fic 8018 : รักเธอตลอดกาล

ลำดับตอนที่ #5 : เจ้านภาบ้า - Ryder : say

* ขอระเว้นชื่อภาษาญี่ปุ่นกับอังกฤษนะคะ เพราะเน้นขี้เกียจ * 

" ค่ะท่านอารีบอร์น " ยูนิเดินไปหารีบอร์น
" ไง รีบอร์น " อาเรียทักรีบอร์นบ้าง
" นิสัยต่างกันจริงนะพวกเธอเนี่ย เป็นแม่ลูกกันได้ไง " รีบอร์นบ่นออกมา และคำว่า ' แม่ลูก ' ของรีบอร์นก็เหมือนเป็นคีย์เวิร์ดให้แก่สึนะยังไงยังงั้นเลย
" เดี๋ยวก่อนนะรีบอร์น เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ ? คุณอาเรียกับยูนิเป็นแม่ลูกกันงั้นหรอ ? " สึนะถามเองตอบเองเสร็จ รีบอร์นก็พูดต่อด้วยหน้าตาแบ๊ว ๆ
" อุ้ย ! เค้ายังไม่ได้บอกตัวหรอเนี่ย แย่จัง ! "
" ไม่ต้องมาทำแบ็วเลยนะเจ้าบ้า !!! " สึนะโวยขึ้นทันทีที่รีบอร์นพูดจบ เรียกเสียงหัวเราะได้ทันที ก่อนที่พวกอาเรียจะเชิญเข้าบ้านไป

     ห้องนั่งเล่น ภายในคฤหาส์นจิโรเนเร่

" เรื่องของคุณฮิบาริฉันกับยูนิต้องขอโทษและเสียใจด้วย แต่เรารู้ตัวคนบงการแล้วล่ะ ถึงอัศวินมายาจะไม่บอกก็เถอะ " อาเรียเริ่มบทสนทนาก่อนเป็นคนแรกและบอกข้อมูลที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด
" ใช่เจ้านั้นรึเปล่า อาเรีย ?! " รีบอร์นถามขึ้นและตามมาด้วย
" แย่แล้วครับบอส อัศวินมายาหนีไปแล้วครับ !!!!! " ลูกน้องคนหนึ่งในแก๊งวิ่งเข้ามาบอกข่าวร้ายแก่พวกสึนะ
" อัศวินมายา เค้าคงไปหาคน ๆ นั้นสินะคะ " ยูนิพูดขึ้นราวกับรู้ใจอีกฝ่ายที่หนีไป
" งั้นเราไปกันเถอะสึนะ ไปหาเจ้าบ้าจอมก่อเรื่องกันเถอะ เจ้านภาบ้าที่ชอบสีขาวนั้น " รีบอร์นพูดพลางลากสึนะออกจากคฤหาส์นจิโรเนโร่ พร้อมกันลูกน้องคนที่ตามมาด้วย

  ทางด้านญี่ปุ่น ณ โรงพยาบาล นามิโมริ
ห้ิอง 018

ยามาโมโตะมาเฝ้าฮิบาริอีกเช่นเคย นำของโปรดมาให้ทุกวัน และกินเองทุกวัน
" ฮิบารินายอยู่ไหนหรอกำลังทำอะไรอยู่ แล้วนายอยู่คนเดียวนายจะเหงาไหม นายจะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงนายรึเปล่านะ ฉันรักนายนะเคียวยะที่รักของฉัน " เมื่อยามาโมโตะพูดจบก็ก้มลงจูบฮิบาริราวกับเจ้าชายที่จุมพิตเจ้าหญิงเพื่อปลุกจากห้วงนิทรา และเมื่อถอนจูบออกก็พบว่า
" ฉันก็รักนายทาเคชิ " ฮิบาริยิ้มให้อย่างออนโยน
" ฮิบาริ...นาย..นายกลับมาแล้ว " ยามาโมโตะน้องบอก เรียกฮิบาริและสวมกอดทันที ราวกับจุมพิตของเจ้าชายได้ปลุกเจ้าหญิงให้ตื่นขึ้น
" ฉัน...กลับมาแล้วนะ ยามาโมโตะ ทาเคชิ " ฮิบาริตอบกลับอ้อมกอดนั้น พร้อมกับน้ำตา ก่อนจะซุกหน้าเข้าไปหาไออุ่นที่โหยหามานานจากคนรัก
" ขอบคุณนะ ขอบคุณจริง ๆ ที่นายกลับมา ฉันคิดถึงนายมากเลยรู้ไหม อย่าหายไปอีกนะ " ยามาโมโตะพูดขึ้นยาวเยียด พร้อมกับกอดร่างบองแน่นขึ้น ยั่งกัยจะกลัวว่าคนในอ้อมกอดจะหายไป
" ทาเคชิ ฉันจะหายไปก็เพราะนายกอดฉันนี่แหละ ! " ฮิบาริที่เริ่มขาดอากาศหายใจพูดขึ้น ให้คนที่กอดตนอยู่ปล่อย
" อะ ! ขอโทษนะ นายเพิ่งฟื้นแท้ ๆ เลย เดี๋ยวฉันไปตามหมอก่อนนะ " ยามาโมโตะเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รีบปล่อยร่างบางออกทันที ก่อนะจะเกาแก้มแก้เก้อและขอตัวไปตามหมอ
  เมื่อได้อยู่ตามลำพังแล้ว ร่างบางก็พูดออกมาเบา ๆ
" ขอบคุณนะซาวาดะ สึนะโยชิ โกคุเดระ ฮายาโตะ และ ขอให้หายไว ๆ นะ โรคุโด มุคุโร่ ขอบคุณมาก "

  ย้อนกลับไปยังประเทศอิตาลี ก่อนที่ฮิบาริจะฟื้น

พวกสึนะที่ออกมาจากคฤหาส์นจิโรเนโร่ ก็ตรงไปยังสถานที่ตั้งของ ' เจสโซ่ แฟมิลี่ ' ทันที
" ยินดีต้อนรับสึนะโยชิคุง นายมาที่นี่มีอะไรหรอ ? " เบียคุรันเอ่ยถามขึ้น เมื่อพวกสึนะมาถึงห้องของตน
" นายส่งอัศวินมายาไปทำร้ายคุณฮิบาริจริง ๆ หรอ ? " สึนะถามขึ้น
" ใช่แล้วล่ะ แหม ! เธอเก่งจริง ๆ เลยนะสึนะโยชิคุง " เบียคุรันตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม เรียกเอาความโกรธของสึนะปะทุขึ้นทันที แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรเบียคุรันนั้น มุคุโร่ก็เดินออกมาตรงหน้าเบียคุรันพร้อมกับยกมือขึ้นสูงและ
' เพี๊ยย !!!! '