คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 ความบังเอิญ
บทที่ 9
“แม่!?”
“เสียง….? เสียงแบบนี้มัน…”ฟอร์น่ายั้งเท้าที่เดินอย่างเหม่อลอยและไร้จุดหมายหันกลับมาทางพวกเรา และหายไปจากตรงนั้น เธอปรากฏตัวอีกทีที่ข้างหลังพวกเราอย่างรวดเร็ว!!
“ฟอร์เนีย….ฟอร์เนียใช่มั้ยลูก……”ฟอร์น่ายื่นมือออกมาจับที่ใบหน้าของฟอร์เนียก่อนจะทำตาเบิกโพล่งและกระโดดออกมาจากฟอร์เนียพร้อมกับตะโกนกรีดร้องเสียงแหลมน่าสยดสยองซ้ำไปซ้ำมา “ไม่!! ฟอร์เนียไม่ใช่แบบนี้!! ฟอร์เนียนะ!! ไม่ทำตาเย็นชาแบบนี้ใส่ฉัน!! ฟอร์เนียอยู่ไหน!?”
“เหอะ คิดว่าเป็นเพราะใครกันล่ะ ทำให้ฉันต้องมาส่งสายตาเย็นชาใส่ยัยแม่ปีศาจอย่างแกนะ”ดูเหมือนว่าคำพูดของฟอร์เนียจะจี้ใจดำฟอร์น่าอย่างจัง ทำให้เธอหยุดตะโกนและหันกลับมาทางฟอร์เนียทั้งน้ำตา เธอกัดฟันกรอดด้วยความแค้น
“แก……แกไม่ใช่ลูกสาวฉัน!! เอาลูกสาวฉันคืนมา!!”
“ฉันเนี่ยแหละลูกสาวแก ไอ้คุณแม่ปีศาจ”
“หุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปากหุบปาก!!!!!”ฟอร์น่าพูดซ้ำๆอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับกระโจนเข้าหาฟอร์เนียด้วยความรวดเร็วที่คนธรรมดาอย่างผมมองไม่ทันและโจมตีเข้าที่แขนของเธอ ผมอยากจะช่วยเธอ แม้สักนิดก็ได้ และผมก็ตัดสินใจที่จะวิ่งทางห้องของหัวหน้า
“อาล์ฟ นายจะไปห้องหัวหน้าคนเดียวไม่ได้นะ!!”ฟอร์เนียร้องตะโกนเสียงดังในขณะที่กำลังต้านแม่ของเธอเอง แต่ผมตัดสินใจแล้ว ผมจึงวิ่งออกไปโดยไม่ได้หันหลังกลับ “โธ่เว้ย!!”
“ช่องว่าง…..”ฟอร์น่าพึมพำเบาๆก่อนจะหายวับไปจากตำแหน่งที่ยืนอยู่ไปปรากฎหน้าฟอร์เนียที่กำลังจะวิ่งตามผมไป พร้อมกับแทงต้นขาฟอร์เนีย นอกจากนั้นยังอุตสาห์ตวัดเล็บเอาเนื้อออกมาเป็นรูปสี่เหลี่ยมอีกด้วย “อย่าเปิดช่องว่างง่ายๆสิ…..”
“อึ่ก!?”
“ฟอร์เนีย!!”สุดท้ายผมก็ต้องหันกลับมาจนได้ ทันทีที่ผมวิ่งกลับมาฟอร์น่าก็วิ่งเข้ามาฟันขาผมทันที เพียงแต่ผมไหวตัวทันและหลบได้ฉิวเฉียด
แปะ แปะ
เสียงปรบมือดังขึ้นท่ามกลางความมึนงงนั้น เวลีน่า หัวหน้าคณะทดลองในตอนนี้ได้ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่อาจคาดเดาได้
“ยอดเยี่ยมจริงๆ สมแล้วที่เป็นตัวทดลองลับ…..”
ตัวทดลองลับ? ผมไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่แค่คำๆนั้น ฟอร์เนียก็หันมามองหน้าผมทันทีด้วยสายตาที่แปลกไปจากเดิม
……มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและหวาดกลัว
“คุณพูดถึงอะไรกันครับ?”
“อ๋า…..ไม่รู้จริงๆด้วยสิ อ่านะ ก็คนที่เธออยู่ด้วยนะ เอ๋~~? ใครน่า~~? อ่อ!! พ่อกับแม่เธอไง”
ผมเริ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ และถามออกไป “คุณต้องการจะสื่ออะไรกับผมกันแน่ครับ?”
“ฮิๆ พ่อกับแม่เธอนะ ‘ตาย’ ไปแล้วต่างหากล่ะ!”
ตาย? เธอหมายความว่าไง?! ตอนนี้เส้นเลือดที่ขมับของผมเริ่มปูดเพราะความโกรธ
“คุณต้องการจะบอกอะไรผมกันแน่!?”
“โห้ยๆ ไม่เอาสิ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เห็นแล้วน่ากลั๊วน่ากลัว”เวลีน่าแกล้งทำท่ากอดอกและตัวสั่นจนกระทั่งสบตาผมจึงหยุดทำท่าทางเช่นนั้นพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ “บอกก็ได้ๆ แต่ว่า….”
“แต่?”
“มาดู ‘โชว์’ กันก่อนดีกว่า!!!”ว่าและเวลีน่าก็ปรบมือ 1 ครั้งพร้มกับชายฉกรรจ์ 5-6 คนที่ลากหลอดแก้วบรรจุน้ำทรงกระบอกขนาดใหญ่ที่มีปุ่มมากมายชวนปวดหัวอยู่ตรงฐาน ซึ่งในนั้นก็มี…..
….เซฟีย์!?
“อะฮ้า ใช่แล้วๆ สายตาแบบนั้นแหละฟอร์เนีย แบบที่เธอมองฉันในวันนั้น เธอคงจำมันได้ช่มั้ยล่า~~”
“เครื่องทรมาณหมายเลข 1….”ฟอร์เนียกัดฟันพูดพร้อมกับมองหน้าเวลีน่าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“มันคืออะไรน่ะ?”
“เครื่องทรมาณที่มีไว้สำหรับตัวทดลองที่ไม่เชื่อฟังโดยเฉพาะ ความจริงฉันเองก็อยากเอาเธอมาลองเครื่องนี้เหมือนกันน้า แต่ว่าจับตัวย้ากยาก แต่ว่าพอดี๊พอดีที่เจ้าแมวปีศาจไม่ยอมฟังฉัน ”
“เวลีน่า แกจะทำอะไรกันแน่”
“แหม่ๆ มองแบบนี้อีกแล้ว ใจเย็นซี่ กำลังจะบอกนี้งาย”เวลีน่าทำท่าน่าหมั่นไส้ ถ้าฟอร์เนีย/ม่ห้าม ผมคงวิ่งไปชกผู้หญิงสารเลวคนนี้แล้ว
“แมวปีศาจขัดคำสั่งของฉันที่สั่งให้จับตาย แทนที่มันจะจริงจังกับการสู้ มันดันปล่อยพวกแกออกมาซะงั้น”เวลีน่าโบกมือไปมาทำหน้าเหนื่อยหน่ายก่อนจะเอื้อมมือไปกดปุ่มๆหนึ่ง ทันใดนั้นสายไฟที่ถูกตัดขาดนับร้อยๆเส้นก็ถูกจุ่มลงน้ำพร้อมกันส่งผลให้ร่างของเซฟีย์กระตุกอย่างน่ากลัว แต่กลับไม่มีเสียงกรีดร้องเล็ดลอดออกมา
“น่าเสียดายๆ ที่เธอชิงทำลายกล่องเสียงตัวเองไปก่อน ทั้งๆที่เธอมีเสียงน่าฟังแท้ๆ….”เวลีน่าทำหน้าไม่ยี่หระต่อสิ่งที่ตัวเองทำลงไปในขณะที่ผมกับฟอร์เนียตกใจจนแทบกระโจนเข้าไป ถ้าไม่ถือว่าเวน่ามาขวาง
“อาล์ฟ นายห้ามเข้าไปเด็ดขาด ฉันไม่ยอมให้นายขัดขวางแม่ฉันอีกหรอก”
-จากซีซี-ขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ!! ช่วงนี้ไอเดียตันยิ่งกว่าอะไรดีเลยค่ะ แถมการบ้านครูก็ไม่ปราณีด้วย!!//ร้องไห้ บทที่ 10 คงจะลงตอนช่วงปีใหม่เลยค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ จะพยายามเร่งสปีดนะค่ะ!
ความคิดเห็น