คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หนูแพนเวอร์ชั่น
12/21 [pan]
ชินโดนจับข้อหาเสพยา
“อ๊า~ T[]T”
เสียงสูงครวญครางแหวกความเงียบในร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่
ทุกสายตาของผู้ใช้บริการพร้อมใจกันจับจ้องไปที่เคาน์เตอร์โดยไม่ได้นัดหมาย
วินโดว์คว่ำหนังสือการ์ตูนในมือพร้อมกับคว่ำหน้ารูปไข่ซุกกับท่อนแขนขาวร้องไห้สะอึกสะอื้น
ลูกค้าประจำที่เป็นเด็กในซอยนั้นซะส่วนใหญ่หันกลับมามองหน้ากันพร้อมกับอมยิ้ม
ลูกสาวเจ้าของร้านผู้มีใบหน้าและรูปร่างเหมือนตุ๊กตา ผิวละเอียดเนียนใส ผมสีดำสนิทเหยียดตรงยาวถึงเอว แม้แต่แว่นตาทรงสี่เหลี่ยมกรอบดำเชยๆ ก็ไม่อาจบดบังความน่ารัก
แล้วยังอ่อนไหว ร้องไห้ได้ง่ายๆกับแค่การอ่านหนังสือการ์ตูน ดูไม่ออกเลยว่าเรียนมหาลัยปี 4 แล้ว
“ปัญญาอ่อน” ถึงจะแอบกระซิบเหมือนว่ากันอย่างนั้น แต่ก็เพราะความคะนองปากเท่านั้นเอง พวกเขาก็หลงใหลในเสน่ห์พี่สาวแว่นที่ชื่อ ‘วินโดว์’ คนนี้อยู่ไม่น้อย
หน้าวอกๆแป้งหนาๆ ปากแดงๆ ขอบตาดำๆ แบบที่เพื่อนวัยเดียวกันระดมทำ ไม่เคยมีให้เห็น
แฟชั่นจะดำเนินไปทางไหน กางเกงขาสั้นจะอินเทรนด์อย่างไร วินโดว์ก็เฝ้าร้านด้วยสภาพใบหน้าเปลือยเปล่าไม่เคยแต่งเติม และใส่วันพีชกระโปรงยาวสีขาวที่ไม่รู้ว่ามีซ้ำกันกี่ตัวในตู้เท่านั้น
การพูดการจาก็หวานหูน่าฟัง แม้อีกฝ่ายจะเป็นแค่เด็กประถมก็ตาม
เป็นแบบที่อยากจะแกล้ง แต่ก็ตัดใจแกล้งไม่ลงจริงๆ พวกเขารู้กันอยู่ในใจ
กรุ๊งกริ๊ง... กรุ๊งกริ๊ง...
โมบายห้อยระโยงรยางค์ที่ถูกแขวนไว้หน้าร้านถูกปัดออกให้พ้นทาง
สองร่างสูงก้าวยาวๆก้าวเดียวก็ถึงหน้าเคาน์เตอร์
ร่างสูงกว่ากอดอกมองวินโดว์ที่ฟุบอยู่แล้วส่ายหน้าอย่างระอา อีกร่างเอื้อมมือไปดึงผมยาวนั่นเบาๆ
“โอ๊ย~ โฟลคเก้น! ToT” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ที่ชอบดึงผมของเธอมีอย่างนี้คนเดียว
“ร้องไห้ตามการ์ตูนอีกแล้วสิ ยัยโอตาคุ” โฟลคสวาเก้นล้อเลียน แค่ดูหน้าก็เดาอายุได้แล้วว่าเด็กกว่าวินโดว์เยอะ แต่ก็ไม่ยอมเรียกพี่ เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาเองก็ยังไม่เคยเห็นเด็กคนไหนเรียกวินโดว์ว่าพี่เลย
พวกเด็กลูกค้าประจำมองอย่างเสียดาย แต่ก็ต้องรีบหลบตาเมื่อเห็นสายตาโหดๆของร่างสูงอีกคน
ใบหน้าที่เด็กทั้งซอยจดจำได้ดี คิมจองอิน ลูกเสี้ยวหลายเชื้อชาติ รองหัวหน้าแก๊งค์คลาสสิค ที่ขึ้นชื่อเรื่องการแต่งรถโบราณ และการวิวาท
เพิ่งขึ้น ม.1 แท้ๆ แต่ได้เป็นถึงรองหัวหน้า ตำแหน่งที่เพียงพอให้ใครๆเกรงใจ
“ลูกชิ้น เร็วเหอะ = =” สำเนียงแปร่งๆ ห้วนๆ หลุดออกมาจากคนตัวสูง ทั้งท่าทีแข็งๆและขนาดตัวแบบอินเตอร์ วินโดว์คิดว่ามันไม่เข้ากับหน้าตาน่ารักของเขาเลยสักนิด ออกจะสนิทใจกับโฟลคสวาเก้นที่จองอินให้ฉายาว่าลูกชิ้นซะมากกว่า ก็เขากับเธอเป็นเพื่อนบ้านกันมาได้ 2-3 ปีแล้ว ถึงจะชอบแกล้ง แต่ส่วนสูงที่พ้นเธอนิดหน่อย ท่าทางเฟรนด์ลี่ กับหน้ากลมๆที่มาของฉายา หักล้างข้อเสียไปจนหมดสิ้น
“จะไปไหนกันเหรอโฟลคเก้น จองอิน?”
“วันนี้พี่อยู่บ้านอะ เลยขออนุญาตไปทัวร์กับแก๊งค์ไอ้จองเวร แต่ไม่มีสาวน่ารักๆซ้อนท้ายอะ ^o^”
วินโดว์ชะโงกหน้ามองลอดหน้าต่างไปที่บ้านของโฟลคสวาเก้น พี่สาวของเขากำลังใช้ไม้ขนไก่ปัดฝุ่นบนรถคันหนึ่งในแถวรถยนต์มือสองนับสิบๆคัน โดยมีเด็กสาวหน้าตาน่ารักคอยช่วยอยู่หลายคน
“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่มีสาวๆในฮาเร็มมาช่วยอะ โฟลคขอแม่วินโดว์ให้แล้วด้วย”
“พี่สาว จะไปหรือไม่ไป = =”
แค่โฟลคน่ะไม่เท่าไร แต่จองอินน่ะน่ากลัว ถึงจะเป็นคนแรกบนโลกที่เรียกวินโดว์ว่าพี่สาว แต่เธอก็ไม่ถูกกับคนแบบนี้จริงๆ จึงรีบโกยข้าวของใส่กระเป๋า อันได้แก่ หนังสือการ์ตูน หนังสือการ์ตูน และหนังสือการ์ตูน =__=^^
“ใส่กระโปรงไปจริงๆน่ะ” จองอินเหล่มองช่วงล่างของวินโดว์ที่เตรียมตัวเสร็จแล้วพลางคิดในใจ ว่าจะไปแรลลี่ หรือไปงานกาลาดินเนอร์กันแน่
“ไม่ได้เหรอ?” วินโดว์เป็นกังวล เพราะเธอไม่มีกางเกงเลยสักตัว
“ไม่เป็นไรๆ เอ้า นี่” โฟลคสวาเก้นยื่นหมวกกันน็อคกับเสื้อแขนยาวลายพรางของตัวเองให้ ส่วนเขามีแค่แว่นตากับผ้าพันคอลายตารางผูกบังใบหน้ากลมๆจากแดดจ้า
จองอินสตาร์ทรถของตัวเอง ดูผ่อนคลายนิดๆที่ได้ออกเดินทางกันสักที
“พี่สาวนั่งดีๆนะระวังกระโปรงเข้าล้อ”
“ขอโทษจ้ะ” วินโดว์หันซ้ายหันขวาสำรวจดูกระโปรงของตัวเอง แต่ความยาวแค่คลุมเข่าที่เธอเก็บชายกระโปรงเอาเข่าหนีบเรียบร้อยก็ไม่น่าจะมีอะไร แสดงว่า...
ถูกแกล้งอีกแล้วน่ะสิ -__-^^
“Let’s go!!!!!!” โฟลคสวาเก้นตะโกน เสียงที่ลอดจากผ้าพันคอฟังดูน่าตลก
วินโดว์มองสองข้างทางที่ห่างจากตัวเมืองไปเรื่อยๆ ตึกอาคารร้านบ้านเริ่มลดจำนวน จนในที่สุดก็เหลือเพียงแค่ท้องทุ่งนาในหน้าฝนที่เขียวขจี ต้นข้าวไหวหลู่ตามลมไปในทิศทางเดียวกัน เมื่อมองจากที่ไกลๆ ดูเหมือนพรมนุ่มๆสีสวย
โฟลคสวาเก้นอธิบายด้วยน้ำเสียงอู้อี้ว่าจัดงานกันอยู่ที่ภูเขาไฟเก่านอกเมือง ความจริงก็ออกไปแล้วล่ะ แต่อยากจะแวะมารับวินโดว์ไปก่อน
“ลืมเอาโลชั่นมาด้วยอะ ทำไงดี” วินโดว์ทุบหมวกกันน็อคตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
เพราะเมฆเคลื่อนออกมาจากการบดบังพระอาทิตย์ แดดจ้าส่องรู้สึกร้อนที่ขา จึงนึกขึ้นมาได้
“โฟลคมีในกระเป๋ากางเกงข้างซ้ายล้วงเอาดิ”
“ขอบใจนะ”
จบปัญหาไปหนึ่ง
“อ๊า~ ลืมเอาโทรศัพท์มา”
“โฟลคหยิบมาให้แล้วล่ะ รู้ว่าวินโดว์ต้องลืมแน่ ยัยมนุษย์แรมต่ำ”
“ขอบใจนะ”
เคลียร์ปัญหาได้อีกหนึ่ง
“น่าจะเอากล้องถ่ายรูปมานะ”
“โทรศัพท์โฟลคมีกล้อง ชัดด้วย”
“เย้ๆ”
จองอินลอบมองสองร่างบนรถชาร์ลี เขารำคาญเสียงหยุมหยิมๆจุ๊กจิ๊กๆอยู่ไม่สุขของคู่นั้นเหลือเกิน แต่ก็ยังนึกแปลกใจที่ตัวเองคิดว่าหญิงสาวตัวเล็กอายุมากกว่าเขา 9 ปีช่างน่ารัก
อันตรายจริงๆ ความรู้สึกนี้ =__=^^
ในที่สุด เจ้ารถคันเล็กหน้าตาประหลาดๆดูสภาพไม่น่าจะใช้งานได้ในความคิดของวินโดว์ ก็พาเธอมาถึงที่หมายจนได้
ตอนแรกที่คิดว่าจะมาเป็นเพื่อนโฟลคสวาเก้นเฉยๆ ถึงแล้วคงปล่อยเขาเฮฮากับเพื่อน ส่วนตัวเองจะไปหามุมนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ เพราะอยากรู้ว่าหลังจากชินโดนจับแล้ววงดนตรีแบล็คสโตนจะออกทัวร์ได้ยังไง แต่โครงการนั้นก็ต้องพับเก็บไป เนื่องจากรอบตัวที่มีรถโบราณจอดเรียงรายทำกิจกรรมเป็นร้อยๆคัน แถมยังมีบู๊ธต่างๆ และโชว์บนเวทีอีกด้วย น่าตื่นตาตื่นใจจนวินโดว์ตาลุกวาว
“นั่นรุ่นอะไรเหรอโฟลค”
“ชาร์ลีเหมือนของโฟลคแหละ” โฟลคสวาเก้นรีบดึงปลายผมยาวๆนั่นไว้ ก่อนที่คนตัวเล็กจะวิ่งซุกซนไปทั่ว พลางคิดว่า ไม่มีอะไรของคนๆนี้ที่ดูเป็นป้าแว่นแก่ๆสิงมหาลัยเลยสักนิด
“โฟลคติดตะกร้าแบบนั้นบ้างดิ น่ารัก”
“ติดแล้ววินโดว์จะนั่งตรงไหนล่ะ ยัยโง่”
“จริงด้วยสิ”
จองอินใช้มือใหญ่ผิดอายุคว้าศรีษะทั้งคู่ผลักให้ชนกันด้วยความหมั่นไส้
“โอ๊ย จองอินอ้ะ T^T”
“อ๊ากกก ไอ้จองเวร!”
“อย่าเพิ่งเล่น หาแก๊งค์ให้เจอก่อน” เขาปรามด้วยสายตาดุๆ โฟลคสวาเก้นจึงปีนไปยืนบนหลักกิโล ยืดตัวชะเง้อคอหา
“จองอิน ฉันไม่รู้อะว่าแก๊งค์เธอหน้าตาเป็นยังไง” วินโดว์ดึงชายเสื้อจองอินถาม
“=///=” จองอินหน้าแดงโดยที่ตัวเองไม่รู้สาเหตุ แค่ใบหน้ารูปไข่มาอยู่ใกล้ๆ
“แยกๆ ไม่เวิร์คๆ” โฟลคสวาเก้นเอาแยกทั้งคู่ด้วยการประทับรอยรองเท้าคอนเวิร์สหุ้มข้อไว้กลางหลังจองอิน
รู้ว่าจองอินหน้าแดงเพราะอะไร ก็เขาเคยมีอาการแบบนี้บ่อยไป
รู้ว่าวินโดว์น่ารักขนาดไหน แล้วก็เผลอรักไปแล้วซะด้วย
จองอินส่งสายตาเย็นๆให้เพื่อนนิดหน่อย แต่ก็ไม่โวยวายอะไร รู้ว่าที่ทำไปเพราะหึงสาวข้างบ้าน
แต่วินโดว์ไม่เฉยด้วย เธอฟาดขาโฟลคสวาเก้นสุดแรง แต่เขาก็ไม่เจ็บเลยสักนิด จะเจ็บมากก็ตอนคนตัวเล็กไปปัดเสื้อให้จองอินที่ยิ่งหน้าแดงไปใหญ่
“ไม่ต้องยุ่งน่า -*-“
เดือดยิ่งกว่าเดือด อารมณ์ร้อนพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง พยายามดึงคนตัวเล็กออกมา แต่วินโดว์รู้ทันพลิ้วหลบ มือโพลคสวาเก้นคว้าได้แต่กระเป๋า
และนั่นยิ่งทำให้วินโดว์เกาะจองอินแน่นเข้าไปอีก
“มากไปแล้วไอ้ลูกชิ้น” จองอินหันกลับมาว่าเพื่อน แต่มือก็พยายามแงะคนตัวเล็กออก
“ปล่อยจองอินเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้น...” โฟลคสวาเก้นยิ้มเจ้าเล่ห์ ชูตัวประกันคือหนังสือการ์ตูนของวินโดว์มาขู่
“อ๊า~ อย่านะ” น้ำตาแทบจะไหลพรากๆ เมื่อเห็นของที่รักกว่าชีวิตอยู่ในมือคนขี้แกล้ง
“โอ๊ย” พุ่งตัวออกมาไม่เท่าไร ก็ปวดปลาบที่หนังศรีษะ หันไปมองก็พบว่าจองอินดึงผมของตนไว้
อะไร จะแกล้งกันอีกคนหรือไง T^T
“เกือบขาดแล้วไหมล่ะ ผมพี่สาวติดกับกระดุมเสื้อผม”
“ฉัน! ฉันแกะเอง!” โฟลคสวาเก้นทิ้งหนังสือการ์ตูนทันที เดินเข้ามาด้วยท่าทางฮึดฮัด
วินโดว์เลยชักสงสัยขึ้นมา
เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีๆอยู่เลย เราไปทำอะไรให้นะ...
จริงสิ ทำไมโง่อย่างงี้นะเรา
โฟลคเก้นต้องแอบชอบจองอินแน่ๆเลย ถึงได้ตีโพยตีพายเวลาเราเข้าใกล้ คิกๆ ^o^
“อยู่นิ่งๆนะ” โฟลคสวาเก้นสั่ง ตามองปลายผมที่ติดกระดุมอย่างรักใคร่ ทำเอาจองอินแทบจะคายมื้อเช้าออกมา
แค่ปลายผมมันยังปลื้มขนาดนี้ รักเกิ๊นนน =__=;;
ไม่อยากจะมองอะไรชวนเอียน มองรอบๆก็เจอสายตาสงสัยว่าสามคนทำอะไรกัน เลยก้มหน้ามองพื้นแทน
ใกล้ๆปลายเท้ามีหนังสือการ์ตูนนอนแอ้งแม้งอยู่ ตัวการ์ตูนในนั้นดูคลับคล้ายคลับคลา
“นี่ไง หัวหน้าแก๊งค์เรา” จองอินบอก
“ไหน โอ๊ย” วินโดว์ขยับตัว เลยเจ็บอีกรอบ
“แป๊ปนึง เอ้า เสร็จแล้ว”
พอเป็นอิสระก็รีบหันมาหาจองอิน เขาจึงเก็บหนังสือการ์ตูนมาให้ดู
“เนี่ย “ จองอินชี้ไปที่รูปชิน
“เออว่ะ เหมือนๆ ห้อยโซ่ร้อยจิลปากกับต่างหู ผมก็ตั้งๆแบบนี้ย้อมสีขาว” โฟลคสวาเก้นเสริม
วินโดว์กระพริบตาถี่ ตื่นเต้นที่จะได้เจอคนที่เหมือนกับคาแรคเตอร์การ์ตูนที่บูชา
โฟลคสวาเก้นรับรู้อาการ แล้วทุบหัวตัวเองที่ไม่ได้ฉุกคิดเลยว่าหัวหน้าแก๊งค์น่ะเท่บาดจิตขนาดไหน
แล้วยิ่งเหมือนตัวการ์ตูนแบบนี้อีก
“พี่ปีโป้ไม่สนสาวแว่นหรอก” จองอินบอกทำให้วินโดว์มองค้อน แต่คนที่เขาตั้งใจจะบอกคือโฟลคสวาเก้นที่ทรุดลงไปนั่งกับพื้นต่างหาก
“ชื่อปีโป้เหรอ > <” คนตัวเล็กเพ้อ
“ครับ” เสียงตอบดังขึ้นจากด้านหลัง
โฟลคสวาเก้นซุกหน้ากับเข่าตัวเอง ในที่สุดก็มาจนได้ พี่ปีโป้ Q__Q
ความคิดเห็น