ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อึดอัด!!!
t em
"บ้าจริง ไอ้เบลเป็นอะไรของมันวะ"
มาม่อนบ่นพึมพำ พลางเตะก้อนหินเล่นไปด้วย ก้อนหินหลายก้อนจมลงสู่บ่อน้ำสีใสสะอาด แต่มาม่อนก็ยังรู้สึกเบื่ออยู่เหมือนเดิม ไม่ใช่แค่เบื่อ หงุดหงิดอีกด้วย!
"เฮ้อ...พอเราคืนร่างเดิม ไออ้เบลมันก็แปลกไป เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?"
บ่นอยู่คนเดียว ชักจะบ้าแล้วแฮะเรา สงสัยติดนิสัยใครบางคนมา...
จ๋อม! โป๊ก! โอ้ย!
หือ? ไอ้เสียงโอ้ยนี่มันมาจากไหนกันเนี่ย?
"ใคร" มาม่อนพูดโดยสัญชาตญาณ "ถ้าไม่ออกมาฉันจะใช้กำลังทำให้ออกมานะ"
เงียบ...
บุ๋ง...บุ๋ง บุ๋ง...บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง...
หือ? อดีตเด็กทารกเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจ
บุ๋ง...บุ๋ง บุ๋ง...บุ๋ง บุ๋ง บุ๋ง...
อะไร?
บุ๋ง................................................................................................................................................
...................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................
..................................................................................................................................................
................................................................................................................................................
ตูมมมมมมมมมมมมม!!!
...................................................................................................................................................
....................................................................................................................................................
..................................................................................................................................................
................................................................................................................................................
ตูมมมมมมมมมมมมม!!!
เฮ้ย!?!
มาม่อนเบิกตากว้าง ภาพตรงหน้ามันช่าง...ยังไงดีล่ะ เอาเป็นว่าตกใจละกัน ภาพของ...เด็กสาว...ใช่เด็กสาว...
เด็กสาวเนี่ยนะ!?!
"ฟู่ เล่นแรงจังนะพี่สาว ปาหินมาโดนหัวคนอื่นแล้วยังมาขู่แบบนั้นอีกน่ะ"
เสียงหวานใสบ่น ก่อนที่ร่างเด็กสาวจะเดินขึ้นจากบ่อน้ำ ส่วนมาม่อนน่ะหรือ ช็อคค้างไปเรียบร้อย...
ภาพของเด็กสาว อายุน่าจะ15-16 ผมสีบลอนส์ทองยาวสลวยเลยกลางหลัง ตาสีเขียวใบไม้ดูสดชื่นและสบาย รูปร่างสมส่วนในชุดดำน้ำที่เปียกปอน เครื่องช่วยหายใจถูกถอดเพราะไม่ได้ใช้แล้ว หยาดน้ำที่เกาะบนใบหน้างามพอกระทบแสงอาทิตย์แล้ว ทำให้เด็กสาวดูงดงามขึ้นเป็นหลายเท่าตัว...
ใคร?
คำถามแรกผุดขึ้นในใจของมาม่อน แน่นอนว่าเด็กสาวตรงหน้าจะรู้ เธอหัวเราะคิกคิกอย่างน่ารัก และยิ้มให้กับมาม่อน
"อมิเลีย ชานกาสต้า นารินที่7 ค่ะ"
หา?
คนอะไรชื่อยาวเป็นบ้า...
"ค่ะ มันยาวดีใช่ม้า อมิเลียก็รำคาญเหมือนกัน^_^"
อือ ใช่ๆ...
เหมือนเป็นเชื้อพระวงศ์เลยเนาะ
"ค่ะ ราชวงศ์นารินค่ะ เป็นผู้สืบทอดรุ่น7ค่ะ^_^"
อ๋อ งั้นหรอ...
มิน่า แต่โผล่มาแปลกไปหน่อยมั้ย?
"แหะๆ ก็ถนัดเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วน่ะคะ อย่าใส่ใจเลย^_^"
อ้อ แบบนี้นี่เอง...
...เอ๊ะ?
"เฮ้ย!?!"
เมื่อได้สติกลับมาครบถ้วน มาม่อนจ้องร่างอมิเลียค้าง ชี้หน้าเด็กสาวอย่างลืมมารยาท แม้จริงๆเธออาจจะอายุมากกว่า แต่ร่างที่เธออยู่นี้มันเป็นร่างตอนอายุเท่าอมิเลียเอง
"เธอ..." มาม่อนพูด "อ่านใจได้?"
"ค่ะ พี่สาวคงเป็นมาม่อนสินะคะ^_^" อมิเลียยิ้มแล้วพลางทำหน้าครุ่นคิด "ถ้ามาม่อนซังอยู่งั้นแสดงว่าเจ้าบ้านั่นก็ต้องอยู่สินะ..."
เจ้าบ้านั่น? ใคร? ม่าม่อนคิด...
"อ๋อ เพื่อนน่ะค่ะ^_^"
เพล้ง!
ยัยเด็กบ้า! อย่ามาอ่านใจคนอื่นเล่นแบบนี้นะ!
อมิเลียยิ้มแหะๆ ยกมือไหว้ขอโทษ "ขอโทษนะค้ามาม่อนซัง อมิเลียเผลอน่ะค่ะ^_^"
ขนาดเผลอนะนั่น-*-
"ช่างเถอะ ว่าแต่เธอมาหาเพื่อคนไหนล่ะ...อือ ชื่ออมิเลียใช่ไหม?" ประโยคหลังเธอถามเจ้าของชื่อ ซึ่งก็ได้คำตอบกลับเป็นพยักหน้า
"แล้ว...เพื่อนคนไหนอ่ะ?"
"เอ...ไม่รู้ว่ามาม่อนซังจะรู้จักหรือเปล่านะคะ"
"ฉันรู้จักหมดทุกคนในวาเรียนั่นแหละน่า"
จะไม่ให้รู้หมดได้ยังไงเล่า เพราะเธอต้องตามเก็บ+รีดไถเงินทุกๆคนในหน่วยหมด จำชื่อได้หมดทุกคน แต่ละคนไม่กล้าขัดขืนทั้งนั้น ยกเว้นสควอลโล่และเบล ทั้งโวยวายและบ่นว่าทำไมต้องจ่าย สองคนนั้นมันเลยไม่ยอมจ่ายเลยซักเดือน(เธอกะจะเพิ่มเงินให้มันเยอะขึ้นหน่อย) บอสก็เหมือนกัน แต่ขานั้นเธออณุโลมให้เป็นพิเศษ...
"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง จำได้หมดก็เพราะอย่างนี้สินะคะ^_^"
"..." ลืมไปว่ายังมียัยเด็กบ้าที่อ่านใจคนได้อยู่ข้างๆ!
เย็นไว้ลูกมาม่อนเย็นไว้ เอ้านับเงินให้หายโกรธ 1ยูโร 2ยูโร 3ยูโร 4ยูโร 5ยูโร...
"นั่นเป็นวิธีทำให้หายโกรธหรอคะ^_^"
"ยัยเด็กบ้า เธอจะทำให้ฉันยิ่งโกรธมากขึ้น-*-"
"แหะๆ ขอโทษนะคะ มาม่อนซัง^_^" อมิเลียยกมือไหว้อีกครั้ง "อ้อ เมื่อกี้มาม่อนซังถามใช่มั้ยคะว่าอมิเลียมาหาใคร"
มาม่อนพยักหน้าแทนคำตอบ"แล้วตกลงเธอมาหาใคร?"
"500ยูโรจ่ายมาค่ะ^_^"
เปรี๊ยะ!
"ยัย...เด็ก...บ้า...!!!"
กิ่งไม้ในมือถูกหักเป็นสองท่อน อมิเลียยกมือไหว้ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ หัวเราะแหะๆ ส่วนมาม่อนก็พล่ามด่ายาวอีกเยอะหลายบรรทัดเชียว...
"รูมั้ยว่า500ยูโรมันมีค่าน่ะ เธอนี่จริงๆเลย ชื่อคนไม่รู้ตว่ากี่พยางค์จะเอาตั้ง500 เกิดมันชื่อพยางค์เดียวแล้วจะทำยังไง โคตรจะไม่คุ้มเลย เธอคิดว่าฉันจะยอมจ่ายเรอะ ไม่มีวัน ไอ้บ้านั่นมันดีมาจากไหนถึงจะมาเอาเงิน500ฉันไป 500มันมีค่ามหาศาลนะโว้ยไม่ใช่ถูกๆ กว่าฉันจะเก็บได้ฉันต้องไปรวบรวมรีดไถลูกน้องมาตั้งกี่คน เธอนี่สำนึกคุณค่าของเงินบ้างเซ่ อย่าอวดรวย อวดรวยเหมือนเจ้าบ้านั่นไม่มีผิด อ๊ะ..."
เสียงหวานใสบ่น ก่อนที่ร่างเด็กสาวจะเดินขึ้นจากบ่อน้ำ ส่วนมาม่อนน่ะหรือ ช็อคค้างไปเรียบร้อย...
ภาพของเด็กสาว อายุน่าจะ15-16 ผมสีบลอนส์ทองยาวสลวยเลยกลางหลัง ตาสีเขียวใบไม้ดูสดชื่นและสบาย รูปร่างสมส่วนในชุดดำน้ำที่เปียกปอน เครื่องช่วยหายใจถูกถอดเพราะไม่ได้ใช้แล้ว หยาดน้ำที่เกาะบนใบหน้างามพอกระทบแสงอาทิตย์แล้ว ทำให้เด็กสาวดูงดงามขึ้นเป็นหลายเท่าตัว...
ใคร?
คำถามแรกผุดขึ้นในใจของมาม่อน แน่นอนว่าเด็กสาวตรงหน้าจะรู้ เธอหัวเราะคิกคิกอย่างน่ารัก และยิ้มให้กับมาม่อน
"อมิเลีย ชานกาสต้า นารินที่7 ค่ะ"
หา?
คนอะไรชื่อยาวเป็นบ้า...
"ค่ะ มันยาวดีใช่ม้า อมิเลียก็รำคาญเหมือนกัน^_^"
อือ ใช่ๆ...
เหมือนเป็นเชื้อพระวงศ์เลยเนาะ
"ค่ะ ราชวงศ์นารินค่ะ เป็นผู้สืบทอดรุ่น7ค่ะ^_^"
อ๋อ งั้นหรอ...
มิน่า แต่โผล่มาแปลกไปหน่อยมั้ย?
"แหะๆ ก็ถนัดเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วน่ะคะ อย่าใส่ใจเลย^_^"
อ้อ แบบนี้นี่เอง...
...เอ๊ะ?
"เฮ้ย!?!"
เมื่อได้สติกลับมาครบถ้วน มาม่อนจ้องร่างอมิเลียค้าง ชี้หน้าเด็กสาวอย่างลืมมารยาท แม้จริงๆเธออาจจะอายุมากกว่า แต่ร่างที่เธออยู่นี้มันเป็นร่างตอนอายุเท่าอมิเลียเอง
"เธอ..." มาม่อนพูด "อ่านใจได้?"
"ค่ะ พี่สาวคงเป็นมาม่อนสินะคะ^_^" อมิเลียยิ้มแล้วพลางทำหน้าครุ่นคิด "ถ้ามาม่อนซังอยู่งั้นแสดงว่าเจ้าบ้านั่นก็ต้องอยู่สินะ..."
เจ้าบ้านั่น? ใคร? ม่าม่อนคิด...
"อ๋อ เพื่อนน่ะค่ะ^_^"
เพล้ง!
ยัยเด็กบ้า! อย่ามาอ่านใจคนอื่นเล่นแบบนี้นะ!
อมิเลียยิ้มแหะๆ ยกมือไหว้ขอโทษ "ขอโทษนะค้ามาม่อนซัง อมิเลียเผลอน่ะค่ะ^_^"
ขนาดเผลอนะนั่น-*-
"ช่างเถอะ ว่าแต่เธอมาหาเพื่อคนไหนล่ะ...อือ ชื่ออมิเลียใช่ไหม?" ประโยคหลังเธอถามเจ้าของชื่อ ซึ่งก็ได้คำตอบกลับเป็นพยักหน้า
"แล้ว...เพื่อนคนไหนอ่ะ?"
"เอ...ไม่รู้ว่ามาม่อนซังจะรู้จักหรือเปล่านะคะ"
"ฉันรู้จักหมดทุกคนในวาเรียนั่นแหละน่า"
จะไม่ให้รู้หมดได้ยังไงเล่า เพราะเธอต้องตามเก็บ+รีดไถเงินทุกๆคนในหน่วยหมด จำชื่อได้หมดทุกคน แต่ละคนไม่กล้าขัดขืนทั้งนั้น ยกเว้นสควอลโล่และเบล ทั้งโวยวายและบ่นว่าทำไมต้องจ่าย สองคนนั้นมันเลยไม่ยอมจ่ายเลยซักเดือน(เธอกะจะเพิ่มเงินให้มันเยอะขึ้นหน่อย) บอสก็เหมือนกัน แต่ขานั้นเธออณุโลมให้เป็นพิเศษ...
"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง จำได้หมดก็เพราะอย่างนี้สินะคะ^_^"
"..." ลืมไปว่ายังมียัยเด็กบ้าที่อ่านใจคนได้อยู่ข้างๆ!
เย็นไว้ลูกมาม่อนเย็นไว้ เอ้านับเงินให้หายโกรธ 1ยูโร 2ยูโร 3ยูโร 4ยูโร 5ยูโร...
"นั่นเป็นวิธีทำให้หายโกรธหรอคะ^_^"
"ยัยเด็กบ้า เธอจะทำให้ฉันยิ่งโกรธมากขึ้น-*-"
"แหะๆ ขอโทษนะคะ มาม่อนซัง^_^" อมิเลียยกมือไหว้อีกครั้ง "อ้อ เมื่อกี้มาม่อนซังถามใช่มั้ยคะว่าอมิเลียมาหาใคร"
มาม่อนพยักหน้าแทนคำตอบ"แล้วตกลงเธอมาหาใคร?"
"500ยูโรจ่ายมาค่ะ^_^"
เปรี๊ยะ!
"ยัย...เด็ก...บ้า...!!!"
กิ่งไม้ในมือถูกหักเป็นสองท่อน อมิเลียยกมือไหว้ขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ หัวเราะแหะๆ ส่วนมาม่อนก็พล่ามด่ายาวอีกเยอะหลายบรรทัดเชียว...
"รูมั้ยว่า500ยูโรมันมีค่าน่ะ เธอนี่จริงๆเลย ชื่อคนไม่รู้ตว่ากี่พยางค์จะเอาตั้ง500 เกิดมันชื่อพยางค์เดียวแล้วจะทำยังไง โคตรจะไม่คุ้มเลย เธอคิดว่าฉันจะยอมจ่ายเรอะ ไม่มีวัน ไอ้บ้านั่นมันดีมาจากไหนถึงจะมาเอาเงิน500ฉันไป 500มันมีค่ามหาศาลนะโว้ยไม่ใช่ถูกๆ กว่าฉันจะเก็บได้ฉันต้องไปรวบรวมรีดไถลูกน้องมาตั้งกี่คน เธอนี่สำนึกคุณค่าของเงินบ้างเซ่ อย่าอวดรวย อวดรวยเหมือนเจ้าบ้านั่นไม่มีผิด อ๊ะ..."
'ชิชิชิชิชิ เจ้าชายไม่กลัว เจ้าชายรวย ชิชิชิชิชิ'
"เจ้าบ้านั่น...ใครหรอคะ?" อมิเลียถาม "เพื่อนมาม่อนซังหรอคะ?"
"อ...อือ จะว่าอย่างงั้นก็ได้"
'...แต่ว่า...ในฐานะเพื่อน...ถ้านายมีปัญหาอะไรก็บอกฉันได้...'
ก็เป็นเพื่อนกันจริงๆนี่หว่า...
"มาม่อนซัง..." เจ้าของชื่อมองคนเรียก "มาม่อนซังมีปัญหาอะไรกับเพื่อนคนนั้นหรือเปล่าคะ?"
มาม่อนอึ้งไปเล็กน้อย "ก็...ไม่รู้สิ..."
"..."
"ฉันไม่รู้นะว่าเกิดอะไรระหว่างฉันกับมัน แต่ว่า...พักนี้มันมีอะไรแปลกๆไป มันแทบจะไม่หัวเราะพูดกวนประสาทฉันอย่างเคย แล้วฉันก็รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ใกล้ๆมันน่ะ...ยิ่งมันแปลกไปฉันก็ยิ่ง...อึดอัด..."
อึดอัด...เวลาอยู่ใกล้มันพอไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของมัน...เราก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เลย...
'กลับดึกจังนะแก'
'ต้องเรียกว่าเธอสินะ เพราะยังไงแก...เธอก็เป็นผู้หญิง'
อึดอัด...ไม่ชอบ...
"เพื่อนคนนั้น..."อมิเลียพูด"ถามได้ไหมคะว่าใคร"
"บอกไปเธอก็ไม่รู้จักหรอก" มาม่อนไหวไหล่ "ว่าแต่เพื่อนเธอ...เธอมาหาใครนะ?"
อมิเลียยิ้มให้มาม่อน ภาพของเด็กสาวในสีหน้ายิ้มแย้มช่างดูงดงามไม่ต่างไปกับเจ้าหญิงเลย...
ใช่...เจ้าหญิง...
และเจ้าหญิง ก็ต้องคู่กับเจ้าชาย...
"เพื่อนอมิเลียชื่อ...เบล เฟกอลค่ะ"
________________________________________________________________________________
nail : จบไปอีกบทแล้วนะเนี่ย
lian : ทำไมรู้สึกความคิดมันตันๆจังว้า
nail : นายจะความคิดตันไม่ได้นะ เพราะนายเป็นคนคิดเรื่องทั้งหมด!(กระชากเสื้อlianมาเขย่า)
lian : โอ้ยๆ พอๆ เวียนหัว...@_@
nail : เฮ้อ ไปนอนพักไป กินช็อคโกแลตไหมสมองจะได้แล่น?
lian : ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวฟันผุ...ฮ้าวววว แต่กินหน่อยก็ดี...
nail : โอเค งั้นเดี๋ยวไปเอามาให้ ฉันจะกินด้วย
(วันแรกที่2นักเขียนไม่ทะเลาะกัน เพราะเรื่องช็อคโกแลต!!!)
ขอ30เม้นแล้วจะมาอัพตอนต่อไปจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น