BM bad prince รักร้ายๆฉบับเจ้าชายนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #11 : ลงโทษ

t em 


















"โอ้ย!"


มาม่อนร้องเมื่อเพื่อนสนิทวาง(โยน/ขว้าง)ลงบนเตียง  แถมเจ้าชายโรคจิตก็ไม่มีท่าทีว่าจะสำนึก หัวเราะชิชิชิเหมือนอย่างเคยแล้ว



"ชิชิชิชิชิ เจ็บมากไหมมาม่อน"


"เจ็บสิ ถามมาได้!-*-" มาม่อนตอบกลับด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด   ก่อนที่จะดันตัวลึกขึ้นมาจากเตียง ถ้าไม่ติดว่าเบลที่เมื่อกี้ยืนอยู่หน้าประตูเดินเข้ามาดันไหล่กดเธอลงเตียงไปซะก่อน





"แกทำอะไรเนี่ย!?!" ถามอย่างตกใจ


"ชิชิชิชิชิ เจ้าชายจะลงโทษ"


"ลงโทษอะไรฟะ?=  ="


"ชิชิชิชิชิ ก็ถ้าเจ้าชายโกรธ เจ้าชายก็ต้องหาคนที่ทำให้เจ้าชายโกรธ...และคนที่ทำให้เจ้าชายโกรธก็คือมาม่อนไง"


"หะ...หา? ไหนแกบอกว่าไม่โกรธไงเบล!?!=  ="


ย้อนความกันซํกนิด~  ก็ไอ้คุณพระเอกมันเพิ่งบอกนางเอกไปหยกๆว่ามันไม่ได้โกรธ...แล้วนี่มันเพิ่งจะมารู้อารมณ์ตัวเองเรอะ!?!




"แล้วนี่...แกจะทำอะไรช้านนนนนนนนน~!?!" มาม่อนร้อง พลางดิ้นไปดิ้นมาจนเบลรู้สึกรำคาญ


"อยู่นิ่งได้มะ เดี๋ยวพ่อจับกดเลย"


"ลองเด้ ไอ้ปะ... หะ  หา? ว่าไงนะ?"      เมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด พูดใหม่ดิ๊!=  =



"ถ้าดิ้นมากนักฉันจับกด-  -+"


"..."   มีรึ! ที่มาม่อนจะ...ขัดขืนT^T    อ๊าก~   ไอ้เพื่อนเลว!






'ยอมง่ายดีแฮะ' เบลคิด   ทั้งๆที่ตอนแรกคิดว่ามันจะต่อรองยากกว่านี้ซะอีก...




 'เอาเหอะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียแรงพูดให้เปลืองน้ำลาย'





" むっつり? (Muttsuri? โกรธหรอ?) "




คำพูดของคนที่อยู่บนเตียงนั้นทำให้เบลชะงัก   เมื่อกี้เขารู้ตัวว่าตัวเองโกรธเธอคนนี้อยู่...ในที่สุดก็รู้แล้วว่าโกรธแต่ทำไมพอได้ยินคำถามจากปากเธอแล้ว กลับยังงงๆเหมือนเดิมว่าตัวเองโกรธหรือเปล่า?



" ごく (Goku มากที่สุด) "  แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมพูดปดออกไปทั้งที่ตัวเองยังสับสน


" そうですか? (soudesuka? อย่างงั้นหรอ?) " มาม่อนพูดเสียงเบา " ごめんなさい...(Gomennasai ขอโทษนะ...)









กึก...






คำขอโทษ...คำขอโทษครั้งแรกที่มาจากปากของเพื่อนสนิท   นี่เขาควรจะยกโทษให้ใช่มั้ย? เขาควรจะหายโกรธเพื่อนใช่มั้ย?   ความรู้สึกแบบนี้มันควรจะเป็นให้อภัยสิ ไม่ใช่...ไม่ใช่ใจเต้นแรง




" ない (Nai ไม่) "    ปฎิเสธคำเดียว...ไม่เอาหรอก จะให้ยกโทษให้ง่ายๆได้ยังไง...   ว่าแล้วคนเป็นเจ้าชายก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้คนที่โดนคร่อมอยู่อย่างมาม่อน   ใบหน้าของทั้งสองห่างกันแค่คืบเท่านั้น...





ฟุ้ง...





ใบหน้าของเบลชะงักคาเตียง เมื่อจู่ๆคนที่เขาเคยคร่อมตัวอยู่...ตอนนี้หายไปไหนแล้วล่ะ?     เมื่อประมวลความคิดดูดีๆ    เจ้าชายผู้รักโลหิตก็ต้องแยกเขี้ยวใส่เตียงที่คนเมื่อครู่เคยนอนอยู่






"ยัยตัวแสบ..."

************************************************************************************************************************

"รอดตายแบบหวุดหวิดแฮะ"




เกิดควันสีเทาจางขึ้นกลางทางเดินในปราสาท  ก่อนที่ผู้ที่อาศัยอยู่ในควันนั้นและเป็นเจ้าของเสียงเมื่อกี้ด้วยจะก้าวออกมา




"เฮ้อ   ถึงจะใช้ภาพมายาช่วยทำให้ออกมาได้ก็เถอะ แต่เมื่อกี้ก็เกือบไปแล้วนะมาม่อน..."



พลางถอนหายใจ    ดีนะที่เมื่อกี้ใช้ภาพมายาทำให้หายตัวโผล่มาอยู่นี่ได้   และเป็นที่ที่อยู่ห่างไกลจากห้องที่เบลพาไปพอควร  เจ้านั่นมันหาไม่เจอหรอก




'  むっつり? (Muttsuri? โกรธหรอ?) '



'  ごく (Goku มากที่สุด) '




ตอนที่ฟังคำตอบนั้น   แวบหนึงที่รู้สึกผิด และอยากจะพูดคำๆนึงออกไป...

' ごめんなさい...(Gomennasai ขอโทษนะ...) '



ทั้งที่...ปกติก็ไม่เคยจะเอ่ยคำนี้กับใคร   แต่พอรู้สึกผิดกับคนคนนี้ ทำให้ปากมันหลุดพูดออกมา...



' ない (Nai ไม่) '





ไม่งั้นหรอ...ฉันก็ไม่ได้หวังจะรับการให้อภัยจากนายหรอกนะ





แต่ว่า...





หงุดหงิดเฟ้ย!





"ไอ้เจ้าบ้านั่น คนเขาก็ขอโทษแล้วไม่ยอมยกโทษให้อีก เหอะ! เรื่องมาก เรื่องเยอะ หลายเรื่อง!    แถมแกยังจะมาขโมยจูบฉันอีก! ไอ้สวะเอ้..."




อาเร๊?




ขโมย...จูบ?




.................




เฮ้ย!?!





นี่มันอะไรกัน!?! ตั้งแต่กลับร่างเป็นผู้ใหญ่แล้วพวกบอสรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง  เจ้าเบลมันก็...ชักจะทำตัวลามปามเกินเด็กแล้วนะ!





"-///-"




แล้วก็หน้าแดงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน       พอรู้ว่าตัวเองหน้าแดงอยู่ก็รีบสะบัดหัวหวังจะให้ใบหน้าที่แดงเพราะความเขินนั้นหายออกไป




"ช่างหัวมันมาม่อน   ตอนนี้เราต้องทำงานหาเงินต่อ...เอ แล้วจะไปเก็บตังค์ใครดีหว่า วันนี้ยังไม่ได้เก็บเลย   โอ๊ะ ใช่ๆ ต้องหนีเจ้าเบลมันก่อนสินะ  งั้นใช้ภาพมายาปลอมเป็น..."



"คิดว่านั่นมันจะตบตาฉันได้หรือไง"


"ชะ...เฮ้ย!?!"





       มาม่อนถอยหลังโดยอัตโนมัติ   ราวกับภาพตรงหน้าคือวิญญาณเร่ร่อนยังไงก็ไม่ปาน   ซะเมื่อไหร่   เพราะมันคือคนที่เธอตั้งใจว่าจะหนีมันเมื่อกี้น่ะสิ!



"บ...เบล  มะ มาได้ไงอ่ะ?"


"หุบปาก"


"จ...จ้า"


'อ๊ากกกกก!!! มาแล้วไง! วิญญาณปีศาจเข้าสิงมันแล้ว!'




"แกทำให้ฉันโกรธมากขึ้น" เบลพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ


"อ...อ่า ข...ขอโทษนะบะ..."





ฟิ้ว~   ฉึก!



"!?!"   มาม่อนเบิกตากว้าง มองสิ่งที่เฉียดหัวตนไปเมื่อกี้   มีดสีเงินคู่ใจขอเพื่อนสนิท ที่ปักลงมิดผนังห้องทางเดิน  แล้วหันมาหาเจ้าของมีดที่ปองร้ายเธอเมื่อกี้



"เบล นี่แก..."



ฟิ้ว~   ฉึก!



มีดอีกสามเล่มเฉียดตัวของร่างบางในเสื้อคลุมไปอย่างน่าหวาดเสียว   ก่อนที่มันจะปักลงบนผนังอย่างเดิม




"บอกให้หุบปาก ไม่เข้าใจหรือไง"


"เออ! ไม่เข้าใจ! แล้วก็ไม่อยากเข้าใจด้วย!"




ฟิ้ว~   ฉึก!



สิ้นเสียงตะโกนของหญิงสาว   มีดอีกจำนวนนับสิบก็ถูกขว้างออกมาพร้อมๆกัน   และแน่นอนว่าต้องเฉียดร่างของหญิงสาวไปได้ ราวกับว่าคนปาไม่ไดตั้งใจจะให้ปลายมีดลิ้มรสเลือดในกายของหญฺงสาว...




"จะปาก็ปาให้มันดีๆ อย่ามาทำตัวสุภาพบุรุษ!" มาม่อนตะโกนด้วยอารมณ์โทสะ "ฉันมันอ่อนแอมากใช่มั้ย แกถึงต้องออมมือเนี่ย!?!"


"ชิ..." เบลสถบในลำคอ "หุบปาก"


"คำก็หุบปากสองคำก็หุบปาก แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันไอ้เบล     จะฆ่าก็ปาให้มันถูกๆ!"






ฟิ้ว~





สีเงินของมีดส่องประกายแม้จะไม่ได้อยู่ในที่มืด      มันเฉียดใบหน้าของมาม่อนไปจนเกิดรอยแผลที่มีเลือดซึมนิดๆบริเวณแก้ม     หมวกที่คลุมหน้าคลุมตาของอดีตเด็กทารกอยู่ค่อยๆขาดๆเป็นสองซีกเพราะมีดที่ถูกปาเข้ามาเมื่อกี้   ทำให้เห็นหน้าคร่าตาของหญิงสาวผู้ลึกลับหมด




เส้นผมสีม่วงอมคราม เมื่อปราศจากหมวกแล้วก็สยายเต็มกลางหลงัของหญิงสาว  ดวงตาสีเดียวกันจ้องไปยังเจ้าของมีดโดยที่ไม่กลัวซํกนิด   เลือดจากใบมีดเมื่อครู่ไหลลงมาเปื้อนรอยเขี้ยวอสพิษสีเดียวกับเส้นผมที่แก้มซ้าย  ก่อนที่มือบางจะเอื้อมมือมาสัมผัสบริเวณที่เลือดออก



"พอใจแล้วใช่มั้ย"


"ยัง"



คำๆเดียวที่บอกว่าเรื่องมันยังไม่จบ    เบล เฟกอลสาวเท้าเข้ามาใกล้ร่างบางที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง     มาม่อนมองเบลแค่แวบเดียวก่อนที่ดวงตาสีม่วงอมครามจะปิดลง



"ฆ่าระยะไกลไม่ได้เลยจะฆ่าระยะประชิดหรืองะ..."



           คำพูดต่อมาถูกกลืนลงคอไปเมื่อความหวานถูกส่งมา   ทำให้กลืนคำพูดนั้นลงไปพร้อมๆกับความหวานนั้น   มาม่อนเบิกตาที่เคยปิดไปกว้าง   พยายามจะสลัดคนที่กำลังประกบริมฝีปากตนอยู่  แต่วินาหนึ่งที่จู่ๆแรงที่มีมันก็หายไปซะงั้น    หายไปจนไม่มีแรงแม้แต่จะยืนจนทรุดลงไปกับพื้นถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้าพยุงอยู่         หลายนาทีผ่านไปที่เริ่มจะหายใจไม่ออกจนต้องกำชายเสื้อของอีกฝ่ายแน่น   และเหมือนเจ้าของเสื้อที่โดนกำจะรู้  ค่อยๆถอดริมฝีปากออกมาช้าๆ    และปล่อยให้ร่างบางตรงหน้าทรุดลงไปหอบหายใจแรงกับพื้น



"ถือว่าเป็นการลงโทษละกัน"


"มะ...ไม่ตลกนะ" มาม่อนพยายามเถียง ขณะสูดหายใจเข้าออกเพื่อเรียกอากาศที่หายไปกลับมา


"ก็ไม่ได้อยากให้ตลกหรอกนะ" เบลตอบ


"รู้แล้วแต่ว่า  ต...แต่ว่า เมื่อกี้นี้มัน...  เอ๊ะ?  ใช่ๆ เมื่อกี้นี้มัน!?!"



มาม่อนร้องเสียงดังจนเบลแปลกใจ "เมื่อกี้มันทำไม?"



"เมื่อ...มะ...เมื่อกี้แกทำอะไร...ฉะ...ฉัน?" เบลเลิกคิ้วขึ้นสูง อะไรกัน ตกยุคถึงขนาดไม่รู้จักที่ทำไปเมื่อกี้เลยหรอ?


"จูบไง"


"!?!-///-" ฟังคำตอบไป ก็ทั้งตกใจและอาย     สถบคำสองสามคำเบาๆ



"เจ้าบ้าเอ้ย...นั่นน่ะมัน..."


"อะไร?" อ้าว เจือกได้ยินซะงั้น "เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?"


"ปะ...เปล่า-///-"


"ฉันได้ยินเธอพูด...บอกมาดิ๊ว่าอะไร?"


"มะ...ไม่มี ฉันเปล่าพูดอะไร-///-"


"ไม่พูดมีจูบ-*-"




มาม่อนอ้าปากค้างกับข้อบังคับอันแสนเอาแต่ใจของเพื่อนสนิท ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดสุดๆ ร่างบางลุกขึ้นมาแล้วตะโกนใส่หน้าเจ้าชายผู้หูตึง...




" 私の最初のキス (Watashi no saisho kisu จูบแรกของฉัน) เข้าใจมั้ย ไอ้คุณองค์ชายสมองทึบ!!!"























________________________________________________________________________________


nail : บทนี้ภาษาญ๊ปุ่นเยอะจริง=  =

lian : แต่ก็คุ้มค่าน่า...คุ้มที่พวกเราอุตส่าห์ไปหาคำพวกนี้มาไง

nail : ฉันเหนื่อยอ่ะlian...

lian : (//หยิบช็อคโกแลตให้) กินซะ เติมน้ำตาลให้สมองหน่อย

nail : ...รู้ไหมว่าให้ช็อคโกแลตผู้หญิงนี่หมายถึงอะไร?

lian : ไม่รู้ ไม่เคยให้ มีแต่คนมาให้=   =

nail : มันก็แปลว่า...เจ้าของช็อคโกแลตชอบคนที่ให้ไง

lian : =[   ]= (//ช็อคโกแลตร่วง)

nail : ช็อคขนาดนั้นเลยเรอะ? แต่เอาเถอะ ยังไงพวกเราก็คือคนๆเดียวกันนี่เนอะ=w=

lian : อ...อือ'  ';([คิดในใจ] นี่ตรูทำอะไรลงไปฟร้า ให้ช็อคโกแลตยัยนั่นทำม้ายยยยยT[]T)

ขอ55เม้นแล้วจะมาอัพ