คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 12/21 version tempo
12/21 นิยามรักฉบับใหม่จับหัวใจเด็กโง่
-บทนำ-
รู้ไหมทำไมเดือนกุมภาพันธ์จึงเป็นเดือนที่สั้นที่สุดแห่งปี
นั่นก็เพราะมันเป็นเดือนแห่งความรัก
...ความรักที่ยาวนานมันไม่มี...
14 กุมภาพันธ์
กลิตเตอร์หัวใจกระพริบวูบวาบเป็นรัศมีเจิดจ้าจากตัวคู่รักที่เดินจูงมือกันอย่างหวานแหววจนฝูงมดตั้งแถวเดินตาม กลุ่มนักศึกษาสาวจับกลุ่มเมาท์แตกกันตามปกติแต่เพิ่มเลเวลเสียงหัวเราะคิกคัก พร้อมกับแอ๊บประชันความแบ๊วอย่างกับกำลังถ่ายรูปลง Hi 5 ตลอดเวลา ส่วนนักศึกษาชายต่างก็ถือดอกไม้ ธูปเทียน เอ้ย!ไม่ใช่ละ ตุ๊กตา กล่องของขวัญอยู่ในมือ หน้าตาใสซื่อ แต่ไม่รู้ทำไมแววตาถึงได้ดูเหมือนหมาป่าแบบนั้นนะ
ออร่าวันวาเลนไทน์ช่างมีอัตราความหนาแน่นสูง ฉันอึดอัดและเอียนเลี่ยนจนแทบหายใจไม่ออกอยู่แล้ว พยายามเก็บของกลับบ้านให้ไวที่สุดทันทีที่จบชั่วโมงเรียน
ใครจะรู้ว่าสาวเซเลบดูดีมีระดับอย่างฉัน สุขใจกับการอยู่บ้านใส่แว่นสวมชุดนอนปล่อยตัวไม่อาบน้ำเป็นที่สุด -__-+
แค่ใส่คอนแทคเลนส์แต่งหน้าแต่งตัวสวยมามหาลัยก็เฟคจะแย่ เรื่องมีฟงมีแฟนไม่ต้องไปพูดถึง เพราะมันหมายความว่าต้องเพิ่มเวลาโหมดเซเลบของฉันเข้าไปอีก เอามีดมาจ้วงฉันเลยง่ายกว่า =__=;;;
“ยูนิกซ์ เพื่อนฉันฝากมา” ชะนีร่วมคณะไอทีนางหนึ่งเดินเอาตุ๊กตาหมีตัวเท่าบ้านมาส่งให้ ยัยคนนี้ชื่ออะไรนะ นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก สมองฉันเป็นระบบ junk จำแต่เรื่องไร้ประโยชน์
“เอ๋?”
“เขาชื่อจีบี อยู่นิเทศ หล่อมว่ากกกก” ชะนีนางนั้นร้องเสียงแหลม เป็นเหตุให้กอริลล่าที่นอนฟุบกับโต๊ะข้างๆฉันตื่นขึ้นมา
“อะไรนะ -__-+”
“เอิ่ม... มีคนฝากตุ๊กตามาให้ยูนิกซ์น่ะ”
ฉันลูบๆตบๆกล้ามเป็นมัดของเทราเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในโลกให้เย็นลง เขาหล่อร้ายแรงมีตำแหน่งเดือนมหาลัยการันตี แต่หน้าตาดีๆกำลังจะเปลี่ยนเป็นจอมปีศาจและอาละวาดในไม่ช้า เพราะเทราหวงฉันอย่างกับหวงรถคูเปอร์เปิดประทุนของเขายังไงยังงั้น
“นายจะเดือดทำไมเทรา ยูนิกซ์ใช้ชีวิตโสดวันวาเลนไทน์มากว่ายี่สิบรอบแล้วนะ เดี๋ยวก็ขึ้นคานกันพอดี”
ฉันเริ่มจิตเมื่อได้ยินคำว่าขึ้นคาน พระผู้เป็นเจ้าคงลงโปรแกรมอะไรบางอย่างไว้กับผู้หญิง ให้รีแอคชั่นหลอนทันที่ได้ยินคำๆนี้
ไม่อยากขึ้นคาน แต่ก็ไม่อยากแอ๊บตลอด 24 ชม.นี่ T^T
ในเมื่อสร้างสาวเก๊กชงอย่างฉันขึ้นมาแล้ว พระเจ้าก็ต้องสร้างหนุ่มที่รับได้ขึ้นมาคู่กันสิ เย็นไว้ๆ TvT
แคว่กกก
เทราแยกร่างตุ๊กตาหมีไส้ทะลักนุ่นปลิวว่อน เขาทำหน้ากวนส้นติงใส่ชะนีนางนั้นก่อนจะลากฉันออกไป
“ขอโทษน้า~~~” ฉันตะโกน หวังว่าเธอคงได้ยินนะ
ปิ๊บๆ
เจ้าคูเปอร์สีแดงมันวาวส่งเสียงรับสัญญาณจากรีโมต ไฟหน้าหลังกระพริบถี่เหมือนสุนัขแสนรู้แกว่งหางต้อนรับเจ้าของ เทราเปิดประตูและเหวี่ยงฉันขึ้นรถ ตัวสูงใหญ่เท่าตึกใบหยกของเขาดูน่ากลัวกว่าเก่าเป็นล้านเท่าเมื่อเขายังโกรธอยู่แบบนี้
“เทราอย่าขับรถตอนโกรธ นับหนึ่งถึงสิบสิ”
“อื้อ” เขาหลับตาทำปากขมุบขมิบเหมือนกับว่ากำลังพยายามทำตามสิ่งที่ฉันพูด เพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล เขาจึงรู้ความลับของฉัน และฉันก็รู้ความลับของเขาเช่นกัน
ภายใต้หน้ากากชายโฉดที่ดูหล่อร้ายเลวเข้ากระแสพระเอกโหดดิบแบบละครหลังข่าว เทราเป็นแค่ผู้ชายที่โตแต่ตัว ขี้อาย พูดน้อยจนดูห้วน และเอาแต่ใจเป็นที่สุดเท่านั้นเอง
มันก็ไม่เชิงเป็นความลับเท่าไรหรอก แต่ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่คบกับเขาอย่างสนิทใจ คนอื่นเลยไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วเขาก็มีมุมอ่อนโยนใจดีอยู่เหมือนกัน
“ถ้าอยากได้เดี๋ยวซื้อให้” เทราลืมตาขึ้นมา ดวงตาเล็กเรียวไร้ชั้นที่ถูกเขียนขอบหนาดำปื้ดดูขวางโลกซ่อนประกายซุกซนแบบเด็กขี้เล่นไว้ในเบื้องลึกสุด
“ไม่อยากได้ แค่อยากให้ไปขอโทษเขา”
“จะพยายาม”
“ยังจะตีมึนอีก ดื้อ!!!” ฉันยกมือเตรียมจะดีดกบาลเขา แต่ก็ต้องเก็บมือก่อนจะกุด ทันทีที่ได้เห็นนักศึกษาสาวกลุ่มนั้น
“พี่เทรา แฮปปี้วาเลนไทน์ค่ะ”
“พี่เทรา จะกลับบ้านแล้วเหรอคะ ไปกินเค้กกับพวกเราก่อนได้ไหม”
สมาคมคนหวังสอยเดือนดวงเบ้อเริ่มอย่างเทรานั่นเอง ฉันคุ้นหน้าพวกรุ่นน้องกลุ่มนี้ดีเลยล่ะ เพราะเคยแอบมาถามฉันว่าฉันเป็นแฟนกับเทราหรือเปล่า พอฉันปฏิเสธ พวกนี้ก็กรี๊ดลั่นอย่างกับกำลังนั่งรถไฟเหาะตีลังกา ไม่รู้เสียวอะไรนักหนา เลยจำได้ติดตาจนถึงทุกวันนี้
“เกลียดของหวาน” เทราเหลือกตาท่าทางรำคาญ ตอบตัดสัมพันธ์สุดๆ แต่สาวๆรุ่นน้องกับกรี๊ดเล็กๆเมื่อได้ยินประโยคที่รู้สึกไปเองว่าสุดเท่ คิดสวนทางกันแบบนี้ตลอดล่ะ
“งั้นก่อนกลับช่วยทำบุญกับพวกหนูหน่อยนะ” กลุ่มดอกกุหลาบหลากสียื่นเข้ามาในรถพร้อมกับกล่องรับบริจาค
“ตอนปี 2 พวกพี่ก็ทำ แต่มีเทราเป็นจุดขายเลยหมดไวเป็นพิเศษ”
“อิจฉา~~” หลายคนพูดพร้อมกัน ความหมายเดียวกัน “อิจฉา” ในหลายๆอย่าง
รู้สึกผิดยังไงไม่รู้ น้องๆกลุ่มนี้ตามติดเทรามานานมาก แต่เพื่อนกอริลล่าของฉันก็ไม่เคยเทคแคร์ให้เหมาะสมเลย ฉันจึงล้วงเอากระเป๋าตังค์ขึ้นมาหวังช่วยให้น้องๆขายหมดเร็วขึ้นหน่อย ไม่ต้องอยู่ยามเฝ้ามหาลัย
“เหมา” เทราชิงหยอดแบ๊งค์พันลงกล่อง ราวกับหยอดน้ำทิพย์ชโลมจิตใจแฟนคลับ แต่ละคนหน้าเคลิ้มเกิ๊นนน
แล้วเราก็กลับบ้านด้วยรถคูเปอร์สีแดงที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบส่งกลิ่นอบอวลเปลี่ยนบรรยากาศแบบไม่ต้องง้อน้ำหอมติดรถชาคริต
“ใจดี หล่อ เริ่ด ที่สุดในโลก ^o^”
“อยู่แล้ว” เสียงเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ฉันรู้ว่าเทราน่ะบ้ายอ
“จะครบสูตรวาเลนไทน์ยิ่งกว่านี้อีกถ้ามีเค้กช็อกโกแลต”
“โทรสั่งไปส่งบ้านเธอเรียบร้อย”
“เท~รา~ >[]<” ฉันอยากจะกลืนกินเขาไปทั้งตัวจริงๆนะถ้าไม่ติดใบหู ทำไมเพื่อนหน้าหล่อร้ายของฉันช่างดีเลิศประเสริฐศรีมากมายอย่างนี้
ไม่เอาแล้วฟอแฟน ขึ้นคานก็ขึ้นคานว่ะค่ะ ฉันว่าฉันคงหาใครที่รับได้ทุกอย่างที่ฉันเป็นและใจดีกับฉันเช่นเทราไม่ได้หรอก
เห...
“เทรา”
“จำชื่อตัวเองได้” แน่ะ ยังจะมาวอน ใช่เวลาไหม
“ฉันจะบอกว่า เราเป็นแฟนกันเถอะ”
“ห๊ะ!?”
“เป็นแฟนกันไหม?”
“ห๊ะ!?”
“=__=^^^”
“ห๊ะ!?”
ผัวะ
“โอย... โอเค ToT”
“ดีมากคุณแฟน” เหมือนฉันใช้กำลังบังคับเขาเป็นแฟนเลยนะ = =;
เฮ้อ สละโสดสักที แฮปปี้ว่ะค่ะ
ฉันปาดเหงื่อถอนหายใจเข้าปอดคัพบีเฮือกใหญ่ ในขณะที่คุณแฟนหมาดๆมองฉันอย่างหวาดหวั่น
“แล้วต้องทำไงบ้าง =o=”
“เป็นอย่างที่นายเคยเป็น แค่นั้นล่ะ –o-”
“เหมือนเดิม =o=”
“ไม่รู้สิ =_=;;” และแล้วก็ต้องประมวลผลกันอีกครั้ง ฉันยิ่งแรมต่ำๆอยู่ด้วย ไอ้คำว่าแฟนนี่มันต้องมากกว่าเพื่อน ถ้าเรายังเป็นเหมือนเดิมมันก็ไม่ใช่แฟนสิ
เอาไงดี (_ _ !!)
“นายคิด!!” ฉันทรานเฟอร์เทรา นายเป็นผู้ชายก็ต้องนำดิ
“เลว” สั้นๆได้ใจความ
“นะๆๆ ที่รัก”
“เฮ้ย O_o” เทราทำหน้ากอริลล่าตระหนกตกใจ เขาหันมาจ้องฉันแทนที่จะมองถนน
“หันกลับไปน้า!~”
“กลัวอะไร จอดอยู่หน้าบ้านเธอตั้งนานแล้ว”
ฉันเหลียวซ้ายแลขวาก็พบ ยูนิกซ์เน็ต ร้านเน็ตคาเฟ่กิจการของบ้านตั้งตระหง่านอยู่ แตกละเอียดเลยม้ายยย T^T
“ต่อไปเธอเรียกฉันว่าที่รักไง”
“เออใช่ แต่นายต้องเรียกฉันว่าที่รักด้วยนะ” ฉันมีข้อแม้ เพราะบ่อยครั้งที่ฉันอ้อนและเรียกเทราว่าทีรัก มันจึงดูปกติอยู่ดี ถ้าเทราไม่เรียกด้วยน่ะ
“เรื่อง =[]=” ขายกี่ล้านวะคะ ไอ้หน้ากวนบาทานี่
“งั้นเราเลิกกัน พรุ่งนี้ฉันจะไปป่าวประกาศทั่วมหาลัยว่าฉันทิ้งนายเพราะนายมันป๊อด” ฉันเอาชื่อเสียงหน้าตาเกียรติยศศักดิ์ศรีมาขู่
“ก็ได้ๆ ฉันเรียกเธอว่านางฟ้าน้อยแล้วกัน”
อึก...
ค้างค่ะค้าง ความเป็นแฟนมันสั่นคลอนหัวใจอย่างนี้นี่เอง ฉันใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกับอดีตเพื่อนคนนี้
“เธอหน้าแดง” เทราพูด แล้วหน้ามันก็แดงแข่งกับฉันบ้าง
“ต่อไปนี้ฉันจะเป็นนางฟ้าของนาย”
“ต่อไปนี้ฉันจะปกป้องเธอ”
เราต่างก็ก้มหน้าพูดไม่ยอมมองตากัน ฉันกะจะโวยวายว่าจอดรถตากแดดทำไม ร้อนไปหมดแล้ว แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นเงาของร่มไม้บนพื้นถนนเสียก่อน แล้วทำไมร้อนจังวะคะ
“อ้วกกกก~~~”
เด็กชายแก้มป่องชะโงกหน้าขาวโฮกมาโก่งคอโอ้กอ้ากในรถ
“กินสติ๊กเกอร์เข้าไปเหรอโปรแกรม” ฉันถามหลังจากเห็นสารรูปเด็กข้างบ้านที่ถูกแปะสติ๊กเกอร์รูปหัวใจทั่วตัว มันอาจจะโดนลมพัดลมเพลอยทะเลเข้าปากไปติดคอโปรแกรมก็ได้
“ป้าเป็นใครอะ?” โปรแกรมมองฉันตาแป๋วเอียงคอถามอย่างน่ารัก จนอยากจะคลิกขวาแล้วกด save as ไว้ แต่ติดที่อยากจะฆ่ามันเพราะดันเรียกฉันว่าป้าก่อนนี่สิ -__-^^^
“ยูนิกซ์” เทราบอกพร้อมกับทำหน้าภูมิใจที่ช่วยเหลือเด็กความจำสั้น โอ... คุณแฟนแกล้งโง่ใช่ไหม เชื่อจริงๆเหรอว่าเจ้าเด็กเน็กซ์ดอร์นี่จำฉันไม่ได้น่ะ
“ไม่จริงน่าพี่เทรา เจ้ยูไม่มีกันสาดบังตาแบบนี้หรอก”
ฉันรีบเอามือบังขนตาปลอมไว้ ก่อนเทราจะหันมามองฉันด้วยสายตาแสกน
“ปัดมาสคาร่านิดหน่อยน่ะเทรา”
“ป้า!ป้า!ป้า!ป้า!ป้า!” เจ้าเด็กหน้ากลมตะโกนใส่หน้าฉันก่อนจะวิ่งหนีไป หนอย อยากจะถอดรองเท้าส้นเข็มเฉาะสมองไหลเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าต้องรักษาภาพพจน์ต่อหน้าคุณแฟนอะนะ
คิก ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่ต้องทำอะไรกระมิดกระเมี้ยนแบบนี้ ^//^
“เข้าบ้านเถอะ นางฟ้าน้อย” เทราพยายามเก๊กหน้าอ่อนโยน ถึงอย่างนั้นยังดูโฉดชั่วอยู่ดี แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้นคำว่า “หล่อ!”
“ขับรถดีๆนะ ที่รัก” ฉันลงจากรถ และเราทั้งคู่ก็สงบนิ่งไว้อาลัยให้ความเป็นเพื่อนที่ติดปีกโบยบินจากไปอยู่ 3 วิ ก่อนที่เทราจะออกรถไปด้วยความเร็วสูง
...ความรักครั้งแรกที่เกิดในวันวาเลนไทน์...
ความคิดเห็น