คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 หนี?
บทที่ 6
“ลาก่อน พี่”
ซ่า ซ่า เสียงคลื่นวิทยุดังขึ้น ทำให้อีฟชะงัก
‘พอได้แล้ว เวน่า’
“แม่…..”
‘อย่าเพิ่งรีบร้อนขนาดนั้นสิ อย่าลืมนะ เธออยู่ในเมืองนะ เกิดทำอะไรไม่คิดล่ะก็….’
“ขออภัยค่ะแม่….”
‘แค่ลบความทรงจำช่วง 1 ชั่วโมงก่อนออกไปก็พอ เข้าใจนะ’
“ค่ะ แม่”
... “อาลฟ์คุง!!”ฟอร์เนียร้องเสียงหลงเมื่อเห็นอีฟฉีดยาให้ผม
“ไม่ต้องห่วงมากนักหรอกนะ ร้องซะเสียงหลงเชียว”อีฟพูดด้วยความเบื่อหน่ายแล้วเตะร่างของผมไปหาฟอร์เนีย
“ก็ใครจะไปรู้ว่าเธอจะทำอะไรอาลฟ์คุงเล่า!!”ฟอร์เนียตะคอกใส่อีฟแล้วกอดร่างผมแน่น
“โอเค เอาเป็นว่าเรื่องนี้ค่อยเคลียร์วันหลังแล้วกัน”อีฟพึมพำแล้วส่ายหัวไปมา มองไปที่ถุงขนมเค้กที่ตกอยู่ที่พื้น “แย่ชะมัด”
“เธออย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้องนะ ฉันขอร้องล่ะ…..”
“คนที่ลากคนอื่นมาเกี่ยวข้องนะ คือเธอต่างหาก ฟอร์เนีย”อีฟพูดเสียงเรียบ “ใครใช้ให้เธอไปเดินเร่ร่อนในเมืองล่ะ”
“อึก”
“แล้วใครใช้ให้เธอเล่าเรื่องเซฟีเรียให้พี่ฉันฟังล่ะ”
“…….”
“เห็นไหมล่ะ สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายผิดอยู่ดี”
“ฮึก ฮึก ฮือ”ฟอร์เนียก้มหน้าร้องไห้ น้ำตาไหลร่วงลงมากระทบหน้าผมจนผมสะดุ้งตื่น
“ฟอร์เนีย? อือ….. ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย…..”
“อาลฟ์.... ฉันขอโทษ.....”ฟอร์เนียสะอื้นจนตัวโยน ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
"นี่ ฟอร์เนีย เกิดอะไรขึ้นนะ นี่"ผมพยายามถามฟอร์เนียที่สะอื้นจนตัวสั่นแล้วหันไปมองอีฟด้วยความตกใจ
“ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่บอกแม่หรอกน่า แล้วก็ นี้มันยังเช้าอยู่ ไม่มีใครเขาออกมากันหรอก”อีฟพูดเสียงหน่ายๆแล้วเดินไปกระชากคอเสื้อผมเบาๆ “ไปได้แล้ว”
“อะ อืม”
.....ที่บ้าน.....
“ฟอร์เนีย ทำไมเธอไม่ลงไปกินข้าวล่ะ? ไม่หิวเหรอ”ผมเดินถือข้าวเข้ามาหาฟอร์เนียที่นั่งชันเข่าน้ำตาซึมอยู่
“อาลฟ์..... นายเคยบอกใช่มั้ยว่าอีฟนะ ไม่ใช่คนในครอบครัวนายจริงๆ”
“อ่า ใช่ ครอบครัวเราเจออีฟตอนกลับจากทะเลเมื่อราวๆ 5 ปีก่อนได้มั้ง”คำตอบของผมทำให้ฟอร์เนียสะดุ้งโหยงทันที
“5 ปีที่แล้ว......นั้นคือปีที่ฉันหลบหนีออกมาจากที่นั้น......”
“เอาจริงดิ......”ผมแทบจะสำลักน้ำที่ผมกำลังดื่มอยู่เมื่อได้ยินคำพูดจากปากฟอร์เนีย “งั้นแสดงว่า....”
“ใช่ ความจริงแล้วอีฟนะ เป็น 1 ในตัวทดลองที่สมบูรณ์ที่สุดจากทั้งหมด 4 คน.....เวน่า.....”
“แล้วคนที่เหลือจะออกตามหาเธอหรือเปล่า?”
“เป็นไปได้สูง เพราะฉันเองก็เป็น 1 ในนั้น พวกนั้นไม่ยอมเสียสิ่งที่สร้างไปแล้วง่ายๆหรอก”
“แล้วเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”ผมถามฟอร์เนียที่ดูผ่อนคลายขึ้นหน่อยแล้ว
“อีฟ....ไม่สิ เวน่าฉีดยาลบความทรงจำให้นาย ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ.....”
“อ่า ถ้าเธอไม่ต้องการให้ฉันรู้ก็ไม่เป็นอะไรหรอกนะ”ผมยิ้มให้ฟอร์เนียทำให้ฟอร์เนียหน้าแดงระเรื่อแล้วก้มหน้าลงซุกเข่าเหมือนเดิม
“แต่ฉันไม่อยากให้นายเป็นอันตราย.....ดังนั้น พรุ่งนี้ฉันจะไปมอบตัวกับคณะเซฟีเรีย...”
"ห้ะ?! เธอพูดอะไรออกมานะ"ผมเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆฟอร์เนียแล้วเขย่าตัวเธอเบาๆ "รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมานะ"
"ไม่ต้องห่วงอาลฟ์....ฉันรู้ตัวดีว่าพูดอะไรออกไป ฉันตัดสินใจแล้....."เสียงของเธอหยุดไป สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาแทนที่ พร้อมกันนั้นก็เกิดเสียงอึกทึกครึกโครมขึ้นมา
"อะไรของพวกคุณนะ! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้... อุ่ก!?"เสียงแม่ผมดังมาจากชั้นล่างแล้วเงียบหายไปพร้อมกับเสียงเคาะประตูรัวๆดังขึ้น
"พี่ เปิดประตูให้หน่อยสิ มือไม่ว่างนะ"อีฟหรือเวน่าพูดออกมาด้วยเสียงเยือกเย็น "หรือจะรอให้ป้าแก่นี้ตายก่อนดีล่ะ"
คำพูดของเวน่าทำให้ผมวิ่งไปเปิดประตูทันที แล้วกระชากคอเสื้อของเธอจนตัวลอย
"เธอทำอะไรแม่!?"
"หึ ใจอ่อนเหมือนเคยนะพี่"
"อย่ามาเรียกฉันว่าพี่!! แกไม่ใช่น้องฉัน!! แกมันปีศาจ!!!"
"หึ"เวน่าแสยะยิ้มเล็กน้อย "ถูกของพี่ ฉันมันปีศาจ และฉันก็ไม่ใช่น้องพี่"
"แล้วคนที่อยู่ข้างหลังพี่ล่ะ พี่กล้าปฏิเสธไหม ว่านั้นเป็นปีศาจ"
"ฉันไม่ปฏิเสธ ว่าคนที่อยู่ข้างหลังพี่จะไม่ใช่มนุษย์ 100% แต่ฟอร์เนียไม่ได้เลือดเย็นเหมือนแก!!"
"หึ พี่เชื่อใจคนง่ายเกินไป เพราะพี่นะไม่เคยเจอแบบพวกฉันไงล่ะ!!"เวน่าตะคอกใส่ผมแล้วหยิบรูปภาพหนึ่งรูปหนึ่งขึ้นมา "นี้คือผลงานชิ้นโบว์แดงที่ฟอร์เนียทำ เป็นไงล่ะ สีแดงสดนี้ งดงามใช่มั้ยล่ะ"
นี้มัน.......
ภาพที่ผมเห็นคือภาพชายวัยกลางคนและผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกันสวมเสื้อกาวน์สีขาวที่เปรอะเลือดจนแทบไม่เห็นสีขาว อวัยวะภายในจำนวนมากถูกกระชากออกมา กระดูกที่แทงทะลุเนื้อออกมา เศษเนื้อที่เกลื้อนพื้นเต็มไปหมด เลือดนองราวกับท่อประปาแตก
"นี้....มัน....."ภาพตรงหน้าทำให้ผมแทบอาเจียน ผมปล่อยเวน่าลง ใบหน้าซีดเผือด
"จับมันไปทั้งคู่ ไม่ต้องแยกขังนะ สงสัยสองคนนี้คงต้องทีเรื่องต้องเคลียร์ หึๆ"เวน่าสั่ง ชายรูปร่างกำยำจำนวนมากเดินเข้ามาใช้สันมือกระแทกที่ท้ายทอยผมอย่างแรง ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็คือพ่อกับแม่ของผมที่นอนสลบไสลอยู่ที่พื้นบริเวณบันไดก่อนที่สติจะดับวูบไป
"มะ....แม่.....พ่อ......."
…..ณ ห้องขังใต้ดินของเซฟีเรีย…..
“อาลฟ์……”
“ภาพนั้น….หมายความว่าไง…..”
“ถึงพูดไป……นายก็คงไม่เข้าใจ”
“อธิบายมาสิ!!!”ผมเริ่มโกรธจนเลือดขึ้นหน้า กระชากคอเสื้อฟอร์เนียจนฟอร์เนียตัวลอย “เพราะเธอ!! เพราะเธอแท้ๆ พ่อกับแม่ฉันถึงได้…..”
เมื่อผมพูดถึงตรงนี้ ฟอร์เนียเริ่มหน้าหงิกด้วยความโกรธ แล้วปัดมือผมออกไปพร้อมกับกระชากคอเสิ้อผมด้วยแรงที่มี
“นายจะไปเข้าใจอะไร!!! ครอบครัวนายได้อยู่อย่างมีความสุข!! ไม่ใช่แบบฉันนี่!!!! ถ้านายเจอแบบฉันล่ะก็ นายเองก็คง….คง….”เสียงของฟอร์เนียเงียบลง พร้อมกันนั้นเสียงสะอึ้กสะอื้นก็เข้ามาแทนที่ อารมณ์โกรธของผมเริ่มหายไป ผมพยายามปลอบเธอให้หยุดร้อง แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนเธอก็ยังคงร้องไห้ต่อไป……..
…..45 นาทีผ่านไป…..
“เรื่องมันเกิดขึ้นในวันนี้ฉันโดนจับไปทดลอง”ฟอร์เนียยอมเล่าให้ผมฟังในที่สุด “ฉันโดนลากออกจากห้องไป พยายามขอความช่วยเหลือจากแม่ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาอันเย็นชาพร้อมกับคำสั่งให้ลากฉันไป…….”ฟอร์เนียจิกเนื้อตัวเองจนเลือดเริ่มไหล “ฉันทนความเจ็บปวดระหว่างการทดลองไม่ได้ แล้วฉันก็เริ่มคลุ้มคลั่ง ฆ่าทุกคนที่พยายามจะเข้ามาจับฉัน”
“แล้วเขาไม่ได้ฉีดยาชาให้เหรอ”
“ตอนฉันเริ่มดิ้นพวกเขาก็พึมพำว่า ‘ลืมฉีดยาชา’นะ……”
“ห้ะ……?”
“ตอนแรกฉันก็งงเหมือนกัน ลืมเรื่องสำคัญได้ไงนะ…..”
‘ฉันว่าองค์กรณ์นี้ไม่ธรรมดาอย่างที่เธอพูดจริงๆแหละ…..’ผมคิดพลางเอามือเช็ดเหงื่อ
“เอาเถอะ”ฟอร์เนียลุกขึ้นปัดฝุ่นออก “ถึงรออยู่เฉยๆคงไม่เกิดอะไรขึ้น”ว่าแล้วฟอร์เนียก็เดินไปที่ลูกกรงแล้วเริ่มออกแรงง้างมันออก
“อย่าบอกนะว่าแหกคุกนะ?”
“เห็นอย่างนี้คงเอาท่อนเหล็กไปฟาดคนมั้ง”ฟอร์เนียทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่างแล้วมองมาทางผม
“?”
“เอาไปฟาดคนก็ไม่เลวนะ”ฟอร์เนียง้างเหล็กออกมา 2 ท่อนแล้วโยนให้ผมท่อนหนึ่ง
“หวาๆๆ”ผมรับด้วยความยากลำบาก แน่ล่ะสิ ผมไม่เคยได้เล่นกีฬานี่
“ไปกันเถอะ!”
“อืม!!”
จากซีซี - ขออภัยค่ะที่ล่าช้า เนื้อหาช่วงหลังๆจะเร็วขึ้นเรื่อยๆ คือดิฉันควบคุมความเร็วของตัวนิยายไม่ได้ ขออภัยจริงๆค่ะ ส่วนเรื่องที่ล่าช้าเป็นเพราะดิฉันติดสอบค่ะ หากเนื้อหาเร็วไปก็ขออภัยด้วยค่ะ
ความคิดเห็น