คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 เพื่อสิ่งเดียว
บทที่ 1 เพื่อสิ่งเดียว
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!”เสียงเล็กแหลมดังออกมาจากห้องทดลองหมายเลข 20
“จับไว้แน่นๆสิ เร็วเข้าอย่าให้เธอหนีไปได้!”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้น
“จับได้แล้วค่ะ ท่านหัวหน้า รีบจัดการเลยค่ะ!”เสียงผู้หญิงอีกคนดังขึ้น
“โอ๋ๆ เด็กน้อยกลัวมากเลยเหรอจ๊ะ ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เจ็บนิดเดียวเอง”ผู้หญิงที่คนอื่นเรียกว่าหัวหน้าพูดขึ้น
“ไม่ ไม่ ม่ายยยย ออกไปนะ กรี๊ดดดดด ไม่นะอย่า”เสียงเด็กร้องขึ้นอย่างตื่นตระหนก แล้วก็ค่อยๆหายไป
“เฮ้อ!ให้ตายสิดื้อเป็นบ้าเลยนะ เซนธีเฟีย ลูกเธอเนี่ย”เธอเอามือปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้าจนชุ่ม
“ก็อย่างนี้แหละค่ะ แกแรงเยอะมาก”เซนธีเฟียพูดพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆให้
“คงจะดีถ้าเธอเป็นผลงานที่ดี จะได้คุ้มค่าที่เหนื่อย” “แล้วลูกสาวหัวหน้าล่ะค่ะ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”เซนธีเฟียถาม
“อ่า คงจะยากสักหน่อยนะเพราะลูกฉันนะ ร่างกายก็ต่อต้านอวัยวะที่เสริมเข้าไปอีกด้วย มีโอกาสผิดพลาดเยอะเลยแหละ”เธอตอบแล้วรับผ้าเช็ดหน้าจากเซนธีเฟียมาซับเหงื่อ
“ว่าแต่ท่านหัวหน้าจะเอาเซฟีย์ไปทดลองกับอะไรหรือค่ะ”เซนธีเฟียถามพลางเอียงคอไปมองกลุ่มคนที่กำลังจัดแจงอุปกรณ์ผ่าตัด “อ่า แมว ปลา ค้างคาวนะ”เธอบอกแล้วชี้ไปที่กลุ่มสัตว์ที่โดนขังอยู่ข้างๆตัวเซฟีย์ “อ่อ ฝากดูแลงานด้วยนะเซนธีเฟีย เดี๋ยวฉันไปดูลูกฉันหน่อย”
“ได้ค่ะ”เซนธีเฟียกล่าวพลางยิ้มให้
เธอเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งหยุดอยู่หน้าห้องของเธอ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหายใจออกมา
ก็อกๆ
“ฟอร์เนีย แม่เข้าไปนะลูก”
“ได้ค่า คุณแม่”
แอ้ด…. เสียงประตูเปิดอย่างช้าๆ เธอยิ้มให้ลูกตัวเองอย่างเป็นมิตร แล้วเดินเข้าไปลูบหัวลูกสาวตนด้วยความอ่อนโยน
“ทำอะไรอยู่เอย ลูกสาวคนเก่งของแม่” ฟอร์เนียหันมายิ้มให้แล้วตอบว่า
“หนูกำลังวาดรูปค่ะ”
“รูปอะไรหรือจ๊ะ แม่ขอดูได้มั้ยเอย”เธอถามพลางทำท่าทางแย่งกระดาษจากมือฟอร์เนีย
“ไม่ได้หรอกค่ะหนูยังวาดไม่เสร็จไว้หนูวาดเสร็จแล้วหนูจะเอามาให้ดูนะค่ะ”ฟอร์เนียตอบแล้วยิ้มให้
“โธ่ แล้วเมื่อไรล่ะ แม่รอนานไม่ไหวหรอกนะ”เธอแกล้งทำเป็นโกรธลูกสาวตน
“น่านะ แม่ค่ะทนแปปเดียวนะๆๆ”ฟอร์เนียตอบพลางทำท่าอ้อนวอน
“เอางั้นก็ได้นะ เดี๋ยวแม่ไปทำงานต่อแปปหนึ่งน่ะ แม่กลับมาลูกต้องวาดเสร็จนะ”เธอบอกแล้วยิ้มให้
“รับทราบค่ะ!”ฟอร์เนียตอบอย่างร่าเริง หัวหน้าโบกมือลาลูกตัวเองก่อนออกไป เธอพิงตัวเข้ากับพนังพลางร้องไห้เบาๆ เพราะเห็นความไร้เดียงสาของลูกตนทีไร เธอจะร้องไห้ทุกที
“ทำไมล่ะ ทำไมเราทำใจไม่ได้ เราเป็นถึงหัวหน้าคณะ แต่เรากลับส่งลูกเราไปทดลองไม่ได้ ฮึก” เธอทรุดตัวลงไปร้องไห้กับพื้น “หัวหน้าค่ะ หัวหน้า มีโปรเจคใหม่มาค่ะ”เสียงวิทยุสื่อสารของเธอดังขึ้น หัวหน้าเอามือปาดน้ำตาแล้วหยิบวิทยุขึ้นทำเสียงให้ปกติที่สุด
“อืม ฝากเรียกนักวิทยาศาสตร์ประชุมด้วย” “รับทราบค่ะ”
...และแล้วก็มาถึงที่ประชุม…
“เอ้า เวลีน่า มีโปรเจคอะไรมาเสนอ” เธอถามขึ้น “ดิฉันมีโปรเจคเกี่ยวกับการนำมนุษย์มาผสมเข้ากับสัตว์หลายชนิดค่ะ เพราะว่าตลอดมาเราใช้คนกับสัตว์เพียง 1-3 ชนิดเท่านั้นทดลองกับมนุษย์ แต่คราวนี้เราจะทดลองถึง 5 ตัวค่ะ”เวลีน่าตอบ
“อืม ก็น่าสนอยู่นะ แต่ว่าตัวทดลองเราช่วงนี้ขาดแคลนนะสิ”เธอพูดด้วยความกังวล
“ลูกสาวท่านไงค่ะ ท่านหัวหน้า”เวลีน่าพูดขึ้น คำพูดนั้นทำให้หัวหน้าสะดุ้งเล็กน้อย เธอเริ่มออกอาการเครียดเล็กน้อย
“จะดีหรือ เวลีน่า ลูกสาวหัวหน้านะร่างกายจะต่อต้านอวัยวะที่เสริมเข้าไป โอกาสสำเร็จน้อยมากนะ”เซนธีเฟียกล่าวขึ้น ทำให้เธอโล่งใจเล็กน้อย
“แล้วท่านมีทางออกที่ดีกว่านี้หรือ เซนธีเฟีย”เวลีน่ากล่าวอย่างเย็นชา คำถามนี้ทำให้เซนธีเฟียเงียบไป
“ท่านหัวหน้าเอาอย่างไรค่ะ หากท่านไม่ยอมสละลูกสาวท่านละก็งานล่มนะค่ะ”เวลีน่าหันไปถามหัวหน้า
“ใช่ค่ะหัวหน้าอย่าให้การวิจัยหยุดลงตรงนี้นะค่ะ”
“ใช่ค่ะ ฉันเห็นด้วยกับคุณเวลีน่าค่ะ”
“ช่วยไม่ได้แหะ เอาอย่างนั้นก็ได้ ในเมื่อเสียงส่วนมากบอกมา ฉันก็ต้องยอม”เธอตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ดีเลยค่ะ ดำเนินการเลยไหมค่ะ”เวลีน่าถาม
“เอาเลยสิ…”หัวหน้าตอบ เมื่อทุกคนออกจากห้องประชุมหมดแล้วก็เหลือเพียงหัวหน้ากับรองหัวหน้าเท่านั้น ทางรองหัวหน้ารู้ดีว่าหัวหน้ารักลูกตนเพียงใด จึงเข้าไปถามหัวหน้าซึ่งขณะนี้กำลังนั่งซึมอยู่
“ท่านหัวหน้าค่ะ ดิฉันมีเรื่องจะถาม”
“เรื่องฟอร์เนียใช่มั้ย? เธอคงสงสัยว่าทำไมฉันถึงปล่อยเธอไปแทนที่จะคัดค้าน…”หเธอพูดในขณะที่น้ำตาเริ่มไหลออกมาช้าๆ
“ใช่ค่ะ ทำไมท่านถึงยอมล่ะค่ะ ทั้งๆที่ท่านก็รักเขา”รองหัวหน้าถาม
“เธอก็รู้นี่ ว่าเราอยู่ที่ไหนกัน เซฟีเรียนะ คนเป็นหัวหน้าจะต้องยอมมอบลูกสาวตนเป็นทดลอง หากไม่ยอมจะถูกปลดจากตำแหน่งและยังโดนทดลองอย่างอื่นอีกด้วย”หัวหน้าตอบพลางปาดน้ำตาตัวเองช้าๆ
เวลาผ่านไปเกือบ1ชั่วโมง หัวหน้าและรองหัวหน้ายังคงอยู่ในห้องประชุมที่เงียบสงัด อีกไม่กี่นาทีถัดมา มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น
“ไม่นะ พวกคุณจะทำอะไรนะ ปล่อยหนูไปนะ แม่! แม่ช่วยหนูด้วย แม่ค่ะ ได้โปรด ฮือๆ” เสียงนี้ หัวหน้าสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ เธอรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ใช่แล้ว มันคือเสียงของฟอร์เนียลูกสาวเธอนั้นเอง
“ฟอร์เนีย!!!!”เธอรีบวิ่งไปยังหน้าห้องลูกตน
“เดี๋ยวค่ะ! ท่านหัวหน้า!!!”รองหัวหน้ารีบวิ่งไปคว้าแขนของหัวหน้าไว้ “ท่านน่าจะรู้นี่ ว่าถ้าท่านเข้าไปห้ามจะเกิดอะไรขึ้น ท่านต้องปล่อยไปค่ะ ท่านทำอะไรไม่ได้หรอก”
“ไม่ๆ ลูกสาวฉันอยู่ตรงนั้นจะให้ฉันอยู่เฉยๆหรือ”เธอตอบแล้วร้องไห้ออกมา
“ท่านค่ะ ทำใจดีๆไว้ก่อนค่ะ ท่านต้องเข้าใจค่ะ ว่าที่นี้นะเราต้องทำอย่างไรเมื่อขาดตัวทดลอง”รองหัวหน้าปลอบใจ
“ท่านค่ะ จับตัวได้แล้วค่ะ เอาอย่างไรต่อค่ะ”เสียงผู้หญิงกลุ่มหนึ่งดังขึ้น ทำให้หัวหน้าตัดสินใจได้ “เอาตัวไปห้องทดลองหมายเลข 13”เธอพูดด้วยเสียงเย็นชา
“แม่……..”ฟอร์เนียพูดอย่างผิดหวังสายตามองแม่ของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมล่ะแม่ค่ะ!!! แม่บอกว่ารักหนูไม่ใช่เหรอทำไมแม่ทำอย่างนี้ล่ะค่ะ แม่ทำอย่างนี้เพื่ออะไรค่ะ!!”ฟอร์เนียตะโกนถามทั้งน้ำตา
“เพื่องานทดลอง แม่จำเป็น ลูก….ฟอร์เนีย”หัวหน้าตอบด้วยเสียงที่เย็นชากว่าเดิม “แม่รักงานทดลองขนาดยอมเสียหนูไปเนี่ยนะ แม่…..หนูไม่คิดเลยว่าแม่จะทำอย่างนี้กับหนู!!”ฟอร์เนียบอกด้วยเสียงโกรธแค้นน้ำตายังคงไหลไม่หยุด
“เอาตัวไปได้แล้ว อย่าเสียเวลาเลย”หัวหน้าบอกกลุ่มผู้หญิงที่กำลังจับตัวฟอร์เนียอยู่ “รับทราบค่ะ”
“แม่ แม่ แม่!!!!!!”ฟอร์เนียตะโกนออกมา และแล้วในที่สุดฟอร์เนียก็สลบไปอย่างเหนื่อยอ่อน
“แม่จำเป็นลูก แม่จำเป็น…..”หัวหน้าทรุดตัวลงไปร้องไห้อีกครั้ง สายตาเธอเหลือบไปเห็นภาพวาด 1 ภาพ เธอจึงค่อยๆลุกไปหยิบมาดู เธอพบว่ามันเป็นรูปเธอกับลูกสาว กำลังยืนยิ้มท่ามกลางดอกไม้ มีตัวหนังสือเขียนอยู่ข้างล่างว่า’หนูรักแม่ค่ะ’
“ฟอร์เนีย…….”เธอเริ่มร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ เธอได้แต่ร้องไห้ในห้องนอนของลูกสาวเธอจนกระทั่งเช้าตรู่ เสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากห้องทดลองหมายเลข13 เธอรีบวิ่งไปดูทันที “เกิดอะไรขึ้น!!!!”เธอตะโกนถาม
“แย่แล้วค่ะท่านหัวหน้า ร่างกายของฟอร์เนียต่อต้านอวัยวะ ตอนนี้ฟอร์เนียกลายเป็นตัวประหลาดไล่ฆ่าคนในห้องทดลองแล้วค่ะ!!!”เวลีน่าตอบด้วยเสียงตื่นตระหนก
“ฟอร์เนีย!!!!!!!!”เธอตะโกนด้วยความตกใจ รีบวิ่งเข้าไปในห้องทดลองหมายเลข 13
ความคิดเห็น