กระตุกหัวใจยัยนักเขียน

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2 ผู้แนะนำ

"เฮ้ยมาตรงเวลาดีนี่หว่าเพื่อน  เฮ้ยนี่ใบบัว  แล้วก็นับดาวเพื่อนของจี๊ด"ซีไวท์แนะนำฉันกับใบบัวให้รู้จักกับเพื่อสองคนซึ่งฉันคุ้นๆหน้าเพื่อนอีกคนของซีไวท์มาก  เพราะมันคืออีตัวที่แย่งเบาะฉันนั่ง
"ส่วนนี่ก็  ซีเลีย  กับ  ปีแยร์ "  ชื่อปีแย้  คนบ้าไรวะชื่อปีแย้ 
"ดีครับ  ใบบัวกับนับดาว"  ซีเลียพูดขึ้นก่อนดูเป็นกันเองกับทุกคนไม่เหมือนนายปีแย้ที่ดูจะไม่สนใจใครทั้งนั้น  จากที่ฉันรู้สึกติดลบที่ถูกนายปีแย้แย่งที่นั่งแล้วฉันยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีกกับท่าทางยิ่งๆเหมือนไม่อยากรู้จักพวกฉัน  ชิ!! อยากรู้จักตายแหละ
"ดีจ้ะซีเลียแล้วก็ปีแยร์"  แน่นอนว่าคนที่ตอบคือใบบัว 
"หวัดดีคะทุกคน" ฉันทักทุกคนแต่นายปีแย้ยังคงยืนเฉย  หยิ่งชะมัด
"รู้จักกันแล้วเนอะฉันว่าเราเข้าไปในร้านกันเถอะเนอะ"  จี๊ดพูดขึ้นบ้าง

หลังจากที่นั่งมาได้ซักพัก  ดูเหมือนใบบัวกับซีเลียจะคุยเข้าขากันดี  จี๊ดกับซีไวท์สองคนนั้นก็นั่งแชทบีบีคุยกันสองคนเหมือนตัดคนอื่นออกไปจากโลก  มันจะมาทำไมวะ
"เพื่อนดูแก้วแกซิ...ยุงมันไข่ลงแล้ว"  ใบบัวแซวฉันที่ไม่ยอมดื่มเหล้าที่ซีไวท์ชงให้
"อ้าว...ใบบัวไม่ดื่มเหล้าหรอ" ซีเลียถามขึ้น
"โอ๊ยไม่ดื่มอะไรมันอะขาเมาวันนี้สงสัยผีเข้า"  จี๊ดพูดบ้าง
"นับดาวอ่ะทั้งเมาทั้งรั่วเลยแหละ"  ใบบัวพูดเสริมอีกคน  แก!!ไอ้พวกเพื่อนชั่วประจานฉันมาได้  เกลียดว้อย
"พอดีฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายวันนี้เลยไม่อยากดื่มเท่าไหร่"
"แล้วนี่ซีเลียกับปีแยร์เรียนที่เดียวกับซีไวท์ป่ะ"  ใบบัวถามซีเลีย  ฉันเกลียดยัยนี่หนึ่งอย่างคือพูดมากจนบางครั้งฉันรำคาญ  (เค้าแค่ถามเพราะอยากรู้แกเกลียดเค้าได้ไงเนี่ย)
"เรียนคนละที่นะไอ้ซีไวท์มันกากพ่อมันเลยให้เรียน บริหารที่ม.เอกชน  ส่วนผมกับปีแยร์ก็เรียนมหาลัยรัฐบาลที่เดียวกันแต่คนละคณะ" ซีเลียตอบ
"ซีเลียที่นายพูดนะมันกระทบพวกฉันสามคนนะย่ะ  เพราะฉันสามก็คนเรียนเอกชนเหมือนกับซีไวท์ถึงจะคนละที่ก็เหอะ"  ยัยจี๊ดของขึ้นทันทีเมื่อซีเลียว่ากระทบรวดเดียวรวมสี่คน
"ผมล้อเล่น  ผมขอโทษคร๊าบบบ" สงบเสงี่ยมเจียมตัวทันทีหมั่นไส้จริงเลย
"แล้วนายกับปีแยร์เรียนคณะอะไรกันหรอ"  เค้าว่าเราโง่แกยังไม่คิดจะเลิกถามเค้าอีกหรอใบบัว
"ผมเรียนนิเทศน์  ส่วนไอ้แย้นี่เรียนวิศวะ  แต่มันดันเป็นนักเขียนชื่อดัง"  เป็นซีเลียที่ตอบอีกตามเคยแต่ฉันว่าบทสนทนาชักน่าสนใจก็ตอนนี้แหละใบบัวฉันเลิกเกลียดแก
"เรียนวิศวะแล้วก็เป็นนักเขียนชื่อดังด้วยเก่งจัง"  ใบบัวออกอาการหลงใหลเต็มที่
"ใช่ๆ...ว่างๆนายช่วยแนะนำฉันบ้างซิปีแยร์"พอรู้ว่าปีแย้เป็นนักเขียนฉันก็เรียกชื่อเขาถูกขึ้นมาทันทีเลย  และฉันก็ออกอาการหลงใหลไม่แพ้ยัยใบบัวความรู้สึกติดลบที่มีมาหายหมดฉันอภัยให้ทุกอย่างเลย  ทั้งเรื่องที่แย่งเบาะฉันวันนั้น  ท่าทางหยิ่งๆในวันนี้ฉันไม่โกรธแล้ว
"ฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกซีเลียมันพูดเวอร์นะ"หลังจากที่เงียบมานานปีแยร์ก็ยอมเปิดปาดพูดซะที 
"นามปากกานายอะไรหรอ  เผื่อฉันจะรู้จัก" จากคนที่คอยเอาแต่ถามตอนนี้กลายมาเป็นฉันแล้วที่เริ่มจะถามไม่หยุด
"นักเขียนติดจอนะ" 
"ว้าววนามปากกานายคือนักเขียนติดจองั้นหรอรู้มั้ยฉันเป็นแฟนหนังสือของนายเลยนะนายเป็นไอดอลฉันแหละ"  ฉันออกอาการตื่นเต้นเต็มที่ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เจอโชคดีชะมัดเลย
"นับดาวมันบ้าแต่งนิยายนะ  แต่ไม่เคยจบฮ่าๆๆ"  >_<
"ฮึ่ม!!ใบบัว"  
"โอ๊ะ...ไม่ขายเพื่อน"  ถ้าฉันได้เป็นนักเขียนขึ้นมาแกอย่ามาขอลายเซ็นฉันก็แล้วกัน

   โฮ๊ะๆ  เป็นโชคดีของฉันชะมัดเลยอยู่ๆก็ได้รู้จักกับพ่อนักเขียนติดจอซึ่งฉันเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงมาตลอดแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความชื่นชอบในผลงานของเขาลดน้อยลงหรอกนะที่ดีไปกว่านั้นฉันได้เบอร์โทรศัพท์ติดต่อ  ได้อีเมล์ของหมอนั้นสวรรค์ช่างใจดีอะไรแบบนี้ขอบคุณทุกอย่างบนโลกใบนี้เจ้าคะ  ฉันควรทำไงกับเบอร์โทรนี้นะปีแยร์บอกว่าถ้าฉันมีปัญหาในการแต่งนิยายก็โทรหาได้ตลอดฉันไม่ได้มีปัญหาด้านแต่งนิยายแต่ฉันนปลื้มเขาฉันอยากโทรหาทำไงดีนะ
'ฮาโหลผมปีแยร์พูดสายครับ'  ไม่หยิ่งเลยสุภาพที่สุดน่ารักอ่า(ฟอร์มโทรหาเขาจนได้นะแก)
"ปีแยร์ฉันนับดาวนะจำได้มั้ย"
'จำได้ซิ...มีอะไรหรอ'
"คือฉันอยากจะปรึกษานายเรื่อการแต่งนิยายอะพอจะว่างรึเปล่า"
'ฉันมีเวลาห้านาทีเธอว่ามาได้เลย'  น้อยชะมัด
"งั้นเดี๋ยวฉันค่อยโทรหานายใหม่ละกันขอบใจนะ"
ปิ๊ป  ฉันรีบกดตัดสายทันทีหลังจากที่พูดจบ
ฮ่าๆห้านาทีถึงจะน้อยไปแต่มันคงมีค่าสำหรับนักเขียนมือทองอย่างปีแยร์อีกอย่างฉันไม่ได้มีปัญหาซะหน่อยแค่คิดถึงอยากได้ยินเสียงเท่านั้นเองอีกอย่างจะได้ใช้เป็นเหตุผลในการโทรหาครั้งต่อไป  (แผนสูงนะย่ะ)