fic KHR ภารกิจซ่ามาเฟียแสบ

ลำดับตอนที่ #3 : fic KHR ภารกิจซ่ามาเฟียแสบ : บทที่1 Big river

อิตาลี





ร่างของคนสองคนก้าวผ่านเหล่าฝูงชนมากมายที่แหล่งช็อปปิ้งของวัยรุ่นชื่อดัง��� คนแรกเป็นเด็กทารกในชุดสูท

และหมวกสีดำเหมือนนักธุรกิจ���� คนที่สองเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบห้าในชุดลำลองธรรมดาดูไม่สะดุดตา������� ดูเหมือน

คนทั่วไป���� หารู้ไม่ว่าเด็กทั้งสองคือ 'มาเฟีย'



เด็กทารกเดินนำเด็กหนุ่มไปปราศจากการจูงมือใดๆ�� เหล่าเด็กสาวชาววัยรุ่นมากมายมองเด็กหนุ่มอย่างตำหนิ



"ต๊าย!� เป็นพี่ภาษาอะไรไม่รู้จักดูแลน้อง"

"นั่นสิ�� ถ้าเกิดหนูน้อยหลงทางไปจะทำยังไง"

"ไร้ความรับผิดชอบจริงๆ�� ปล่อยให้น้องเดินคนเดียวแบบนั้นได้ยังไง"



ง่ะ ... ถึงเขาจะฟังภาษาอิตาลีไม่ออก��แต่ก็พอจะรู้นะว่านั่นเป็นคำด่า

แต่คำว่า 'หนูน้อย' เนี่ย มันใช้ไม่ได้ผลกับเจ้ารีบอร์นหรอกนะจะบอกให้� เพราะไม่ใช่แค่เดินหนีเขาเท่านั้น

ขนาดเล่นบังกี้จัมพ์�หรือแข่งคาราเต้ชนะคนตัวโตๆมันยังทำมาแล้วเลย� แค่เนี้ยพยาธิที่เกาะตาม ตับ ไต ไส้ พุง

เจ้ารีบอร์นมันไม่ตายหรอก��(แล้วพยาธิมันเกี่ยวอะไรด้วยฮะ?)




คิดแล้วก็ก้าวยาวไชๆตามเด็กทารกตัวต้นเหตุไป� หวังไปให้ไกลจากสายตาคาดโทษของเด็กสาวที่หลงผิดพวก

นั้น������ เด็กทารกเดินนำ จนมาหยุดที่ลิฟต์บานหนึ่งในห้างสรรพสินค้า


�� เด็กทารกที่แสนน่าร๊ากกก~�หันไปสั่งให้ให้เด็กหนุ่มผู้โชคร้ายๆๆๆๆ(ตลอด)กดปุ่มขึ้น



�"จะไปชั้นไหนอ่ะ รีบอร์น" เด็กหนุ่มถามเมื่อก้าวเข้ามาในลิฟต์ที่ไม่มีคน

�"..."�� รีบอร์นไม่ตอบ� เด็กทารกกระโดขึ้นเกาะไหล่ของเด็กหนุ่มร่างสูงกว่า� และหันไปหาแผงปุ่มเลือกชั้นที่มีตัว

เลข 1-18��เรียงไว้อย่างสวยงาม��� รีบอร์นพูดใส่แผงกดนั้น


� "DECIMO"�


�DECIMO? รุ่นที่สิบ?����� จะพูดคำๆนั้นไปทำไม?



หากแต่ความสงสัยแรกก็ต้องถูกพับเก็บส่งคืนประเทศไป��� เมื่อที่แผงกดนั้นขึ้นคำว่า 'DECIMO' จากนั้น� ตัวลิฟต์

ก็เคลื่อนขึ้นอย่างรวดเร็ว!





"จ๊ากกกกกกก!!!~"






เหมือนตัวลิฟต์นั้นคือนก... ที่บินทยานสู่ท้องฟ้า�� ส่วนตัวเขา(สึนะ)...คงเป็นตัวเต่าที่อยากบิน เลยไปขอนก

อินทรีย์(รีบอร์น)���� สุดท้าย เต่า(สึนะ) ก็ตายเพราะความอยากบินของตน...




แต่เขาไม่ได้อยาก� ไอ้นกอินทรีย์บ้าตะหากที่บังคับ!!!



'พุธโท�� ธรรมโม�� สังโฆ��� ลูก(ทูน่า)ช้างสัญญาว่าถ้าลูกรอดออกไปได้ ลูกจะไปทำบุญปล่อยนกปล่อยปลา...!!!'






กึก!






'WELCOME TO VONGOLA�DECIMO'



เสียงแรกที่ได้ยินคือคือตัวลิฟต์นั้นได้หยุดลง� และต่อมาคือเสียงของหญิงสาวที่คาดว่าทำหน้าที่คล้ายพนักงาน

ต้อนรับพูดผ่านไมค์� พร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดขึ้น�� เหมือนเป็นสัญญาณจากเทวดาประจำตัวสึนะบอกว่า 'แกรอด

ตายแล้ว ไอ้ห่วย' ทำเอาแผนการไปปล่อยนกปล่อยปลาต้องถูกแคนเซิลไปอย่างรวดเร็ว



เดี๋ยวนะ� วองโกเล่หรอ?




สึนะตั้งใจจะหันไปถามรีบอร์นที่เพิ่งกระโดดลงจากไหล่เขาไป��� แต่ยังไม่ทันจะถาม�� ชุดสูทสีดำตัวหนึ่งก็ถูกปา

เข้าใส่หน้า





"เอ้า ใส่ซะ"� รีบอร์นสั่ง "ไม่ต้องมาทำหน้างง ที่นี่คือปราสาทวองโกเล่� ทางเข้าส่วนหนึ่งมันเชื่อมกับลิฟต์ใน

ห้างฯ�� ส่วน DECIMO นั่นรหัสผ่านเฟ้ย� รหัสมันจะเปลี่ยไปทุกครั้งเพื่อความปลอดภัย ถ้าไม่มีรหัสผ่านก็เข้ามา

เหยียบที่นี่ไม่ได้"


สึนะร้องอ้อ�� พยักหน้าหงึกๆ�� ก่อนจะสวมเสื้อสูทนั้น










"มาแล้วหรอรีบอร์น"� ชายร่างใหญ๋คนนึงทัก� แผลเป็นจากรอยดาบที่ตาขวา บอกถึงเขาคนนี้เคยผ่านสนามรบมาแล้ว เสื้อสูทสีดำเหมือนพวกมาเฟียไม่มีผิด



"อือ หวัดดียามบ่าย โจเซฟ" รีบอร์นตอบ�� ท่าทางรู้จักชายคนนี้เป็นอย่างดี

"เช่นกัน...สวัสดียามบ่ายครับ ท่านรุ่นที่สิบ" โจเซฟหันมาโค้งให้สึนะที่อยู่หลังรีบอร์น เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง


"ส...สวัสดียามบ่ายครับ ค...คุณโจเซฟ��� ผ...ผม ซาวาดะ สึนะโยชิครับ"

"จะบอกทำไมเล่า� คนที่นี่เขารู้จักนายกันหมดนั่นแหละ� ไอ้ห่วย"




� เพล้ง!



หน้าแตก...หมอไม่รับเย็บ



"รีบอร์น� อย่าไปว่าท่านรุ่นที่สิบสิ�� ท่านเพิ่งจะมาที่นี่ครั้งแรก� ยังไม่คุ้นเคย"

โจเซฟบอก ตอนนี้ชายร่างใหญ๋กลายเป็นพ่อพระในใจสึนะไปเรียบร้อยแล้ว

"ช่างปะไร ลูกศิษย์ฉัน" รีบอร์นยักไหล่ อีแบบนี้มันน่ามอบรางวัลเจ้าพ่อโหดดีเด่นจริงๆ "แล้ว พวกนั้น อยู่ที่ไหน?"


พวกนั้น



สึนะเลิกคิ้วอย่างสงสัย...หรือจะเป็นคนที่เขาต้องเข้าพบ?



"อยู่ที่ห้องรับรอง� พวกนั้นมาถึงก่อนพวกนายประมาณครึ่งชั่วโมงได้แล้วล่ะ"โจเซฟรายงาน

"ขอบใจ โจ" ว่าแล้วก็ดึงร่างลูกศิษยตัวดีไปแบบฉุดกระชากลากถู��� โจเซฟได้แต่มอง...



มองว่าที่บอสคนต่อไปของตน เผชิญความตาย...











"เจ็บนะ� รีบอร์น!!!"



โอ้ พระเจ้า ถ้าท่านมีจริง ช่วย'หู'ลูกด้วย...


มันจะขาดเพราะเพราะไอ้ครูบ้าของลูก!



"บ่นจริง...เอ้า! ถึงแล้ว!"


รีบอร์นหยุดหน้าประตูใหญ่สีแดงเลือดนก�� ที่สลักลวดลายสีทองเอาไว้มากมายอย่างสวยงาม��� สึนะจ้องประตูนั้น

ก่อนจะหันมาหารีบอร์นที่ทำหน้าได้ใจความว่า 'เปิดๆเข้าไปเหอะน่า'



ป...เปิดเลยหรอ




1 นาทีผ่านไป...


ประตูยังไม่เปิด...(รีบอร์นขมวดคิ้วนิดๆ)



2 นาทีผ่านไป...


ยังแน่นิ่งอยู่เหมือนเดิม...(รีบอร์นคิ้วกระตุก)



3 นาทีผ่านไป...


หมดเวลา...สำหรับการรอคอย...




"เข้าๆไปได้แล้ว เจ้าห่วย!!!"



พลั่ก!




"จ๊ากกกกกกก!!!"



แล้วบาทาของอาจารย์ตัวน้อยที่แรงถีบไม่น้อยสมตัว� ก็ผลักดันให้เด็กหนุ่มร่างเล็กเข้ามาข้างในห้องจนได้� แต่

ภาพที่เห็น�� กลับทำให้ยิ่งช็อก



ภาพของสตรีหกนาง� บนโซฟาหนังชั้นเยี่ยมในห้องรับรอง� ดวงตาสีเปลือกไม้จ้องมองสตรีหกนางทีละคน...




คนแรก เป็นสตรีร่างสูงกว่าเขาอยู่หลายเซนต์�� ผมสีชมพูยาวสลวยเลยสะโพกถูกรวบเป็นหางม้า� นัยน์ตาสีแดง

เลือดหมูกลมโต� ร่างบางในชุดสูทสีดำแต่เสื้อในเป็นสีแดงอมชมพู ผิวขาวราวหิมะ� ร่างนั้นดูท่าใจดีและเป็นมิตร

เจ้าหล่อนยิ้มให้เขา


คนต่อมา หน้าเหมือนคนแรกไม่ผิดเพี้ยน บ่งบอกถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือด หากสังเกตุดีๆ� สตรีนางนี้มีผมสี

ชมพู...แต่อ่อนกว่าจนเป็นสีชมพูอ่อน� ดวงตาสีแดงเลือดหมูจ้องมองเขาอย่างสนอกสนใจ��� สูทสีดำ และเสื้อข้าง

ในเป็นสีม่วงอ่อน


คนที่สาม ผมสั้นสีสวยแปลกตา� ไม่ใช่แค่สีเดียวแต่มีทั้งสีฟ้าอ่อน สีเหลือง สีชมพู��� ดวงตาสีเขียวมรกตดูเศร้าๆ

ข้างกายมีตุ๊กตาหมียัดนุ่นสีขาวน่ารักน่ากอด เธอหยิบมันขึ้นมากอดเมื่อเห็นเขามองมันอยู่��� เสื้อสูทสีดำเช่นสอง

คนแรก ข้างในเป็นสีเขียวใบไม้


คนที่สี่ มีผมสีฟ้าหม่นเป็นลอนยาวเลยกลางหลัง ตาสีเข้มกว่าสีผมเล็กน้อย�� ผิวขาวจนเหมือนหิมะ� เสื้อ

ตัวในเป็นสีฟ้า และถ้าเขาตาไม่ฝาด� ดวงตาสีฟ้าหม่นนั้นมองเขาอย่างสนใจ� รอยยิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้น

ใหม่ปรากฎบนใบหน้างาม


คนที่ห้า� ร่างบางน่าทะนุถนอมในชุดสูท เสื้อข้างในเป็นสีเหลืองอ่อน ผมยาวสีครีม มีที่คาดผมริบบิ้นสีแดงตัดขาว

ประดับ ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกาย�� รอยยิ้มดูน่ารักและจริงใจ��� แต่เท่าที่ดูจากรอยช้ำที่ขอบตา... คงไม่พ้นพวก

ขี้แยแน่ๆ


คนสุดท้าย ผิวขาวสีซีดดูโดดเด่น� ผมสีดำรัตติกาลยาวเลยกลางหลัง� ดวงเนตรสีน้ำเงินเข้มดั่งมหาสมุทรดูเย็น

ชาและมีความลับมากมาย� หน้าเจ้าหล่อนดูเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจ� พอๆกับรังสีความเยือกเย็นและอำมหิตรอบๆตัวเด็ก

สาว� สูทสีดำกลืนไปกับเส้นผม� เสื้อตัวในเป็นสีครามหม่นๆ





"จ้องสตรีนานๆ� เสียมารยาทนะคุณผู้ชาย"

เจ้าของเสียงหวานนั้นคือหญิงสาวผมดำคนสุดท้าย "อ้อ มาสายไปครึ่งชั่วโมง 49นาที"


สึนะตื่นจากภวังค์�� ก้มหัวขอโทษขอโพย��� รีบอร์นก้าวเข้ามาในห้อง



"ไง สบายดีนะ" สตรีทุกนางไม่ตอบ "สึนะ คนพวกนี้คือคนที่ฉันอยากให้นายพบ"

สึนะเบิกตากว้าง

"ขอแนะนำให้รู้จัก...อากาเนะ อิจิโกะ" สาวสวยผมสีชมพูคนแรกยิ้มให้เขา "กับน้องสาวฝาแฝด อากาเนะ ริงโกะ"

คนผมสีชมพูอ่านยิ้มให้เขาบ้าง

"โฮชิ แอล" เด็กสาวที่กอดตุ๊กตายิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะตีหน้านิ่งตามเดิม

"ซึน โรสึ" เจ้าของผมสีฟ้ายิ้มบ้าง ดวงตายังคงเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่น

"ลาเซรา โซเล" เจ้าของเรือนผมสีครีมยิ้มอย่างน่ารักและเป็นธรรมชาติ

"โอนิ เรย์" สาวผมดำแสยะยิ้ม หน้าตาเจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยน

������� "และ..." น้ำเสียงของรีบอร์นขาดห้วงไป�� เด็กทารกขมวดคิ้ว




หายไปคนนึง...


ฟุ่บ!



ร่างเล็กผอมบางลงมาจากเพดานในท่าทีที่สวยงาม� ผมยาวสีน้ำตาลแดงอ่อนๆประดับโบสีแดงเข้ม� นัยน์ตาสี

เดียวกับเส้นผมฉายแววขี้เล่น�� เด็กสาวไม่ได้อยู่ในชุดสูทเช่นสตรีอีกหกนาง� แต่อยู่ในชุดเอี๊ยมยีนส์สีน้ำเงินเข้ม

�เสื้อแนสั้นตัวในสีขาว� โครงหน้าสวยได้รูปจ้องหน้าสองโกเล่รุ่นที่สิบในระยะประชิด

"โฮการากะ เอมุ บอสแห่ง Big river family"




______________________________________________________________________________

ตอนต่อไป : fic KHR ภารกิจซ่ามาเฟียแสบ : บทที่2 ภารกิจ 2,000ข้อ

ปล. นักเขียนฝากมาบอกว่า ไม่เม้นไม่อัพนะ