คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter.8 - เพียงสองเรา
Don’t Beside
Chapter.8
เพียสอเรา
ปั!!
เสียปืนนัแรัึ้นทำเอาวินาทีนั้นราวับว่าเวลาไ้หายสาบสูไปาโลใบนี้
ทุอย่ามันหยุนิ่เสียนลมหายใาห้ว่อนะามมา้วยเสียเหนี่ยวไปืนอันัลั่นสนั่นไปทั่วทั้ป่าสนอันแสนเียบัในรารีอันมืมิ
ปั!! ปั!!
นน้อยที่ำลัหลับใหลื่นระหนโผบินออารัพร้อมๆับร่าทั้ร่าอใรบานำลัล้มลและะหมลมหายใ
ู้มมมมมม
“แบอม ฮึ…”
“ยอแ!”
ร่าทั้ร่าอเล ร่วหล่นลสู่ธารน้ำอันแสนเี่ยวรา
เสียปืนทั้สามนัถูยิออไปล้วนเป็นอแบอมทั้สิ้น หลัาที่ทุอย่าสบนิ่ลภายใ้วามหวลัวและวามใอยอแร่าบา็วิ่เ้ามาโผลอแบอมทั้น้ำา
นัวเล็สะอื้นไห้อย่าหนัหน่วีใเป็นอย่ามาที่แบอมยัมีีวิอยู่เีย้าเพื่ออยปป้อเา
แบอมออบยอแแน่นราวับเ็บเี่ยววใที่เือบทำหายไป
ร่าสูหัวทุยอร่าบาบลบนอแร่อนเนิ่นนานพลาระับอ้อมออีรั้ในะที่ร่าบานั้นยัเอาแ่สะอื้นไห้ไม่หยุ
“เรา้อรีบไปันแล้ว”
แบอมเอ่ยอย่าเร่รีบ้วยไม่อาะล่าใไ้
พวเาไม่มีเวลามาพอที่ะมาัารเรื่อ่าๆ เหนือสิ่อื่นใเพราะยอแเป็นสิ่สำัที่สุในีวิอแบอมเา้อปป้อนรัให้ถึที่สุ
ร่าสูสอประสานมือับร่าบาแน่นไม่ปล่อย
ร่าายอันฟ้ำาร่อรอยาร่อสู้สร้าวามระบมให้แ่ร่าสูแบอมอทน่อวามเ็บปว่อนะเินูยอแออมาาบริเวนั้นทันที
“มันบแล้วยอแ นับ่อานี้ะมีแ่เรา”
เอ่ยบอับนัวเล็รหน้า้วยน้ำเสียอันหนัแน่น
นัยน์ามสบมอับแววาอันแสนเศร้าสร้อยอย่าอ่อนโยน ยอแพยัหน้าอบรับำอแบอมพร้อมับึ้น้อนทายูาิันเ่โยมีร่าสูับออไป้วยวามรวเร็ว
ูาิะลอัว้าลหลัาที่แบอมมุ่หน้ามาทาะวันเ้าสู่นบทอย่าแท้ริ
สายลมเย็นในยาม่ำืนพัผ่านเส้นผมบาลู่ลมไสว
ยอแเี่ยวรั้รอบเอวอร่าสูเอาไว้มั่นพลาระบายยิ้มบาๆยามเมื่อลายวามัวลใ
ในที่สุเา็ะไ้อยู่แบอมามวามปรารถนาเสียที
#ยอแแุ่
แบอมอูาิทิ้ไว้ในหมู่บ้านแห่หนึ่ ร่าสูเลือที่ะทิ้รถันโปรู่ใเอาไว้ให้ไลๆัวเพื่อวามปลอภัย
ร่าสูพาร่าบาเินลัเลาะถัมาอีสามหมู่บ้าน่อนะเิน่อเ้าไปในหุบเา ใ้เวลานานอยู่พอสมวรพวเา็มาถึยัุหมาย
ร่าสูับมือร่าบาแน่นไม่ปล่อยพร้อมับเินเ้ามาในบ้านหลัเล็ๆ
ยอแวามอไปทั่วบริเว่อนะ่อยๆปล่อยมืออาแบอมเพื่อเินสำรวไปทั่ว
นัยน์าสีหม่นทอมอแผ่นหลัเล็อนรั้วยวามเรียบนิ่โยไม่ไ้พูอะไรออมา
บาทีแบอม็รู้สึว่าเาิผิหรือิถูที่พายอแหนีมาแบบนี้
สสารนัวเล็ที่้อมาเอับวามลำบาหลัาเยอยู่อย่าสุสบาย
“ยอแ”
เอ่ยเรียนเล็เสียหนัแน่น
นัยน์าสีหม่นายแววรู้สึผิสะท้อนในม่านายามเมื่อเอื้อนเอ่ยออมาให้นรหน้าไ้รับรู้
“อโทษนะที่มันีไ้แ่นี้”
สิ้นน้ำเสียอันแสนเศร้าสร้อยอแบอมยอแ็ใ้แววาู่สวยอนสบมอ้อลึไปยันัยน์าสีหม่นอย่าอ่อนโยน
ร่าบาสาวเท้าเินเ้ามาหาแบอม้าๆ่อนะสวมอร่าสูแน่นไม่ปล่อย
“่อให้ลำบาว่านี้ถ้ามีแบอม็ไม่เป็นไร”
เอ่ยเสียแผ่วเบาพลาบหน้าไปับแผ่นอแร่
ยอแหลับาพร้อมับระับอ้อมออนให้แน่นยิ่ึ้น
พอแบอมไ้ยินสิ่ที่ร่าบาพูเา็สวมอยอแแน่นอย่าเ็มรัไม่่าัน
ทั้ที่ยอมเสี่ยีวิเพื่อันและันนานี้ อให้วามรัอพวเาทั้สออย่าไ้มีสิ่ใมาว้าันอีเลย…
#ยอแแุ่
สายฝนโปรยปรายในยามเ้าออีวัน
เสียหยาฝนระทบับยอห้าฟัแล้วไพเราะับใ แสแในยามเ้าไม่ส่อแส
้อนเมลอยหนาเ็มท้อฟ้า
แม้ว่าบรรยาาศะรึ้มฟ้ารึ้มฝนทว่ายอแลับรู้สึสบายใเพียเพราะื่นมาร่าบา็ไ้เห็นหน้าอแบอมเป็นนแร
มันทำให้เาสุใราวับไม่ิว่าะมีวันนี้ในีวิ
มือเล็ๆถูส่ไปลูบไล้เบาๆบนแ้มเนียน
นัยน์าู่สวยมอสำรวใบหน้าอันมายอแบอมอย่าละเอีย
ยอแอระับแบอมพลาระบายยิ้มาๆโยที่นี้เาเอ็ออบร่าบาทั้ที่ยัหลับอยู่
ยอแแทบไม่อยาลุาเียไปทำอย่าอื่นเลยเาอยาที่ะนอนอแบอมแบบนี้ไปนานๆนหมวัน
เสียอึทึรึโรมัึ้นภายในรัวอบ้านหลัเล็ๆมันเป็นัหวะเียวับับที่แบอมทำอาหารอย่า่ายๆสำหรับสอนเสร็พอีพอี
“ไม่หิวหรอ”
ยอแเอ่ยถามแบอม้วยวามสสัยหลัาที่ร่าสูนั้นเอาแ่นั่้อหน้าเาาไม่ระพริบมาั้แ่เริ่มทานอาหารเ้ามื้อสำั
แบอมไม่ไ้อบยอแเป็นำพูร่าสูส่ายหน้าปิเสธพลานั่มอร่าเล็อนรั้วยรอยยิ้มอบอุ่น
ร่าสูเอาไม่ถึเลยว่าะมีโอาสโว์ฝีมือทำอาหารให้ยอแ
พอไ้ใ้ีวิอยู่้วยันมัน็อที่ะเฝ้ามออีน้วยวามรัและวามเอ็นูเสียไม่ไ้
“ทำไมอ่ะ อร่อยนะ ฝีมืออแบอมอร่อยมาเลย ินหน่อยสิ” เอ่ยอย่าอ้อนๆยอแ็ั้าวไป่อยัปาออีนพร้อมทั้ะยั้นะยอนแบอมยอมรับ้าวที่ร่าบาั้ใป้อนเ้าไปในปา
ยอแียิ้มว้ายามเมื่อแบอมยอมิน้าวไ้่ายๆโยที่นอยป้อน
เห็นอย่านั้น็ยิ่อบใร่าบาึินในส่วนอนพร้อมับป้อนให้ร่าสูแ้วย มื้อเ้าอวันเลยเป็นไปอย่าเรียบ่าย
อาหารเ้าแสนอร่อยที่แบอมทำอยู่ภายใ้ารหยอล้ออนทั้สอและเสียหัวเราะอย่าร่าเริอยอแ
“เราออไปเินเล่น้านอันไหม”
เอ่ยบแบอม็เป็นฝ่ายเินเ้าไปูมือยอแโยไม่้อรอให้อีนอบลับ
ร่าสูพาร่าบาเินออมาสูอาาศบริสุทธิ์ภายนอบ้านหลัเล็ที่พวเาใ้เป็นที่อยู่อาศัย
มือทั้สอสอประสานันและันพร้อมับพาัน้าวเินไปอย่า้าๆมานถึสะพาน้ามธารน้ำยอแึเป็นฝ่ายเอ่ยออมาบ้าหลัาเินามแบอมมาเียบๆ
“นั่อยู่รนี้สัพัเถอะ”
ไม่รอให้แบอมเอ่ยอบยอแ็ุรั้นัวสูให้นั่ล้าๆับับน้วย
ร่าบานั่หย่อนาแว่ไปมาเบาๆ นัยน์าู่สวยทอมอธารน้ำสายยาวไม่มีที่สิ้นสุ้วยใบหน้าอันเรียบนิ่ไม่บ่บออารม์
แบอมหันมามอเสี้ยวใบหน้าอนัวเล็เพียรู่
ฝ่ามือหนาระับมือน้อยๆอยอแเอาไว้มั่น่อนนัยน์าสีหม่นะทอมอออไปเบื้อหน้าอย่าใ้วามิ
ยอแนั่เียบๆโยไม่ไ้เอ่ยสิ่ใออมาร่าบาเอนบพิัวไปับร่าสูอย่าแผ่วเบา
นัยน์าู่สวยวูบไหวลเล็น้อยยามเมื่อทอมอสายธารที่ำลัไหลอย่าไม่หวนลับ่อนริมฝีปาะระบายยิ้มาๆ
เป็นอีรั้ที่แบอมลอบมอเสี้ยวใบหน้าสวยอนรัที่ำลัเอนบพินโยไม่ไ้เอื้อนเอ่ย
ใบหน้าอันหล่อเหลาไม่แสออถึอารม์ใๆ ร่าสูยัเอาแ่้อมอร่าบาอยู่แบบนั้น
“แบอม”
ยอแเอ่ยเรียนัวสู้วยน้ำเสียแสนนุ่มนวล
นัยน์าู่สวยหันมาสบมอับนรหน้าอย่าเนิ่นนาน
“รันะ”
เอยออไปสั้นๆใวน้อยอน็พอโึ้นอย่าประหลา
ใบหน้าปรารอยยิ้มบา นัยน์าายแววอ่อนโยนส่มอบให้ับายอันเป็นที่รัอย่ามีวามหมาย
ยอแ่อยๆเอื้อมมืออนไปถอสร้อยอเส้นเล็ออ้าๆ
สร้อยเส้นนี้มีวามหมายับร่าบามาเพราะมันเป็นสร้อยที่ใส่ิัวมาั้แ่ำวามไ้และ่อนะมาอยู่ับระูลโริว้วย้ำ
แบอมมอารระทำอยอแอย่าไม่เ้าในัทว่าร่าสูเอ็ไม่ไ้เอ่ยถามออมาแม้ว่าลึๆแล้วะมีวามสสัยถ้าำไม่ผิสร้อยเส้นนี้ยอแน่าะไ้รับมาาแม่แท้ๆอน
“มันเป็นเพียสิ่เียวที่มี่าที่สุ
แบอมเ็บรัษามันีๆนะ”
เอ่ยบยอแ็สวมสร้อยเส้นนั้นให้ับแบอม้าๆพลาส่ยิ้มละมุนให้ับนรหน้าอย่าอ่อนโยน
สิ่อเพียิ้นเียวที่มี่าที่สุในีวิมันะเป็นัวแทนแห่วามรั วามิถึ
วามห่วใยที่นมีให้ับแบอม
หลัาที่ยอแสวมสวมสร้อยอให้ับแบอมเสร็
นัยน์าู่สวยเ้าอแววาอันแสนเศร้า็ทอมอแหวนทอำาววามนิ่อย่าเนิ่นนาน
ร่าบาัสินใถอแหวนทอำาวที่มาร์เยให้นออ้าๆพร้อมับทิ้มันลไปในธารน้ำอย่าไม่ใยี
“มันบแล้วริๆสินะ”
เอ่ยออมาอย่าแผ่วเบายอแ็ทอมอไปยัธารน้ำที่นเพิ่โยนแหวนหมั้นอมาร์ทิ้ไป
นับ่อานี้ะไม่มีอีแล้ว นายน้อยแห่โริวอมาเฟียผู้ยิ่ให่ มันะมีเพียเว
ยอแ นธรรมาๆนหนึ่ที่รัอิม แบอม
“ยอแ….”
แบอมเอ่ยเรียอรัอนเสียแผ่ว
นัยน์าสีหม่นสบมอ้อลึไปยันัยน์าอันแสนเศร้าอร่าบารหน้าโยไม่ไ้พูอะไรออมาอี
ารระทำอยอแ สีหน้าและแววามันแสออมาอย่าัเนว่าที่ผ่านมาร่าบานั้น้อทนทุ์ทรมานอยู่ับวามเ็บปวอันมื่นมานานแสนนาน
ริมฝีปาประบูบันอย่าเื่อ้า
ยอแยับเ้าไปใล้ับแบอมมาึ้นร่าสูเอ็โน้มใบหน้าอนเ้าหาร่าบาไม่่าัน
เรียวลิ้นเี่ยวพันรุล้ำันและันอย่าเนิ่นนาน
นทั้สอูบับส่มอบไออุ่นและวามรัผ่านูบีๆ รสูบที่แสนอ่อนหวาน นุ่นนวล ูบนั้นมันเ็มไป้วยเรื่อราวและวามรู้สึมามาย
พวเาทั้สอะไ้อยู่้วยันแล้วริๆใ่ไหม
ไม่้อหนีไปให้ไลว่านี้อีแล้วริๆใ่หรือเปล่า
ปรารถนาที่ะไม่มีสิ่ใมาพราเราทั้สอให้้อแยาัน…
100%
See you Ch.9
ลับมา่อให้แล้วนะะ อโทษที่หายไปนาน
่วที่ผ่านมาไรท์ทั้ทำาน ทั้บิน ามหนัมาริๆ ฮือออ
ฟิใล้ะบแล้วนะะ มาเอาใ่วยยอแับแบอมันเยอะๆนะ
อำลัใให้ไรท์้วยนะ ฮึ TT
#ยอแแุ่
สปอย CH.9
แบอมวาเินเ็บทั้หมที่เามีลบนเาน์เอร์ู้ระ
พนัานส่ล่อหวนทอำาววเล็ๆให้ับแบอม้วยรอยยิ้ม
“ยอแเราแ่านันนะ”
แ่มันะเป็นไปไ้ริๆหรอ?
*ัับ*
Nemaki104
ความคิดเห็น