ถ้าหารันี้..ไม่บอไม่พูไม่ล่าว..แล้วเ้าะรู้หรือเปล่า
...ผมเรียเธอไว้ไม่ทัน
แล้วรถไฟฟ้า็ไม่ใ่รถเมล์ที่ะะโนบอให้โเฟอร์อ่อนไ้เหมือนรถเมล์
นี่เป็นโอาสอผมแล้วใ่ไม๊เนี่ย.....ผมื่นเ้นน่าู
เอื้อมมือไปหยิบมันมาถือไว้ในมือ
แล้วเรียมิำพู่าๆนานาเพื่อะรอรับสายาเธอ.......ใ่
เธอทำมือถือหล่นไว้
ผมนึไปนระทั่ว่าเราะนัเอันเพื่อืนมือถือให้เธอที่ไหนี
หลัาเอันแล้วะไ้ไปทาน้าว้วยันหรือเปล่า แล้วะยัิ่อันไม๊
.....
ผมเฝ้ารอโทรศัพท์อย่าใใ่อ......และเมื่อเสียโทรศัพท์ัึ้น
ผม็ผิหวั รับ ไม่ใ่เสียเธอ แ่เมื่อผมฟั่อไป
สิ่ที่ผมไ้ยินทำให้ผมรีบลารถไฟฟ้าและ่อแท๊ี่ไปโรพยาบาลทันที
.....เสียที่ผมุย้วยเมื่อี๊เป็นเสียนาพยาบาลรับ
เ้าโทรมาบอว่าพ่อเธอป่วยหนั และรู้ัเบอร์นี้แ่เบอร์เียว
่อนเ้าห้อเยี่ยมเ้าให้ปิมือถือ
ผม็ปิแล้วผม็ไม่สามารถเปิไ้อีเพราะิรหัสล๊อรับ
ผมหมหนทาที่ะสื่อสารับเธอแล้วรับ
่อมา ผมไม่รู้ะิ่อเธอไ้ยัไ ผมรับเป็นเ้าอไ้
และูแล่ารัษาพยาบาล รวมทั้อนุาิผ่าัแทนเธอ นเสร็เรียบร้อย
......เธอมารับพ่อเธอออไปาโรพยาบาลเมื่อไหร่ผมไม่ทราบ
แ่เมื่อผมมาเยี่ยมเธอพาพ่อเธอไปแล้ว......
.......ผมิในใแล้วผมะเอเธอไ้ยัไเนี่ย.....แล้วสิ่ที่ไม่าิ็
เิึ้น
เธอโทรเ้ามือถือผมรับ
เธอบอว่าเธอไ้เบอร์มาาโรพยาบาลที่ผมให้ไว้ิ่อ.....สำเร็.....ใ่
รับเรานััน
เรานัเอันที่ร้านาแฟที่สถานีรถไฟฟ้าแห่หนึ่ ที่เราเอันเป็นประำมา
3
ปีแล้ว .....รับ...ใ่......!!!!! เราเห็นันมาสามปีแล้ว
ผมืนมือถือให้เธอ
แล้วแยันลับไป
่อมาเธอโทรมาอีรับ ือวันนั้น เราลเป็นเพื่อนันน่ะรับ
ผมเห็นเป็นเบอร์อื่นผมึถามว่าเบอร์ใร........(เหมือนรถไฟฟ้าะรา
รับ).
.....เธอบอว่า...เบอร์ู่หมั้นเธอ...เธอะวนผมไปานแ่านรับ.....
เรานัเอันเพราะเธอะแาร์เิผม.....ระหว่ามื้ออาหารเราุยัน...เธอ
บอว่าเธอรู้ัเาบนรถไฟฟ้าที่เอผมนั่นแหละ
เธอมอหน้าผมแล้วยิ้มำๆเธอบอว่าเธอมีอะไระสารภาพับผม......แล้วเธอ็บอ
ว่า.....
.......เธอแอบมอผมมาสามปีแล้ว แ่ผมไม่เยมอเธอเลย
เธอเห็นผมไ้แ่มอไปนอหน้า่าลอเวลา......แ่เานนั้นล้ามอเธอ
และล้าุยับเธอนมีวันนี้แหละ
.............เธอเล่า้วยรอยยิ้ม อย่านไม่ิอะไร
เพราะเธอำลัมีวามสุับนที่รัเธอ
และเธอ็ัสินใแล้วว่าหนึ่ปีที่รู้ัเา หลัาแอบมอผมอยู่สอปี
มันเพียพอที่ะทำให้เธอแน่ใว่าเธอ็รู้สึรัเา......เธอาเป็นประาย
้วย
วามสุลอารสนทนารับ...
.......ผม.....ในเวลานั้นอิ่มเลยรับ.....มาถึนานี้แล้วผมะล้าพูออไป
ไ้อย่าไรว่า...ลอเวลาสามปีที่ผมมอออไปนอหน้า่ารถนั้น
.......็เพื่อที่ะไ้เห็นเาอเธอที่สะท้อนอยู่ในระหน้า่า.......
รับ......ผมไม่พูมันออไป...และไ้แ่ยิ้มให้เธอ.....
...แล้วมอูเธอาไป........
้วยแววาที่เป็นประาย.....รับ...แ่ประายอผมเป็นประายที่เิา
น้ำา
ที่ึมๆออมาาอบานะรับ...
....ถ้าหารันี้...ไม่บอไม่พูไม่ล่าว .....
แล้วเ้าะรู้ว่ารัหรือเปล่า .....................
