คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เวอร์นสาม
12/21
“โอ้ววว อ้า อ๊ะ อ๊า อื้อ”
เสียงหวานครางลั่นเป็นดนตรีประกอบการล้างรถรับอรุณของผม
นึกขอบคุณเจ้าของร่างบนโซฟาหน้าโทรทัศน์ คนที่อดหลับอดนอนถ่างตาเช็คแผ่นหนังโป๊ที่จะปั๊มขายข้ามคืน ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ชนิดผู้กำกับ AV เห็นแล้วต้องเลิกอาชีพไปเลี้ยงกวางที่บ้านเก่าแหงๆ
แต่ก็เป็นพี่สาวคนนี้ล่ะ ที่บริหารเงินมรดกของแม่อย่างดีเด่นได้โล่ เปิดกิจการเต้นท์รถมือสอง ซึ่งซื้อง่ายขายคล่องซะจนหน้าที่ล้างรถทุกคันก่อนไปโรงเรียนของผมสบายขึ้นเยอะ
ต่อจากนี้จนถึงวันประมูลรถล็อตใหม่เข้ามาน่ะนะ T”T
“โฟลค~ หมะม๊าเสร็จแล้วนะลูก ^o^” ฉันส่งเสียงทักโฟลคสวาเก้น(สาบานว่าชื่อคน)ที่กำลังเอาจริงเอาจังกับงานคาร์แคร์ ดูเขาตอนนี้สิ ไม่ต่างจากยาสีฟันอานุภาคเล็กซอกซอนชอนไชไซร้แซะขี้ฟันเลย
ผมลุกจากท่านั่งขัดล้อขึ้นเต็มความสูง บ้าชะมัด ยังเตี้ยกว่าวินโดว์อยู่ดี สาวมหาลัยลูกเจ้าของร้านเน็ตข้างบ้าน ที่ชอบแทนตัวเองว่าหมะม๊า ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงตอกกลับไปว่า “หาแฟนให้ได้ก่อนเถอะ” ด้วยน้ำเสียงกวนๆ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วล่ะ ^ ^
“โฟลคไม่ใช่ลูกวินโดว์ซะหน่อย เราเป็นแฟนกันตะหาก -[]-=33”
เพี้ย!~
เขาดีดแว่นฉันเบาๆจากความสูงที่น้อยกว่า พร้อมกับเตือนความทรงจำหมาดๆ
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วหรือนานกว่านั้น ขอโทษค่ะ ฉันเป็นมนุษย์แรมต่ำจำอะไรไม่ค่อยได้อะ เด็กชายแก้มล้นคนนี้บังคับให้ฉันเป็นแฟนกับเขา แลกกับการเข้าห้องน้ำ (วันนั้นห้องน้ำบ้านฉันเสียอะ TT) เพราะพวกเราแกล้งกันเล่นจนติดเป็นกมลนิสัย ฉันเลยยอมตกลง เพราะคิดว่าเดี๋ยวเขาก็คงเบื่อเกมรักกำมะลอนี้
แต่ฉันดันติดคำว่า “หมะม๊า/ลูก” ที่เรียกจนชิน เลยโดนโฟลคสวาเก้นเคืองเอาบ่อยๆ เขาพองลมจนแก้มที่ป่องอยู่แล้วบวมเป็นลูกโป่ง หล่อเช็ดเพรตตี้น่าขยำขยี้ชะมัด -,.-
“รีบไปอาบน้ำเหอะน่า จะไปส่งที่มหาลัยไม่ใช่เหรอ ^__^”
ฮึ ไม่ต้องมายิ้มประจบ งอน -*-
ผมเดินสะบัดก้นกระทืบเท้าปึงปังขึ้นบันได ทำให้พี่โร่มองค้อนผมนิดๆ ที่ไปขัดจังหวะดูผู้ชายซดถั่วดำซี้ดซ้าดของเธอ แต่วินโดว์กลับแอบหัวเราะคิกคักเหมือนชอบใจ
น่าแกล้งจริงๆ ทำไมโกรธได้น่ารักน่าเลิฟแบบนี้ ><
ฉันมองจนแน่ใจว่าเขาขึ้นไปแล้วจริงๆ จึงไปสมทบการดูหนังเอ๊กซ์อย่างมีอรรถรสด้วยจอแบนขนาดใหญ่ยักษ์พร้อมเสียงครางเซอร์ราวด์ที่ดังกระหึ่มไปสามบ้านแปดบ้านกับคามาโร่สาวหล่อหน้าตาย
ขนาดดูหนังอย่างว่าอยู่ยังไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิด = =
“หมะม๊าเอาไหม เดี๋ยวไรท์ให้” คามาโร่ละสายตาจากชายฉะชายมามองหน้าฉัน ตั้งแต่ไปตัดผมสั้นตามนางเอกคอฟฟี่ปรินซ์มา อัตราความหล่อเรียกเลือดของเธอพุ่งขึ้นสูงอย่างน่าตกใจ
และยิ่งน่ารักโฮกๆเมื่อเธอยังเรียกฉันว่า “หมะม๊า” กริ๊ดดดด >o<
“เอา เฉพาะแผ่นเกย์นะ” เอิ่ม ฉันไม่ได้ลามกอนาจารนะ แค่จะอุดหนุนลูกสาวเท่านั้น จริง-จริ๊ง
“มีเวอร์ชั่นการ์ตูนแบบหมะม๊าชอบด้วยนะ”
“จริงดิ้! เอามาให้หมด! +[]+”
“วินโดว์ ขยับก้นออกห่างพีโร่เดี๋ยวนี้! -0-^^”
ผมลงจากบันไดมาก็พบภาพบาดตาบาดใจ พี่โร่กำลังคิดจะตีท้ายครัว วินโดว์กำลังจะเป็นพญาเทครัว ฮึก น่าสงสารครัวจัง(?)
“ฉันขายของ ไม่ได้ยุ่งกับหมะม๊าหรอกน่า -__-+” พี่โร่มองจิกผมอย่างกับว่าผมทำอะไรที่ผิดศีลธรรม แต่ผมก็ตีมึนใส่ เก๊าะวินโดว์ไม่ใช่แม่ของพวกเราสักหน่อย ไม่ใช่แฟนพ่อด้วย แฟนผมต่างหาก!
“ไปเหอะโฟลคสายแล้ว” ฉันห้ามทัพก่อนที่สองศรีพี่น้องจะเริ่มก่อสงคราม อยู่บ้านกันแค่สองคนแท้ๆ กลับทะเลาะกันทุกครั้งก่อนและหลังอาหารสามเวลา อาจมีรอบพิเศษมิดไนท์อีกเป็นหย่อมๆในบางพื้นที่
ผมกับวินโดว์เดินไปรอรถเมล์ที่ป้ายหน้าปากซอยด้วยกัน บังคับเลี้ยงแซนวิชกับชาเขียวในเซเว่นเป็นมื้อเช้าให้คนตัวผอมนั่งทาน เศษขนมปังที่เลอะแก้มใสทำให้ผมลืมไปชั่วขณะว่าเธออายุมากกว่า แถมตอนที่นั่งอยู่อย่างนี้ วินโดว์ดูเตี้ยกว่าผมซะอีก ดีจัง ^^
“รถมาช้าจัง จะทันเข้าเรียนไหมเนี่ย” ฉันขยับแว่นทั้งๆที่มันก็อยู่ของมันดีๆ แต่เมื่อทิ้งของกินไปแล้ว มือก็ว่างจัด จนนึกเสียดายที่ไม่หยิบการ์ตูนซักเล่มมาอ่านฆ่าเวลา
โอววว คิดถึงการ์ตูนเรื่องนานะที่ซื้อมาเมื่อวานชินโดนจับข้อหายาเสพติด คิดแล้วโศกาอะ T^T
“เป็นอะไรวินโดว์ปวดท้องเหรอ?”
“ชินโดนจับอะ คืนก่อนวันทัวร์ด้วย วงยุบเลย ToT”
“อ๋อ แต่นานะก็ตั้งใจออกเดี่ยวไม่ใช่เหรอ เพื่อสร้างชื่อเสียงรอฟอร์มวงอีกครั้งไง” โชคดีที่ผมแอบอ่านของพี่ เพราะรู้ว่าวินโดว์ชอบอ่านการ์ตูน ผมเลยต้องอัพเดทตามตลอด ไม่งั้นคุยกันไม่รู้เรื่องแน่
“ตอนพิเศษเจ๋งเนอะ มองทาคุมิใหม่เลยล่ะ เรร่าเป็นนางฟ้า เป็นสถานที่ศักสิทธ์ ความรักบริสุทธ์ ก๊าซซซ >///<” แววตาหลังแว่นกรอบหนาเป็นประกายเมื่อพูดถึงเรื่องที่ชอบ
ผมนึกตามไปถึงตอนนั้น นึกถึงประโยคที่ซึ้งจนจำได้
ถ้าหากนางฟ้ามีจริง นี่คงเป็นรอยยิ้มของนางฟ้า
แต่ถึงพูดออกไป วินโดว์คงขำก๊าก ไม่คิดซะบ้างว่าเราจริงจัง
“ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่ก็เขียนซ่อนปมดี น่าคิด”
“เรื่องใต้เงาจันทราก็เท่ดีนะ” ฉันเริ่มหยุดไม่อยู่ ถ้าได้เมาท์เรื่องการ์ตูนล่ะก็ น้ำลายแตกฟองข้ามวันกันเลยทีเดียว โฟลคนี่ก็ดีนะ ไม่เคยเอือมฉันเลยสักครั้ง
“อ๊ะ รถมาแล้วล่ะ” โฟลคสวาเก้นใช้ร่างที่สูงน้อยกว่าฉันเบียดบังคนอื่นนำทางฉันขึ้นรถได้อย่างอยู่รอดปลอดภัย รู้สึกเหมือนถูกปกป้องอยู่เลย ถ้ามีแฟนก็คงจะเป็นอย่างนี้สินะ
แต่จะว่าไป... ตอนนี้เราเป็นแฟนโฟลคนี่นา -v-
ผมเห็นวินโดว์หน้าแดงแล้วก็ส่ายหน้าบิดไปบิดมา นี่คงคิดไปถึงตัวการ์ตูนเท่ๆอีกตามเคยล่ะสิ
เมื่อไรกันนะ ที่วินโดว์จะมองผมเท่บ้าง ไม่ใช่น่ารัก T^T
“ไง โฟลคเก้น พี่วินโดว์” จองอิน เพื่อนลูกครึ่งล้านประเทศของผมขึ้นรถเมล์มายืนเกาะราวข้างๆที่ผมกับวินโดว์นั่ง
สาวๆในรถแอบกรี๊ดกร๊าดกันเล็กๆและชี้มือมาที่มัน ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย = =
“คิดถึงจังจองอิน” ฉันคว้ามือที่ไม่ได้จับราวของจองอินมาลูบเบาๆ เขาส่งยิ้มโชว์ฟันกระต่ายมาให้ น่ารักสุดๆ >///<
“พอๆ คนนะไม่ใช่ยาหม่อง ทาถูๆอยู่ได้” ผมจับแขนที่ยาวข้ามหน้าข้ามตาดึงออกจากการเกาะกุมของวินโดว์ อาทิตย์นี้มันก็สูงขึ้นอีก 1 เซนต์ น่าหมั่นไส้ชะมัด
“ว้าว” วินโดว์ตาโตหน้าขึ้นสีอีกรอบ จองอินก็ตาโตและมีรอยยิ้มกรุ้มกริ่มประดับอยู่
ผมรีบปล่อยมือ เมื่อคิดว่าได้ทำช็อตเด็ดให้คนบ้าการ์ตูนชายรักชายหรือที่เรียกกันทั่วไปว่า ‘Y’ เห็นอีกแล้ว
ยิ่งกว่านั้น... กับคนที่เป็น ‘Y’ ตัวจริงอย่างจองอินแล้วด้วย T__T
จองอินอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเบื่อโลกของโฟลคสวาเก้น เขาน่ารักจัง น่ารักที่สุด เขาต้องหลงรักโฟลคสวาเก้นอยู่แน่ๆ ^[]^
“พี่ลงแล้ว จองอินมานั่งสิ บายโฟลค” ฉันกล่าวอำลาคู่ ‘Y’ ก่อนที่จะลงป้ายหน้ามหาลัย
ว่าแต่คาบเช้าเรียนไหนเนี่ย แรมต่ำจริง-จริ๊งงง @__@
ผมมองส่งวินโดว์ที่หันรีหันขวางอยู่ตรงป้ายรถเมล์อย่างไม่สบายใจ เธอต้องมีคนคอยปกป้องดูแลนะ
“ลืมอะไรแน่เลยอะ อยากเรียนที่เดียวกันชะมัด”
“เพ้อเจ้อ” จองอินผลักหัวผม สร้างช็อต ‘Y’ ให้สาวๆบนรถได้หัวใจแตกสลายเพราะสูญเสียทรัพยากรผู้ชายอีกครั้ง
“ตั้ง 9 ปีนะ มัธยม ประถม ยังอยู่โรงเรียนเดียวกันไม่ได้เลย”
ใช่สิ... ยังไงๆผมก็แค่ 12 ส่วนวินโดว์น่ะ 21!!!!!!!
ความคิดเห็น