คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 ปะทะ
บทที่ 7
เสียงเตือนภัยดังลั่น แสงสีแดงสาดส่องทั่วบริเวณ พร้อมกับทหารเวรยามจำนวนมากที่เดินกรูออกมาวิ่งตามหาตัวทดลองกับนักโทษที่หายไป
“นักโทษต้องขัง ตัวทดลองหมายเลข 14 กับชายหนุ่มผู้สมรู้ร่วมคิดในการให้ที่พักอาศัย หนีไปงั้นหรือ?”เวลีน่าหยิบแฟ้มโปรไฟล์ของอาลฟ์กับฟอร์เนียขึ้นมาดู
“ใช่ครับท่าน จะทำอย่างไรดีครับ”ชายหนุ่มรูปร่างกำยำ สะพายปืนยาวไว้ข้างหลังถามด้วยเสียงร้อนรน
“ไม่ต้อง แกยังไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ส่งเวน่ากับตัวทดลองอื่นๆไป ตัวทดลองมันก็ต้องสู้กับตัวทดลอง ยิ่งเป็น ‘เธอ’คนนั้นด้วยล่ะก็ ฟอร์เนียต้องยอมจำนนแน่ๆ”
“รับทราบครับ”
…..ทางด้านอาลฟ์และฟอร์เนีย…..
“เอาไงต่อ”ผมถามฟอร์เนียที่แอบเงี่ยหูสุนัขจิ้งจอกสีขาวบริสุทธิ์ของเธอฟังเวลีน่าสนทนากับหัวหน้าทหารเวรยามผ่านทางท่อน้ำใต้ดิน(ห้องขังของเซฟีเรียอยู่ชั้นใต้ดิน)
“บุกเข้าไปก็คงไม่ได้ เวลีน่าต้องมีอะไรป้องกันไว้แน่ๆ ลัดเลาะเข้าไปดีกว่า”
“หาทางหนีแทนไม่ดีกว่าหรือ?”
“นายนี่ คิดตื้นๆตลอดเลยนะ ต่อให้เราหนีไปได้ เวลีน่าก็คงไม่หยุดตามล่าพวกเราอยู่ดี ทางที่ดีนะ เอาข้อมูลของที่นี้ไปเปิดเผยแล้วทำให้ที่นี้โดนยุบทิ้งดีกว่า”
“แต่ที่นี้มันเคยเป็นบ้านเธอนะ”
“หึ บ้านเหรอ ฉันไม่ต้องการบ้านเฮงซวยนี้หรอกนะ ชีวิตที่มีครอบครัวแตกแยก แม้แต่ผู้ให้กำเนิดยังไม่เหลียวแลนะ….”ฟอร์เนียกัดฟันจนตัวสั่นระริกด้วยความโกรธ พลันนึกถึงเรื่องในอดีตได้
‘แม่ค่ะ พ่ออยู่ไหนเหรอค่ะ’ฟอร์เนียในวัย 9 ขวบถามด้วยใบหน้าใสซื่อบริสุทธิ์
‘พ่อเขาไม่ว่างนะลูก รอก่อนนะ พ่อเขามีธุระต้องทำ’
‘ธุระอีกแล้วเหรอค่ะ….ทำไมพ่อเขางานเยอะจัง….’
‘เอาน่าลูก เดี๋ยวแม่อยู่เป็นเพื่อนนะ…’
ปัง!
‘ฟอร์น่า!! แก!!!ทำไมแกถึงทำแบบนี้กับฉัน!!’แลร์ลี่ที่โดนคนจำนวนมากจับแขนและขาเอาไว้แต่ไม่อาจต้านแรงของเขาได้
‘พ่อ!? ทำไมพ่อตัวเลอะเทอะอย่างนี้ล่ะ แล้ว…แล้วนั้นเกล็ดอะไรนะพ่อ? แม่ทำอะไรพ่อค่ะ?’ฟอร์เนียเดินเข้าไปกอดพ่อตัวเองที่กำลังคลุ้มคลั่ง
‘ฟอร์เนีย!! ออกไปลูก!!’ฟอร์น่าวิ่งเข้าไปคว้าตัวฟอร์เนียออกมาก่อนที่แลร์ลี่จะลงมือทำร้ายลูกสาวตัวเอง
‘ไอ้ผู้หญิงชั่ว!!’แลร์ลี่แผดเสียงก้องทั่วห้องก่อนจะโดนลากลงห้องทดลองไป ‘ฉันจะไม่มีวันให้อภัยแก ไม่มีวัน ไม่มีวันนนนน!!!!!!’
“ฟอร์เนีย?”ผมสะกิดฟอร์เนียเบาๆที่กำลังกัดริมฝีปากจนเลือดเริ่มไหล
“หืม? อ่า…ขอโทษที พอดีนึกถึงเรื่องไม่ดีได้นะ ไปกันเถอะ”
“ไปยังไงดีล่ะ? เอ๋?”ผมหันไปมองห้องขังอีกห้องที่อยู่ข้างๆ พอฟังดีๆจะได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของผู้หญิงอยู่ด้วย
“มีอะไรเหรอ อาลฟ์?”
“ฉันว่าฉันได้ยินเสียงร้องไห้”
“คงเป็นตัวทดลองตัวอื่นแหละ อย่าใส่ใจเลย ตอนนี้เราต้องรีบไปนะ”
“แต่ว่า……”ผมมองลอดช่องซี่กรงเข้าไป แต่ไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดมิด “พวกเขาเป็นคนที่มีชะตากรรมเดียวกันกับเธอนะ”
“ชิ!”ฟอร์เนียส่งเสียงไม่พอใจออกมา “เอาก็ได้ แต่ถ้าโดนโจมตีใครจะรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบร่วมกัน ตกลงไหม?”ผมหันกลับไปยิ้มให้ฟอร์เนีย
“อืม ตกลง”
แอ้ด…..
“เอ๋ ทำไมมันมืดอย่างนี้ล่ะ?”ผมเดินเข้าไปพลางใช้มือพัดบริเวณจมูก “แถมไอ้กลิ่นชื้นแฉะนี้มันอะไรนี้”
“เนี้ยว?”เสียงๆหนึ่งดังออกมาจากหลอดแก้วบรรจุน้ำไว้เต็มที่มีขนาดเท่ากับคนหนึ่งคน
“หรือว่า เธอคือ….”ฟอร์เนียเริ่มแสดงทีท่าหวาดกลัวและตกใจ แต่เพียงแวบเดียว เธอก็กลับมาเย็นชาเช่นเดิม
“เนี้ยวๆ คิๆ”
‘ในที่สุดก็เจอตัว ไม่เสียเวลาเลย คิๆ’เสียงหนึ่งออกมาจากเครื่องขยายเสียงที่อยู่ในห้อง
“เนี้ยว~~~ เนี้ยวเนี้ยวเนี้ยว”
‘ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฟอร์เนียคงรู้ชื่อฉันอยู่แล้วล่ะเนอะ แต่ฉันคิดว่าเธอต้องลืมไปแล้วแน่ๆ ฉันชื่อ เซฟีย์’เสียงเดิมดังออกมาจากลำโพง
“หึ ฉันไม่เคยลืมเธอหรอกน่า เพื่อนเก่า ที่โดนเอาลงมาขังที่นี้ เพราะมีตำหนิล่ะสิ ไม่เห็นพูดอะไรนอกจาก ‘เนี้ยวๆ’ขอบอกตามตรงนะ น่ารำคาญ”
“เนี้ยว!!”
‘เสียมารยาท!!’
“เนี้ยววววววว!!”
‘ไอ้เครื่องนี้ก็น่ารำคาญจริง!!’
“เนี้ยววววววววววว!!”เซฟีย์แผดเสียงลั่นเหมือนเสียงที่ค้างคาวใช้หาตำแหน่งแต่เป็นเสียงแมวแทน และเหมือนใช้ทำลายล้างเสียมากกว่า
บึ้ม!
เครื่องขยายเสียงที่ถูกติดไว้รอบๆแตกละเอียดเป็นเสี่ยงๆ ดีที่ผมกับฟอร์เนียอุดหูทัน(แต่น่าสงสัยเหลือเกิน ที่หลอดแก้วไม่แตก คงสร้างมาเพื่อการนี้สินะ.....)
ปี๊ป….!
“อะไรนะ!?”ผมอุทานเมื่อเห็นน้ำค่อยๆสูงขึ้น
“เนี้ยวๆ เนี้ยว”เซฟีย์ส่งเสียงแมวออกมา และชู 3 นิ้ว แล้วทำท่าเหมือนคนจมน้ำ แต่เพราะคราวนี้เธอไม่มีเครื่องแปลทำให้เธอใช้ภาษามือแทน
“มันบอกว่าเรามีเวลา 3 นาทีในการกำจัดมัน หรือจะจมน้ำตายก่อน….”
“มีแค่สองทางเลือกสินะ ยังไงก็ต้องกำจัดใช่มั้ย?”
“ใช่ พร้อมแล้วนะ”
“อืม!”
“เริ่มการต่อสู้ได้!!”
จากซีซี.....ขออภัยจริงๆค่ะ ตอนนี้ ตันมากค่ะ.....แถมในหัวมีแต่แบดเอนด์เต็มไปหมดเลยค่ะ.....เลทไปมาก ขอโทษจริงๆนะค่ะ จะลงให้ 2 ตอนเลยค่ะ ขออภัยจริงๆค่ะ
ความคิดเห็น