ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เด็ก? ผู้ใหญ่?
t em
อือ...
เมื่อลืมตาขึ้นมา ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาคือ...เจ็บ...
ปวดก็ปวด ปวดหัวชะมัดเลย...
แล้วนี่อะไรเนี่ย เตียงงั้นหรอ?
แล้วเรามาอยู่บนเตียงได้ไงหว่า?
จริงสิ รู้สึกหนาวๆแฮะ ชุดที่เราใส่มันบางขนาดนี้เลยหรอ?
เอ๊ะ ชักแปลกๆ...
ฟึ่บ!
"เฮ้ย!?! น...นี่ นี่มันอะไรวะ!?!"
พอก้มลองดูดีๆแล้ว ชุดที่ใส่ไม่ใช่ชุดที่เคยใส่อย่างเคย ไม่ใช่เสื้อคลุมสีดำที่ใส่แล้วร้อนโคตร ไม่ใช่ชุดกระโปรงที่ยาวกรอมเท้า แต่เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวที่สั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ที่คัญ...ที่สำคัญ...มันเป็นเสื้อของผู้ชาย!!!
"นี่มันอะไรก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!"
"เฮ้ย โซยวายอะไรของแกน่ะ"
ชิ้ง!
สายตา ฟาดฟัน จ้องมัน ไอ้เบลลลลลลลลลลลลลล!!!(คล้องจองมาเชียว= =;//nail,lian)
"แกๆๆๆๆๆๆ ไอ้เบล!!! แกทำอะไรกับฉันฟร้าาาาาาาาา"
"เฮ้ย อะไรวะ-0-;"
"ยังมีหน้ามาถามอีกว่าอะไร! ทำไมแกมันเลวอย่างงี้ฮะ ไอ้เพื่อนเลว!!!"
"หา? พูดเรื่องอะไรน่ะ-0-;"
"ไอ้-เจ้า-บ้า!!! แกมัน...แกมันๆๆๆๆๆ ฉันจะส่งแกไปลงโงเดี๋ยวนี้ล่ะ!"
"ฮ...เฮ้ย หยุดกระชากเสื้อฉันแล้วอธิบายมาซิว่าแกพูดเรื่องอะไร-0-;"
"ไอ้...ไอ้เบล!!! แกมันบ้าๆๆๆๆๆ ฉันจะฆ่าแกให้ตาย...ตายๆๆๆๆๆ ไปตาย!!!"
"โว้ย หยุดโว้ยไอ้มาม่อน!!!"
เบลตะโกนเสียงดังพลางรวบมือสองข้างของเพื่อนที่กระชากคอเสื้อตัวเองเอาไว้ แต่ก็ยังขัดขืนไม่หยุด
"ปล่อย! ไอ้เพื่อนเลว แกมันเลวๆๆๆๆๆ แกทำอย่างงี้กับฉันได้ไง!?!"
"ทำอะไร-_-"
"ก็แก...!"
"ฉันทำไม?"
"ก็แก... แก..." มาม่อนสะบัดมืออกแล้วชี้หน้าคนที่ได้ชื่อว่าคู่หู "ก็แก...แกทำอะไรฉัน!?!"
"ฉันถามแกก่อนนะ-_-;" เบลพูดพลางส่ายหน้า "ตกลงที่แกตื่นมาโวยวายแล้วก็กระชากคอเสื้อชาวบ้านเขาเพื่อ?"
เพื่อ...นั่นสิเพื่อ? มาม่อนก็งงเหมือนกันว่าเพื่ออะไร(-*-) แต่เอ๊ะ แล้วเบลมันเป็นชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่? ไหนมันบอกว่ามันเป็นเจ้าชายไง?(ไม่เกี่ยวแล้วลูกเอ๊ย...//nail)
"อ....อ....ช...ใช่! ท....ทำไมฉันถึงมาอยู่ในชุดนี้ได้อ่ะ?!"
"เห?" เบลเอียงคอนิดๆ "เรื่องชุดอ่ะหรอ...นี่แกจำไม่ไดด้หรอ?"
ถ้าจำได้แล้วจะถามไหมล่ะ...
"จะไปจำได้ยังไงล่ะ หัวขาวโพลนไปหมดเลย..." ยิ่งพูดก็ยิ่งปวดหัว จนคนข้างๆถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เฮ้อ..." เบลมองหน้าคนที่อยู่บนเตียง "จำได้ไหมว่าเมื่อวานแกไปที่ญี่ปุ่นเพื่อไปงานสังสรรค์อัลโกบาเลโน่อะไรนั่น" คนฟังเริ่มมีสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้าร้องอ๋อ
"เออ ใช่..." มาม่อนร้อง "แล้ว...ไงต่ออ่ะ?"
"ก็...แกกลับมาถึงปราสาทตอนเที่ยงคืน"
"อือฮึ"
"แล้วแกก็ใช้วิทยุสื่อสารต่อสายกับฉัน ให้ฉันออกไปรับแกที่หน้าประตู"
"อือฮึ"
"พอฉันคุยกับแกจบ ฉันก็เดินออกไปรับแกที่หน้าประตู แล้วพอเปิดประตูก็..."
"ก็...?" เมื่อน้ำเสียงของเพื่อนรักขาดหายไปมาม่อนก็ชักหงุดหงิด "เฮ้ย เล่าต่อดิ"
"เออ...ดูท่าแกจะตากฝนมา แล้วท่าทางแกจะไม่สบายฉันเลยลากแกมาที่ห้องฉัน"
"แล้วทำไมต้องพามาห้องแก?"
"ยังพูดไม่จบ อย่าขัดเวลาเจ้าชายพูด" ยิ่งฟังยิ่งอยากขัดเข้าไปใหญ๋! "ฉันก็ลากแกมาที่เตียง ที่เหลือก็..."
'ที่เหลือก็...' ชวนให้คิดไปไกล...
"แก...ทำอะไรฟร้าาาาาา!~" แต่ก่อนที่เล็บของพญามารจะข่วนหน้าเจ้าชายสุดหล่อ เสียงจากสวรรค์ก็มาโปรด...
"ต๊ายตาย มาม่อนจัง เบลจัง ทำอะไรกันอยู่ฮ้าเนี่ย~"
เสียงแหลมที่พยายามดัดเต็มที่...มีคนเดียวในวาเรีย...ลุสซาเรีย!
"ลุสซาเรีย อย่ามาขัด ฉันจะฆ่าไอ้บ้านี่!"
"ต๊ายตาย เจ๊ขอโต้ด คงมาขัดจังหวะเลิฟๆของทั้งคนสินะฮ้า~"
"หุบปากแล้วมาอธิบายเรื่องเมื่อคืนแทนเจ้าชายซะลุสซาเรีย คุยกับไอ้นี่แล้วมันปวดหัวโคตร" แล้วเบลก็โยนขี้ให้กระเทยควายแห่งวาเรียเฉย แม้...เจ๊เขาจะรับมาด้วยความเต็มใจ=x=;
"เมื่อคืน? อ๋อ ถ้าหมายถึงเรื่องที่มาม่อนจังป่วยเปียกซ่อกแซ่กกลับมาแล้วเบลจังก็ไปเรียกเจ๊ถึงห้องห้มาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อให้น่ะหรอ? อ๋อ~ เจ๊จำได้แล้ว ตอนนั้นเจ๊กำลังฝันหวานอยู่เชียวนะฮ้า~ เบลไม่น่ามาปลุกเจ๊เลย แต่ก็ต้องขอโทษมาม่อนจังด้วยนะจ๊ะที่เอาเสื้อเบลให้ใส่เพราะไม่มีเสื้อตัวอื่นที่พอดีกับตัวมาม่อนจังแล้วล่ะฮ้า~"
คำตอบอธิบายที่ทำให้อึ้งแปลกใจตกใจและมากมายในตัวมาม่อน อ้าว แปลว่าเมื่อกี้เข้าใจผิดหรอ? ซวยแล้วไหมเล่าม่อนเอ๊ย!~
"เดี๋ยวสิ เสื้อฉันที่เก็บไว้ในห้องมันก็ยังใส่ได้อยู่ไมใช่หรอ?"
คำถามที่ทำให้เบลและลุสซาเรียมองหน้ากัน เบลสะบัดหน้าหันไปอีกทางแทน ส่วนลุสซาเรียก็ขยับแว่นให้เข้าที่ ไออะแฮ่มๆสองสามรอบ
"นั่นมันก็ใช่หรอกอ่ะฮ่ะ แต่ว่านั่นมันตอนที่มาม่อนจังยังเป็นเด็กนี่ฮะ"
"หา?"
แล้วก็ก้มมองดูสภาพตัวเองอีกครั้ง ร่างสูงเพรียวผิดกับร่างเด็กทารกสมัยก่อน ผมที่ยาวลอดผ่านหมวกที่ปิดคลุมหน้าเอาไว้ เสียงที่หวานผิดปกติ ไม่สิ มันไม่ได้ผิดปกติมันแค่กลับสู่สภาพเดิม...
"ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!"
________________________________________________________________________________
nail : จบไปอีกบทค่า-w-
lian : หึๆ ได้ค่าตัวมาแล้วครึ่งนึง-w-
nail : ชิส์ ไอ้lian-*-
lian : แล้วจะทำไม ไอ้nail-*-
nail : เอ๊ะ นี่แกกล้าเรียกผู้หญิงว่าอ้เรอะ?
lian : ถ้าใช่แล้วจะทำไม-*-
nail : ฉันก็จะฆ่าแกไง ไอ้lian!!!(หยิบไรเฟิล เวเธอร์บี .460 แม็กนั่มออกมายิง)
lian : เฮ้ย!!! อย่าเพิ่งยิงเด้~! อ...ล...ลาไปก่อนนะครับท่านผู้ชม lianโกยก่อนล่ะ!!!
อือ...
เมื่อลืมตาขึ้นมา ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาคือ...เจ็บ...
ปวดก็ปวด ปวดหัวชะมัดเลย...
แล้วนี่อะไรเนี่ย เตียงงั้นหรอ?
แล้วเรามาอยู่บนเตียงได้ไงหว่า?
จริงสิ รู้สึกหนาวๆแฮะ ชุดที่เราใส่มันบางขนาดนี้เลยหรอ?
เอ๊ะ ชักแปลกๆ...
ฟึ่บ!
"เฮ้ย!?! น...นี่ นี่มันอะไรวะ!?!"
พอก้มลองดูดีๆแล้ว ชุดที่ใส่ไม่ใช่ชุดที่เคยใส่อย่างเคย ไม่ใช่เสื้อคลุมสีดำที่ใส่แล้วร้อนโคตร ไม่ใช่ชุดกระโปรงที่ยาวกรอมเท้า แต่เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวที่สั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ที่คัญ...ที่สำคัญ...มันเป็นเสื้อของผู้ชาย!!!
"นี่มันอะไรก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!"
"เฮ้ย โซยวายอะไรของแกน่ะ"
ชิ้ง!
สายตา ฟาดฟัน จ้องมัน ไอ้เบลลลลลลลลลลลลลล!!!(คล้องจองมาเชียว= =;//nail,lian)
"แกๆๆๆๆๆๆ ไอ้เบล!!! แกทำอะไรกับฉันฟร้าาาาาาาาา"
"เฮ้ย อะไรวะ-0-;"
"ยังมีหน้ามาถามอีกว่าอะไร! ทำไมแกมันเลวอย่างงี้ฮะ ไอ้เพื่อนเลว!!!"
"หา? พูดเรื่องอะไรน่ะ-0-;"
"ไอ้-เจ้า-บ้า!!! แกมัน...แกมันๆๆๆๆๆ ฉันจะส่งแกไปลงโงเดี๋ยวนี้ล่ะ!"
"ฮ...เฮ้ย หยุดกระชากเสื้อฉันแล้วอธิบายมาซิว่าแกพูดเรื่องอะไร-0-;"
"ไอ้...ไอ้เบล!!! แกมันบ้าๆๆๆๆๆ ฉันจะฆ่าแกให้ตาย...ตายๆๆๆๆๆ ไปตาย!!!"
"โว้ย หยุดโว้ยไอ้มาม่อน!!!"
เบลตะโกนเสียงดังพลางรวบมือสองข้างของเพื่อนที่กระชากคอเสื้อตัวเองเอาไว้ แต่ก็ยังขัดขืนไม่หยุด
"ปล่อย! ไอ้เพื่อนเลว แกมันเลวๆๆๆๆๆ แกทำอย่างงี้กับฉันได้ไง!?!"
"ทำอะไร-_-"
"ก็แก...!"
"ฉันทำไม?"
"ก็แก... แก..." มาม่อนสะบัดมืออกแล้วชี้หน้าคนที่ได้ชื่อว่าคู่หู "ก็แก...แกทำอะไรฉัน!?!"
"ฉันถามแกก่อนนะ-_-;" เบลพูดพลางส่ายหน้า "ตกลงที่แกตื่นมาโวยวายแล้วก็กระชากคอเสื้อชาวบ้านเขาเพื่อ?"
เพื่อ...นั่นสิเพื่อ? มาม่อนก็งงเหมือนกันว่าเพื่ออะไร(-*-) แต่เอ๊ะ แล้วเบลมันเป็นชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่? ไหนมันบอกว่ามันเป็นเจ้าชายไง?(ไม่เกี่ยวแล้วลูกเอ๊ย...//nail)
"อ....อ....ช...ใช่! ท....ทำไมฉันถึงมาอยู่ในชุดนี้ได้อ่ะ?!"
"เห?" เบลเอียงคอนิดๆ "เรื่องชุดอ่ะหรอ...นี่แกจำไม่ไดด้หรอ?"
ถ้าจำได้แล้วจะถามไหมล่ะ...
"จะไปจำได้ยังไงล่ะ หัวขาวโพลนไปหมดเลย..." ยิ่งพูดก็ยิ่งปวดหัว จนคนข้างๆถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เฮ้อ..." เบลมองหน้าคนที่อยู่บนเตียง "จำได้ไหมว่าเมื่อวานแกไปที่ญี่ปุ่นเพื่อไปงานสังสรรค์อัลโกบาเลโน่อะไรนั่น" คนฟังเริ่มมีสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้าร้องอ๋อ
"เออ ใช่..." มาม่อนร้อง "แล้ว...ไงต่ออ่ะ?"
"ก็...แกกลับมาถึงปราสาทตอนเที่ยงคืน"
"อือฮึ"
"แล้วแกก็ใช้วิทยุสื่อสารต่อสายกับฉัน ให้ฉันออกไปรับแกที่หน้าประตู"
"อือฮึ"
"พอฉันคุยกับแกจบ ฉันก็เดินออกไปรับแกที่หน้าประตู แล้วพอเปิดประตูก็..."
"ก็...?" เมื่อน้ำเสียงของเพื่อนรักขาดหายไปมาม่อนก็ชักหงุดหงิด "เฮ้ย เล่าต่อดิ"
"เออ...ดูท่าแกจะตากฝนมา แล้วท่าทางแกจะไม่สบายฉันเลยลากแกมาที่ห้องฉัน"
"แล้วทำไมต้องพามาห้องแก?"
"ยังพูดไม่จบ อย่าขัดเวลาเจ้าชายพูด" ยิ่งฟังยิ่งอยากขัดเข้าไปใหญ๋! "ฉันก็ลากแกมาที่เตียง ที่เหลือก็..."
'ที่เหลือก็...' ชวนให้คิดไปไกล...
"แก...ทำอะไรฟร้าาาาาา!~" แต่ก่อนที่เล็บของพญามารจะข่วนหน้าเจ้าชายสุดหล่อ เสียงจากสวรรค์ก็มาโปรด...
"ต๊ายตาย มาม่อนจัง เบลจัง ทำอะไรกันอยู่ฮ้าเนี่ย~"
เสียงแหลมที่พยายามดัดเต็มที่...มีคนเดียวในวาเรีย...ลุสซาเรีย!
"ลุสซาเรีย อย่ามาขัด ฉันจะฆ่าไอ้บ้านี่!"
"ต๊ายตาย เจ๊ขอโต้ด คงมาขัดจังหวะเลิฟๆของทั้งคนสินะฮ้า~"
"หุบปากแล้วมาอธิบายเรื่องเมื่อคืนแทนเจ้าชายซะลุสซาเรีย คุยกับไอ้นี่แล้วมันปวดหัวโคตร" แล้วเบลก็โยนขี้ให้กระเทยควายแห่งวาเรียเฉย แม้...เจ๊เขาจะรับมาด้วยความเต็มใจ=x=;
"เมื่อคืน? อ๋อ ถ้าหมายถึงเรื่องที่มาม่อนจังป่วยเปียกซ่อกแซ่กกลับมาแล้วเบลจังก็ไปเรียกเจ๊ถึงห้องห้มาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อให้น่ะหรอ? อ๋อ~ เจ๊จำได้แล้ว ตอนนั้นเจ๊กำลังฝันหวานอยู่เชียวนะฮ้า~ เบลไม่น่ามาปลุกเจ๊เลย แต่ก็ต้องขอโทษมาม่อนจังด้วยนะจ๊ะที่เอาเสื้อเบลให้ใส่เพราะไม่มีเสื้อตัวอื่นที่พอดีกับตัวมาม่อนจังแล้วล่ะฮ้า~"
คำตอบอธิบายที่ทำให้อึ้งแปลกใจตกใจและมากมายในตัวมาม่อน อ้าว แปลว่าเมื่อกี้เข้าใจผิดหรอ? ซวยแล้วไหมเล่าม่อนเอ๊ย!~
"เดี๋ยวสิ เสื้อฉันที่เก็บไว้ในห้องมันก็ยังใส่ได้อยู่ไมใช่หรอ?"
คำถามที่ทำให้เบลและลุสซาเรียมองหน้ากัน เบลสะบัดหน้าหันไปอีกทางแทน ส่วนลุสซาเรียก็ขยับแว่นให้เข้าที่ ไออะแฮ่มๆสองสามรอบ
"นั่นมันก็ใช่หรอกอ่ะฮ่ะ แต่ว่านั่นมันตอนที่มาม่อนจังยังเป็นเด็กนี่ฮะ"
"หา?"
แล้วก็ก้มมองดูสภาพตัวเองอีกครั้ง ร่างสูงเพรียวผิดกับร่างเด็กทารกสมัยก่อน ผมที่ยาวลอดผ่านหมวกที่ปิดคลุมหน้าเอาไว้ เสียงที่หวานผิดปกติ ไม่สิ มันไม่ได้ผิดปกติมันแค่กลับสู่สภาพเดิม...
"ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!"
________________________________________________________________________________
nail : จบไปอีกบทค่า-w-
lian : หึๆ ได้ค่าตัวมาแล้วครึ่งนึง-w-
nail : ชิส์ ไอ้lian-*-
lian : แล้วจะทำไม ไอ้nail-*-
nail : เอ๊ะ นี่แกกล้าเรียกผู้หญิงว่าอ้เรอะ?
lian : ถ้าใช่แล้วจะทำไม-*-
nail : ฉันก็จะฆ่าแกไง ไอ้lian!!!(หยิบไรเฟิล เวเธอร์บี .460 แม็กนั่มออกมายิง)
lian : เฮ้ย!!! อย่าเพิ่งยิงเด้~! อ...ล...ลาไปก่อนนะครับท่านผู้ชม lianโกยก่อนล่ะ!!!
ได้10เม้นแล้วจะมาอัพจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น