คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 อาศัยร่วมกัน
บทที่ 4
"ตัวทดลองชั้นเยี่ยมและลูกสาวเพียงคนเดียวของหัวหน้าคณะทดลอง.....เซฟีเรีย....."
“เซฟีเรีย?”
“คณะทดลองแห่งหนึ่งนะ เธอไม่รู้จัก ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก มันเป็นสถานที่ที่คนทั่วไปไม่รู้จัก”
“อ่า เธอโดนทดลองที่นั้นสินะ”
ฟอร์เนียพยักหน้าให้แล้วพูดตอบ“คณะเซฟีเรียเป็นที่ๆฉันโดนจับทดลอง โดยฝีมือแม่แท้ๆของฉัน………”เธอกำหมัดแน่น เส้นเลือดปูดขึ้น ตัวสั่นด้วยความโกรธ“แม่ฉันยอมได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะตอนที่ขาดแคลนเด็กในการทดลอง แม่ก็ยังสามารถนำพ่อไปทดลองได้ หรือแม้กระทั่งเมื่อ 4 ปีที่แล้ว….”เธอลดเสียงลงเล็กน้อย“แม่ก็ยอมเสียฉันไป…..”
“นี่… แล้วทำไมแม่เธอถึงยอมล่ะ”ผมถามฟอร์เนียหันมาจ้องผมเขม็งแล้วตวาดใส่
“นายคิดว่าที่ฉันอยู่ในตอนนั้นคือที่ไหนล่ะ!! โรงเรียนอนุบาลหรือไง!!”
“อึก….”ผมไม่เคยคิดว่าจะโดนฟอร์เนียตวาดใส่จึงได้แต่นิ่งเงียบ
“ช่างมันเถอะ ฉันว่าตอนนี้นะ เราหนีก่อนดีกว่า เพราะพวกมันเห็นนายแล้ว พวกมันจะปล่อยนายไปไม่ได้”
ผมหันไปมองฟอร์เนียที่มีน้ำใสๆอาบแก้ม แต่ฟอร์เนียรู้สึกตัวก่อนเลยรีบเอามือปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันมาหาผม
“นายต้องระวังตัวให้ดี เพราะเซฟีเรียไม่ใช่กระจอกหรอกนะ ของแต่ละอย่างที่ทดลองนะ น่ากลัวจะตาย”
“แล้วเราจะไปไหนล่ะ”
“บ้านนายไง”ฟอร์เนียตอบทำให้ผมสะดุ้ง
“บ้านฉันเนี่ยนะ???”
ฟอร์เนียพยักหน้าให้แล้วพูดต่อ“ยังไงก็เถอะ ฉันก็เข้าไปในฐานะแมวที่นายเจอก็ได้”
“ฟูฟูตัวออกจะใหญ่นะ….”ผมพึมพำ
“เหมียว~”
“ห้ะ แมวมาจาก……..หนายยยยยยย เฮ้ยยยยย”ผมร้องด้วยความตกใจเมื่อมีแมวตัวหนึ่งที่หน้าตาเหมือนฟูฟูแต่ตัวเล็กเท่าแมว กระโดดขึ้นมาอยู่บนหัวของผม
“อิๆ เค้าไม่เคยบอกสักหน่อย ว่าเค้าย่อตัวเองไม่ได้นะ เนี้ยว~”เจ้าแมวตัวนั้นส่งเสียงออกมา บ่งบอกให้ผมได้รู้ว่านี่ล่ะฟอร์เนีย
“อ่า….. ก็ได้อยู่นะ ขึ้นมาสิ ช่วยส่งเสียงร้องแบบแมวด้วยล่ะ อย่าพูดนะ”ผมโน้มตัวลงอ้าแขนให้ฟอร์เนียกระโดดขึ้นมา
ณ หน้าบ้าน
“ตกลงแล้วนะ ห้ามส่งเสียงแบบมนุษย์ออกมาเด็ดขาด”ผมย้ำเตือนฟอร์เนียที่นั่งอยู่ที่ในอ้อมแขนผม
“แน่นอน เนี้ยว~”
แอ้ด……
“กลับมาแล้วครับ”
“อ้าวพี่ วันนี้เข้าโรงเรียนได้ยังไงนะ อย่าบอกนะว่าแอบปีนเข้าไปนะ”อีฟเงยหน้าขึ้นจากชามข้าวแล้วมองผมด้วยสายตาเยาะเย้ยแล้วก็ทำหน้าแปลกใจ“พี่ แมวตัวนั้น?”
“อ่อ เจอระหว่างทางนะ ทำไมเหรอ?”ผมถามน้องสาวผมที่นั่งจ้องตากับฟอร์เนียอยู่
“เปล่านะ แค่คุ้นๆ”อีฟตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วหันหน้ากลับไปกินข้าวต่อ
“อาลฟ์ ไปเก็บกระเป๋าแล้วลงมากินข้าวได้แล้วลูก เดี๋ยวกับข้าวจะเย็นซะก่อน”แม่พูดพลางยื่นชามข้าวมาตรงหน้าผม“เอาให้แมวที่ลูกเก็บมากินด้วยล่ะ เดี๋ยวมันจะหิวตายซะก่อน”
“ครับแม่”
…..หลังจากกินข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้ายเข้าห้องส่วนตัว…..
“อย่างที่คิดเลยนะ อาลฟ์คุง ครอบครัวนายเนี่ย อบอุ่นจังนะ….”ฟอร์เนีย(ที่คืนร่างเป็นคนแล้ว)พึมพำเบาๆขณะมองภาพครอบครัวของผม
“อ่า คงงั้นมั้ง แต่อีฟนะ ไม่ใช่คนในครอบครัวนี้จริงๆหรอกนะ”ผมตอบเบาๆ
“ครอบครัวนายเนี่ย ดีจังนะ…..”ฟอร์เนียชันเข่าขึ้นซับน้ำตาตัวเอง
“ไปอาบน้ำก่อนเถอะ แล้วกลับเป็นแมวได้แล้วเดี๋ยวแม่ฉันเห็นเข้า”ผมยื่นผ้าเช็ดตัวให้ฟอร์เนีย
“อืม….”
…..หน้าห้องอาลฟ์…..
อีฟนั่งยองๆมองลอดช่องกุญแจห้องของพี่ชายตนเข้าไปในห้อง
‘อย่างที่คิด เป็นเธอจริงๆด้วย’อีฟคิดแล้วยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ รอยยิ้มนั้น ดูราวกับ
…..สัตว์กระหายเลือด…..
“อีฟ ลูกมาทำอะไรหน้าห้องพี่นะ”พ่อเดินขึ้นบันไดมามองลูกสาวตัวเองด้วยความสงสัย
“อ่อ เปล่าหรอกค่ะ แค่กะว่าจะทวงหนังสือคืนจากพี่นะค่ะ แต่ว่าหนูคิดว่าไว้พรุ่งนี้จะดีกว่า”
“อืม ราตรีสวัสดิ์นะอีฟ”
…..ณ ห้องอีฟ…..
“สวัสดี สบายดีหรือเปล่าค่ะ ‘แม่’”อีฟพูดใส่โทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี
‘เป็นไงบ้าง ตัวทดลองที่แม่ให้ไปหานะ’
“ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ ทุกอย่างจะเรียบร้อยดีค่ะ ‘ตัวทดลองชั้นเยี่ยม’จะกลับไปหาแม่แน่นอนค่ะ”
‘เยี่ยมมาก เวน่า’
“แค่นี้ก่อนนะค่ะแม่ หนูต้องหลับแล้วไม่งั้นยัยป้านั้นจะสงสัยได้”
‘ฝันดีจ้ะ ลูกรัก’
“เช่นกันค่ะ แม่”
ความคิดเห็น