ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อดีต
���� "ขณะนี้นะครับ ได้มีการก่อม็อบ� เพื่อต้องการให้นายกรัฐมนตรี ออกจากตำแหน่ง ซึ่งมีผู้ก่อตั้งคือ
นาย สุพงศ์ นามสกุล บริสุทธิ์จิต และนาย......"
�
���� "แม่ !! ดูสิ พ่อเราได้ออกทีวีด้วย พ่อเราหล่อที่สุดเลย ><"
สาวน้อยผู้ไร้เดียงสา รู้สึกร่าเริง แล้ววิ่งไปดึงชายเสื้อของผู้เป็นแม่ด้วยความเปี่ยมสุข
�� สาวน้อยคนนี้ เกิดบนกองเงิน กองทอง ความบริสุทธ์ และความงดงาม
ผู้เป็นแม่ ตอบกลับเด็กน้อยด้วยความเหนื่อยใจ
���� " 'ยูจิน' ลูกยังเล็ก ยังแยกเรื่องถูกผิดไม่ออก ไปกันเถอะลูก พรุ่งวันเกิดไม่ใช่หรอ ป่ะ ไปซื้อ
ตัวปั๊มกัน แม่จะได้อบคุกกี้ในงานปารตี้ให้"
หญิงสาวก็เดินจูงมือลูกออกไป
�� เวลาผ่านไปแสนนาน ถึงงานวันเกิดของเจ้าตัวเล็กแล้ว เพื่อนๆของเธอ ก็นั่งอยู่เต็มโต๊ะไปหมด
เมื่อเธออยากเปิดทีวีดู แม่ก็สั่งให้เธอไปเล่นกับเพื่อน เพื่อที่ผู้เป็นแม่จะได้ดูข่าวของผู้เป็นที่รัก
���� 'เชอะ !! วันนี้วันเกิดยูจินนะ แม่ไม่สนใจเราเลย เอาแต่ดูข่าว'
เมื่อเธอคิดได้ดังนั้น เพื่อนที่ดี่ที่สุดของยูจินและน้องชาย ก็นำกล่องรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ที่ใหญ่ทะลักฝ้ามาให้กับเธอ
���� "อายุ 10 ขวบแล้วนะยูจิน สูงเร็วๆล่ะ น้องชายสูงนำเธอแล้ว"
��������� ติ้งน่อง !!
���� "แม่ดูเองลูก ไป ไปเล่นในงานเถอะ"
�� เมื่อหญิงสาวเดินไปพบกับตุ๊กตาหมีขนาดใหญ่ พร้อมกับการ์ดเล็กๆ
เดาได้ไม่ยากเลย ผู้ที่ส่งมาให้ ต้องเป็นคุณพ่อของยูจินแน่นอน
��������� 'ยูจิน
�� พ่อคิดถึงลูกมากเลย แต่พ่อกลับไม่ได้ พ่อไม่ยอมให้คนชั่วๆอย่างมันมาครองเมือง
พ่อจะพยายามเพื่อลูก และเพื่่อทุกคน สุขสันต์วันเกิดนะลูก มีความสุขมากๆนะ พ่อไปล่ะ
���������������������������������������������������
��������������������������������������������������������������������������������������������������� พ่อ'
พอเธออ่านจบน้ำตาเธอก็คลอเบ้า เธอยื่นตุ๊กตาให้ลูก และวิ่งไปห้องดูทีวี
ที่กำลังถ่ายทอดสด เกี่ยวกับสามีเธอ
���������� ตูม !!
เมื่อเธอนั่งลงที่โซฟา ไม่นาน เสียงในทีวีก็ดังขึ้น ใช่... นั่นเป็นเสียงระเบิด
���� 'เอาล่ะครับ เนื่องจากว่า ม็อบยังก่อตัวไม่เลิก ตำรวจจึงน้ำระเบิดมาปาใส่
เพราะตำรวจกลัวว่าจะขัดขวางการจราจร และสร้างความเสียหายให้ผู้อื่น และ... เฮ้ย !!'
�� ยังไม่ทันที่นักข่าวพูดจบประโยค ร่างของผู้เป็นสามี ที่ร่างถูกเผาด้วยไฟจริงๆ
ถูกระเบิดกระเด็นมาถึงด้านหลังนักข่าว
สามีเธอ....ตายแล้ว
�� เธอมองภาพในจออย่างไม่น่าเชื่อ น้ำตาใส่ๆเอ่อล้นออกมาเต็มดวงตา
แต่ยังไม่เท่าความเจ็บปวดที่อยู่เต็มหัวใจ ผู้ที่เป็นที่รักของเธอ
ยังไม่เคยเห็นหน้าลูกเลย ตั้งแต่เธออายุ 10 ปี นี่เวลาเที่ยงคืนแล้ว
ไม่อยากเชื่อเลย สามีของเธอตายในวันเกิดลูกของตัวเอง น่าเจ็บใจเป็นที่สุด
�� เธอได้ยินเสียงสะอื้นที่กำลังร้องไห้แข่งกับเธออยู่ เมื่อหันไปทางประตู ลูกสาวของเธอ
กำลังเบิกตามองภาพในทีวี ที่เธอเห็นเหมือนกับเธอเวลานี้ เธอเห็น พ่อเธอตายแล้ว...
เมื่อยูจินอายุ16ปี แม่และน้องชายของเธอ ก็ตรอมใจตาย ใช่ เธอไม่เหลือใคร...
"ไม่นะ...ไม่... ไม่ !! O_O"
อ้อ...ฉันฝันหรอ
นาย สุพงศ์ นามสกุล บริสุทธิ์จิต และนาย......"
�
���� "แม่ !! ดูสิ พ่อเราได้ออกทีวีด้วย พ่อเราหล่อที่สุดเลย ><"
สาวน้อยผู้ไร้เดียงสา รู้สึกร่าเริง แล้ววิ่งไปดึงชายเสื้อของผู้เป็นแม่ด้วยความเปี่ยมสุข
�� สาวน้อยคนนี้ เกิดบนกองเงิน กองทอง ความบริสุทธ์ และความงดงาม
ผู้เป็นแม่ ตอบกลับเด็กน้อยด้วยความเหนื่อยใจ
���� " 'ยูจิน' ลูกยังเล็ก ยังแยกเรื่องถูกผิดไม่ออก ไปกันเถอะลูก พรุ่งวันเกิดไม่ใช่หรอ ป่ะ ไปซื้อ
ตัวปั๊มกัน แม่จะได้อบคุกกี้ในงานปารตี้ให้"
หญิงสาวก็เดินจูงมือลูกออกไป
�� เวลาผ่านไปแสนนาน ถึงงานวันเกิดของเจ้าตัวเล็กแล้ว เพื่อนๆของเธอ ก็นั่งอยู่เต็มโต๊ะไปหมด
เมื่อเธออยากเปิดทีวีดู แม่ก็สั่งให้เธอไปเล่นกับเพื่อน เพื่อที่ผู้เป็นแม่จะได้ดูข่าวของผู้เป็นที่รัก
���� 'เชอะ !! วันนี้วันเกิดยูจินนะ แม่ไม่สนใจเราเลย เอาแต่ดูข่าว'
เมื่อเธอคิดได้ดังนั้น เพื่อนที่ดี่ที่สุดของยูจินและน้องชาย ก็นำกล่องรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ที่ใหญ่ทะลักฝ้ามาให้กับเธอ
���� "อายุ 10 ขวบแล้วนะยูจิน สูงเร็วๆล่ะ น้องชายสูงนำเธอแล้ว"
��������� ติ้งน่อง !!
���� "แม่ดูเองลูก ไป ไปเล่นในงานเถอะ"
�� เมื่อหญิงสาวเดินไปพบกับตุ๊กตาหมีขนาดใหญ่ พร้อมกับการ์ดเล็กๆ
เดาได้ไม่ยากเลย ผู้ที่ส่งมาให้ ต้องเป็นคุณพ่อของยูจินแน่นอน
��������� 'ยูจิน
�� พ่อคิดถึงลูกมากเลย แต่พ่อกลับไม่ได้ พ่อไม่ยอมให้คนชั่วๆอย่างมันมาครองเมือง
พ่อจะพยายามเพื่อลูก และเพื่่อทุกคน สุขสันต์วันเกิดนะลูก มีความสุขมากๆนะ พ่อไปล่ะ
���������������������������������������������������
��������������������������������������������������������������������������������������������������� พ่อ'
พอเธออ่านจบน้ำตาเธอก็คลอเบ้า เธอยื่นตุ๊กตาให้ลูก และวิ่งไปห้องดูทีวี
ที่กำลังถ่ายทอดสด เกี่ยวกับสามีเธอ
���������� ตูม !!
เมื่อเธอนั่งลงที่โซฟา ไม่นาน เสียงในทีวีก็ดังขึ้น ใช่... นั่นเป็นเสียงระเบิด
���� 'เอาล่ะครับ เนื่องจากว่า ม็อบยังก่อตัวไม่เลิก ตำรวจจึงน้ำระเบิดมาปาใส่
เพราะตำรวจกลัวว่าจะขัดขวางการจราจร และสร้างความเสียหายให้ผู้อื่น และ... เฮ้ย !!'
�� ยังไม่ทันที่นักข่าวพูดจบประโยค ร่างของผู้เป็นสามี ที่ร่างถูกเผาด้วยไฟจริงๆ
ถูกระเบิดกระเด็นมาถึงด้านหลังนักข่าว
สามีเธอ....ตายแล้ว
�� เธอมองภาพในจออย่างไม่น่าเชื่อ น้ำตาใส่ๆเอ่อล้นออกมาเต็มดวงตา
แต่ยังไม่เท่าความเจ็บปวดที่อยู่เต็มหัวใจ ผู้ที่เป็นที่รักของเธอ
ยังไม่เคยเห็นหน้าลูกเลย ตั้งแต่เธออายุ 10 ปี นี่เวลาเที่ยงคืนแล้ว
ไม่อยากเชื่อเลย สามีของเธอตายในวันเกิดลูกของตัวเอง น่าเจ็บใจเป็นที่สุด
�� เธอได้ยินเสียงสะอื้นที่กำลังร้องไห้แข่งกับเธออยู่ เมื่อหันไปทางประตู ลูกสาวของเธอ
กำลังเบิกตามองภาพในทีวี ที่เธอเห็นเหมือนกับเธอเวลานี้ เธอเห็น พ่อเธอตายแล้ว...
เมื่อยูจินอายุ16ปี แม่และน้องชายของเธอ ก็ตรอมใจตาย ใช่ เธอไม่เหลือใคร...
"ไม่นะ...ไม่... ไม่ !! O_O"
อ้อ...ฉันฝันหรอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น