ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Imtro
t em
'สภาพอากาศของวันนี้มีฝนตกตลอดวัน ให้การเดินทางไปไหนมาไหนของประชาชนลำบากมาก และเป็นเรื่องที่น่าตกใจสำหรับฝนที่ตกลงมาในช่วงฤดูหนาว เรียกได้ว่านี่คือฝนหลงฤดูที่นานๆจะพบเห็นกันค่ะกาศจะแจ่มใสและลมหนาวก็จะพัดมาในช่วงบ่ายๆ...คำเตือนจากคุณหมอผู้เชี่ยวชาญ กล่าวเตือนให้ท่านผู้ชมดูแลสุขภาพ รวะงอย่าออกไปไหนในช่วงที่ฝนตกนะคะ ต่อไปเป็นข่าวรายงานมาจากทางตอนใต้ พบซากโครงกระดูกที่วิหารศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่ง นักโบราณคดีเห็นพ้องกันว่า...'
ปิ๊ป...
ภาพของผู้ประกาศข่าวสาวหายไปพร้อมกับหน้าจอโทรทัศน์ที่ดับลง ร่างสูงที่เคยดูโทรทัศน์เมื่อครู่โยนรีโมตทิ้งลงบนโซฟา ก่อนที่ตัวเองจะทิ้งตัวลงนั่งตาม ชายหนุ่มผมสีบลอนส์สวย หน้าม้าปิดดวงตาจนไม่รับรู้ถึงสีของดวงเนตรสองดวงนั่น มงกุฎสีเงินดูมีราคาบนศ๊รษะของคนสวมบอกถึงฐานะ 'เบล เฟกอล' มองลอดผ่านหน้าต่างในห้องมืดไปยังข้างนอกปราสาทที่ตอนนี้ฝนตกเมฆครึ้มดั่งในพยากรณ์อากาศว่า นาฬิการเรือนสีทองบนฝาผนังบอกถึงเวลาที่ล่วงเลยมาจนเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว...
ป่านนี้แล้วยังไม่กลับอีก...
ฮ้าววววว...
เบล เฟกอลเกิดอาการง่วงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แย่จริงๆสำหรับเจ้าชายอย่างเขาที่ต้องมาฝืนแหกตาอดหลับอดนอนรอเจ้าบ้าที่ไหนกลับมาแบบนี้ แม้จะไม่อยากทำก็เถอะ แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นา...
มันน่าจดไว้ในรายชื่อ...
คิดแล้วก็อยากจะเอาบัญชีหนังหมาออกมาเขียนชื่อเจ้าบ้านั่นลงไปให้รู้แล้วรู้รอด เสียแต่ความขี้เกียจกับความง่วงปกคลุมทำให้ไม่มีแรงพอจะทำอะไร ร่างของเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ในชุดนอนกับภาพตอนหาวช่างเป็นภาพที่ดูหล่อเหลา...ละมั้ง? (-*-)
ชิชิชิชิชิ...ถ้ากลับมาล่ะก็น่าดู...
หึหึหึ แต่ปัญหาคือมันจะกลับมาเมื่อไหร่น่ะสิ?
ใช่ มันจะกลับมาเมื่อไหร่?
เฮ้อ นั่นแหละปัญหา...
น่าเบื่อว่ะ ไม่มีอะไรทำ...
แล้วมือหนาก็ล้วงเข้าไปในเสื้อ ก่อนที่มีดสีเงินสามเล่มจะปรากฎขึ้นในมือของเบล เฟกอล แสงจากมีดส่องประกายในความมืด เจ้าชายผู้แสนดี(?)ฉีกยิ้มกว้าง แล้วมีดสามเล่มนั้นก็ถูกขว้างออกไปพร้อมๆกันไปปักอยู่ที่ฝาผนังของห้อง เบล เฟกอลยิ้มรับในผลงานอันยอดเยี่ยมของตน ไม่ว่าเมื่อไหร่เขามันก็อัจฉริยะ...
ใช่ อัจฉริยะ...
อัจฉริยะไม่ควรนอนดึก...
เพราะงั้น...
เจ้าชายไปนอนดีกว่า...
คิดเสร็จก็ทิ้งเป้าหมายการรอใครบางคนไว้ในห้องมืดที่ไร้แสงไฟนี่ แต่ก่อนที่เท้าสองข้างจะออกไปจากห้อง อะไรบางอย่างก็สั่นในกระเป๋ากางเกง
วิทยุสื่อสาร?
เที่ยงคืนแล้วสควอลโล่มันคงไม่เรียกรวมพลหรอกนะ ตอนนี้คงหลับปุ๋ยฝันถึงบอสไปแล้วมั้ง...
เลวี่...เหอๆมันคงฝันถึงบอสไปด้วยอีกคน ลุสซาเรียก็...ดึกแล้วมันจะแหกขี้ตาตื่นมาให้เสียโฉมเพื่ออะไรล่ะ หรือว่าบอส? ถ้าเป็นบอสคงเรียกสควอลโล่ให้ไปนอนด้วยมั้ง เอ...หรือจะเป็นเจ้าโกร่ามอสก้า ว่าแต่เดี๋ยวนี้หุ่นยนต์มันใช้วิทยุสื่อสารเป็นด้วยเรอะ? พัฒนาไกลจังว่ะ เอ้ย ไม่ใช่...
แล้วใครหว่า?
ชิชิชิชิชิ รู้แล้วๆ เจ้านั่นน่ะเอง...
"ไง...ชิชิชิชิชิ" เบลกดปุ่มรับ และส่งเสียงทักที่น่าขนลุกสำหรับหลายๆคน "กลับดึกจังนะแก"
(...บ่นจังเลยนะ...) ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ท่าทีการคุยเหมือนเป็นคนรู้จักกับเจ้าชายนักฆ่าของเรา
"ชิชิชิชิชิ ใครบ้างไม่บ่น เจ้าชายอดนอนเพราะรอใครบางคนเลยนะ ชิชิชิชิชิ"
(...ขอบใจที่ยังรอตามคำขอ...)
"เพื่อของตอบแทนตะหาก" เบลแย้ง "แล้วนี่ถึงปราสาทยังเนี่ย?"
(...ถึงแล้ว อยู่หน้าประตู...)
"ฝนตกอยู่ไม่ใช่หรอ?" แล้วก็มองผ่านหน้าต่างเจอฝนอีกห่าใหญ่ "ไม่ได้พกร่มด้วยใช่มั้ยเนี่ย?"
(...ขี้เกียจใช้ภาพมายาสร้าง...) ปลายสายตอบ (...ออกมาเปิดประตูให้หน่อย...)
"ทำไมไม่เปิดเอง? มือด้วนหรอ ชิชิชิชิชิ"
(...ไม่มีแรง...) น้ำเสียงดูตรงกับคำตอบอย่างเห็นได้ชัด (...มาเปิดให้หน่อย...)
"เสียงแกดูแปลกๆนะ?" เบลถาม แม้คำถามจะไม่ได้เจือไปด้วยความเป็นห่วง แต่ดูท่าเจ้าตัวก็อยากจะรู้อาการของคนปลายสาย "ตากฝนจนไม่สบายเปล่าเนี่ย?"
(...หึหึหึ... คงงั้น...)
"อย่างแกเนี่ยนะไม่สบาย ชิชิชิชิชิ อมพระมาพูดเจ้าชายก็ไม่เชื่อ"
(...งั้นก็ไม่ต้องเชื่อ ไอ้บ้า...) คนโดนด่าก็ไม่มีท่าทีว่าจะสำนึก (...มาเปิดให้หน่อย... เร็ว...)
"ไม่เอา ขี้เกียจ"
คำตอบกวนบาทาจากปากของ 'prince the ripper' ทำให้ปลายสายอยากจะเขวี้ยงวิทยุสื่อสารทิ้ง
(...ไอ้...เบลบ้า...) แต่ก็ยังฝืนด่าต่อไป (...มาเปิดเดี๋ยวนี้นะโว้ย เดี๋ยวปั๊ดเรียกเก็บสี่พัน...)
"ชิชิชิชิชิ เจ้าชายไม่กลัว เจ้าชายรวย ชิชิชิชิชิ"
(...เออๆ ไอ้คนอวดรวย มาเปิดประตูให้หน่อย...)
"ไม่เอาๆ เจ้าชายขี้เกียจ ชิชิชิชิชิ"
(...เบล ขอร้อง...) คำพูดขอร้องที่ไม่เคยได้ยินจากปากคนพูดทำให้เบล เฟกอลอึ้งไปสักพัก
"นี่แกเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย?" คราวนี้เริ่มถามอย่างจริงจัง "ปวดหัว ตัวร้อน คลื่นไส้ มึนหึว อยากอาเจียน จะเป็นลม..."แล้วก็สาธยายอาการป่วยอีกมากมาย
(...หึหึหึ เป็นหมด) เป็นคำตอบที่น่าเหลือเชื่อไปหน่อย (...แล้วมาเปิดประตูให้ด้วยล่ะ...)
"เออๆ ไปแล้ว อยู่หน้าประตูแล้วใช่มั้ย รออยู่ตรงนั้นแหละแก"
(...แทงกิ้ว เบล...)
"ไว้ขอบคุณทีหลังเถอะ 'มาม่อน' อ้อ ถ้าจะขอบคุณขอเป็นของกินแทนละกัน"
(...เออ...)
'ท่าจะเป็นหนักวุ้ย ปกติเห็นด่าฉอดๆว่า เรางก เรื่องมาก เห็นแก่กิน หรือว่ามันจะป่วยหนัก?'
สรุปความเอาเองแม้ความเป็นจริงอาจจะไม่ต่างกับที่คิดนัก เบล เฟกอลก้าวเดินออกจากห้องไป แต่ครั้งนี้เดินออกเพราะมีเป้าหมายแล้วว่าจะไปไหนต่อที่ไม่ใช่ห้องนอนตัวเอง หน้าประตู... สถานที่ที่ไอ้บ้าเงินมาม่อนมันรอเปียกฝนเป็นลูกหมาตกน้ำ!
เจ้าชายนักฆ่าก้าวผ่านเครื่องประดับที่แสนหรูหราภายในปราสาทเหมือนทุกทีเพราะไม่ได้สนใจไอ้ของกุ๊กกิ๊กที่กระเทยควายประจำแก๊งหามาตกแต่งอยู่แล้ว สาเหตุเพราะว่ารีบ...แม้จริงๆคุณเจ้าชายท่านมันจะไม่ได้มีท่าทีรีบร้อนอะไรเลยนอกจากเดินก้าวสองก้าวช้าๆ อย่างกับภาพสโลโมชั่น ปากก็ยิ้มแฉ่งเริงร่าไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อนห่วงเพื่อนเลยแม้แต่น้อย แถมยังมาฮัมเพลงอย่าง อารมณ์ดี๊~ดี เห็นแล้วกวนพระบาทาคนเขียนยิ่ง-*-
แต่คนเขียนก็ทำอะไรไม่ได้...เพราะมันเป็นพระเอกที่ค่าตัวแพงแสนแพงถึงจะน้อยกว่านางเอก แต่ราคามันมิใช่น้อยๆ ถ้าเกิดทำอะไรบุ่มบ่ามเช่นจับมันมาขังแล้วให้กบไปจับกด ก็คงจะไม่ดี...(ชักนอกเรื่อง กลับเข้าเรื่องด่วนๆ=_=;//lian)(แหม ก็เค้าอยากให้มันฮา>3<//nail)
เบล เฟกอลเดินไปอย่างไม่รีบร้อน เหตุหนึ่งก็เพราะขี้เกียจ เหตุสองก็อยากจะแกล้งคนที่เปียกปอนเป็นลูกหมาตกน้ำนั่นซะหน่อย อือ พระเอกเรื่องนี้ช่าง...
ชิชิชิชิชิ ก็แล้วใครบอกว่าพระเอกมันต้องเป็นคนดีกันเล่า ชิชิชิชิชิ
"ชิชิชิชิชิ ถึงประตูจนได้สินะ~" พูดอย่างร่าเริง ประตูบานใหญ่หรูหราไม่แพ้ตัวปราสาทเลยตั้งเด่นหราอยู่ตรงหน้าเจ้าชาย(ผู้กวนบาทา)แสนหล่อ แต่เจ้าชายก็ไม่รีบร้อนอีกดั่งเคย มือหนาเลื่อนจับที่เปิดช้าๆเหมือนคนที่ลุ้นว่าจะมีอะไรโผล่มาหลังประตูบานใหญ่ ทั้งที่คำตอบก็รู้อยู่แล้วไม่ต้อง้ดา แต่ด้วยความรักสนุกทำให้เจ้าชายเปิดประตูอยางช้าๆ...ช้าๆ...
ช้า และ ช้า... เสียงของสายฝนเริ่มเข้ามากระทบหู กลิ่นดินที่เฉอะแฉะก็ลอยมาให้ได้กลิ่น ประตูบานใหญ๋เปดอย่างช้าๆ และช้าๆ...
เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก แต่ถึงจะโกหกแต่ก็คงไม่สามารถอธิบายภาพตรงหน้าได้...
ตุ้บ...
เบล เฟกอลรู้สึกได้ถึงแรงน้ำหนักที่กดลงมาบนไหล่ข้างหนึ่งของเขา แรงสัมผัสที่มาพร้อมกับกลิ่นหอมๆและความเปียกชื้นจากน้ำฝน เรียกความตกใจและแปลกใจได้ในเวลาเดียวกัน เมื่อเบลมองร่างคนที่มาพิงตัวตนอยู่ ภาพของใครบางคนที่บอดว่าให้มารับเมื่อครู่ก็แทรกเข้ามา ต่างกันก็แค่ว่าคนคนนี้ตัวสูงกว่า ผมยาวกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่า ทั้งที่ส่วนอื่นๆก็เหมือนคนคนนั้นเปี๊ยบ! เบลอดไม่ได้ที่จะเรียกชื่อร่างของคนที่สลบไสลอยู่...
"มา...ม่อน...?
________________________________________________________________________________
nail : ยะฮิ้ว~ บทนำเรียกน้ำย่อยจบไปแล้ว~
lain : ท่าทางอารมณ์ดีจังนะ หึ
nail : นี่อีตาlian(ลืมบอกไปว่าlianเป็นผู้ชาย) มาหึเหอะอะไรยะ งอนหรือไง?
lian : (แบมือ)
nail : อะไร?
lian : เงิน จ่ายค่าที่เหลือมาด้วย แบ่งกันเธอ30%ฉัน70%
nail : ฮ...ฮะ?=_=;
lian : ไม่ต้องมาฮะ เร็วๆจ่ายมาๆ ฉันเป็นคนคิดเนื้อเรื่องนะ
nail : แต่ฉันคือคนแต่งนะT^T
lian : โอ้ ไม่ยอมรึ งั้นก็ตายซะเถอะ!(หยิบดาบคาตานะขึ้นมาแล้วไล่ฟัน)
naul : แว๊กกกกก!!! หยุดนะไอ้ไรน์เตอร์คนที่สอง ไม่งั้นฉันจะหักเงินเดือนแกร้รรรร~
พบกันตอนหน้าจ้า ขอ5เม้นแล้วจะมาอัพ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น