คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 พบเจอโดยบังเอิญ
บทที่ 3 พบเจอโดยบังเอิญ
5 ปีหลังจากนั้น
"พี่ค่ะ พี่ ตื่นได้แล้ว พี่"เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นข้างๆหูผม มือน้อยๆเขย่าผมไปมา
"หืม? อือ...อีกแปป..."ผมตอบเสียงอู้อี้ด้วยความง่วงแล้วพลิกตัวไปอีกด้าน
"พี่ค่ะ สายแล้วนะค่ะ"น้องสาวผมพูดด้วยเสียงขุ่นเคือง
"ห๊ะ!? กี่โมงแล้วอีฟ???"ผมรีบลุกขึ้นนั่งทันทีคว้านาฬิกาตรงหัวเตียงมาดู
7:58
"ว้ากกกกกกก สายแน่งานนี้!!!!"ผมร้องเสียงดังในขณะที่วิ่งเร็วจี๋ไปที่ประตูโรงเรียนที่ใกล้ปิดแล้...ว
"ก็พี่ตื่นสายนิ"น้องสาวผมหรืออีฟพูดกด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยตามแบบของเธอในขณะที่วิ่งแซงหน้าผมไป"ไปก่อนล่ะ"เธอหันมาหัวเราะเบาๆแล้ววิ่งแทรกเข้าไปในระหว่างประตู พอผมมาถึงมันก็ปิดพอดี
"จำไว้เลยนะ ยัยอีฟฟฟฟฟ"ผมตะโกนไล่หลังน้องสาวที่วิ่งเข้าไปในตัวโรงเรียนแล้ว แต่เธอก็ไม่ลืมหันมาแลบลิ้นใส่ผม
"จะเข้ายังไงล่ะเนี่ย...."ผมหันไปมองซ้ายมองขวาแต่สายตาก็สะดุดกึก เพราะทางขวามือของผม.......
.....มีสัตว์ประหลาดยื่นอยู่.....
มันรูปร่างเหมือนแมว แต่ตัวใหญ่เท่าเสือ หางเป็นพวงเหมือนหมาป่า เขี้ยวแหลมคมเหมือนสุนัขจิ้งจอก ขนสีขาวบริสุทธิ์ ดวงตาสีเหลืองอำพัน มันกำลังจ้องผมอยู่ มันทำให้ผมตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว
"กรร?"มันครางในลำคอเบาๆเหมือนสงสัย
"เออ....สวัสดีจ้ะ......แล้วก็....ลาก่อน!!!!"ผมพูดทักทาย(?)มันนิดนึงแล้วกลับหลังหันวิ่งทันที มันวิ่งตามผมมาติดๆ แล้วกระโดดข้ามหัวผมไปขวางข้างหน้า
"กรรรรรรร"มันส่งเสียงแสดงความไม่พอใจออกมา มันก้าวขาออกมาข้างหน้าเล็กน้อย เมื่อมันเห็นผมถอยหลัง(ไม่ถอยได้ไงเล่า!) มันก็ถอยกลับ(ช่างเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ารักเสียจริง) มันเอียงคอด้วยความสงสัย เหมือนจะถามว่า'กลัวเค้าเหรอ?'เลยแหะ ผมเลยพยักหน้าหงึกๆให้มัน มันเลยพยักหน้าตอบ เหมือนจะบอกว่า'ไม่ต้องกลัวนะ'
'จะเชื่อใจมันได้มั้ยนี่'ผมคิดในใจแล้วค่อยๆย่างเท้าไปหามัน แล้วลูบหัวเบาๆ มันหมอบลงเหมือนจะเชื้อเชิญให้นั่งหลังมัน ผมจึงค่อยๆนั่งลง พอผมนั่งปุ๊ป มันก็กระโจนไปทางโรงเรียนของผมด้วยความรวดเร็ว กระโดดข้ามรั้วแล้วหมอบให้ผมลง
"อะ...เออ...ขอบคุณนะ.....แกรีบซ่อนดีกว่านะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น..."ผมหันไปบอกมัน มันก็พยักหน้าตอบ พอผมกำลังกลับหลังหันไปเดินเข้าโรงเรียนก็มีเสียงเล็กๆน่ารักดังขึ้นข้างหู
"อย่างงี้จะมีคนเห็นเค้าไหม?"ผู้หญิงคนหนึ่งกระซิบข้างหูผม ผมรีบหันไปมอง พบว่าหญิงสาวคนนี้ยืนแทนที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นแล้ว เธอมีผมสีขาวบริสุทธิ์เหมือนกับขนของสัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่ผิดเพี้ยน มีหูแมวกับหางแบบหมาป่าอีกด้วย ดวงตาสีเหลืองอำพัน ผิวขาวเนียนราวกับหิมะที่ตกลงมาในช่วงฤดูหนาว เฮ้ย เดี๋ยว นั้นไม่ใช่ประเด็น!!
"เธอเป็นใครนะ? แล้วสัตว์ประหลาดตัวเมื่อกี้ล่ะ?!"
"หืม? อ่อ แมวที่ตัวใหญ่เท่าเสือมีหางแบบหมาป่าสินะ ก็นี่ไง"เธอพูดแล้วชี้มาที่ตัวเองพลางกระดิกหู แกว่งหางไปมาอย่างสบายอารมณ์
"อย่าบอกนะว่า.....แกแปลงร่างได้นะ!?"ผมลนลานเพราะเริ่มสับสนเล็กน้อย(มั้ง?)
"เอ๋~ จะว่างั้นก็ได้อยู่หรอกน้า~ แต่ไม่ใช่ฟูฟูแปลงร่างนะ เค้าแปลงเป็นฟูฟูเองต่างหากล่ะ"เธอพูดแล้วเอานิ้วชี้ไว้ตรงคาง แล้วทำหน้าใสซื่อมองมาที่ผมเหมือนกำลังอ้อนว่า'อย่าทิ้งเค้านะ'
"ไอ้ฟูฟูเนี่ยคือสัตว์ประหลาดตัวเมื่อกี้เหรอ?"
"ฟูฟูไม่ใช่สัตว์ประหลาด"เธอตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จ้องมาที่ผม "ฟูฟู คือฟอร์เนีย ฟอร์เนียก็คือฟูฟู ฟูฟูไม่ใช่สัตว์ประหลาด"
"ยังไงก็เถอะ เฮ้ยยยย!?"ผมก้มลงมองนาฬิกาทันที แล้วเตรียมตัววิ่งเข้าอาคารเรียน
"นายจะไปไหนเหรอ พาเค้าไปด้วยสิ"ฟอร์เนียเดินตามผมมาช้าๆ
"อ่า....."ผมไม่รู้จะตอบยังไงเลยส่งเสื้อนอกสีดำให้ฟอร์เนีย "ช่วยซ่อนอยู่ตรงพุ่มไม้นี้ได้มั้ย? อีกไม่นาน ไม่สิ ประมาณเที่ยงๆจะมาหานะ อะ ใส่นี้ซะ จะได้ไม่มีใครสังเกตุ"
"ได้สิ! จะว่าไป นายชื่ออะไรเหรอ เค้าชื่อฟอร์เนียนะ"
"อาลฟ์"ผมตอบสั้นๆแล้วกลับหลังหันวิ่งเข้าอาคารเรียนไป
11:56
วันนี้เรียนไม่รู้เรื่องเลย....เป็นเพราะห่วงยัยนั้นหรือเปล่านะ ให้ตายเถอะ.....
โป้ก!
"นายอาลฟ์ เมื่อวานนอนดึกหรือไงถึงได้เหม่อขนาดนั่นนะ ห้ะ!"เสียงแหลมเสียดแก้วหูดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงดังโป้กบริเวณหน้าผากผม
ครูแดรนี่ ครูผู้หญิงร่างท้วม ได้ฉายาว่า เนี้ยบ เพราะครูแดรนี่เขาเนี้ยบทุกระเบียบนิ้ว แม้ว่าโรงเรียนเราจะใส่อะไรก็ได้ก็ตาม แต่ต้องหลบให้พ้นจากครูแดรนี่เท่านั้นพอ
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นรอบบริเวณห้อง เสียงซุบซิบนินทาดังทั่งบริเวณ เช่น 'เหม่อคาบไหนไม่เหม่อ..''สมน้ำหน้า''ครูแดรนี่เชียวนะเว้ย มึงโครตเก๋าอ่ะ..'
"ขอโทษครับ ครูแดรนี่....."ผมผงกหัวขอโทษ
"หลังกินข้าวเสร็จมาที่ห้องครูด้วย"
"ครับ...."
"เลิกเรียนได้"
12:00
"ฟอร์เนีย อยู่ไหม?"ผมเดินหาฟอร์เนียบริเวณพุ่มไม้ ในมือถือถาดอาหารอยู่
ฟุ่บ!พลั่ก!
"ดีจ้า~ อาลฟ์คุง~!"ฟอร์เนียที่กระโดดขึ้นมาจากพุ่มไม้ ชนผมอย่างแรงจนเกือบล้ม
".....อย่าเล่นอย่างนี้สิ....เอ้า ทานข้าวเที่ยงซะ ผมต้องรีบไป อยู่ที่นี้จนกว่าจะบ่ายสองนะ"
"ไปไหนเหรอ? อาลฟ์คุงจะไปไหนอ่ะ"ฟอร์เนียเงยหน้าขึ้นจากถาดอาหารมองผม
"เอาเถอะ อยู่ไปเถอะน่า โอเคนะ"
"โอเก!!"ฟอร์เนียพยักหน้าให้ผมแล้วส่งเสียงเหมือนเด็กหัดพูด
12:25
"นายอาลฟ์ ทำไมนายไม่ตั้งใจเรียน ทำไมเอาแต่เหม่อ ห้ะ! ดูสิ!กางเกงนะ วันหลังใส่ให้เรียบร้อยหน่อย!"
"คร้าบ คร้าบ"ผมตอบรับอย่างเหนื่อยหน่าย
"เอ้า เอาชีทนี้ไปแจกเพื่อนซะ ให้ครบทุกห้อง ภายในเวลาพักเที่ยงนี้ ไป!"ครูแดรนี่สั่ง
"ห้ะ!? ทุกห้องในเวลาครึ่งชั่วโมงเนี่ยนะครับ?!"
"ใช่! ไป!"
ฝันร้าย นี่มันฝันร้ายแน่ๆ ทุกห้องเนี่ยนะ พื้นที่รอบโรงเรียนก็อย่างกะโคลอสเซียมแล้วนะ ให้วิ่งแจกชีททุกห้อง....ตายๆๆๆ
"จ๊ะเอ๋"ฟอร์เนียที่มาจากไหนไม่ทราบกระโดดขึ้นมาตรงระเบียง หืม เดี๋ยวนะ ถ้าฟอร์เนียอยู่ด้วย ก็มีคนช่วยเราแล้วสินะ!! ขอบคุณพระเจ้า!
"นี่ๆ ฟอร์เนีย ช่วยอะไรผมหน่อยสิ"
"อะไรเหรอ"
"ช่วยเอากระดาษแผ่นนี้ไปวางไว้ทุกๆโต๊ะในแต่ล่ะห้องหน่อยสิ"
"ได้สิ!"
13:00
"แฮ่ก แฮ่ก โอ้ยยยยยย เหนื่อยเป็นบ้าเลยแฮะ ดีที่ฟอร์เนียช่วย ไม่งั้นตายแน่ๆ ขอบคุณนะ"ผมหันไปขอบคุณฟอร์เนียนี่นั่งตัวสั่นหงึกๆอยู่
"ฟอร์เนีย?"
"อะ...อืม ไม่เป็นอะไรหรอก"ฟอร์เนียตอบเสียงสั่น
"แน่นะ พักหน่อยไหม"
เพล้ง!
ผมกับฟอร์เนียลุกขึ้นทันทีตามสัญชาติญาณมันบอกผมว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน
"นั้นใช่มั้ย"ชายฉกรรจ์5คนโผล่ออกมาจากหน้าต่างที่แตกละเอียดมองผมกับฟอร์เนียสลับไปมาแล้วไปหยุดที่ฟอร์เนีย
"จับมัน!!จับเด็กผู้ชายไปด้วย!"1ในนั้นสั่ง
"แก!!"ฟอร์เนียเค้นเสียงออกมาด้วยความโกรธแค้นท่าทีต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง"แม่ฉันสั่งพวกแกมาล่ะสิ"
"เปล่าเลย ฟอร์เนีย แม่แกนะโดนจับกุมทันทีหลังแกหนีเลยล่ะ ท่านเวลีน่าเป็นคนสั่งพวกเราต่างหาก แม่แกเนี่ย น่าสมเพชซะเหลือเกิน พอเข้าคุกไปนะ เอาแต่เรียกแกทุกวันคืน น่าสมเพชจริงๆ ฮ่าๆๆ"ชายฉกรรจ์ตอบด้วยเสียงที่แสดงความสมเพช
"มันจะมากไปแล้วนะ!"ฟอร์เนียตะโกนด้วยความโกรธแค้น เส้นเลือดปูดออกมาด้วยความโกรธ เล็บยาวและแหลมคมขึ้น
"อะไร อะไรมากเกินไปหรือ ฮ่าๆๆ"
ฟุ่บ!ควับ!
"อ้ากกกกกกกก!"เสียงชายฉกรรจ์ทั้ง 5 คนร้องออกมาพร้อมๆกันกุมบาดแผลด้วยความเจ็บปวด
"แกไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ฉัน!!"ฟอร์เนียประกาศเสียงกร้าว
"ถอย ถอยเดี๋ยวนี้เลย!!"หัวหน้ากลุ่มชายฉกรรจ์สั่งแล้วรีบวิ่งออกไป
"นี่มัน เรื่องอะไรกัน??"ผมถามทันทีหลังจากหายจากอาการตกใจ
"ขอโทษนะอาลฟ์คุง ที่เอามาเกี่ยวด้วยเนี่ย เค้าว่านะ ตอนนี้อาลฟ์คุงถอยหลังไม่ได้แล้วล่ะ เค้าจะอธิบายให้ล่ะกัน..."
"เธอเป็นใครกันแน่"ผมถามอีก
ฟอร์เนียกัดริมฝีปากแน่น แล้วพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ
"ตัวทดลองชั้นเยี่ยมและลูกสาวเพียงคนเดียวของหัวหน้าคณะทดลอง.....เซฟีเรีย....."
ความคิดเห็น