BM bad prince รักร้ายๆฉบับเจ้าชายนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #3 : ยาวิเศษ

t em 















ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งวันก่อน ณ ประเทศญ๊ปุ่น















 'โคโรเนโล่ แกตายซะเถอะ!!!'









เสียงโวยวายของอัลโกบาเลโน่ผู้ไม่สมประกอบ รัล มิลจิ ดังไปทั่วสถานที่จัดงาน   ตามมาด้วยร่างเล็กของเด็กทารกสองคน คนหนึ่งถือปืนวิ่งไล่ ส่วนอีกคนพยายามวิ่งหนี












 'ก็บอกว่าล้อเล่นไงเว้ยเฮ้ย!' โคโรเนโล่ตอบในขณะที่กำลังพยายามหลบหลีกกระสุนปืน


 'ไปตายซะเถอะแก! ฉันจะส่งแกไปยมโลกเดี๋ยวนี้ล่ะ!'


 'เฮ้ย! ใครก็ได้ช่วยหยุดยัยบ้ารัลทีเว้ยเฮ้ย!'










แม้จะตะโกนยังไงอัลโกบาเลโน่คนอื่นๆก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะช่วย  ทำให้อัลโกบาเลโน่นามโคโรเนโล่ต้องเสี่ยงโชคหลบกระสุนจากคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็นครูของตน   ภาพของเด็กทารกทั้งสองที่กำลังกัดกัน...มันช่างเป็นภาพที่เห็นจนชินตาจริงๆ








 'เฮ้อ  ไอ้สองตัวนั่นมันกัดกันอีกแล้ว' รีบอร์นส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะให้เลออนแปลงเป็นปืนสั้นสีเขียวคู่ใจ ยิงไปบนฟ้านัดหนึ่ง









ปัง!








ได้ผล   อัลโกบาเลโน่ทั้งสองที่กำลังวิ่งกัดกันอยู่หยุดชะงัก   พอรู้ว่าใครเป็นคนยิงก็ใช่ว่าจะสำนึก   กัดกันต่อไม่ไว้หน้าของอัลโกบาเลโน่ธาตุอรุณเลยซักนิด








 'ชิส์  มันน่าฆ่าทิ้ง' บ่นอย่างหัวเสียก่อนจะเดินไปหาร่างที่เป็นผู้ใหญ่คนเดียวในหมู่อัลโกบาเลโน่บนโซฟา    อาเรียยิ้มให้อย่างทุกที   รีบอร์นกระโดดขึ้นนั่งบนโซฟาอย่างง่ายดาย








 'มางานสังสรรค์ทั้งที อย่าทำหน้าซีเรียสซิคะ' อาเรียหัวเราะอย่างอารมณ์ดีตามฉบับอัลโกบาเลโน่ธาตุนภา




 'อือ รู้แล้วน่า...' พูดเสร็จก็กระดกวิสกี้แก้วใหญ่เข้าปากไปอย่างไม่รีบร้อน ปล่อยให้ของเหลวในแก้วไหลผ่านลงคอไปเอง











 'รุ่นพี่ฟงๆ   ผมขอซาลาเปาเกี๊ยวซ่าที่หนึ่งนะ!!!'








เสียงของสตั๊นแมนที่แม้แต่ยมทูตยังเกลียด...สคัลกระโดดโลดเต้นไปมาหน้าของเด็กทารกอีกคนในชุดคล้ายผู้มีวิชาการรบของจีน ผมเปียยาวสีดำจะเป็นใครไปได้นอกจาก ฟง    ผู้ที่รับจ๊อบกิจการเสริมมาทำซาลาเปาเกี๊ยวซ่าขาย









 'ได้สิสคัล แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ^_^' ฟงยิ้ม


 'อะไรๆๆๆๆๆ  เพื่อซาลาเปาเกี๊ยวซ่าแล้วสคัลคนนี้ยอมทุกอย่าง!!!'


 'งั้น...มาเป็นคู่ซ้อมฝึกต่อสู้ให้ผมหน่อยสิ^_^'


 '!!! -[]-;' เอ๋อรับประทานชั่วคราว


 'พร้อมนะ^_^...หมัดเกี๊ยวซ่า!!!'






   'จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!'













ร่างของสตั๊นแมนลอยละลิ่วไปไกลเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่แทบเท้าของใครบางคน   ใครบางคนที่มองอย่างสมเพช




 'ดูไม่ได้เลยนะสคัล'  สคัลพยายามมองเจ้าของเสียง



 'ร...รุ่น รุ่นพี่เวลเด้'



 'สภาพน่ารังเกียจจริงๆ' เวลเด้ขยับแว่น 'เอาเถอะ ฉันจะทำเป็ยว่าไม่เห็นภาพเมื่อกี้ละกัน'



 'ขอบคุณครับรุ่นพะ...แอ๊กกกกกก!!!'







สคัลร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อคุณนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องหริออัลโกบาเลโน่ธาตุอัสนีก้าวข้ามตนไปแบบไม่เห็นจริงๆ   บาทาเล็กๆสองข้างเหยียบเต็มหน้าและทั้งตัวของอัลโกบาเลโน่ธาตุเมฆาผู้หน้าสมเพช...ไม่เห็นจริงๆด้วยแฮะ






 เวลเด้ หลังจากที่ทำเป็นไม่เห็นภาพอันน่าสมเพชกว่าเก่าของสคัลแล้ว ก็เดินหลีกมาหาใครบางคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอยู่คนเดียว    ร่างเล็กๆของอัลโกบาเลโน่ธาตุสายหมอกผู้หวงเงินเป็นที่สุด มาม่อน...



 'ไง' มาม่อนมองคนที่ทัก 'ไม่ไปสังสรรค์หน่อยหรอ'


 'ไม่มีเคียนติฉันก็ไม่ไป'  คำตอบที่ชวนให้คนฟังเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ


 'มีวิสกี้แกจะเอาเคียนติ?' นักวิทยาศาสตร์หนุ่มหัวเราะ 'ฉันมีอะไรให้แกลองดูซํกหน่อย  เจ๋งกว่าเบคียนติตั้งเยอะ'


 'อะไร?' มาม่อนถาม ไม่ใช่เพราะอยากจะลองของที่เพื่อนนักวิทยาศาสตร์บ้านี่แต่เป็นเพราะอยากรู้



 เวลเด้ไม่ตอบ เพียงล้วงเข้าไปหยิบของบางอย่างในกระเป๋าเสื้อชุดกราวน์   เมื่อแบให้คนที่นั่งดูก็พบกับยาเม็ดเล็กสีทับทิมสวย   มาม่อนรับมาพิจารณาอย่างงงๆ





 'ยานี่มันอะไร?'


 'ลองกินสิเดี๋ยวก็รู้ หึๆ...' เวลเด้หัวเราะเบาๆในลำคอ   มาม่อนมองร่างของเพื่อนอัลโกบาเลโน่ด้วยกัน ก่อนจะส่งเม็ดยาคืนให้เวลเด้



 'คืนทำไม?' แม้จะรู้อยู่แล้วว่าฝ่ายนั้นคืนทำไมแต่เวลเด้ก็แกล้งแถมไปอย่างงั้น


 'ฉันไม่รับของจากคนแปลกหน้า'




เวลเด้หัวเราะยกใหญ่  มองหน้าเจ้าของนามปีศาตประจำบาปแห่งความโลภ 'คนแปลกหน้าที่ไหนกัน  ฉันก็เพื่อนแก   หรือว่ามีใครที่วาเรียสั่งมา...  ใช่เจ้าหนุ่มน้อยผมทองที่ใส่มงกฎนั่นหรือเปล่านะ~'



 'ยุ่งเรื่องชาวบ้านจังนะแก'


 'ถ้าเป็นเพื่อการค้นคว้าฉันก็ทำได้ทุกอย่างนั่นแหล่ะ' เวลเด้ขยับแว่นอีกครั้ง 'ยาเนี่ยน่ะ...กินดูสิ'


 'ไม่' เป็นคำตอบสั้นๆจากปากของมาม่อน 'ยานี่มันมีอะไรแกถึงต้องให้ฉันกิน?'


 'หึๆ...' มาม่อนชักจะรำคาญเสียงหัวเราะของเจ้านักวิทยาศาสตร์นี่แล้วสิ ทุกทีไม่เคยจะหัวเราะ 'ถ้าบอกว่า...เป็นยาวิเศษแกจะเชื่อไหมล่ะ?'






มาม่อนเลิกคิ้วขึ้นสูง 'ไอ้ยานี่มันวิเศษซักแค่ไหนกันเชียว'




 'ลองกินดูสิแล้วจะรู้' เวลเด้หัวเราะอีกครั้ง 'เดิมพันห้ากมื่น ถ้าแกกินเอาเงินไปเลย'





มาไม้ไหนล่ะแก  ทุกทีไม่เคยชอบพนัน...มาม่อนคิด




 'แล้วถ้าฉันไม่กิน?'     เวลเด้เพียงไหวไหล่



 'แกก็อดเงิน  แค่นั้นแหละ'






เงิน...





ไม่ต้องเสียเวลาคิดอะไรอีกแล้ว   มาม่อนคว้าเม็ดยานั่นมาเข้าปากทันทีทันใด   แต่ทันทีที่ได้ลิ้มรส   ความขมแสบคอไปหมดหาน้ำแทบไม่ทัน     เวลเด้ส่งแก้วน้ำในมือให้ราวกับคาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว      เมื่อน้ำจากแก้วไหลรินลงคอพาความขมลงไปด้วยทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้น...





 'ไหนอ่ะห้าหมื่น'




กินเสร็จก็ถามหาเงินเลยนะแก...





 'เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันค่อยส่งไปให้แก' พูดพลางขยับแว่นอีกครั้ง


 'คิดจะโกงกันงั้นหรอ'


 'เปล่า  พรุ่งนี้เดี๋ยวจะส่งไปให้ถึงปราสาทเลยล่ะ   หึๆ  ขอให้โชคดี'






พูดเสร็จนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องก็หันหลังกลับเดินไปหาพวกรีบอร์นที่กำลังนั่งเตรียมตั้งก๊งเหล้ากัน(เด็กดีไม่ควรยุ่งกับของมึนเมานะครับ^_^//lian)(สุราเมรยมชฺชปมาทฎฐานา เวรมณี สิกฺขาปทํสมาทิยามิ-/\-  รักษาศีลห้ากันด้วยนะคะ ถ้าใครนับถือพูทธอย่าละเมิดศีลข้อไหนๆเลยนะคะ^_^//nai;)




มาม่อนมองตามร่างนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องนั่นไป   ก่อนที่หัวมันจะรู้สึกปวดขึ้นมาแบบช่วยไม่ได้  ทำให้มือข้างหนึ่งต้องมากุมหัว   ไม่เพียงแค่นั้น  ร่างกายมันยังรู้สึกร้อนไปทั้งตัวด้วย!




 'จ...เจ็บ นี่มันอะไรเนี่ย?' มาม่อนคิดในใจ พลันมือข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ก็เลื่อนไปกุมบริเวณหน้าอกข้างซ้าย    เหงื่อเม็ดเล็กมากมายผุดขึ้นบนใบหน้า   เสียงหอบหายใจเล็กๆของเด็กทารก เหมือนอากาศกำลังจะหายไป





 'นี่...นี่เวลเด้มันเอายาอะไรให้เรากินเนี่ย'




จากเจ็บก็กลายเป็นทรมาน...มาม่อนหายใจอย่างลำบาก   ร่างกายร้อนเหมือนถูกไฟเผาและพร้อมจะลายไปได้ทุกเมื่อ  เสียงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นและแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด






 'ไม่...ไม่ไหวล...แล้ว  กลับ...ต้องกลับปรา...สาทก่อน...'






แล้วร่างของเด็กทารกธาตุสายหมอกก็ลอยหายออกจากห้องไปโดยที่เพื่อนๆคนอื่นๆไม่ได้สังเกตุ    ฝ่าสายฝนข้างนอกไปและรับความเจ็บปวดที่ทำให้ร่างกายทรมาน...








กลับมายังปัจจุบัน ณ ปราสาทวาเรีย






 บนโต๊ะอาหารสำหรับผู้พิทักษณ์แห่งวาเรีย   ไม่มีใครจับมีดและส้อมเลยซักคน มีเพียงคนคนเดียวที่กินข้าวเช้าของตนไปแบบไม่แคร์สายตาหลากสีบนโต๊ะอาหารที่มองมาที่ตน   ใช่ ก็ใครล่ะที่มันจะทำเรื่องแบบนี้ได้แบบไม่แคร์สื่อ...







 มาม่อน!!!







 "เอ่อ...ไอ้นี่คือไอ้สวะมาม่อนงั้นหรอ?"



เบลพยักหน้าหงึกๆให้สควอลโล่   ส่วนเลวี่นั้นอ้าปากค้างไปแล้วเรียบร้อย   โกร่ามอสก้า...เอ่อ ไม่ต้องพูดถึงมันสินะ...  ลุสซาเรียพยักหน้าเสริมช่วยเบลด้วย    ส่วนคนที่มีอำนาจสูงสุดในที่นี้  นั่งเท้าคางมองร่างของคนที่เหมือนจะใช่แต่ตอนนี้ไม่ใช่






ร่างของหญิงสาวในชุดผ้าคลุมยาวสีดำสนิท   หมวกคลุมหน้าสีเดียวกัน   มีเส้นผมสีม่วงอมครามลอดผ่านหมวกนั้นมานิดๆ   รอยรูปเขี้ยวอสรพิษสีเดียวกับเส้นผมบนใบ้หน้าทั้งสองข้างของหญิงสาว   บอกชัดทุกอย่างว่ามันคือไอ้สวะมาม่อนชัวร์ๆ   แต่ไหงไอ้สวะที่เคยเป็นเด็กเมื่อวันก่อนถึงได้กลายเป็นผู้ใหญ่ได้?





 "ไอ้สวะ"


ซันซัสเรียกครั้งเดียว  แม้ไม่ระบุชื่อ  คนที่นั่งกินข้าวเช้าแบบไม่แคร์สื่ออยู่นั้นก็เงยหน้าขึ้นมาทันที



 "ครับบอส?"





  แต่คำพูดต่อมาของคนเป็นบอส ก็ทำให้มีดและส้อมในมือร่วงหล่นทันที




 "แกเป็นผู้หญิงทำไมถึงพูด 'ครับ' ฮะ ไอ้สวะ"

















________________________________________________________________________________


nail : จบไปแล้วอีกบท!>_<d

lian : โฮ่ งั้นคนที่ทำให้มาม่อนกลับคืนร่างเดิมก็คือ...เวลเด้สินะ

nail : นี่ๆ นายlian เรื่องทั้วหมดนี่มันยังไงกันแน่น่ะ

lian : หึๆ อยากรู้ก็ต้องเม้นแล้วติดตามแล้วล่ะ เนอะ?

nail : นั่นสิ!  ถ้าเม้นแล้วจะได้อ่านกันแบบสนุกสุดขั้วเลยล่ะ!^_^

lian : ตอนต่อไป..พวกเราจะมาเฉลยความเป็นจริงกันทีละเล็กทีละน้อย!

nail : เอ๊ะ ทำไมทีละเล็กทีละน้อยล่ะ เฉลยให้หมดเลยสิ!>x<

lian : ไม่ได้ๆ มันต้องติดตามทีละตอนสิ

nail : แง้!  ท่านผู้ชมเม้นกันเยอะนะเจ้าคะ ไม่งั้นnailจะบีบคออีตาlianให้ดู!>_<

lian : อ้าวเฮ้ย! ไหงมาลงที่ฉันล่ะ!=_=;

ได้15เม้นแล้วจะมาอัพตอนต่อไปจ้า