[ FIC ] ::ChanBaek::The Secret Plan ปฏิบัติการลับฉบับแบคฮยอน

ลำดับตอนที่ #3 : C h a p t e r ONE : WHEN WE MEET AT FIRST TIME

C h a p t e r ONE : WHEN WE MEET AT FIRST TIME

 

 

 

"หมายเลข 27 คุณบยอน แบคฮยอนเชิญเข้าห้องสัมภาษณ์ค่ะ"เสียงพนักงานสาวที่ยืนหน้าประตูขานชื่อ เป็นสัญญาณว่่่าถึงคิวของแบคฮยอนแล้ว

 

แบคฮยอนก้าวเข้าไปในห้องสัมภาษณ์มีผู้สัมภาษณ์ 4 คน สองคนเป็นผู้หญิงร่างท้วมที่หน้าตาดูโหดมาก ผู้ชายอีกคนดูแต่งตัวดีหุ่นก็ดีดูจะเหมือนนักธุรกิจมากกว่า ส่วนผู้ชายอีกคนทำให้เขาตกใจจนคิ้วขมวด เขาจำไม่ผิดคนแน่คนคนนี้คือ "ปาร์ค ชานยอล"

 

"เชิญ นั่งครับ ผมชื่อคริสนะครับ สองคนนี้คือ กาแฮ ดาแฮ และนี่คุณคงรู้จักแล้วนี่คุณชานยอลครับ เราเริ่มสัมภาษณ์กันเลยนะ"เป็นเสียงของผู้ชายชื่อคริสที่บอกชื่อผู้สัมภาษณ์

 

ตอนนีี้สิ่งที่เขาสงสัยคือ ทำไมประธานอย่างปาร์คชานยอลต้องมาสัมภาษณ์เอง แต่ก็ได้แค่สงสัยนั่นแหละ เพราะจะถามออกไปก็ใช่เรื่อง

 

การสัมภาษณ์ตอนนึ้ผ่านไปด้วยดีตอนนี้ผู้หญิงทั้งสองที่ดูโหดในตอนแรกกลับยิ้มอย่างพอใจ คุณคริสที่ท่าทางใจดีอยู่แล้วก็ระบายยิ้มให้แบคฮยอน แต่ชานยอลยังหน้านิ่งเหมือนเดิม

 

"แบคฮยอน" เสียงของชานยอลเรียกแบคฮยอนเสียงเย็น เล่นเอาถึงกับตาขวากระตุก

 

"ผมมีคำถาม การศึกษาคุณจบปริญญาโท ถึงคุณจะเรียนมาทางบัญชี แต่คุณก็ไม่จะเป็นต้องเรียนบัญชีหนิ" ชานยอลถามออกมาตายังจ้องเขม็งที่แบคฮยอย

 

"ค คือ ผมใฝ่ฝันอยากเป็นอาชีพนี้ตั้งแต่เด็กครับ" ผมแถชนิดที่ว่าสีข้างถลอกแล้วถลอกอีก จะสงสัยอะไรนักหนาเนี่ยยย

 

จนสุดท้ายการสัมภาษณ์จบลง แบคฮยอนรู้สึกว่าถูกดูดพลังงานไปมาก โดยเฉพาะคำถามของปาร์ค ชานยอลหน้ายักษ์

 

ตอนนี้ผมต้องรายงานพี่นัมจุนเรื่องสัมภาษณ์แล้ว

 

(สวัสดีครับ คุณแบคฮยอนสัมภาษณ์เสร็จแล้วหรอครับ?)

 

"เสร็จแล้วครับ กำลังจะกลับคอนโด" ถ้ายังไม่เสร็จจะโทรหาได้ม้ายย คิดดิ ประโยคข้างหลังนี่คิดอย่างเดียวนะไม่ได้พูด กร๊าาาก55

 

"คือผมอยากถามว่าคอนโดทีาผมอยู่ห้องที่เท่าไรนะครับ?" นี่คือจุดประสงค์หลักการโทรหาครับอิ๊อิ๊ซ่า

 

( ห้อง 6016 ครับ )

 

"ครับ ขอบคุณนะครับ สวัสดีครับ"

 

เฮ้ออ รู้สึกง่วงนิดหน่อยด้วย ไปซื้อกาแฟดีกว่า

 

ผมเดินเข้าไปในร้านกาแฟแถวนี้ ร้านหรูใช้ได้เลยผมรีบเดินไปสั่งกาแฟ

 

"ขอเอสเปรสโซ่เย็นแก้วนึง ครับ" ปกติผมดื่มแค่คาปูชิโน่นะแต่วันนี้รู้สึกง่วงมากกกเลยสั้งเอสเปรสโซ่แม่ม

 

ซักพักพนักงานก็มาพร้อมกับเอสเปรสโซ่ในมือ ผมรับมาก่อนจะเดินออกจากร้าน

 

แต่ว่า

 

แต่

 

แต่

 

แต่

 

แต่

 

แต่

 

แต่

 

แต่

 

แต่

 

มีเปลือกกล้วยอันนึงอยู่ที่พื้นผมดันไม่ทันระวัง กำลังจะหงายหลังหัวฟาดพื้น แก้วน้งแก้วน้ำหลุดมือลอยขึ้นฟ้าไปแล้ว

 

แต่มันไม่เจ็บอ่ะ มีอะไรนุ่มๆรองหลังอยู่ผมมองไปก็ต้องตกใจที่คนมารับเป็น ปาร์คชานยอล! ให้ความรู้สึกเหมือนพนะเอกกับนางเอกนิยาย แต่ความคิดผมต้องจบแค่นั้น พร้อมกับตกใจคูณสอง 

 

เพราะไอ้แก้วน้ำที่ลอยอยู่ดันทะลึ่ง ตกลงมากลางกบาลปาร์ค ชานยอลดัง ตุ่บบบบบ!!

 

ทำไงดีหว่าาา แย่แล้วแย่ที่ซู๊ดดด แม่จ๋าช่วยแบคด้วย

 

"เอ่ออ ขอโทษนะครับ" ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าหมีน้อยสุดที่รักให้เขา แต่เขายังไมรับ ผมเลยบอกว่า "ผมยังไม่ได้เช็ดขี้มูกเลยครับ" เขาหันมาจ้องตาผม ผมเลยยิ้มแหยๆให้ ก่อนเขาจะรับผ้าเช็ดหน้าหมีน้อยของผมไป

 

"ผมขอตัวนะครับ" ไม่รอให้เขาพูดอะไร ถือโอกาสนี้เผ่นครับ ผมวิ่ง 4x100 ออกมาจากตรงนั้น ก่อนจะโบกรถแท็กซี่ให้ไปส่งคอนโด

 

 

50%

 

 

 

 

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

ตอนนี้ชานยอลยืนเปียกโชกอยู่ในร้าน แบคฮยอนวิ่งหนีไปแล้วอย่างเลิ่กลั่ก โดยไม่รู้ตัวเลยว่าทำให้หัวใจที่ด้านชาของปาร์ค ชานยอลทำงานหนักอีกครั้ง

 

ชานยอลไม่ได้รู้สึกแบบนี้นานมากแล้ว 

 

แม้กระทั่งตอนนี้เขายังไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังเผลอใจกับแบคฮยอนเข้าให้แล้ว

 

ชานยอลตัดสินใจไปอาบน้ำที่บริษัทดีกว่าว่าแล้วก็โทรบอกเฮียคริส

 

ตอนนี้เขารอเฮียอยู่ที่ห้องทำงาน ซักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามาเป็นเฮียนั่นแหละพร้อมกับเสื้อผ้าสำรองของชานยอล

 

"ไปโดนอะไรมาหล่ะนั่นสภาพดูไม่จืดเลย55"ถามเพราะความเป็นห่วงหรือสมน้ำหน้าก็ไม่แน่ใจ

 

"อุบัติเหตูนิดหน่อย ขอบใจเฮียมาก แล้วไคไปไหนหล่ะยังไม่เห็มมาทำงาน" ทั้งวันผมยังไม่เห็นแม้แต่เงาของไค (อย่างงนะ55)

 

"อ๋อวันนี้มันลา เห็นว่าไปเกณฑ์ทหาร ไปล่ะวันนี้มีธุระต่อ"พูดจบก็เดินออกไป ธุระที่ว่าคงไม่พ้นไปหาอี้ชิงสุดที่รักของเฮีย

 

ซึ่งมันก็ไม่ใช่กงการอะไรที่ผมต้องสนใจ

 

พออาบเสร็จก็มานั่งอ่านประวัติของบยอนแบคฮยอน ซึ่งผมสงสัยว่าเพราะอะไรกันแน่ที่คนการศึกษาดีขนาดนั้นถึงอยากเป็นพนักงานบัญชีเงินเดือนไม่กี่หมื่น

 

ตอนนี้ผมคิดว่าจะเลิกดื่มกาแฟอีกยาวเลยนั่งคิดเรื่อยเปื่อยได้ซักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

"ใคร!" ผมถามเสียงแข็ง

 

"ฮเยริมเองค่ะ"อ่อเลขาของผมเอง

 

"เข้ามาได้"ผมวางแฟ้มก่อนจะบอกออกไป 

 

"คือฮเยริมมีเอกสารให้คุณชานยอลเซ็นค่ะ งั้นดิฉันวางไว้ให้"

 

แล้วเธอก็ก้มวางเอกสารตรงหน้าผม ด้วยความที่เธอปลดกระดุมเสื้อออกสองเม็ดผมจึงเห็นแบบทะลุทะลวงตอนเธอก้ม แต่คิดว่าผมไม่รูหรอว่าเธออ่อยผมอยู่ ผมรู้ว่าเธออ่อยมานานแล้ว แต่ผมไม่เล่นด้วย

 

ผมหยิบเอกสารมาอ่านคร่าวๆแล้วเซ็นให้เธอ "นี่เอกสาร"ผมยื่นให้เธอ เธอรับมาแล้วใช้โอกาสรูดมือผม ผมรีบปล่อยเอกสาร "ออกไปได้แล้ว" บอกแล้วว่าผมไม่เล่นด้วยคือไม่เล่นด้วย

 

เธอเดินคอตกกลับไป ยังไงผมก็ไม่ชอบใครทั้งนั้น ผมพอทีกับความรักแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่อง แต่สำหรับคนอย่างเธอผมคงให้ได้เพียงความสัมพันธ์ชั่วค่ำคืน ที่พอหมดวันเราก็จะไม่มีเยื่อใยต่อกันอีกเลย ไม่เพียงแค่เธอผู้หญิงทุกคนก็จะได้รับจากผมแค่นี้

 

 

 

 

 

 

 

 

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

 

ตอนนี้ผมอยู่บนแท็กซี่ระหว่่างไปคอนโดครับใกล้จะถึงแล้วครับ ก็มีโทรศัพท์จากพี่สาวสุดที่รวักส์โทรมา

 

"ฮัลโหล แบคกี้ของพี่ทำไรอยู่"

 

"กำลังหายใจครับ พี่โทรหาผมมีอะไรครับ"

 

"คือแบคกี้จ๋าาา พี่ปวดห้องอ่า แล้วอาม่าอยากกินกล้วยน้ำว้า ที่บ้านเรามีแต่กล้วยแขกแบคไปซื้อให้พี่หน่อย"

 

"ห้ะเจ้ยูราอ่า ทำไมต้องผม"

 

"ถ้าแกไม่ไปฉันจะฟ้องม้าเรื่องที่แกรับจ้างเป็นนักสืบอยู่"

 

"ก็ได้ๆ"เอาเรื่องนี้มาพูดทีไรผมต้องยอมเจ้แกทุกที ผมยังไม่พร้อมให้มารู้วววว

 

"ขอบใจมากแบคกี่ที่ร้ากกก เอามาให้ที่บ้านด้วยนะ บาย"

 

แล้วก็ตัดสายไปเลย นี่แหละพี่สาวผม ตอนนี้กล้วยได้เลื่อนขั้นเป็นสิ่งที่ผมเกลียดที่สุดแซงหน้าแตงกวาก็วันนี้ มันทำให้ผมซวยสองครั้งติดเลย โห้ยยยยย คนจะกลับบ้านไปนอน

 

"เอ่อพี่คนขับครับช่วยไปส่งผมที่ซุปเปอร์มาเก็ตที่ใกล้ที่สุดด้วยครับ"

 

"ครับ"

 

ตอนนี้ผมมาที่ซุปเปอร์มาเก็ตโดนสวัสดิภาพแล้ว พร้อมกับเจ้ยูราโทรมาบอกว่าไอ้กล้วยที่ซื้ออ่ะไม่ได้ซื้อแค่หวีเดียวนะ ผมต้องซื้อสิบหวี!!! คือกล้วยสิบหวีก็ไม่ใช่เบาๆนะ ผมไม่ใช่โฟว์อาร์มนะเว้ยยย(ไอ้ตัวแดงๆ สีแขนเรื่องเบนเทนอ่ะ)

 

แต่สุดท้ายก็ได้แต่บ่นเท่านั้นแหละ

 

ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเซลขายกล้วยมากดีนะมีรถเข็นให้ ผมเลยยืมรถเข็นมาโบกแท็กซี่หน่อย จะให้แบกมาก็ไม่ไหวหรอก เอาให้ตายก็ไม่แบก

 

ผมขึ้นรถอย่างทุลักทุเล จนถึงบ้านแล้วทานข้าวกับครอบครัว ความจริงผมคิดว่าตอนนี้ผมจะได้นอนเอกเขนกอยู่คอนโด ถ้าไม่มีไอ้กล้วยบ้า คอยดูถ้ามีโอกาสผมจะไปเผาสวนกล้วยทั้งเมืองเลย

 

พอทานข้าวเสร็จผมก็เลยขอให้เธอไปส่ง เธอก็เลยไปส่งผมบอกว่าวันนี้ผมเป็นเด็กดี โห่ เพราะใครหล่ะผมถึงต้องลำบากแบบนี้ ถึงไปส่งก็ไม่ซึ้งหรอก

 

ผมถึงถึงคอนโดแล้ว รู้ไหมผมอยู่ชั้น 60 ผมคงต้องใช้ลิฟแล้วล่ะ ผมรอลิฟประมานสิบห้านาทีมันไม่มาซักที ผมเลยเดินไปถามเคาท์เตอร์

 

แล้วก็ได้คำตอบว่า ลิฟเสียครับแล้วไอ้เหตุผลที่ลิฟเสยคือผมอึ้งครับ คือพนักงานกินกล้วยแล้วทำกล้วยตกใส่ห้องเครื่องลิฟครับ อะไรคือกล้วยอีกแล้ว พูดเลยผมเกลียดกล้วย!! 

 

แล้วก็ฉุกคิดได้ว่า ผมต้องใช้บันไดและผมอยู่ชั้นหกสิบนี่หว่าา ม้ายยยยยยยยยย

 

สุดท้ายผมก็ถึงห้องจ่ะ หวังว่าอิกล้วยจะพาผมซวยครั้งสุดท้ายนะ 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

บอกเลยว่าผมคิดผิด ผมมัวแต่คิดเรื่องกล้วยจนเปิดประตูเข้าผิดห้อง แค่นั้นยังไม่พอผมเห็นผู้ชายเปลือยท่อนบน ยืนอยู่ผมก็เขินอะดิ คนอะไรหุ่นดี๊ดี บ้าๆๆๆๆพอๆๆ

 

"เอ่อขอโทษครับ ผมเข้าห้องผิด" ขอโทษพร้อมหน้าแดงเถือก รีบวิ่งออกมาทั้งที่อีกคนยังไม่ได้พูดอะไร

 

สุดท้าย อันนี้สุดท้ายจริงๆ ผมถึงห้องล้าววว ตบมือสิครับ55 อยากจะกรี๊ดอยู่ติดแค่ผมเป็นผู้ชายสิครับ

 

 

100%

 

 

 

 

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++

อย่าไปในลืมเม้นให้เค้านะ <3