ก็กลับกลายเป็นเงียบสงัด เด็กหนุ่มก้มหน้ามองพื้นเดินจ้ำพรวดๆไปหลังโรงพยาบาล
“…ช้าไปแล้วเจ้าเซน ผมรู้ภายใน 2 ชั่วโมงหลังจากติดต่อดาวเทียมโจรกรรมไม่ได้ เลยคำนวณตำแหน่งที่ตกเอาไว้แล้ว…”
ร่างผอมเกร็งในเสื้อแขนยาวสีขาวตัวโคร่งนอนหงายแอ้งแม้งอยู่บนพื้นหญ้า โทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดของโลกถูกเปิดลำโพงวางอยู่แถวร่างกายอย่างไม่ใส่ใจกับมันนัก มือหนังหุ้มกระดูกเกาคางให้แมวตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดในบรรดาแมวทั้งหมดที่นอนก่ายกองอยู่ด้วยกัน แสงแดดสุดท้ายของวันทำให้ใบหน้านั้นดูซีดเหลือง ขอบตาที่ถูกเขียนเน้นดำหนาก็ดูซอฟท์ลง และยิ่งอ่อนโยนมากขึ้นเมื่อมีรอยยิ้มน่ารักผุดขึ้นมา
“เปิ้ล~ เลิกเรียนแล้วเหรอ ^ ^”
“อื้อ...” นายตี๋ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มเหมือนตอนจัดรายการ น้ำเสียงพิเศษของเขา
“ใครอะ? เปิ้ล ที่เล่าให้ฟังน่ะเหรอ?” โทรศัพท์ส่งเสียงกวนๆออกมา
“นั่นล่ะๆ คนที่ผมสั้นครึ่งยาวครึ่งนั่นล่ะ หล่อคอดๆ” ร่างบางนั้นพลิกตัวนอนคว่ำ ยื่นใบหน้าไปใกล้ๆโทรศัพท์ ดวงตากลมโตแต่ตาดำเล็กเรียวเหล่มองเปิ้ลอย่างจงใจ
เปิ้ลลูบท้ายทอยด้วยความเขินอาย นึกรู้ว่าหน้าตัวเองคงแดงก่ำ
“แค่นั้นล่ะ” โทรศัพท์ถูกกดวางสายและปิดเครื่อง ทำให้นายตี๋อมยิ้ม เขารู้หรอกว่าคนๆนี้ซุเปอร์บิซี่ขนาดไหน แต่เวลาอยู่ด้วยกันเขากลับไม่เคยได้ยินเสียงริงโทนสักแอะ เพราะอย่างนี้นี่เอง...
กลุ่มแมวจรจัดในโรงพยาบาลสลายการชุมนุม เมื่อมีพยาบาลวัยกลางคนเดินเข้ามา เปิ้ลรับถาดยามาวางบนโต๊ะน้ำชาสีขาว รินน้ำอุ่นจากกระติกสุญญากาศลงบนถ้วยชา ร่างนั้นลุกตามมานั่งยองๆบนเก้าอี้ยกนิ้วโป้งตัวเองขึ้นมากัดเล็บเล่น
“อะไรเนี่ย?” เปิ้ลส่งยาให้ก่อนจะพิจารณาเครื่องมือประหลาดที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ
“PSP ผู้ว่าเขาซื้อมาให้...” ยาหลายเม็ดถูกลำเลียงเข้าไปในแขนเสื้อขณะที่เปิ้ลสนใจกับอย่างอื่น
“คนที่อยู่ในป้ายต้อนรับเข้าจังหวัดนั่นน่ะเหรอ? เป็นคนยังไงล่ะ?”
“ก็ใช้ได้อ่ะ... ที่จริงมาปรึกษาเรื่องโรงเรียนเฮงซวยบางโรงเรียน”
“หมายถึงโรงเรียนเปิ้ลเหรอ? เรื่องถึงผู้ว่าแล้วเหรอเนี่ย?” เปิ้ลรอให้กินยาที่อยู่ในมือให้หมด แล้วจึงยึดข้อมือควานหายาที่เหลือในแขนเสื้อ
“มาอีกแล้ว... เอากลับไปด้วยนะเปิ้ล” ยาล็อตสุดท้ายถูกกรอกเข้าปากตามด้วยน้ำ แล้วคนกินก็เดินหลังค่อมเข้าบ้านพักไปอย่างรวดเร็วราวกับหนีอะไรบางอย่าง ทำให้เปิ้ลต้องหันหลังไปมอง ตาตี่ๆหรี่เล็กจ้องเด็กสาวในชุดนักเรียนแบบเอี๊ยมของโรงเรียนมารีวิทยาด้วยความหนักใจ ‘คืนนี้สามคนเรอะ? =__=^;’
ความคิดเห็น