คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 12/21 version g-dragon^[]^
12/21 ปฏิบัติการรักครั้งใหม่แปลงโฉมหัวใจเด็กโง่
-1-
“ว้าว~ว้าว~ว้าว~ว้าว~ >[]<”
ฉันกระพือปีก บิดตัว สะบัดขา ดิ้นเร่าๆ ร้องว้าวๆไม่ขาดปาก บนรถมินิคูเปอร์สีแดงอย่างร้ายแรง รุ่นยอดนิยมที่เคยขึ้นหน้าหนึ่งสาเหตุพิพาทของพิธีกรกับนักแสดงหญิง แน่ล่ะ ไม่ใช่รถพวกเธอทั้งคู่ แต่มันรถฉันตะหากล่ะยะ(-_-+) พร้อมคนขับวีไอพีเจ้าของร่างผอมเพรียวน่าซบ แบบที่ไม่ต้องไปฉกชิงวิ่งราวใครมา ดราก้อน มายสวีทฮาร์ทของฉันเองล่ะ ฮิฮิ ©
การติดไฟแดงในแยกเยื้องโรงเรียนมัธยมที่พลุกพล่านไปด้วยกระทาชายวัยไร้เดียงสาที่กำลังข้ามทางม้าลายด้วยหน้าตาใสซื่อ ทำไมถึงสร้างความสุขให้กับฉันมากมายอย่างนี้นะ โอ... -.,-
“ดราก้อน!!! ชนเลยๆ!!! ชนแล้วเอาขึ้นรถกลับบ้าน!!!”
น้องสุดหล่อคนนั้นเดินรั้งท้ายห่างจากกลุ่มเพื่อนนิดหน่อย แม่เจ้านั่นมาริโอ้ชัดๆ!!! ฉันรีบกระชากเสื้อดราก้อนเขย่าๆ พลางชี้เชิญให้สร้างอุบัติเหตุรักกับเด็กคนนั้นซะ
“สงบสติอารมณ์หน่อย แพน นั่นคนนะไม่ใช่กุ๊กๆไก่ =_=;;;;”
ดราก้อนยกมือเรียวที่วางบนกระปุกเกียร์ขึ้นมาผลักหัวฉันอย่างไม่จริงจังนัก (แต่ฉันดันเซอย่างจริงจังจนแทบฟาดกับกระจก) แอบได้กลิ่นชาแนลจากมือเขาด้วยล่ะ แฟนฉันนี่หอมทั้งตัวเลย~~~
ดวงตาซุกซนเป็นประกายเหมือนเด็กของเขากลอกมาทางหางตาเพื่อมองฉัน และยิ้มยกมุมปากแบบที่เห็นแล้วอยากให้เอามีดมาจ้วงกันเลยดีกว่า เขากำลังฆ่าฉันด้วยความหล่อตี๋ในรถไฟ(อินเทรนด์)
ช่วยด้วยเจ้าค่า!!!~ แฟนเค้ามีหน้าตาเป็นอาวุธ ///>o<///
โอเค มายเลิฟ ฉันจะไม่วอกแว่กอีกแล้ว จะปล่อยอนาคตของชาติที่เดินเป็นแถวเป็นแนวตรงหน้าได้ไปผุดไปเกิด(เอิ่ม) หมดชีวิตฉันให้นายนะ ต่อจากนี้ไปสายตาของฉันจะมีแต่ตี๋หล่ออย่างนายเท่านั้น
สาบานด้วยเกียรติของสาวเซเลบเลยเอ้า!!!
พรึ่บ... พรึ่บ...
ขาดคำอาหารตาเดินได้ก็เปิดประตูด้านหลังที่ไร้เซ็นทรัลล็อค แทรกตัวเข้ามาในรถคลาสสิคสีเร่าร้อนของฉันอย่างหน้าไม่อาย แล้วเกียรติของสาวมหาลัยที่ใช้ชีวิตภายใต้ธีมเซเลบริตี้อย่างฉันก็ถึงกาลอวสาน
“ดราก้อนฮยอง ติดรถดั้วน้า~”
น้องจองอินเด็กชายฟันกระต่ายเชื้อสายเกาหลีที่นั่งหลังคนขับ ชะโงกหน้าขาวโฮกอมชมพูกระซิบภาษาไทยแปร่งๆแนบหูดราก้อน ใกล้จนน่าหวาดหวั่นว่ามันอาจจะงับหัวบอยเฟรนด์ของฉันในอีกสองสามนาทีข้างหน้า
นั่น! ดราก้อนหน้าแดงแข่งกับสีรถเลยอะ
แต่...
อ๊าย~ วายแบบนี้เค้าช๊อบ-ชอบ >///<
เพราะอิทธิพลของการ์ตูนวาย(บอยเลิฟ) หรือกระแสชายรักชายที่มาแรงมากมาย ก็ไม่รู้ ที่ทำให้ฉันไม่สามารถต้านทานอาการไซโคเวลาเห็นฉากสวีทวี้ดวิ้วกิ๊วก๊าวแบบนี้ไม่ได้เลย ต้องจิก!!
“พี่แพนเป็นอะไรครับ” เด็กที่นั่งอยู่ข้างหลังฉันชะโงกหน้าโอโม่ออกมาบ้าง อาการเกร็ง กัดฟันกรอด กำมือแน่น จิกเล็บจนเจ็บไปหมด อาจะทำให้เขาคิดว่าฉันกำลังชัก
“โอวววว...”
หัวใจฉันจะขาดรอนๆเพราะใบหน้าหวานแบบโคลสอัพของน้องโฟลคเด็กแก้มป่องที่ฉันแอบตู่ว่าเป็นลูกสาวฉัน พวกเราอาศัยอยู่ในคอนโดเดียวกัน ฉันเลยเห็นช็อตวายของโฟลคกับจองอินที่ชวนอิมแมจิ้นเป็นประจำหลังอาหารสามมื้อและก่อนนอน
“อ้าว ออมม่าอยู่ด้วยเหวอ?” จองอินจึงให้ความกรุณาหันหนีผู้ชายหน้าตาดี(อนาคตสามีฉัน =*=) เบนโฟกัสมามองกันบ้าง
เป็นพระคุณอย่างสูง ไอ้จองเวร!!!! -_-^^
ถึงความสามารถทางภาษาไทยของมันจะต่ำเตี้ยเกลี่ยดิน แต่ความสามารถทางกวนส้นติงของมันสูงส่งอย่างกับเขาฮัวกั่วซัน
อย่าหวังว่าฉันจะยกลูกสาวให้ง่ายๆนะ ฮึ!
“ไม่สบายเหรอแพน?” ดราก้อนยกมือขึ้นอีกครั้ง ทำท่าเหมือนจะวัดอุณหภูมิร่างกายของฉัน แต่จองอินก็ร้องขึ้นซะก่อน
“ดราก้อนฮยอง!!! ไฟเคี้ยว!!!”
มันจะจองเวรฉันไปถึงไหน -*-
คุณแฟนของฉันเลยลดมือไปเปลี่ยนเกียร์แทน แต่ก็ยังชำเลืองมองด้วยสายตาห่วงใย เอาใจใส่ฉันเสมอล่ะหนุ่มตี๋คนนี้ ©
“พี่แพน ยาดมครับ”
แล้วดวงตาที่ฉายภาพตี๋ไฮโซก็ถูกบดบังด้วยโถแก้วขนาดย่อม พร้อมมือเล็กจ้อยของลูกสาวตัวน้อยสุดที่รัก
“อะไรนะ?” ฉันหันไปถามยืนยันอีกครั้ง ไอ้โถแก้วที่มีซัมติงเหมือนเครื่องพะโล้กองอยู่ก้นโถคล้ายๆโหลยาดองนี่มันคืออะไรนะ?
“ยาดมครับ” โฟลคตอบด้วยใบหน้าจริงจัง แล้วคนเป็นแม่อย่างฉันจะกล้าเถียงเรอะ
เขาไม่ค่อยพูดค่อยจา นิสัยเย็นชาสวนทางกับหน้าตาที่น่ารักกว่าเด็กผู้หญิงซะอีก แต่ถ้าสนิทกันแล้วล่ะก็ จะรู้ว่าเขาทั้งสุภาพและอ่อนโยน แค่ไม่ค่อยยิ้มและติดเล่นมากอย่างจองอินเท่านั้น (รายนั้นร่าเริงตลอดเวลาจนฉันนึกว่ามันเป็นบ้า = =)
ฉันกลั้นใจสูดโหลยาดองไซส์มินินั่นเข้าไป มันไม่ได้แย่นักหรอก ออกจะรู้สึกดีขึ้นด้วยซ้ำ กลิ่นดีกว่ายาดมสามีนางทาสซะอีก
“อา ชื่นใจจริงๆลูกแม่”
เขาพยักหน้ารับรู้ น่ารักก็ตรงเนี้ยะ เคยเถียงฉันสักคำไหมล่ะ ^-^
“ลูกชิ้น ออมม่าเขาพูดว่าลูกแม่” จองอินพูดแทรกขึ้นมาคล้ายๆจะฟ้อง เขามักเรียกโฟลคว่าลูกชิ้น ช่างเป็นฉายาที่เข้ากับหน้ากลมๆขาวๆชวนหิวลูกชิ้นปลาของน้องซะจริง ณ จุดนี้ ไคลแมกซ์มันอยู่ที่คนเรียกล่ะ จองอินไม่ยอมให้ใครเรียกโฟลคว่าลูกชิ้นนอกจากเขา ขนาดฉันเป็นแม่ เขายังไม่ยอมเลย ไล่ฉันไปศัลยกรรมให้หน้าคล้ายขวัญ อุษามณีก่อนค่อยเรียก สงสัยเจ้าเด็กเกาหลีนี่มันจะดูละครหลังข่าวมากไป
“พอใจให้เรียก” โฟลคบอก
สะใจค่ะสะใจ ลูกสาวสู้เพื่อแม่ ฉันหัวเราะและตบมือแปะๆอย่างบ้าคลั่ง แอบเห็นแววตาหวาดหวั่นจากคนขับวีไอพีนิดนึง เลยรั้งสติเลดี้กลับมาได้ปุ๊ปปั๊ปเหมือนสับสวิตช์กันเลยทีเดียวเชียว ฉันเชิดหน้า ยืดอก นั่งตัวตรง วางมือซ้อนกันไว้บนตักแบบบุคลิกภาพดี ก่อนจะชวนลูกสาวคุยด้วยหัวข้อสร้างสรรค์
“น้องโฟลค เปิดเทอมแล้วเหรอคะลูก”
“question ลิดรอน future มากมายออมม่า เห็นอยู่ว่าใส่ uniform ยังกล้า show your stupid” ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าประโยคแมวๆที่พ่นออกมานี้กระเซ็นออกมาจากปากเหม็นกิมจิของใคร T^T
“มามอบตัวครับ” โฟลคไม่หวั่นแม้วันเหม็นกิมจิ เขาลูบเสื้อนักเรียนไปมาคล้ายๆอวดว่าตัวขึ้นมัธยมแล้ว
“โอ... ลูกกำลังจะโตพ้นอกแม่ไปแล้วสิ” ฉันล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา และแววตาของดราก้อนก็ดูหวาดหวั่นมากกว่าเดิม
“เน่~ มอบตัวข้อหา most handsome guy”
“boy” ฉันเถียงจองอิน แต่กลับกลายเป็นว่าคนที่เคืองคือลูกสาวสุดที่เลิฟ
“พวกเราโตแล้ว!!!”
อึก... หมะม๊าขอโต๊ด T^T
มินิคูเปอร์สีแดงเงียบงันไปทังคัน หลังจากโฟลคตะโกนใส่ฉันก็ไม่มีใครพูดอะไร แม้แต่ไอ้เด็กพูดไม่ชัดแต่ปากมากชะมัดอย่างจองเวร กระทั่งถึงที่หมาย เดินจากรถไปขึ้นลิฟท์บรรยากาศก็ยังวังเวงได้อีก จนฉันอดคิดถึงหนังเรื่องคนเห็นผีไม่ได้ เงียบเป็นป่าช้าแบบนี้ถ้าหันไปต้องเจอตาลุงหน้างั่กแก้มบุบแน่ๆเลย อ๊าก กลัวๆ TT-TT
หมับ
ดราก้อนใช้แขนข้างที่สักลายมังกรโอบฉันไว้หลวมๆ ช่วยให้ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ฉันไม่เคยเหงาหรือโดดเดี่ยวเลยสักครั้ง เพราะมีเขาอยู่เคียงข้างในทุกวันคืนที่มีค่าของเรา แต่จะดีเรอะ น้องๆก็ยืนอยู่แค่นี้เอง ถึงจะอยู่ข้างหน้าและจ้องประตูลิฟท์อย่างเอาเป็นเอาตายก็เถอะ ฉันก็ยังเขินๆยังไงไม่รู้
ถ้าอุณหภูมิในลิฟท์ขึ้นพรวดๆก็อย่ามาว่ากันนะ ฉันรู้สึกหน้าร้อนจนแทบหลอมละลายลงตรงนี้เลยล่ะ อายเค้า -///-
พรืด
ประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่เราต้องการ คุณแฟนหน้าตี๋ลดมือลงอย่างรู้งานแต่ยังแอบเกี่ยวนิ้วก้อยไว้กับนิ้วก้อยของฉัน
โฟลคไม่หันมาเลย ฉันได้แต่เฝ้ามองเป้ลายพรางบนหลังของเขาเท่านั้น ก่อนที่ร่างเล็กๆแต่สูงกว่าฉันหน่อยๆจะหายเข้าห้องไปพร้อมกับจองอินที่แอบหันมายักคิ้วให้น้อยๆอย่างยียวนชวนเตะลูกครึ่ง
อยู่ในห้องสองต่อสอง ห้ามรังแกลูกสาวฉันนะ -*-
ฉันมองตอบ พยายามสื่อถึงประโยคด้านบน ก่อนจะเดินผ่านดราก้อนที่ช่วยไขกุญแจเปิดประตูไว้รอ
“เบื่อหน้าดราก้อนยัง ลงไปว่ายน้ำด้วยกันไหม”
“ยังไม่เบื่อจ้ะ แต่ไปต่อไม่ไหว ไฟท์ติ้งนะ”
ดราก้อนยิ้มยกมุมปาก เขาจับมือที่ฉันชูกำปั้นเชียร์จุมพิตเบาๆ แล้วพาขายาวๆเดินถอยหลังห่างออกไป
“เลิฟเลิฟ” ฉันงอแขนสองข้างมาจรดหัวเป็นท่าซารางเฮที่ซีรี่ส์เกาหลีชอบทำ เขาก็บ้าจี้ทำตอบ ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจนี่ที่คุณแฟนเริ่มจะรั่วเข้าขั้นตามฉันซะแล้ว = =;
ชะเง้อมองจนร่างสูงไปพ้นสายตา ก็ได้เวลา วะฮะฮะฮ่า!!!
ฉันจัดการล็อคประตูไว้แล้วเดินไปรอลิฟท์ด้วยฝีเท้าเบาราวพิงค์แพนเตอร์ ใช่แล้ว ฉันกำลังแอบหนีเที่ยว ^__^
“where’re you go ออมม่า”
เฮือก... =[]=!
จองอินกับโฟลคที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดไปรเวทเรียบร้อยย่องเข้ามาทางด้านหลังแล้วล็อคแขนฉันไว้คนละข้าง
หมดทางหนี T^T
“ไปซื้อของนิดหน่อย แล้วพวกเธอล่ะ”
“พอดีเลย พวกเรากำลังจะไปซื้อของเหมือนกัน -_-+” ไม่ใช่เสียงและรอยยิ้มกวนบาทาของจองอิน แต่เป็นเสียงและรอยยิ้มปีศาจของโฟลคที่ดูก็รู้ว่ายังโกรธฉันอยู่!!!
ความคิดเห็น