คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : อยากให้เป็นเค้กวันเกิดหรือเค้กแต่งงานกันล่ะ?
ชื่อเรื่อง : Marry U
ผู้เขียน : Unknown~kun
แนว : รักหวานแหวว
แต่งเมื่อ : 22 กรกฎาคม 2551
นาฬิกาปลุกแผดเสียงดังลั่น
ร่างสูงชักกระตุกสองสามครั้งก็ลุกขึ้นมานั่ง ...ให้ตายสิ เมื่อคืนกรุนอนบนโต๊ะสนุ้กเหรอเนี่ย = =!
"ป้านามิช่วยผมเคลียร์พื้นที่หน่อย" ตะโกนเรียกแม่บ้านด้วยเสียงอ้อนๆผิดกับหน้าตาโหดๆ พริบตาป้านามิกับขบวนคนงานทั้งบ้านก็เข้ามา
"บอกว่าให้เรียกป้าน้ำไงคะคุณหนู" แม่บ้านทำหน้าดุใส่ แต่คุณหนูร่างสูงกลับขยิบตาให้
ร่างที่เปลือยท่อนบนไม่ได้เจตนาจะโชว์มัดกล้ามที่สวยงาม เวลาอยู่บ้านเขามักจะใส่กางเกงหนังแค่ตัวเดียว แต่ถึงอย่างนั้นสาวใช้วัยกำดัดทั้งหลายก็ไม่อาจจะทำใจให้ชินได้เลย โฮกกกคุณหนูเรียกเลือด
"เอาพวกนี้ออกไป เก็บทุกอย่างให้ดูเป็นระเบียบที่สุด"
"ค่ะ/ครับ คุณหนู"
"พวกนี้" ที่คุณหนูของบ้านเรียก คือร่างนับสิบที่นอนเรียงรายรอบโต๊ะสนุ้ก บนโซฟา พื้นหน้าทีวี เลยไปจนถึงรอบๆสระว่ายน้ำ ซึ่งคุณหนูเจตนาไล่ แต่พวกเขาต้องใช้คำว่าเชิญออกไป
"ตื่น! กลับบ้านเมริงไป!" ดูเหมือนจะไม่ทันใจ คุณหนูที่ล้มตัวลงนอนบนโต๊ะสนุ้กจึงผุดลุกขึ้นมาเขย่าร่างนู้นนี้ พร้อมๆกับเดินสะดุดขวดเหล้าที่วางเกลื่อนกลาดไปด้วย
"เป็นเชรี่ยไร ไอ้คุณโนว์ -*-" เสียงสาปแช่งลอยเข้าหู ไม่น่าเชื่อว่าจะออกจากปากคนที่สวยกว่าดาราซะอีก
"เก็บปากไว้อมของผัวเมริงเถอะ เดี๋ยวกรุให้คนขับรถไปส่ง ไป!"
"แม่เมริงมาเรอะ!?" บางส่วนยอมเดินล่องลอยออกไป บางส่วนยืนเท้าสะเอวตาเขียวปั้ดจ้องคุณหนูโนว์อย่างเอาเรื่อง ซึ่งเป็นผู้หญิงทั้งนั้นแหละ ถึงจะลืมชื่อไปบางคนแต่ร่างสูงก็จำได้ว่าล้วนผ่านกิจกรรมบนเตียงกันมาแล้ว
"ยิ่งกว่าแม่อีก ชิ้ว!" โบกมือไล่ยังกับหมูกับหมา ถึงจะได้รับนิ้วกลางกลับมา โนว์ก็ยังรู้สึกดีกว่าไอ้พวกที่กลับไปนอนอุตุ
"ไม่ยอมตื่นครับคุณหนู" คนสวนบอกขณะพยายามวักน้ำในสระมาลูบหน้าแขกที่นอนอยู่
โนว์โบกมือให้คนสวนไปให้พ้นทาง ก่อนจะหิ้วคอเสื้อพวกสันหลังยาวเหวี่ยงลงสระ โดนแบบนี้เลยเผ่นแน่บไปกันหมด
"เสื้อที่คุณโนว์ซื้อมาใหม่ ป้าซักรีดแขวนไว้ในห้องแล้วค่ะ คุณหนูไปอาบน้ำเถอะ ถ้าหนูแพนมา ป้าจะต้อนรับเธอด้วยเค้กช็อกโกแลต"
ไม่ช้าไม่นานหนูแพนก็มาถึง เด็กสาวตัวเล็กผิวผุดผาดผู้สวมวันพีชสีขาวอยู่เสมอ ส่วนคนที่เดินตามมาป้าน้ำจำได้ว่าเป็นน้องชายของเธอ
"โอฮาโยป้านามิ โอเกงกิเดสึก๊ะ?" มาถึงก็พ่นภาษาประหลาด ไม่ต่างจากคุณหนูที่อาบน้ำอยู่ด้านบนสักเท่าไร
"ป้าชื่อน้ำค่ะ คุณหนูแต่งตัวอยู่ จะรับเค้กหรืออาหารเช้าดีคะ"
"เค้กอยู่แล้ว แต่หนูขออาบน้ำได้ไหมคะ นั่งรถมาไกลรู้สึกตัวเหนอะหนะ"
"เชิญห้องรับรองแขกเลยค่ะ ตามป้ามา"
แพนหยิบชุดวันพีชสีน้ำเงินเข้มจากมือน้องชาย "จะกลับหรือจะอยู่ก็ตามใจนะ นอนพักที่นี่ก็ได้"
ป้าน้ำมองชุดในห่อพลาสติกนั่นอย่างสนใจ วันนี้โนว์สั่งให้เตรียมเสื้อเชิ้ตสีเดียวกันไว้ให้ ทั้งๆที่ปกติก็ใส่แต่สีดำเช่นกัน มีอะไรหรือเปล่านะ?
ผมสีแดงเพลิงที่ตั้งตรงเป็นจุดสนใจจุดแรกเมื่อเข้ามาในห้อง แพนเดินเข้าไปหอมแก้มทักทายร่างสูงที่หัวโต๊ะอาหาร ทำให้สาวใช้ที่ตักข้าวอยู่ทำทัพพีร่วง โชคดีที่มันตกลงในโถข้าว ไม่งั้นโดนหักเงินเดือนบานแน่
โนว์จ้องหน้าคนที่เล่นผมสีสดของตัวเองอย่างอ่อนโยน(ซึ่งสาบานได้ว่าคนในบ้านไม่เคยเห็นคุณหนูทำหน้าตาแบบนี้) พลางลูบมือกับผมยาวนุ่มของอีกฝ่ายบ้าง
"ดึงผมเค้าแล้วได้อะไรอะ แพน"
"จะดูว่าสีมันจะลอกติดมือมาหรือเปล่าจิ คล้ายๆสนิมอะ" เด็กสาวแลบลิ้นให้ก่อนจะไปนั่งประจำที่ตรงข้ามน้องชาย ลงมือรับประทานอาหาร
"ทำไมพัฒหน้าเสียงั้นอะ" แพนถามโนว์ เอาส้อมชี้หน้าน้องชาย
"คงเหนื่อยมั้ง ถ้าอิ่มแล้วก็ไปโรงแรมเถอะ" โนว์ลุกขึ้นโยนผ้าเช็ดปากไว้แถวนั้น
"อื้อ พัฒเทคแคร์นะ"
เด็กหนุ่มพยักหน้าและทานอาหารต่อด้วยใบหน้าซีดเซียว
แสงอาทิตย์สว่างจ้า ผู้คนที่ยืนออกันอยู่ด้านหน้าโรงแรม มองตามร่างสูงที่เท่บาดใจกับร่างเล็กที่น่ารักได้อีกเดินเข้าประตูตาละห้อย แพนแอบชูมือแล้วตะโกนเบาๆว่าไฟท์ติ้งไปให้กลุ่มคน ในขณะที่โนว์ล้วงกระเป๋าหาทิปให้พนักงานเปิดประตู
พอถึงห้อง โนว์เดินดุ่มๆกระโดดขึ้นเตียงทันที ขนาดเตียงว่าใหญ่แล้ว เท้าของเขายังเลยขอบเตียงมาอีกเป็นคืบ
แพนที่เข้าห้องมาทีหลังเดินมาถอดรองเท้าบู๊ทให้ ร่างสูงที่เคลิ้มอยู่ในห้วงนิทรา พึมพัมขอบคุณเบาๆ
ร่างเล็กแยกมานั่งบนโซฟา หยิบไอพอดสีน้ำเงินออกจากกระเป๋าสะพายใบเล็ก เสียบเฮดโฟนฟังเพลงที่เป็นของวงเดียวกันทั้งหมด พร้อมกับถือกระดาษเนื้อร้องท่องตามไปด้วย
เสียงจอแจด้านนอกดังมาเป็นระยะๆ เพราะแพนเปิดประตูระเบียงทิ้งไว้
จนมีเสียงกรี๊ดดังมากขนาดแพนที่สวมเฮดโฟนยังได้ยิน เธอจึงวิ่งไปปลุกร่างสูงบนเตียง
"อืออ..ออ.." โนว์คราง มือแกร่งคว้าร่างเล็กเข้ามากอด
"ไม่รู้เขากรี๊ดอะไรกัน เราอยากไปดูบ้างอะโนว์" หน้าเนียนใสผุดผาดอยู่ใกล้แค่ช่องว่างเพียงนิดที่ชิดซะจนน่าสงสัยว่าเหลือไว้ทำไมแค่นี้วะ ตาโตๆของแพนจ้องกลับตาเรียวโดยไม่สะทกสะท้าน เป็นโนว์ตะหากที่เห็นหน้าตัวเอง"เขิน"สะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น
ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของแพนน่ารักจนโนว์แอบกอดแน่นๆไปอีกที ก่อนจะยอมลุกขึ้นมาพาเจ้าหญิงตัวน้อยเข้าลิฟท์เพื่อลงไปยังชั้นล่าง
"อ๊ะ มีคนจะขึ้นน่ะโนว์"
"อื้อ" โนว์กดปุ่มรอตามคำบัญชา
ร่างสูงพอๆกับโนว์วิ่งเข้ามาในลิฟท์ด้วยท่าทางที่เหมือนกับเจ็บขา ใบหน้าสวยเหมือนผู้หญิงผุดเม็ดเหงื่อพราว พูดภาษาอังกฤษขอบคุณสำเนียงแปร่งประหลาด
แพนตัวสั่นระริก ขยับเข้าไปเบียดร่างสูงของโนว์ เขาโอบไว้หลวมๆ แปลกใจที่ร่างเล็กขยำเสื้อเขาแน่น
"I watting for listen 'pink spider' song, Appa" เสียงที่สั่นไม่แพ้ร่างกาย โนว์จ้องหน้าสวยๆนั้นตาถลน หรือว่า...
ชายหน้าสวยยกมุมปากข้างหนึ่งราวกับว่ากำลังแสยะยิ้ม เขายื่นมือให้แพน แต่นางฟ้าตัวน้อยกลับส่ายหัว โนว์จึงช่วยจับมือเล็กๆไปเช็กแฮนกับคิมฮีซอลไอดอลของแพน ก่อนจะมั่วนิ่มรวบร่างทั้งคู่เข้ามากอด
"Rella,she's your thai fan. she's your petal" โนว์ช่วยพูด เพราะรู้ว่าแพนในตอนนี้คงจะพูดอะไรไม่ออกแล้ว
ห้องมอนิเตอร์คงจะขำกันน่าดู มันมากอดอะไรกันกลมอยู่ในลิฟท์เนี่ย
แพนกระตุกเสื้อโนว์เป็นสัญญาณให้เขาปล่อย กลิ่นกายหอมกรุ่นกับแผงอกกว้างของคนที่เธอเคยเขียนฟิคให้เป็นเคะทำไมถึงแมนขนาดนี้(>///<) ถ้าโนว์ไม่ยอมปล่อยหัวใจแพนคงหยุดเต้นไปจริงๆ
"Sorry Appa and thank you very much. I'm..." คำศัพท์มากมายแล่นอยู่ในหัว แต่ก้อนสะอื้นก็มาอุดอยู่ที่ลำคอ น้ำตาหยดกลมไหลเผาะออกมาจากดวงตาโตเป็นเม็ดๆเหมือนฝนตก
"Bye..." คิมฮีซอลโบกมือเมื่อประตูลิฟท์เปิด แพนโบกมือตอบน้ำตายังไหลไม่หยุด
"see you" ไอดอลหน้าสวยขยิบตาให้ ขนาดโนว์เป็นผู้ชายยังแทบละลายจึงเข้าใจว่าเหตุใดร่างเล็กถึงล้มพับไปแบบนั้น
ทั้งสองจึงไม่ได้ไปรวมพลกับเอลฟ์ด้านล่าง และร่างสูงก็หิ้วปีกแพนขึ้นห้องอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะหลายคนมองหน้าเขาเหมือนคิดว่าโจรปล้นสวาทมอมเหล้าผู้หญิง
สลัด พาสต้าปู ขนมปังถูกวางเรียงบนโต๊ะริมระเบียง โนว์กับแพนหม่ำพร้อมกับดูความเคลื่อนไหวของพวกเอลฟ์ไปด้วย ทุกคนพร้อมใจใส่เสื้อสีเดียวกับเธอ นั่นทำให้แพนตื้นตันมาก
"ไม่ต้องร้องกินข้าวไป" ร่างสูงดุ เมื่อร่างเล็กจมูกแดง
"เมื่อไรน็อตจะมาอะ?" แพนบ่น คนสำคัญที่รอคอยควรจะมาถึงได้แล้ว
มือแกร่งที่หมุนส้อมพันเส้นพาสต้าหยุดชะงัก กังวลเหมือนกัน แต่ก็ปลอบใจร่างเล็กที่ขี้หวั่นไหว
"คงกำลังเดินทางมาล่ะ สัญญาแล้วนี่ น็อตเคยผิดสัญญากับแพนไหม?"
"ไม่เคยสัญญาอะไรล่ะมากกว่า" แพนย่นจมูก เพื่อนสนิทที่ไม่เคยได้อยู่ใกล้กัน เพราะน็อตต้องเดินสายติดต่อธุรกิจตลอด มีเหรอที่เธอจะกล้าเอาแต่ใจบอกให้สัญญาอะไร ...กลัวอีกฝ่ายทำไม่ได้ กลัวตัวเองต้องเสียใจ
"เรลล่าตัวจริงน่ารักว่ะ จีบเลยดีกว่า วันนี้จะร้องเพลงฮิเดะใช่ไหม?" โนว์เปลี่ยนเรื่อง ซึ่งแพนก็ไม่เคยรู้ทันหรอก เขาซื่อตรงพอๆกับเด็กเลี้ยงแกะนั่นล่ะ
"ยาก ไหนจะป๋า ไหนจะวอน ทั้งวงนั่นล่ะมั้ง โนว์สู้ไม่ได้สักคนหรอก"
"เอ่า เห็นอย่างนี้ก็มีผู้ชายจีบเค้าเยอะเหมือนกันนะ"
"โดนเรากับน็อตล้างสมองเกลี้ยงเลยอะโนว์ 555+ ^o^"
"ไม่รู้ไม่เคยลอง เดี๋ยวให้เรลล่านี่ล่ะเปิดซิง"
"อ๊า-- อย่างโนว์น่ะเหรอซิง ซิงโบ๋อะดิ"
ดวงตาเรียวฉายแววเจ้าเล่ห์ โนว์ถนัดในการเอนเตอร์เทนคนอื่น ในที่สุดแพนก็อารมณ์ดีขึ้นมาได้ แต่ไอ้น็อตนี่สิ เมื่อไรจะมาวะ -*-
อิมแพคอารีน่าคลาคล่ำไปด้วยเอลฟ์ไทยที่พร้อมใจกันใส่เสื้อสี sapphireblue โนว์เดินจูงมือแพนชมบรรยากาศรอบๆ
"ประตูจะเปิดแล้ว ยังไม่มาอีก -*-" ร่างเล็กกระทืบส้นสูงกับพื้น ใบหน้าน่ารักงอง้ำ
"นั่นแบนเนอร์เรลล่านี่" โนว์จูงมือแพนไปถ่ายรูป ดึงความสนใจเธอไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งประตูเปิดคนทยอยเข้าไปเกือบหมดแล้ว น็อตก็ยังไม่มา ร่างเล็กยืนเศร้ารอเพื่อนอยู่ที่บันได น้ำตาคลอปริ่มๆจะร่ำไห้
"เข้าไปก่อนน่า เดี๋ยวมันก็มา" โนว์ที่ยุ่งยากกับการเคลียร์สต๊าฟด้านหน้า เพราะไม่รู้จะฝากกล้องไว้กับใคร เลยตัดสินใจยกกล้องให้สต๊าฟไปเลย
แพนเดินถอยหลัง ขณะที่ร่างสูงลากเธอเข้าไปในฮอลล์
...น็อต เธอจะผิดสัญญาเหรอ? เธอเห็นอย่างอื่นสำคัญกว่าสัญญาของแพนเหรอ?...
"กรี๊ดดด-ดด-ดด!!!!!!!!" เสียงกรีดร้องกระหึ่มฮอลล์ พลังเอลฟ์ไทยไม่แพ้ชาติไหน
แพนไม่ร่าเริงเท่าที่ควรจะเป็น ร้องเพลงสรรเสริญไปทุบเก้าอี้ว่างข้างๆไป ไม่สนว่าต่อมาใครจะโห่หรือกรี๊ดโฆษณาตัวไหน
พอวีทีอาร์บนจอฉายภาพของ superjunior ดวงตาคู่โตก็โดนน้ำตาบังมิดจนมองไม่เห็น
...ไม่มาจริงๆเหรอ น็อต T^T...
โนว์จับศรีษะเล็กๆมาพิงไหล่ มองซ้ายมองขวา สักพักก็เหยียดยิ้มออกมา
"หยุดร้องได้แล้วเด็กโง่ ลืมตาขึ้นมาดุสิ"
ฝ่ามือเรียววางลูบเบาๆบนเส้นผมยาวนุ่ม หน้าตาเท่เหมือนผู้ชายส่งยิ้มที่เคยมีเสมอให้ แพนโผเข้ากอดน็อตอย่างไม่อายใคร
"นึกว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว"
"โอ๋ๆๆ ตกลงมาดูsuperjuniorหรือมารอเค้าเนี่ย" น็อตกอดตอบ ขยับคิ้วให้โนว์เพื่อทักทาย
"ทัน"ร่างสูงตอบ พร้อมกับผลักหัวเพื่อนสาวเท่เบาๆ
คอนเสิร์ตดำเนินไปอย่างสนุกสนาน แพนลัลล้ากับที่นั่งของตัวเองเอามากๆ
"ใกล้มากเลย เห็นรูขุมขนAppaเลย ขนาดหน้าเนียนนะเนี่ย ใครจองอะ"
"ไอ้น็อต มันบอกว่าโซนซูมฮีซอล โรงแรมมันก็จองไว้เป็นอาทิตย์เผื่อเหนียว" โนว์บอก
"จองไว้แต่ก้ไม่มา" แพนค่อนขอด เคืองนิดๆที่เพื่อนทำเอาลุ้นซะดัวโก่ง
"มานี่แล้วไง ^ ^" น็อตกุมมือเล็กของคนขี้งอนไว้ หน้าตาน่ารักขึ้นสี แต่ก็ยังกระเง้ากระงอด
"บอกให้ซ้อมเพลงก็ไม่ได้ซ้อมใช่ไหมล่ะ ไม่เห็นร้องเลย"
"ทีไอ้โนว์ไม่เห็นว่ามัน" น็อตจ้องเอาเรื่องโนว์ ร่างสูงปัดมือเป็นเชิงบอกว่าไม่เกี่ยว "ไม่มีเวลาก็เลยซ้อมเพลงเดียว"
"เพลงอะไร?"
"Marry U" บอกพร้อมจ้องร่างเล็กด้วยสายตาลึกซึ้ง ทำเอาแพนอึ้งว่าเพื่อนสาวอะไรมันจะเท่ชวนหวั่นไหวได้มากมายขนาดนี้เนี่ย -///-
"เราก็ซ้อมเพลงหนึ่ง" โนว์ไม่ยอมแพ้อวดอ้างบ้าง "Pink Spid3r"
"เพลงหากินโนว์แล้วนั่นน่ะ" แพนตบบ่าร่างสูง เด็กเจร็อคอย่างโนว์มีเหรอจะร้องไม่เป็น
พอถึงเพลง Marry U น็อตก็ร้องได้จริงๆ
แพนจ้องมองคิมฮีซอลที่นั่งอยู่อีกฝั่งเวที แต่พอโนว์สะกิดชี้ให้ดูจอภาพ น้ำตาแพนก็ไหลออกมา
ลีทึกที่อยู่ใกล้ๆร้องไห้จนตัวโยน ร่วมตะโกนซารางเฮไปกับเอลฟ์ไทย เป็นภาพสุดซาบซึ้ง โนว์คอยถ่ายวีดีโอจากมือถือให้ตลอด
"ฮิม ดึล โก ออ รยอ วอ โด อ๊ะ..." น็อตครางเมื่อมีคนวิ่งมาเกาะรั้วด้านหน้าและชนหลังของเธอ
"อะไรน็อต?" แพนรีบหันมาหา ลูบคลำตามเนื้อตามตัว สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้น "อะไรน็อต?"
"เลือด"
"เลือด!!!!!!!" โนว์กับแพนตะโกนพร้อมกัน ทำให้เอลฟ์ที่ตั้งใจร้องเพลง marryu หันมามองค้อน
"แบบ...รีบมา เอาเนื้อเพลงแปะไว้ข้างกระจก ขับรถไปท่องไป เลยนิดหน่อยน่ะ"
"น็อตบ้า! ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!"
"เอ่า ได้ไง ดูให้จบก่อนดิ้ ไม่ตายหรอกน่า"
"คนบ้า!~" แพนทุบเอาสองสามพลั่ก
"ฮิม ดึล โก ออ รยอ วอ โด แปลว่าอะไรแพน" น็อตเกาคางคนน่ารักเหมือนที่ทำทุกครั้งเวลาง้อเพื่อนคนนี้
"เหน็ดเหนื่อยและยากลำบาก" ตอบแบบกระแทกเสียง เพลงมันจบไปแล้วจะถามเพื่อ...
"I do"
"......." แพนก้มหน้า ร้อนผะผ่าวตามตัว กับโนว์ที่เป็นผู้ชายใกล้ชิดขนาดไหนก็ยังไม่รู้สึกอะไร แต่กับอีแค่น็อตที่เป้นเพื่อนผู้หญิงพูดว่า I do เนี่ย แพนแทบหยุดหายใจเลยทีเดียว
จบคอนเสิร์ต แพนประคองน็อตออกมา ทุกคนมองอย่างงวยงงว่าผิดงานหรือเปล่า มาดูคาราบาวหรืออย่างไร ถึงตีกันในคอนจนได้เลือดแบบนี้
"ตามมั้ย? เดี๋ยวขึ้นเครื่องแล้วนี่"
"ไม่! จะพาเธอไปหาหมอ"
"โอเคๆ" น็อตยินยอมเมื่อเห็นร่างเล็กร้องไห้ตัวสั่น ...ทำแพนร้องไห้อะเรา แย่ชะมัด T T
โนว์เดินเข้ามาหาหลังจากง่วนอยู่กับการโทรศัพท์
"ไปมอไซค์ไวกว่า สั่งให้คนเอามาให้แล้ว"
อย่างที่บอก ไม่ช้าไม่นานก็มีคนขับรถมอเตอร์ไซค์มาให้ โนว์อุ้มร่างเล็กขึ้นนั่งหน้า และปล่อยให้น็อตขึ้นเองด้านหลัง ขับพาไปโรงพยาบาล
แผลที่หัวไหล่ของน็อตลึกกว่าที่คิด หมอบอกให้เพื่อนชวนคุยเพื่อผ่อนคลาย เพราะหมอจะเย็บสด
แพนปาดน้ำตา พยายามทำตัวเข้มแข็ง ชวนน็อตคุย โดยมีโนว์คอยช่วย
"จำได้ไหม ครั้งก่อนที่เจอกัน แล้วน็อตต่อยมั่วกับโนว์น่ะ"
"ต่อยเฉยๆ ไม่ได้มั่ว = =" น็อตแก้
"เออ ก็ทั้งต่อยทั้งฟัดอะ ที่น็อตไปหมั้นกับไอ้ลูก สส.นั่นเพื่อผลประโยชน์น่ะ แพนดีใจนะที่สุดท้ายก็คุยกันดีๆได้"
"เค้าถอนหมั้นไปแล้วล่ะ"
"O__o จริงดิ งั้นน็อตก็ฟรีแล้วจิ" ร่างเล็กหันไปพูดกับร่างสูง "โนว์นายเป็นผู้ชายนะ ตัวเองก็แอบมีกิ๊กจนคบๆเลิกๆกันไปไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แค่น็อตนอกใจครั้งเดียว อภัยให้น็อตเถอะ"
"แต่คนที่น็อตต้องการไม่ใช่เรา..." โนว์เสมองอีกทาง ไม่สบตาใคร ใบหน้าของเขาดูเจ็บปวดมากมาย
"คิดมากน่า เราไปดีกว่า เคลียร์กันเองนะ" แพนจูงมือโนว์ไปยืนใกล้ๆน็อต ก่อนจะเดินออกจากห้องฉุกเฉินไปนั่งเล่นที่สวน
พระจันทร์ดวงกลมโตหลบอยู่หลังกิ่งไม้ ความคิดของแพนสะเปะสะปะวกวน
...เจ้จะขึ้นเครื่องบินหรือยังนะ...
...โนว์กับน็อตจะกลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมไหม...
...ถึงโนว์จะเจ้าชู้ แต่เขาก็อ่อนโยนกับเรามากๆเลย เขาต้องดีกับน็อตด้วยแน่ๆ...
...แล้วทำไม... เราถึงรู้สึกเสียดายทั้งสองคนนั้น ถึงพวกเขาเป็นแฟนกัน เขาก็ยังดีกับเราเหมือนเดิมนี่... เหมือนที่เคยเป็นมาตลอด
ห้องฉุกเฉิน
โนว์จ้องเข็มที่แทงเข้าไปภายในเนื้อสีขาวซีดตาไม่กระพริบ เขาอยากจะเจ็บแทนน็อตจริงๆ
"พัฒเล่าว่าเธอขู่ฆ่ามัน กับอีแค่มันเอาเพื่อนผู้ชายเข้าบ้าน"
"เออ แพนไม่ค่อยออกจากบ้าน แล้วยังจะหาคนมาหลงความน่ารักถึงที่อีก มันน่านัก! .v." เกร็งกล้ามเนื้อจนหมอต้องปรามให้เบาๆเพราะแทงเข็มไม่เข้า
"ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย หรือตั้งแต่ตอนที่เธอคบกับฉัน"
"ตอนนั้นฉันชอบนายจริงๆนะ แต่ว่าตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก อยากจะพัก"
"เพราะงั้น คนที่เธอรักมากที่สุดและพร้อมที่จะหยุดพักกับเธอ คือแพน ไม่ใช่ฉัน" โนว์ต่อให้
"ประมาณนั้น ฉันก็ไม่ค่อยรู้ใจตัวเองนักหรอก แต่ฉันว่าฉันก็รักแพนมากกว่าใคร "
หมอเย็บแผลเรียบร้อย น็อตลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หน้าเธอกับหน้าโนว์อยู่ใกล้กันนิดเดียว ผิวสีซีด ขอบตาสีดำ ที่เหมาะกันอย่างกับนานะกับเรน
"อย่าไปไกลนะ..." โนว์จุมพิตหน้าผากน็อตเบาๆ มือที่กุมมือน็อตไว้ตลอดเวลารักษาปล่อยเป็นอิสระ
"แพน!" ร่างโปร่งเดินฝ่าความมืดในสวนตะโกนเรียกชื่อคนที่อยากพบ
"ฮึก... น็อต ฮึก... เย็บเสร็จแล้วเหรอ?" ร่างเล็กนั่งกอดเข่าพิงต้นไม้ พยายามปาดน้ำตาไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่ากำลังร้องไห้ แต่เสียงที่ตอบกลับปนสะอื้น
"เป็นไร? ร้องไห้ทำไม? เป็นห่วงเหรอ?" น็อตคุกเข่า ยื่นมือไปเกาคางคนน่ารักเบาๆ
"อื้อ แล้วโนว์ล่ะ?"
"ไม่รู้"
"ไม่รู้ได้ไง นี่น็อตไม่ให้โอกาสโนว์เหรอ"
"ให้โอกาส... ^ ^" รอยยิ้มเท่ๆประดับหน้าขาวซีด ทำใจแพนหวั่นไหวยวบยาบ "เค้าจะอยากถามแพนมากกว่า ว่าให้โอกาสเขาได้ไหม"
แหวนเพชรเม็ดย่อมในกล่องกำมะหยี่สีแดงถูกเปิดโชว์ประกายน้ำงาม ตาโตๆของแพนเหลือกกว้าง
"น็อตเล่นอะไรเนี่ย?" หน้าขึ้นสี มือปากสั่น แต่ก็ยังหวั่นใจว่าจะโดนแกล้ง
"would u marry me?"
"......." ดวงตาเหมือนลูกแมวมองแพนอย่างออดอ้อน ใครจะต้านทานอานุภาพนี้ไหว "I do"
โนว์กลับบ้านไปจัดปาร์ตี้ต้อนรับพัฒด้วยสาวๆในฮาเร็มของเขา
พัฒเข้าใจง่ายๆเมื่อโนว์เล่าว่า น็อตทำงานหนักเพื่อเก็บเงินซื้อเกาะส่วนตัว ไปอยู่กับแพนสองคน
...มันก็ดีแล้วนี่ คุณหนูเอื่อยเฉื่อยอย่างพี่แพน เหมาะกับเนเวอร์แลนด์แบบนั้นแล้วล่ะ...
ขณะที่เมามันได้ที่ พัฒโดนผู้หญิงไม่น้อยกว่าสามลากลงสระ ซึ่งโนว์ก็ไม่สามารถเพ่งมองในความมืดได้ว่ากำลังติ๊ดชึ่งกันอยู่หรือเปล่า
เพราะร่างสูงก็กำลังหรรษากับสาวสวยสองคนที่กำลังชโลมน้ำมันทั่วผิวกายของเขา
"โทรศัพท์ดังค่ะพี่โนว์" น้ำเสียงฉอเลาะฟังแล้วชื่นใจ มือบางๆยื่นโทรศัพท์ให้
"ครับ อ๊ะ..." กดรับ แล้วก็ต้องคราง เมื่อสาวๆแกล้งไปโดนส่วนอ่อนไหว
"ฮันแน่ ทำอะไรอยู่ >O<"
"แพน!?" ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่ง โบกมือไล่สองสาวสวยสะบึมออกจากห้องไปอย่างไม่เสียดาย "แล้วน็อตล่ะ?"
"อยู่ด้วยกัน/ไง โนว์" เสียงแทรกเข้ามา พร้อมกับเสียงคลื่นซัดฝั่ง คงกำลังเล่นน้ำทะเลกันอยู่
"อิจฉา T^T"
"ก็มาอยู่ด้วยกันจิ ถ้านายเหนื่อยกับโลกภายนอก รู้สึกเกินพอ มาอยู่กับพวกเราจิ"
"จัดไป! เคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยจะไปหาทันที -[]-!" โนว์ตอบรับคำชวนโดยไม่ต้องคิด
คนหนึ่งก็เท่ปนเซ็กซี่นิดๆ คนหนึ่งก็น่ารักชวนฝัน ไม่ไปก็โง่แล้ว
"Would you marry we?"
"I do!!!!!!!~"
ความคิดเห็น