คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter.12 - เราสองคน เจ็บปวด เปราะบาง
Don’t beside
Chapter.12 – เราสามน เ็บปว
เปราะบา
ะ้อมีวามสุนะ
แุ่ผู้ที่ไม่มีารล่ำลา และไม่มีารลับมา…
ผมปลปล่อยุาโลแห่วามฝัน
ไม่้อเ็บปวอีแล้ว และอให้โลใบนั้นทีุ่ำลัะไป ไม่สามารถทำร้ายุไ้อี...
10 ปี่อมา
เม็ฝนโปรยปรายในฤูหนาว เล็หิมะร่วโรยสาระเ็นาๆในวามหนาวเหน็บ
ฤูหนาวเ้ามาเยือนแล้ววามเหน็บหนาวเอ็ับแ็อยู่บนอ้า้ายนรู้สึ้านา
และมันทรมาน…
ลีมูนีนอนิ่สนิทบริเวหน้าสุสาน
ายหนุ่มร่าสู้าวลารถันหรู ในมือมี่ออไม้นาให่
เรียวายาว้าวเินไปยัหน้าหลุมฝัศพ ป้ายนาให่สลัำว่าโริวอย่าัเน
อลิลลี่สีาวถูว่าล้าๆหน้าหลุมฝัศพ
สายฝนที่โปรยปรายไม่หยุหย่อนพาบรรยาาศเศร้าหมอ มาร์ทอมอไปเบื้อหน้ายืนไว้อาลัยให้ับนาไป้วยใที่ไม่เยลายวามรู้สึผิ
“………”
มีเพียวามเียบที่ปลุมไปทั่วบริเวแม้สายฝนะโปรยปรายมาพร้อมับเล็หิมะแ่มาร์็ไม่ไ้รู้สึลำบา
เายัยืนนิ่นึย้อนไปถึเรื่อราวในอี
ู่ๆน้ำาใส็ไหลนออาบสอแ้มให้ับเรื่อราวที่เยสร้าบาแผลและมันไม่สามารถลับไปแ้ไอะไรไ้อีแล้ว
“ุพ่อะ ทำไมถึยืนาฝนแบบนี้ล่ะ”
เ็หิัวน้อยวิ่ถือร่มผ่าสายฝนมาหาร่าสูพลาุรั้สาบเสื้อบริเวลำแน่อนะยื่นร่มที่ัวเอถืออยู่ส่ให้ับมาร์้วยวามเป็นห่ว
มาร์มอลูสาวนสวยอน้วยรอยยิ้ม
ร่าสูย่อัวล้าๆพร้อมับแย่ร่มในมืออเ็ัวน้อยมาถือเอาไว้อะอระับลูสาวอนเ้ามาไว้ในอ้อมอ
“อย่าร้อเลย่ะ”
เสียเื้อยแ้วเอ่ยึ้นในวามเียบพลันบรรยาาศแสนเศร้า็ูสใสึ้นมาเล็น้อย่อนะเอ่ย่อ
“ลับันเถอะ่ะ ุแม่ถึบ้านแล้ว”
เอ่ย้วยรอยยิ้มุหนูน้อยแห่โริว็เินูมือมาร์ผู้เป็นพ่อลับไปยัรถอนทว่าระหว่านั้นใรบานที่เพิ่มาถึ็ไ้เอับนทั้สอ้วย
“แบอม”
แววามสบมอับนัยน์าสีหม่นเพียรู่ มาร์สบถเรียนที่เพิ่มาถึพลาทอมอนรหน้าโยที่ไม่ไ้พูอะไรออมาอี
สิบปีที่ผ่านมาหลัาใรนนั้นไ้าไปแบอม็ไม่หวนืนสู่วารมาเฟียอีเลย
แบอมทอมอลีมูนีนันหรูเลื่อนัวออไปอย่า้าๆ
ลอระยะเวลาสิบปีมันมีารเปลี่ยนแปลึ้นมามาย ัวอย่าเ่น
บอสให่แห่โริวอย่ามาร์เอ็มีรอบรัวอันแสนอบอุ่นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ในะที่ัวเาเอยัเหมือนเิมไม่เยแปรเปลี่ยนและไม่ิเปลี่ยนผัน…
สายฝนโปรยปรายแผ่วเบาลเล็หิมะเอ็หยุแล้วเ่นันทว่าวามหนาวมันยัทำานอยู่
แบอมระับโ้ัวหนาที่นใส่พร้อมทั้เินเ้าไปใล้หลุมฝั่ศพมายิ่ึ้น
ทันทีที่เินมาหยุอยู่รเนินสวยแบอม็ระบายยิ้มอย่าอ่อนโยนไม่เยเปลี่ยน
นัยน์าสีหม่นเอ็ายแววอบอุ่นเ่นเย ทุอย่ามันยัเหมือนเิม
ฝ่ามือหนาึสร้อยอเส้นสวยออมาาเสื้อเพื่อหวัว่าใรบานะมอเห็นมันาที่ไลๆว่านนั้นยัใส่มันิัวเอาไว้อยู่ลอเพราะมันเป็นเพียสิ่เียวที่ยอแทิ้ไว้ให้แ่แบอมร่าสูไม่เยถอมันห่าาัว
ไม่มีหยน้ำา ไม่มีารฟูมฟาย และไม่ไ้ร่ำรว เวลา่วยเยี่ยวยาทุอย่าให้ีึ้น
แ่วามิถึยัอยู่
ในอนนี้แบอมสามารถยืนยิ้มมอรูปอยอแที่ิอยู่บนหน้าหลุมอระูลโริวโยที่ไม่มีวามรู้สึเสียใไ้แล้วเพียแ่เาเอยัไม่พร้อมที่ะ้าวไป้าหน้า
่ออสวีทพีถูวาล้าๆบนพื้นห้าพุ่มเี้ย อสวีทพีแม้ะไม่ใ่อไม้ที่ยอแอบแ่มัน็เป็นอไม้ที่แบอมั้ในำมาให้
สวีทพีที่แทนวามหมายถึารรออย
สวีทพีที่เป็นสัลัษ์แห่ารลาา
“……….”
บรรยาาศอันแสนเศร้าปลุมไป้วยวามเียบหลัาหยาฝนหยุโปรยปรายสายลม็ผัผ่านเ้ามาแทนที่
มันทั้เศร้า ทั้เหาและอบอุ่นในเวลาเียวัน
แบอมทอมอแผ่นหินอ่อนที่สลัำว่ายอแ
โริวสลับับแผ่นรูปาวำออีนที่ิอยู่บนแผ่นป้ายนั้น่อนสายาะเหลือบไปหินเศษหินอ่อนใล้ๆฝ่ามือหนาึหยิบมันึ้นมาถือเอาไว้พร้อมับเียนบาำลไปแทน
เว ยอแ
ัวหนัสือที่ไม่ไ้สวยมาหนัถูสลั้วยฝีมืออแบอม
นัยน์าสีหม่น้อมอมันอยู่พัให่่อนเาะเินมานั่อยู่บริเวเนินหลุมฝั่ร่าอันไร้วิาอยอแ
้นห้าปลุมไปทั่วบริเว อสวีทพีวาู่อยู่ับอลิลลี่สีาวอมาร์
แบอมเอนายพิเนินหลุมนั้นอยู่พัให่โยไม่ไม่ไ้พูอะไรออมา
หิมะเริ่มโปรยปรายลอีราแ่ร่าสู็ไม่มีท่าทีที่ะลุออารนั้นเลย
“ให้้าไปหน่อย เพิ่หาเออนลับไปบ้านที่เราเยอยู่้วยัน
ผมำไ้ว่าอนนั้นผมเยอุแ่าน แล้วุเอ็ล้วย”
น้ำเสียนุ่มนวลถูเอ่ยึ้นเป็นรั้แรหลัมาถึ
แบอมเอ่ยบเา็วาแหวนทอำาววเล็วหนึ่ลบนหลุม้าๆับอสวีทพีอน้วย
“ยอแ”
“มันนานมาแล้วนะทีุ่าผมไปแ่ว่าใอผมไม่เยาุไปไ้เลย”
“อโทษนะที่เยทำให้รู้สึลำบา
ในอนนั้นุน่ะไม่น่ายอมแพ้เลยรู้หรือเปล่า”
เอ่ยเสียแผ่วเบาพลันเียบไปแบอมเว้น่วหายในึถึเรื่อราวในอี
รอยยิ้มอนที่าไปมันยัเ่นัเสมอในวามรู้สึทว่าทุรั้ที่นึถึรอยยิ้มนั้นมัน็มัะมีภาพอหยน้ำาและใบหน้าอันเศร้าหมอแทรเ้ามา้วยลอ
“ไม่้อห่วนะ ในอนนี้ผมมีวามสุี ไม่เ็บป่วย
ไม่ทุ์ร้อนใๆ”
“แ่ว่า”
“ยัิถึ”
เอ่ยบแบอม็บรรูบลบนเนินห้าบริเวหลุมฝั่ศพอยอแอย่าเผ่าเบา
านั้นเา็เอื้อมไปหยิบแหวนทอำาวึ้นมาสวมใสเอาไว้บนนิ้วนา้า้ายพลันรอยยิ้มบา็ปราึ้นอีรั้
“ผมะใส่แทนุเอ็แล้วันนะ”
“ไว้ะลับมาหาใหม่”
เอ่ยบแบอม็เอนายพิเอนบลบนเนินห้าอันแสนอบอุ่นนั้นอีรั้่อนะยันายลุึ้นยืน้าๆ
ทั้แววา สีหน้า รอยยิ้ม
มันยัอบอุ่นเสมอแม้ระทั้ัหวะอฝีเท้าที่เินาไป
สำหรับนบานเาไม่ไ้ไปไหน
เเ่เปลี่ยนที่าหัวใ ไปเ็บไว้ที่วามทรำ
เพราะ้าพเ้ายั รัในำว่า ‘ิถึ’ และ
ิถึในำว่า ‘รั’
แุ่ผู้ที่หายไปาีวิอผมลอาล…
The end
ความคิดเห็น