ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การรอคอยที่ยาวนาน - Yamamoto , Hibari , Tsuna say :
3. The long awaited / 待望 . การรอคอยที่ยาวนาน : Yamamoto , Hibari , Tsuna say :
ผมมองร่างของฮิบาริที่ใส่เครื่องช่วยหายใจนอนอยู่บนเตียง
' ถ้าตอนนั้นเราห้ามไว้ ฮิบาริก็คง...ก็คง ' ผมคิดโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น
" ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก ยามาโมโตะ " เจ้าหนูที่โผล่เข้ามาพูดขึ้น
" มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยเจ้าหนู " ผมถามกลับ
" เมื่อกี้แหละ นี่ยามาโมโตะนายโทษตัวเองมาตั้งแต่ที่รู้เรื่องของฮิบาริแล้วนะ เลิกโทษตัวเองได้แล้ว ฮิบาริทำทุกอย่างก็เพื่อนายไม่ใช่หรอ " เจ้าหนูบอก คำพูดนั้นทำให้ผมคิดได้ ' นั้นสินะฮิบาริทำแบบนี้ก็เพื่อเรา เราจะยอมแพ้ไม่ได้ เราต้องหาคนที่ทำให้ฮิบาริเป้นแบบนี้ให้ได้ '
" ไม่ได้ ! ฮิบาริฝากให้ฉันมาบอกว่า ' ห้ามเขาให้ได้นะ อย่าให้เขาไปหาตัวการ เด็กขาด ' ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวเจ้านั้นก้ออกมาเองแหละ " เจ้าหนูว่า
" เจ้าหนูนายแน่ใจหรอ ? " ผมถาม เจ้าหนูก็พยักหน้า
" นายรีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวสึนะจะเป็นห่วง " เมื่อได้รับคำตอบแล้ว ผมก็ไปส่งเจ้าหนูที่หน้าห้อง ( ไกลมากเลยแก -_- )
" ฮิบาริรีบกลับมาเถอะ ฉันรอนายกลับมาจัดการคนพวกนั้นไม่ไหวหรอกนะ รีบกลับมาเถอะ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย " ผมบอกฮิบาริทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเค้าไม่มีทางที่จะได้ยิน แต่ผมก็ยังอยากที่จะพูด ๆมันออกไป พูดเผื่อไว้ เผื่อเค้าจะได้ยิน
" ฉันรักนายนะฮิบาริ ฉัน...อึก...จะรอนะ รอนายกลับมา...อึก...กลับมาอยู่ด้วยกันตลอดไป " ผมร้องไห้ออกมา ก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากของฮิบาริ คนที่ผมรักสุดหัวใจ
Hibari say :
ที่นี่ที่ไหนกัน สวนรึก็ไม่น่าใช่มันสวยและเงียบจนเกินไปมันทำให้รู้สึกเศร้ายังไงก็ไม่รู้สิ
' เผาะ '
" หือ ! ฝนหรอ ? " ผมยกมือขึ้นเพื่อรองรับฝนที่ตกลงมา ' ฝนนี่คงเป็นตัวแทนของนายสินะ แปลกนะทั้งที่ฝนตกแต่กลับไม่มีแม้แต่เมฆ ' ผมยิ้มออกมา
" คุฟุฟุ คิดถึงยามาโมโตะหรอครับ " เสียงมุคุโร่ดังขึ้นจากด้านหลังของผม
" เจ้าพืชไร่ แกพาฉันมาที่นี่ทำไม ? " ผมถามโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองเจ้านั้นเลย
" แหม !! ผมอุตสาหไปช่วยคุณมาแท้ ๆ เลย ไม่งั้นคุณคงตายด้วยน้ำมือ ' เจ้านั้น ' ไปแล้วล่ะ " เจ้าพีชไร่ตอบ นั้นสินะถ้าไม่ได้เจ้านี่ไปช่วยผมไว้ ผมคงตายไปแล้วล่ะ
" ขอบคุณ แต่แกตอบไม่ตรงคำถาม แกพาฉันมาที่นี่ทำไม " อ่า...ผมชักโมโหเจ้านี่แล้วสิ ถึงมันจะช่วยผมไว้ก็เถอะ แต่พอผมได้เห็นหรือได้ยินเสียงมันเมื่อไหร่แล้ว ก็รู้สึกอยากขย้ำมันจริง ๆ
" คุฟุฟุ ถ้าผมปล่อยให้คุณกลับเข้าร่างเมื่อไหร่ คุณก็จะตายเอาน่ะสิครับ รอให้วองโกเล่จัดการเถอะครับ " รองั้นหรอ หึ ! นานเท่าไหร่กัน
" ไม่นานเกินรอหรอกครับ " เหมือนเจ้านั้นจะรู้ว่าผมคิดอะไร จึงพูดออกมาเชิงตอบคำถามของผมก่อนจะหายไป
ยามาโมโตะ ทาเคชิ รอฉันหน่อยนะ ไม่นานเกินรองั้นหรอที่แกพูดมันเชื่อได้ใช่ไหม โรคุโด มุคุโร่ ฉันจะลองเชื่อแกดูสักครั้งก็แล้วกัน
Tsuna say :
นี่ก็ผ่านมาได้เกือบจะอาทิตย์หนึ่งแล้วที่ยามาโมโตะขาดเรียนเพราะเค้าไปเฝ้าคุณฮิบาริ ถึงคุณฮิบาริจะพ้นขีดอันตรายแล้วก็ตาม แต่การที่เค้าไม่ฟื้นขึ้นมา มันก็ทำให้ทุกคนยิ่งห่วง แล้วก็ไม่ใช่ว่าพวกผมไม่ยอมไปเยี่ยม อต่เพราะพวกผมกำลังเดินทางไปจัดการคนที่ทำให้คุณฮิบาริเป็นแบบนี้ต่างหาก
ย้อนกลับไปเมื่อ 4 วันก่อน
ในขณะที่พวกผมกำลังจะกลับบ้านหลังจากที่ไปเยี่ยมคุณฮิบาริ
" คุฟุฟุ สวัสดีครับวองโกเล่รุ่นที่ 10 "~ จู่ ๆ มุคุโร่ก็โผล่ออกมาตรงหน้าพวกผม
" มุคุโร่ " ผมเรียก
" เจ้าสัปปะรด หนอยแกมีอะไรหะ !! " โำกคุเดระคุงถาม
"~ ดีจ้า มุคุโร่ เจ้านั้นเป้นยังไงบ้างล่ะ ? " รีบอร์นถามขึ้นบ้าง
" ก็ยอมรับฟังแต่โดยดีครับ " มุคุโร่ตอบรีบอร์น
" เดี๋ยวก่อนครับคุณรีบอร์น นี่มันอะไรกันครับ " โกคุเดระคุงถามขึ้นโดยมีผมผสมโรงด้วย
" ก็เจ้าตัวการที่ทำให้ฮิบาริเป็นแบบนั้นไง " รีบอร์นตอบ
" คุฟุฟุ นี่ถือว่ายังดีนะครับที่ผมไปช่วยทัน ไม่อย่างนี้น ฮิบาริ เ้คียวยะ ก็คงจะตายไปแล้ว " มุคุโร่เสริม
" แล้วคุณฮิบาริ ทำไมยังไม่ฟื้นล่ะ ? " ผมก็ถามต่อ
" ถ้าเค้าฟื้นตอนนี้ คน ๆ นั้นก็จะมาตามฆ่าเค้าน่ะสอครับ " มุคุโร่พูด " ไม่ต้องห่วงหรอครับวองโกเล่ ผมพาวิญญาณของเค้าไปในที่ ๆ ปลอดภัยแล้วล่ะครับ " จบคำพูดของมุคุโร่ ผมก็วางใจขึ้นมาหน่อย
" อย่างเพิ่งวางใจไปสึนะ เรายังไม่ได้จัดการตัวการเลยนะ "
ผมมองร่างของฮิบาริที่ใส่เครื่องช่วยหายใจนอนอยู่บนเตียง
' ถ้าตอนนั้นเราห้ามไว้ ฮิบาริก็คง...ก็คง ' ผมคิดโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น
" ไม่ใช่ความผิดของนายหรอก ยามาโมโตะ " เจ้าหนูที่โผล่เข้ามาพูดขึ้น
" มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยเจ้าหนู " ผมถามกลับ
" เมื่อกี้แหละ นี่ยามาโมโตะนายโทษตัวเองมาตั้งแต่ที่รู้เรื่องของฮิบาริแล้วนะ เลิกโทษตัวเองได้แล้ว ฮิบาริทำทุกอย่างก็เพื่อนายไม่ใช่หรอ " เจ้าหนูบอก คำพูดนั้นทำให้ผมคิดได้ ' นั้นสินะฮิบาริทำแบบนี้ก็เพื่อเรา เราจะยอมแพ้ไม่ได้ เราต้องหาคนที่ทำให้ฮิบาริเป้นแบบนี้ให้ได้ '
" ไม่ได้ ! ฮิบาริฝากให้ฉันมาบอกว่า ' ห้ามเขาให้ได้นะ อย่าให้เขาไปหาตัวการ เด็กขาด ' ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวเจ้านั้นก้ออกมาเองแหละ " เจ้าหนูว่า
" เจ้าหนูนายแน่ใจหรอ ? " ผมถาม เจ้าหนูก็พยักหน้า
" นายรีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวสึนะจะเป็นห่วง " เมื่อได้รับคำตอบแล้ว ผมก็ไปส่งเจ้าหนูที่หน้าห้อง ( ไกลมากเลยแก -_- )
" ฮิบาริรีบกลับมาเถอะ ฉันรอนายกลับมาจัดการคนพวกนั้นไม่ไหวหรอกนะ รีบกลับมาเถอะ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย " ผมบอกฮิบาริทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเค้าไม่มีทางที่จะได้ยิน แต่ผมก็ยังอยากที่จะพูด ๆมันออกไป พูดเผื่อไว้ เผื่อเค้าจะได้ยิน
" ฉันรักนายนะฮิบาริ ฉัน...อึก...จะรอนะ รอนายกลับมา...อึก...กลับมาอยู่ด้วยกันตลอดไป " ผมร้องไห้ออกมา ก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากของฮิบาริ คนที่ผมรักสุดหัวใจ
Hibari say :
ที่นี่ที่ไหนกัน สวนรึก็ไม่น่าใช่มันสวยและเงียบจนเกินไปมันทำให้รู้สึกเศร้ายังไงก็ไม่รู้สิ
' เผาะ '
" หือ ! ฝนหรอ ? " ผมยกมือขึ้นเพื่อรองรับฝนที่ตกลงมา ' ฝนนี่คงเป็นตัวแทนของนายสินะ แปลกนะทั้งที่ฝนตกแต่กลับไม่มีแม้แต่เมฆ ' ผมยิ้มออกมา
" คุฟุฟุ คิดถึงยามาโมโตะหรอครับ " เสียงมุคุโร่ดังขึ้นจากด้านหลังของผม
" เจ้าพืชไร่ แกพาฉันมาที่นี่ทำไม ? " ผมถามโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมองเจ้านั้นเลย
" แหม !! ผมอุตสาหไปช่วยคุณมาแท้ ๆ เลย ไม่งั้นคุณคงตายด้วยน้ำมือ ' เจ้านั้น ' ไปแล้วล่ะ " เจ้าพีชไร่ตอบ นั้นสินะถ้าไม่ได้เจ้านี่ไปช่วยผมไว้ ผมคงตายไปแล้วล่ะ
" ขอบคุณ แต่แกตอบไม่ตรงคำถาม แกพาฉันมาที่นี่ทำไม " อ่า...ผมชักโมโหเจ้านี่แล้วสิ ถึงมันจะช่วยผมไว้ก็เถอะ แต่พอผมได้เห็นหรือได้ยินเสียงมันเมื่อไหร่แล้ว ก็รู้สึกอยากขย้ำมันจริง ๆ
" คุฟุฟุ ถ้าผมปล่อยให้คุณกลับเข้าร่างเมื่อไหร่ คุณก็จะตายเอาน่ะสิครับ รอให้วองโกเล่จัดการเถอะครับ " รองั้นหรอ หึ ! นานเท่าไหร่กัน
" ไม่นานเกินรอหรอกครับ " เหมือนเจ้านั้นจะรู้ว่าผมคิดอะไร จึงพูดออกมาเชิงตอบคำถามของผมก่อนจะหายไป
ยามาโมโตะ ทาเคชิ รอฉันหน่อยนะ ไม่นานเกินรองั้นหรอที่แกพูดมันเชื่อได้ใช่ไหม โรคุโด มุคุโร่ ฉันจะลองเชื่อแกดูสักครั้งก็แล้วกัน
Tsuna say :
นี่ก็ผ่านมาได้เกือบจะอาทิตย์หนึ่งแล้วที่ยามาโมโตะขาดเรียนเพราะเค้าไปเฝ้าคุณฮิบาริ ถึงคุณฮิบาริจะพ้นขีดอันตรายแล้วก็ตาม แต่การที่เค้าไม่ฟื้นขึ้นมา มันก็ทำให้ทุกคนยิ่งห่วง แล้วก็ไม่ใช่ว่าพวกผมไม่ยอมไปเยี่ยม อต่เพราะพวกผมกำลังเดินทางไปจัดการคนที่ทำให้คุณฮิบาริเป็นแบบนี้ต่างหาก
ย้อนกลับไปเมื่อ 4 วันก่อน
ในขณะที่พวกผมกำลังจะกลับบ้านหลังจากที่ไปเยี่ยมคุณฮิบาริ
" คุฟุฟุ สวัสดีครับวองโกเล่รุ่นที่ 10 "~ จู่ ๆ มุคุโร่ก็โผล่ออกมาตรงหน้าพวกผม
" มุคุโร่ " ผมเรียก
" เจ้าสัปปะรด หนอยแกมีอะไรหะ !! " โำกคุเดระคุงถาม
"~ ดีจ้า มุคุโร่ เจ้านั้นเป้นยังไงบ้างล่ะ ? " รีบอร์นถามขึ้นบ้าง
" ก็ยอมรับฟังแต่โดยดีครับ " มุคุโร่ตอบรีบอร์น
" เดี๋ยวก่อนครับคุณรีบอร์น นี่มันอะไรกันครับ " โกคุเดระคุงถามขึ้นโดยมีผมผสมโรงด้วย
" ก็เจ้าตัวการที่ทำให้ฮิบาริเป็นแบบนั้นไง " รีบอร์นตอบ
" คุฟุฟุ นี่ถือว่ายังดีนะครับที่ผมไปช่วยทัน ไม่อย่างนี้น ฮิบาริ เ้คียวยะ ก็คงจะตายไปแล้ว " มุคุโร่เสริม
" แล้วคุณฮิบาริ ทำไมยังไม่ฟื้นล่ะ ? " ผมก็ถามต่อ
" ถ้าเค้าฟื้นตอนนี้ คน ๆ นั้นก็จะมาตามฆ่าเค้าน่ะสอครับ " มุคุโร่พูด " ไม่ต้องห่วงหรอครับวองโกเล่ ผมพาวิญญาณของเค้าไปในที่ ๆ ปลอดภัยแล้วล่ะครับ " จบคำพูดของมุคุโร่ ผมก็วางใจขึ้นมาหน่อย
" อย่างเพิ่งวางใจไปสึนะ เรายังไม่ได้จัดการตัวการเลยนะ "
---------------------------------------------------------------
กลับมาแล้วคร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา กับตอนที่ 3 เป็นยังไงคะ ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีคนเม้น ดีใจจังถึงแม้จะมีแค่ตอนล่ะเม้นก็ดีใจ วันนี้จะมาตอบคอมเม้นจร๊า โดยผู้ที่จะตอบก็คือ สองท่านนี้ล่ะ
Hibari Kyoya และ Yamamoto Takeshi คะ
กลับมาแล้วคร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา กับตอนที่ 3 เป็นยังไงคะ ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีคนเม้น ดีใจจังถึงแม้จะมีแค่ตอนล่ะเม้นก็ดีใจ วันนี้จะมาตอบคอมเม้นจร๊า โดยผู้ที่จะตอบก็คือ สองท่านนี้ล่ะ
Hibari Kyoya และ Yamamoto Takeshi คะ
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : 8018 Ti Amo< My.iD >  [ IP : 171.4.19.183 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
|
Name : 8018 Ti Amo< My.iD > [ IP : 171.4.19.183 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น