คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 แม่จำเป็น.....
บทที่ 2 แม่จำเป็น.....
"ฟอร์เนีย!"เธอรีบวิ่งออกไปยังห้องทดลองหมายเลข 13 อย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงหน้าห้องเธอก็พบว่าทั้งห้องมีแต่เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ กลิ่นเลือดคละคลุ้งจนเธออยากหันหน้าหนี ศพนักวิทยาศาสตร์หลายคนเกลื่อนห้อง สภาพศพถูกของมีคมกรีดจนเผยให้เห็นอวัยวะภายในที่ถูกฉีกออกจนไม่เหลือชิ้นดี บางศพถูกกรีดและทุบศีรษะจนมันสมองสีขาวไหลออกมา บางศพก็โดนกัดกระชากเนื้อออกเผยให้เห็นกระดูกสีขาวจนน่ากลัว แต่...เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว เธอวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อหาลูกของเธอเอง
"ฟอร์เนีย! ฟอร์เนีย! ลูกอยู่ไหน?!"เธอตะโกนเรียกจนไม่ทันสังเกตุว่ามีสัตว์ประหลาดตนหนึ่งยืนน้ำตาคลอเบ้าอยู่ข้างหลัง
"แม่........."มันพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ทำให้เธอหันไปมองทันที
"ฟอร์เนีย.....ลูกแม่....."เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพลางยื่นมืออันสั่นเทาของเธอไปหมายจะจับตัวของลูกสาวตน ที่บัดนี้ร่างกายขาวซีด ดวงตาล่องลอยราวกับไร้ชีวิต
ฉวัะ! เสียงเล็บที่แหลมคมราวกับสุนัขจิ้งจอกของฟอร์เนียแทงเข้าที่แขนของเธอ จนเลือดไหลยาวออกมาเป็นทาง
"ฟอร์...เนีย???"เธอพูดออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"แม่ทำแบบนี้ทำไม? แม่ทำแบบนี้ทำไม!!!!!"ฟอร์เนียตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
"แม่รู้หรือเปล่า ว่ามันทรมานแค่ไหน ที่หนูเป็นอย่างนี้ เป็นเพราะใคร?!?"ฟอร์เนียตะโกนด้วยน้ำเสียงสั่น
"ฟอร์เนีย.....แม่ขอโทษ......แม่รักลูกนะ...."เธอพูดเสียงสั่นไม่แพ้ฟอร์เนีย
"ไม่! หนูไม่เชื่อ!!"ฟอร์เนียตะคอกด้วยความโกรธแค้น
"นั้นไง มันอยู่นั้น!"เสียงชายกลุ่มหนึ่งตะโกนดังขึ้น ทำให้ทั้งสองชะงัก
"หนีไปลูก! หนีไป!"เธอตะโกนบอกลูกเธอด้วยความเป็นห่วงแต่....
ฟิ้ว!เสียงลูกดอกอาบยาพิษลูกหนึ่งพุ่งมาหาฟอร์เนียด้วยความเร็วสูง
"ไม่นะ!!!!!!!!"เธอตะโกนเสียงหลง
แคร้ก ลูกดอกอาบยาพิษที่ลอยในอากาศแตกออกเป็นเสี่ยงๆท่ามกลางคนนับสิบ
'เกิดอะไรขึ้น?'ทุกคนคิดพร้อมกัน ยกเว้นท่านหัวหน้าที่กำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่อยู่ข้างหน้า
"นาย....มาทำอะไรที่นี้...."เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
"มารับลูกของเราไงล่ะ 'ฟอร์น่า'"ชายวัยกลางคนในชุดเสื้อคลุมสีดำ มีรูปงูมีปีกไขว้คทา 2 ตัวติดอยู่บนเสื้อคลุม
ฟอร์น่าแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองว่าคนที่อยู่ตรงหน้าตัวเองคือ อดีตสามีของเธอ 'แลร์ลี่'
"คุณไม่มีสิทธิ์ได้ตัวเธอไปหรอก!!"ฟอร์น่าตะคอกใส่แลร์ลี่
"งั้นเหรอ ลองถามลูกสาวสุดที่รักของเราก่อนดีกว่าไหม ว่าเธออยากอยู่กับใคร?"แลร์ลี่พูดแล้วหันหน้าไปหาฟอร์เนียที่ร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัว
"หนู.....จะไปกับพ่อค่ะ....."ฟอร์เนียพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับกระซิบ
หัวใจฟอร์น่าปวดร้าวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อได้ยินคำที่ออกมาจากปากลูกสาวตน
"ฟอร์เนีย......"ฟอร์น่าเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ไปกันเถอะ ลูกพ่อ พ่อสัญญา พ่อจะดูแลลูกอย่างดี...."แลร์ลี่หยุดพูดไปพักหนึ่งแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ไม่เหมือนที่ผู้หญิงคนนั้นทำกับลูก"
ฟอร์เนียปาดน้ำตาหยดสุดท้ายบนใบหน้าทิ้งหันไปหาผู้เป็นพ่อ "ค่ะ...พ่อ"
นาทีสุดท้ายที่ได้เห็นใบหน้าของลูกตน คือใบหน้าที่เต็มไปด้วบคราบน้ำตา แววตาฉายความเจ็บปวดอย่างชัดเจน ก่อนที่แลร์ลี่จะหายไปพร้อมกับลูกของเธอ
"ฟอร์เนีย.....ฟอร์เนีย!!!!"ฟอร์น่าร้องไห้ด้วยความเสียใจเป็นอย่างยิ่ง ทันใดนั้น ชายกลุ่มหนึ่งที่เวลีน่าเดินนำอยู่ก็เดินเข้ามาใกล้ ส่งสัญญาณบางอย่างให้กันแล้วชายกลุ่มนั้นก็ผยุงตัวฟอร์น่าขึ้นล็อคแขนเอาไว้
"ท่านหัวหน้าค่ะ กรุณาอย่าขยับ"เวลีน่าพูดพร้อมกับเอาปืนจ่อที่ท้ายทอยของฟอร์น่า "กรุณาเดินตามพวกเรามาด้วยค่ะ"
ฟอร์น่าพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้ว เธอก้มหน้าก้มตาเดินตามเวลีน่าโดยไม่คิดจะเงยหน้าขึ้น
50 นาทีผ่านไป
"ถึงแล้วค่ะ"เวลีน่าพูดแล้วค่อยๆลดปืนลง ฟอร์น่าเงยหน้าขึ้นช้าๆ เมื่อเธอเห็นสถานที่นี้ หน้าเธอก็ซีดเผือดราวกับกระดาษ เธอหันไปมองเวลีน่าด้วยความงุนงง เวลีน่าหันมาคล้องกุญแจมือให้ฟอร์น่า
"ท่านถูกควบคุมตัว โทษฐานเป็นผู้ต้องสงสัยในการสมรู้ร่วมคิดกับการหลบหนีของ 'ตัวทดลองชั้นเยี่ยม' ค่ะ"
ฟอร์น่าตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นเต็มใบหน้า
"หมายความว่ายังไงกัน? เวลีน่า"
"ก็อย่างที่ท่านได้ฟังไปเมื่อสักครู่แหละค่ะ ท่าน-ถูก-ควบ-คุม-ตัว ค่ะ"เวลีน่าตอบเน้นประโยคหลังเป็นพิเศษ "เอ้า อย่ามัวเสียเวลาเลยค่ะ พรุ่งนี้เช้า เราต้องสอบสวนท่านด้วยนะค่ะ"เวลีน่าผลักหลังฟอร์น่าเบาๆแล้วล็อคประตูห้องขัง "บ๊าย บาย ท่าน-หัว-หน้า"
21.57 นาฬิกา
'จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ ฟอร์เนีย....ลูกแม่....'ฟอร์น่าคิดแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อคิดถึงใบหน้าในตอนที่ลูกสาวตัวเองมองมา ราวกับว่า......ลูกสาวเธอกำลังมองปีศาจร้ายที่จะพรากความสุข และชีวิตของเธอไป.... มันทำให้ผู้เป็นแม่อย่างฟอร์น่า มิอาจสบตาลูกสาวตัวเองในตอนนั้นได้ เพราะมันปวดร้าวเหลือเกิน หัวใจดวงนี้ ปวดร้าวราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
"แม่ขอโทษ......ฟอร์เนีย.......แม่ขอโทษนะลูก......แม่ผิดเองที่เข้ามาอยู่องค์กรนี้......แม่ขอโทษ....แม่ไม่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้เลย...แม่จำเป็น..."ฟอร์น่าพูดพร่ำไปมา น้ำตาไหลอาบแก้ม สะท้อนกับแสงดวงจันทร์
ณ ป่าลึกแห่งหนึ่ง
"ป่านนี้นังผู้หญิงใจร้ายจะเป็นยังไงบ้างนะ เหอะสมน้ำหน้า ชอบทำร้ายคนอื่นนัก ดูซิคราวนี้จะทำไง เสียลูกที่รักไปแล้ว ฮ่าๆ"แลร์ลี่หัวเราะดังลั่นด้วยความสะใจ แล้วหันไปมองฟอร์เนียที่นั่งเงียบมานานร่วมชั่วโมง
"เป็นอะไรไป ลูกรักของพ่อ"แลร์ลี่พูดแล้วลูบหัวฟอร์เนียเบาๆด้วยความเอ็นดู
ฟอร์เนียที่นั่งนิ่งมานาน เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นจนโดนตัวโยน "แม่ทำแบบนี้ไปทำไมเหรอค่ะ พ่อ แม่เขาเกลียดหนูมากเหรอค่ะ แม่ถึงทำแบบนี้ หนูไม่เข้าใจ"
แลร์ลี่ตบไหล่ฟอร์เนียเบาๆแล้วปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "แม่เขาสละทุกอย่างเพื่องานทดลองที่เธอรักมานาน แม้กระทั่ง....."แลร์ลี่หยุดพูดพักหนึ่งเงยหน้ามองท้องฟ้าแสนสงบที่เต็มไปด้วยดวงดาว แสงจันทร์กระทบใบหน้าแลร์ลี่ เผยให้เห็นเกล็ดงูบางส่วนบนหน้า "ตัวพ่อเองกับลูก......."
ความคิดเห็น