คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 12/21 chaptor 01 : Panda
12/21
“เฮ้ย....ตีมันเลยดิ” (ไอ้พวกชอบความรุนแรง)
“เน่ ....ออดิชั่นมีคนขอเราแต่งงานอ่ะ” (ยัยเด็กแก่แดด)
“เฮ้ย....ดูมันเด่ะ เปิดกล้องอุบาทโคตร” (น้องคิดว่าน้องสวยแล้วเรอะไง)
เสียงที่ดังเข้ามากระทบโสตประสาทแห่งการรับรู้ของ วิน หรือวินโดว์ ลูกสาวเพียงคนเดียวของเจ้าของร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ ที่ชื่อว่า world wide Net เข้าอย่างจังโดยไม่ต้องใช้เครื่องอะไรสแกน แม้ว่าเธอจะทำเป็นหูทวนลมแล้วก็เหอะ แต่เหมือนกับว่าพระเจ้าจะลงโทษมนุษย์ที่อัปเปหิตัวเองออกมาโคจรนอกโลกอย่างเธอให้ต้องทนทุกข์ทรมาน กับบรรดาเสียงดังพร่ำบ่นของเด็กๆ ที่เธอแสนจะเกลียดแสนเกลียด
ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเด็กสมัยนี่มันจะแก่แดด แก่ลมอะไรกันขนาดนี้ ไร้ซึ่งสัมมาคารวะ แต่ละคนแรงๆ ทั้งนั้น พ่อแม่ก็ไม่รู้จักดูแลเอาใจใส่ คิดว่าร้านเน็ตเป็นเนอร์เซอร์รี่รึไงกันนะ ถ้าไม่เต็มใจเลี้ยงก็อย่าทำให้เกิดมาตั้งแต่แรกสิ ปล่อยปะละเลยให้เป็นปัญหาสังคมอยู่ทำไมกัน ที่จริยธรรมของมนุษย์มันตกต่ำลงก็เพราะคนพวกนี่นี้หล่ะ
วิน คิดค่อนคอดในใจพรางเหลือบตาดูนาฬิกา เข็มยาวกำลังชี้ไปที่เลข 11 ส่วนสั้นเข็มสั้นก็จ่ออยู่หน้าเลข 8 แล้ว 3 ชั่วโมง แห่งการทนทรมานใกล้จะสิ้นสุดลงในอีกไม่กี่อึดใจแล้ว
“อะไรอ่ะ ไม่เชื่อเค้าเหรอ เขารักตัวเองคนเดียวแหละ”
เสียงดังมาจากด้านหน้าเคาเตอร์ทำให้วินต้องละสายตาจากการจ้องนาฬิกาอย่างเอาเป็นเอาตาย มาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
ใบหน้ากลมๆของวินบวมเป่งขึ้นเนื่องจากจากตัวเป่าลมใส่แก้มตัวเองอย่างหงุดงิด หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นเริ่มวิ่งชนเข้าหากันมากขึ้นทุกที เส้นเลือดเต้นตุบๆอยู่ที่หน้าผาก ตาโตๆ ภายใต้แว่นตากรอบดำหนาจ้องคนที่อยู่ตรงหน้าเขม็ง
เด็กผู้หญิงร่างเล็กที่สูงพ้นเคาเตอร์มาได้เพียงไม่กี่ฟุตยังคง คุยเจื้อยแจ้ว กับโทรศัพท์ต่อไปโดยไม่ได้รับรู้ถึงรังสีอำมหิตที่กำลังแผ่ขยายมาที่ตัวเองเลยสักนิด
“รักสิ.....จริงๆ ...ไม่เอาอ่ะอายเขา....ก็ได้....ครั้งเดียวนะ...จุ๊บ...ได้ยินยัง”
สาวน้อยที่กำลังคุยโทรศัพท์อย่างมีความสุข เอียงหน้าหลบด้วยความเขินอาย ทำอย่างกะว่าปลายสายมันจะเห็น วินค้านอยู่ในใจด้วยความหงุดหงิด ความคุ้นเคยสายตาบางอย่างยิ่งช่วยเพิ่มดีกรีความเดือดดานให้กับวินมากขึ้นไปอีก ยัยเด็กคนนี้ยังเรียนไม่จบประถมเลยด้วยซ้ำละมั่ง
กุ๊ก...กรู๊ก......กุ๊ก.....กรู๊ก...
นกตัวน้อยเลื่อนตัวออกมาจากนาฬิกาแขวนผนังรูปบ้านรังนกและส่งเสียงร้อง ตามโปรแกรมที่ได้ถูกตั้งไว้ วินหันไปมองนาฬิกา และหันกลับมาหาเด็กผู้หญิงคนเดิมที่ยังคงคุยโทรศัพท์ไม่หยุด
“น้องค่ะ....จะ...”
ปลายเสียงถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อมีเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งมายืนซ้อนท้ายเด็กสาวคนนั้น พร้อมกับโอบเอวและดันเบาๆให้เบี่ยงตัวหลบให้พ้นทางของตัวเอง
“มัวแต่คุยโทรศัพท์เดี๋ยวก็ถูกป้าแกกินเอาหรอก” เสียงทุ้มแหลมที่บอกว่าคนพูดยังไม่โตเต็มที่เอ่ยออกมาพร้อมกับล้วงเงินมาวางไว้ตรงหน้า
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับที่ดูไร้สาระ และเถื่อนสุดๆในสายตาวิน เด็กผู้ชายคนนั้นจ้องมองวินด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย ปลายนิ้วเรียวชี้มาที่หน้าผาตัวเอง ก่อนจะพูดว่า “นอยอีกล่ะ” แล้วตั้งท่าจะเดินออกไปจากร้านโดยไม่สนใจสายตาอาฆาตที่ส่งผ่านแว่นตากรอบหนามาเลยสักนิด
“พี่ปีโป้ รอฝ้ายด้วยสิ”
เสียงแง้วๆ จากเด็กผู้หญิงก่อนหน้าพูดเสียงรัวเร็วก่อนจะรีบควักเงินในกระเป่าออกมาจ่ายไว้บนเคาเตอร์แล้ววิ่งตามเด็กหนุ่มออกไป วินมองตามร่างเล็กๆนั้นวิ่งออกไปนอกร้านทันได้เห็นเด็กสาววิ่งไปคล้องแขนเด็กหนุ่มด้วยความสนิทสนมแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“เฮ้อออออออออออ เด็กสมัยนี้นี่มัน”
วินส่ายหัวไล่ภาพและความคิดทั้งหลายเกี่ยวกับเด็ก 2 คนนั้นทิ้งไป แล้วหันมาสนใจกับเด็กอีก 7-8 คนที่ยังอยู่ในร้านแทน
“น้องค่ะ 2 ทุ่มแล้วนะค่ะ กลับบ้านได้แล้วค่ะ อีก 1 นาที พี่จะปิดเครื่องแล้วนะค่ะ”
วินบอกด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ดูราบเรียบที่สุด ในที่สุด 3 ชั่วโมงที่ต้องทนนั่งเฝ้าร้านด้วยความทรมานก็สิ้นสุดลงเสียที่ ทันที่ที่พูดจบเสียงโห่จากเด็กทั้งร้านก็ดังขึ้นพร้อมกันอย่างสุดเซ็ง แต่สำหรับวินแล้วถือว่าเป็นเสียงแห่งความสุขเลยก็ว่าได้ การได้เห็นใบหน้าเซ็งๆ ของเด็กบ้าๆ พวกนี้มันก็สนุกไปอีกแบบ
ร้าน world wide net เปิดบริการตั้งแต่ 9 โมงจนถึง 2 ทุ่ม แต่สำหรับพวกเด็กๆแล้ว จำกัดเวลาให้เล่นได้ตั้งแต่ 4 โมงเย็น จนถึง 2 ทุ่ม เท่านั้น ซึ่งนั้นก็ดูมากจนเกินไปแล้วในความคิดของวิน และช่วงเวลาตั้งแต่ 6 โมงเย็น จนถึงเที่ยงคืนก็เป็นช่วงเวลาที่ วินจะต้องมาเฝ้าร้านแทนพ่อ ทำให้ต้องมาเผชิญหน้ากับเด็กที่แก่แดดเกินอายุจริง และพวกเด็กก้าวร้าว ที่วินไม่ค่อยจะชอบเลยสักนิดอยู่บ่อยๆ
มันก็ช่วยไม่ได้ละนะ ในเมื่อ วินเป็นมนุษย์ที่เลือกจะโคจรให้อยู่นอกโลกของคนอื่น ความจริงแล้วเจ้าตัวก็แค่ชอบหมกมุ่นอยู่กับตัวเองซะมากกว่า คลุกอยุ่แต่กับสิ่งที่ตัวเองชอบของที่ตัวเองสนใจ จะเรียกง่ายๆก็เอาแต่ใจละนะ
วินชอบอ่านการ์ตูนเป็นชีวิตจิตใจ เรียกได้ว่าคืนไหนที่ไม่ได้อ่านการ์ตูนเจ้าตัวถึงกับลงแดงเจียนตายเลยทีเดียว วินไม่ชอบแต่งตัวจนดูเหมือนคนเฉยๆในสายตาคนอื่น แต่ถ้าใครได้ไปเห็นตัวเสื้อผ้าของวินที่อยู่ในตู้แล้วละก็ คงต้องเปลี่ยนความคิดในทันที เพราะมากกว่าครึ่งในตู้เสื้อผ้า เต็มไปด้วยชุดตุ๊กตาและชุดคอสเพลย์ที่เจ้าตัวตัดเย็บเองทั้งหมดแต่ไม่เคยใส่เลยสักครั้ง
“วิน......เบียโทรมา...มารับหน่อยเร็ว” เสียงของพ่อตะโกนมาจากด้านหลังร้านซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัว
“ค่า..พ่อ” วินผละจากหน้าจอคอมแล้วเดินไปเปะมือเปลี่ยนกะกับพ่ออย่างรวดเร็ว
“ไฮ...ห้อยๆ” วินกล่าวทักทายอย่างร่าเริงติดทะเล้นนิดๆ
“อะไรห้อย” เสียงนุ่มๆ จากปลายสายถามกลับมาด้วยความกวนไม่แพ้กัน
“ฮิๆ อะไรดีล่ะ” วินกล่าวแซวเพื่อนหนุ่มอดีตเดือนมหาลัยอย่างไม่ขัดเขิน ถ้าได้ฟังจากเสียงแล้วละก็สาวๆที่ไหนคงจะต้องหลงรักเบียกันเป็นแถว ยิ่งได้เจอตัวจริงยิ่งไม่ต้องพูดเลยดีกว่า คงไม่มีใครในโลกนี้ปฏิเสธเบียได้แน่ๆ
“ทะลึ่ง!!”
“ซะงั้น โทรมามีธุระอะไรรึเปล่า” วินหมุนสายโทรศัพท์ไปมาด้วยความเคยชินแล้วทรุดตัวลงนั่งไปบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ
“ไม่มีโทรมาไม่ได้เรอะ”
“อืม สิ้นเปลื้องพลังงาน” วินบอกค้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดของตัวเองเลยสักนิด
“เย็นชา” เบียสวนทันควัน
“อีกละ” วินว่า “เบี้ยะคุยะซามะ เย็นชากว่าอีก” วินบอกพรางนึกถึงการ์ตูนเรื่อง bleach ตอนล่าสุดที่ได้อ่าน
“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่เป็นไอ้เตี้ยนั้นหรอก”
“หยาบคาย” วินตอบกลับเสียงเย็นชาพร้อมกับหรี่ตามองโทรศัพท์ด้วยความขุ่นเคือง
“คร้าบๆๆๆ เบียะเน่” เบียบอกขอโทษเพื่อนด้วยภาษาเกาหลีที่รู้ว่าเมื่อเพื่อนได้ยินจะรู้สึกอย่างไร
“แค่นี้นะ”
“เฮ้ย.....ล้อเล่น แกจะอคติเกินไปแล้วนะวิน”
“ช่างฉัน..” วินกล่าวอย่างไม่ใส่ พร้อมกับยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้าง สายตาเหลือบมองแสงแว่บๆที่ส่องประกายอยุ่บนต้นไม้ที่ยื่นกิ่งเหนือกำแพงออกมาจากข้างบ้าน
“วายเรื่องใหม่มาแล้วใช่ แกอมไว้ใช่ไหมวิน” และในที่สุดเบียก็เขาประเด็นหลักของสาเหตุที่โทรมาเอาป่านนี้
“มาแล้ว” วินบอกพรางนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอกับเบียกลายมาเป็นเพื่อนกันได้
เบีย ชายหนุ่มหน้าตาดีที่เป็นที่ใฝ่ฝันของสาวๆทั้งมหาลัย เพียงแค่ช่วงรับน้องก็กลายเป็นเดือนของคณะและมหาลัยไปทันทีด้วยความเห็นชอบจากทุกคน เบียเป็นมนุษย์ห่างไกลจากวินราวกับดาวพลูโตกับดาวศุกร์เลยทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นโชคชะตาก็ดันทำให้โคจรมาเจอกันจนได้ เมื่อมีอุกตาบาทเป็นหนังสือและอนิเมะวายพุ่งเข้าชนทั้งวินและเบี้ยในร้านการ์ตูนแห่งหนึ่ง ธาตุแท้ของเบียเลยเปิดเผย ว่าแท้ที่จริงหนุ่มสุดฮอตประจำมหาลัยเป็นพวกอนุรักษ์ป่าไม้ (เดียวกัน) หลังจากนั้นมาความนิยมในหมู่สาวๆก็ดิ่งวูบ แต่กลายเป็นหนุ่มนักแอบทั้งหลายมาคอยส่งสายตาให้แทน
“เอามาเลย” เบียพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ เบียไม่ใช่กระเทย ตุ๊ด แต๊ว เขาเป็นแค่คนที่ฝักใฝ่ผู้ชายก็เท่านั้น
“บะหมี่ 2 น้ำแข็งใส 4” วินบอกพรางลูบท้องตัวเอง แล้วแสงแว่บๆจากบนต้นไม้ก็ทำให้วินต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัยอีกครั้ง
“แถม ฟรุ๊ตเค้กอีก 2 ชิ้นเลยเอ้า”
“อาริงาโตะโกเซมัส…..นี่ถามหน่อยสิทำไมไม่ซื้อเองอ่ะ เรื่องที่เบียเป็นเกย์เขาก็รู้กันทั้งมหาลัยแล้ว กลัวอะไร” วินถามด้วยความสงสัย พรางถอดแว่นออกมาเช็ดวางไว้บนโต๊ะ
“พูดไม่เพราะ ไม่ใช่เกย์ครับเขาเรียกว่า ยาโอย น่ารักว่าตั้งเยอะ แล้วก็ที่ไม่ซื้อก็เพราะแกก็ซื้ออยู่แล้วไม่ใช่เรอะจะซื้ออีกทำไม” เบียบอกด้วยน้ำเสียงจริจัง
“งก!!” วินว่า
“เพิ่งรู้เรอะ” เบียสวนกลับเร็วก่อนจะรีบตัดบทเพราะกลัวเปลื้องค่าโทรศัพท์
“เดี๋ยวจะรอหน้าปากซอยนะ ไม่อยากเข้าซอยนั้นเลยซับซ้อนเป็นบ้า”
“อืมๆ ไปไนท์นะ โอเค บายล่ะ” วินวางสายโทรศัพท์และเดินขึ้นบนบ้านไปทันที ไม่ทันได้เห็นการเคลื่อนไหวบางอย่างที่อยู่บนต้นไม้เลยสักนิดเดียว
สร้อยเส้นยาวที่มีจี้ประดับเพชรรูปกีตาร์ ทำให้ร่างโปร่งที่นอนเอกเขนกบนต้นไม้ต้องคอยจับไว้ไม่ให้มันสะท้อนกับแสงไฟทาง ริมฝีปากบางขมเม้มเข้าหากันอย่างอารมณ์ดีเมื่อมองเห็นร่างเล็กๆที่คุยโทรศัพท์อยู่เมื่อกี้นี้ยืนอยู่ในห้องริมหน้าต่างของชั้น 3
หญิงสาวผมยาวลูกสาวเจ้าของร้านเน็ตข้างบ้านที่ดูเฉยชาในสายตาคนอื่นกลับซ่อนอะไรไว้มากมายมากกว่าที่คิด ดวงตากลมโตที่อยู่ใต้แว่นตากรอบหนาดูสดใส ยิ่งกว่าดวงตาแมว และมันจะเปล่งประกายราวกับดวงดาวดวงเล็กทุกครั้งที่เจ้าตัวอ่านหนังสือการ์ตูนหรือนั่งเย็บชุดตุ๊กตาอยู่บนที่นอน แก้มสีชมพู่ระเรื่อจะเป่งบวมทุกครั้งที่มีอะไรไปขัดใจเธอเข้า และดูเหมือนว่าจะมีหลายอย่างสะด้วย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้เธอน่ารักขึ้นไปอีกเมื่อแก้มกลมๆนั้นบวมป่อง
ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นว่า หญิงสาวที่เขากำลังคิดถึงกำลังทำอะไร เสื้อยืนแสนเชยถูกถอดออกจากตัวของคนใส่จากทางศีรษะ เผยให้เห็นเนินอกกลมเล็กที่อยู่ภายใต้เสื้อชั้นในลายลูกไม้สีหวาน ถึงมันจะดูเล็กไปหน่อยก็เถอะในสายตาเขา แต่ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ เส้นผมสีดำยาวสยายลงมาปัดอยู่บนเนินหน้าอกเล็กๆ นั้น ยิ่งชวนมองเข้าไปใหญ่
มันคงเป็นเรื่องของโชคชะตาที่ทำให้เขาต้องหนีหน้าพี่สาวยอดมนุษย์ของเขาขึ้นมาแอบอยู่บนต้นไม้จนทำให้ได้มาเจอกับเธอคนนี้เข้า รอยยิ้มของเธอในวันนั้น น่ารักจนเขาลืมไม่ลง
ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวแล้วว่ากำลังถูกแอบมอง เพราะในที่สุดวินก็เดินมาปิดผ้าม่านด้วยใบหน้าหวาดระแวง สงสัยสายตาเขาจะร้อนแรงเกินไป ร่างโปรงที่ซ้อนอยู่ภายใต้เงาไม้คิดพรางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขฉุกเฉินที่ตั้งประชุมสายเอาไว้
“ไปไนท์กัน” เสียงทุ้มนุ่มหู เอ่ยออกมาไม่ดังมากนัก เพราะกลัวว่าคนที่อยู่หลังม่านนั้นจะได้ยินเข้าซะก่อนที่แผนของเขาจะสำเร็จ
******************************
ฟองสีขาวกระจายไปทั่วห้องน้ำ พร้อมกับเสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี จองอิน หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักกำลังแหวกว่ายอยู่ในทะเลฟองนั้นอย่างมีความสุขพร้อมกับฮัมเพลงการ์ตูนเรื่องโปรด
.....คัปเตน ปูเรอี้ คับเตนปูเรอี้ …..
ร่างเล็กที่ดูบอบบางไล้ปลายนิ้วไปบนเรือนร่างตัวเองอย่างอารมณ์ดี แล้วโกยเอาฟองขึ้นมาใส่ไว้ในอุ้งมือก่อนที่จะเป่าออกไปให้มันฟุ้งกระจายไปทั่วห้องน้ำ แล้วเจ้าตัวก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน เมื่อเจ้าฟองสีขาวๆนั้นลอยกลับมาติดบนหัวของเขาเอง
แต่เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขกลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกเขาเบอร์ฉุกเฉิน เบอร์ที่คุณก็รุ้ว่าใครโทรมาดังขึ้น จองอินนิ่วหน้าทำอะไรไม่ถูก เนื้อตัวเขาเลอะไปด้วยฟองแล้วจะกดรับโทรศัพท์ยังไง = =”
และด้วยความคิดอันชาญฉลาด จองอินเคลื่อนตัวเองมาชิดขอบอ่างแล้วโน้มตัวเล็กๆของตัวเองลงไปหาโทรศัพท์มือถือที่วาง อยู่ใกล้ๆ กันนั้น ใช้แขนทั้งสองข้างดันขอบอ่างไว้เพื่อรับน้ำหนักตัว แล้วใช้ปลายจมูกที่ไม่เปื้อนฟองกดลงไปที่โทรศัพท์เบาๆ
“คร้าบบบบบ” จองอินกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
“ไปไนท์กัน” เสียงคุ้ยเคยปที่ตอบกลับมาทำให้จองอินยิ้มกว้าง
“โอเค๊......ว้ากกกกกกกกกกกกกกกก”
ร่างเล็กๆ ไถลลงตามตามขอบอ่างอย่างไม่รู้ตัวเนื่องจากว่ามือเขาลื่นจนแขนรับน้ำหนักตัวเขาเองไม่ไหว ทำให้ตอนนี้จองอินต้องนอนหน้าทิ่มอยู่บนพื้น
“โว้ย.....ซวยฉิบ....@#$%^&*%$#@#$%^&*&*^%$##” ร่างเล็กร่ายยาวเป็นภาษาต่างด้าวที่ไม่มีใครสามารถฟังออกด้วยอารมณ์หงุดหงิดเป็นที่สุด ก่อนจะกระชากโทรศัพท์ขึ้นมาตะคอกเสียงใส่
“มารับด้วยโว้ย”
จองอินพาร่างที่เต็มไปด้วยฟองลุกขึ้นมาดึงจุกก๊อกน้ำปล่อยน้ำทิ้งแล้วเปิดฝักบัวไล่ฟองที่ติดอยู่ตามร่างกายออก พร้อมกับสะบัดหัวไล่อารมรณ์หงุดหิดให้หมดไป แล้วเดินมาสำรวจความเสียหายของตัวเองหน้ากระจก
ใบหน้าหวานกับเนื้อตัวที่เป็นสีแดงระเรื่อ แล้วยังมีริมฝีปากที่เจ่อขึ้นน้อยๆ ทำให้เขาดูเซ็กซี่กว่าดูน่ารักเหมือนที่เคยเป็น จองอินยิ้มกับตัวเองอย่างอารมณ์ดีขึ้นมาอีกทันที ก่อนที่จะวิ่งไปคว้าเอากล้องดิจิตอลมาอย่างรวดเร็ว แล้วถ่ายภาพตัวเองเก็บไว้ นานๆเขาจะดูเซ็กซี่สักทีจะได้เอาไปอวด โฟลค กับ ปีโป้ จองอินคิด
มือเล็กเรียวไล่ขึ้นมาจ่อที่ริมฝีปากบวมเจ่อ หรี่ตามองกล้องที่ตั้งเวลาไว้พร้อมเงยหน้าขึ้นทำมุม 45 องศาตามตำราความเซ็กซี่ฉบับเบื้องต้นของคิมฮีชอล ส่วนอีกมือก็ลูบอยู่ที่หน้าท้องให้นิ้วก้อยหายเข้าไปภายใต้ผ้าเช็ดตัวผืนบาง
พร้อมกับ นับถอยหลัง ในใจ 5 ...4....3...2...1 แช่ะ
************************************
ภายใต้ตรอกซอยแคบๆที่ไม่มีผู้คนผ่านไปผ่านมา ปีโป้กำลัง ง่วนอยู่กับกับช่วยถ่ายลมหายใจให้ น้องฝ้ายที่วิ่งตามเขามาจากร้านเน็ตอย่างเร่าร้อน วินคิดผิดที่ว่าฝ้ายยังไม่จบประถม แต่ที่จริง ฝ้ายจบประถมมาได้ 2 ปีแล้วต่างหากตอนนี้กำลังเรียนอยุ่ม. 2 แต่ความกร้านโลกของเธอคงจะเหนือกว่าวินอย่างไม่ต้องสงสัย ก็ลงทุนเป็นฝ่ายเสนอให้ปีโป้เองเลยนี่น่า แถมยังพามาที่แบบนี้อีก
ฝ้ายป่ายมือสะเปะสะปะ พยายามจะแกะกระดุกกางเกงของอีกฝ่าย จนปีโป้ต้องดึงมือรั้งไว้
“ใจเย็นๆ” ปีโป้เตือน ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยชอบสถานที่แบบนี้แล้วก็ผู้หญิงแบบนี้เท่าไหร่
“ทำไมล่ะ” ฝ้ายถามด้วยน้ำเสียงหอบกระเส่า พยายามแกะมือออกจากอุ้งมือหนาที่จับไว้
“พี่ไม่ชอบ” ปีโป้บอกด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่ก็ยังหยอกเย้าอยู่กับริมฝีปากไม่ห่างจนกระทั้งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ดึงเขาให้กับมาสู่โลกภายนอก
“เออ” ปีโป้กรอกเสียงไปตามสาย หลังจากได้ยินเสียงประชุมสายของอีกคน แล้วผละออกมาจากร่างนุ่มนิ่มเมื่อครู่อย่างไม่ใยดี
“ไปไนท์กัน”
“เออ” ปีโป้ตอบรับแล้วต้องยกหูโทรศัพท์ออกห่างจากตัวอย่างรวดเร็ว เมื่อเสียงตะโกนเป็นภาษาต่างด้าวของจองอินอีกหนึ่งคู่สายดังขึ้น
เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายที่เคยดูน่ารักแต่ตอนนี้จิตตกไปแล้วเงียบไป จึงเริ่มเอาโทรศัพท์เข้ามาใกล้หูอีกครั้ง
“มันเป็นอะไรไปอีกฟร่ะ ” ปีโป้ถามคนที่ยังอยู่ด้วยความงุนงง
“ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันให้ไปรับด้วย”
“เออ...เจอกันบ้านจองอินละกัน แม่งบ่นภาษาห่าไรของมันอีกแล้วเนี้ยะ สุดยอดเลยว่ะ” ปีโป้บอกพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะกดวางสายไป แล้วเดินกลับบ้านไปเอามอร์ไซค์โดยไม่สนใจเด็กสาวที่เดินหน้างำง้อตามหลังมาแต่อย่างใด
.................. ทู บี คอน..............
ให้เพิ่มหรือให้แก้ บอกด้วยเน้อ ตอนนี้ 5โมงครึ่งแล้ว พิมพ์ต่อไม่ได้แล้วอ่ะ เซฟเก็บไว้ด้วยนะ เดียวตูหาไม่เจอ เผื่อเจ้านายตูล้างเครื่องอีก
ความคิดเห็น