ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว..~

เนื้อเรื่อง

ถ้าหากรักนี้..ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว..แล้วเค้าจะรู้หรือเปล่า
...ผมเรียกเธอไว้ไม่ทัน
แล้วรถไฟฟ้าก็ไม่ใช่รถเมล์ที่จะตะโกนบอกให้โชเฟอร์จอดก่อนได้เหมือนรถเมล์
 

นี่เป็นโอกาสของผมแล้วใช่ไม๊เนี่ย.....ผมตื่นเต้นน่าดู
เอื้อมมือไปหยิบมันมาถือไว้ในมือ
แล้วเตรียมคิดคำพูดต่างๆนานาเพื่อจะรอรับสายจากเธอ.......ใช่
เธอทำมือถือหล่นไว้
 

ผมนึกไปจนกระทั่งว่าเราจะนัดเจอกันเพื่อคืนมือถือให้เธอที่ไหนดี
หลังจากเจอกันแล้วจะได้ไปทานข้าวด้วยกันหรือเปล่า แล้วจะยังติดต่อกันไม๊
.....

ผมเฝ้ารอโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อ......และเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ผมก็ผิดหวัง ครับ ไม่ใช่เสียงเธอ แต่เมื่อผมฟังต่อไป
สิ่งที่ผมได้ยินทำให้ผมรีบลงจากรถไฟฟ้าและต่อแท๊กซี่ไปโรงพยาบาลทันที
 

.....เสียงที่ผมคุยด้วยเมื่อกี๊เป็นเสียงนางพยาบาลครับ
เค้าโทรมาบอกว่าพ่อเธอป่วยหนัก และรู้จักเบอร์นี้แค่เบอร์เดียว
ก่อนเข้าห้องเยี่ยมเค้าให้ปิดมือถือ
ผมก็ปิดแล้วผมก็ไม่สามารถเปิดได้อีกเพราะติดรหัสล๊อคครับ

ผมหมดหนทางที่จะสื่อสารกับเธอแล้วครับ
 

ต่อมา ผมไม่รู้จะติดต่อเธอได้ยังไง ผมรับเป็นเจ้าของไข้
และดูแลค่ารักษาพยาบาล รวมทั้งอนุญาติผ่าตัดแทนเธอ จนเสร็จเรียบร้อย
......เธอมารับพ่อเธอออกไปจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ผมไม่ทราบ

แต่เมื่อผมมาเยี่ยมเธอพาพ่อเธอไปแล้ว......
 
 

.......ผมคิดในใจแล้วผมจะเจอเธอได้ยังไงเนี่ย.....แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็
เกิดขึ้น
เธอโทรเข้ามือถือผมครับ

เธอบอกว่าเธอได้เบอร์มาจากโรงพยาบาลที่ผมให้ไว้ติดต่อ.....สำเร็จ.....ใช่
ครับเรานัดกัน
 
 

เรานัดเจอกันที่ร้านกาแฟที่สถานีรถไฟฟ้าแห่งหนึ่ง ที่เราเจอกันเป็นประจำมา
3
ปีแล้ว .....ครับ...ใช่......!!!!! เราเห็นกันมาสามปีแล้ว
ผมคืนมือถือให้เธอ
แล้วแยกกันกลับไป
 
 

ต่อมาเธอโทรมาอีกครับ คือวันนั้น เราตกลงเป็นเพื่อนกันน่ะครับ

ผมเห็นเป็นเบอร์อื่นผมจึงถามว่าเบอร์ใคร........(เหมือนรถไฟฟ้าจะตกราง
ครับ).
.....เธอบอกว่า...เบอร์คู่หมั้นเธอ...เธอจะชวนผมไปงานแต่งงานครับ.....
 
 
 

เรานัดเจอกันเพราะเธอจะแจกการ์ดเชิญผม.....ระหว่างมื้ออาหารเราคุยกัน...เธอ
บอกว่าเธอรู้จักเขาบนรถไฟฟ้าที่เจอผมนั่นแหละ

เธอมองหน้าผมแล้วยิ้มขำๆเธอบอกว่าเธอมีอะไรจะสารภาพกับผม......แล้วเธอก็บอก
ว่า.....
 
 

.......เธอแอบมองผมมาสามปีแล้ว แต่ผมไม่เคยมองเธอเลย
เธอเห็นผมได้แต่มองไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา......แต่เขาคนนั้นกล้ามองเธอ
และกล้าคุยกับเธอจนมีวันนี้แหละ
 

.............เธอเล่าด้วยรอยยิ้ม อย่างคนไม่คิดอะไร
เพราะเธอกำลังมีความสุขกับคนที่รักเธอ
และเธอก็ตัดสินใจแล้วว่าหนึ่งปีที่รู้จักเขา หลังจากแอบมองผมอยู่สองปี
 

มันเพียงพอที่จะทำให้เธอแน่ใจว่าเธอก็รู้สึกรักเขา......เธอตาเป็นประกาย
ด้วย
ความสุขตลอดการสนทนาครับ...
 
 

.......ผม.....ในเวลานั้นอิ่มเลยครับ.....มาถึงขนาดนี้แล้วผมจะกล้าพูดออกไป
ได้อย่างไรว่า...ตลอดเวลาสามปีที่ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถนั้น
 

.......ก็เพื่อที่จะได้เห็นเงาของเธอที่สะท้อนอยู่ในกระจกหน้าต่าง.......
ครับ......ผมไม่พูดมันออกไป...และได้แต่ยิ้มให้เธอ.....
 
 

...แล้วมองดูเธอจากไป........

ด้วยแววตาที่เป็นประกาย.....ครับ...แต่ประกายของผมเป็นประกายที่เกิดจาก
น้ำตา
ที่ซึมๆออกมาจากขอบตานะครับ... 


 
....ถ้าหากรักนี้...ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว .....
แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า .....................