Final Imagination

ลำดับตอนที่ #2 : 001-Nocry(demon's fate)

 

 

001-NoCry(demon's fate)

 

 

https://m.youtube.com/watch?v=LR_gcRp5v-k

 

        บางอย่างทำให้เขาและพวกต้องดิ้นรนเพื่อความบริสุทธิ์ แต่จนแล้วต้องจำใจยอมรับกลับคำตัดสินความผิดโทษฐานล่วงเขตต้องห้ามและร่วมกันฆาตรกรรมเพื่อนร่วมชั้น

        ...นั่นเป็นสิ่งที่ไร้ความยุทติธรรมที่สุดและเกินใจยอมรับ

        หลังจาก พวกเขาทั้งหมดแห่งเดสเพอราโด้ถูกไล่ออกจากสถานศึกษาและแน่นอนว่า ไม่อาจสามารถอาศัยอยู่ในเมืองบ้านเกิดหรือเมืองใดๆต่อไปได้ ทั้งหมดเลือกเก็บตัวที่ป่าแห่งวิญญาณ

 

                 ____________

 

       ในสายลมอันเหน็บหนาวและสายธารอันเย็นเยือก เขาและพวกถือดาบด้วยมือขวา ยันร่างยืนบนแผ่นน้ำแข็ง ห่มกายและศีรษะด้วยผ้าคลุมดำ ด้านหลังสลักตราประจำกลุ่มเดสเพอราโด้กำลังสะบัดพริ้วไหวๆ ใบหน้าแต่ละคนไร้วิญญาณสิ้นดี

       ใบดาบอับแสงสะท้อนด้วยหมอกหิมะโปรยปรายปิดฟ้าพร้อมฟาดฟันศัตรู หากฝ่ายตรงข้ามขยับแม้เพียงพริบตา

 

       เมื่อทั้ง2ฝั่งประจันหน้าและท้าทายกันมากขึ้น

 

"อเว้ต้า!! เป็นนายใช่ไหม"

เสียงผู้มาเยือนร้องถามหวังทำลายความตึงเครียด

 

        ไร้ผล กลุ่มคนผ้าคลุมดำก้มหน้าลงนิ่งเริ่มขยับเท้าเข้าหาทีละน้อย ผู้มาเยือนสายตาล่อกแล่กเข้าสู่ท่าเตรียมคอยรับท่าทีของอีกฝ่าย

 

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม!!"

ชายเจ้าของชื่ออเวต้าตอบ

 

        ทว่าผู้ขานชื่อกลับมองหาตำแหน่งเขาไม่เจอ ผู้ร่วมชะตากรรมที่มากันด้วยกับกว่า30ชีวิตได้ยินพลันประหวั่น ร้อนกายวูบวาบราวกับถูกคมดาบจ่อคอหอย

 

"เฮ่ๆ อเวต้า ฉันไลบาไง ฉันมาเพื่อเจรจา"

ชายคนเดิมทักท้วง สายตากวาดทั่ว

 

"พูดจบแล้วใช่ไหม"

เสียงเย็นชารอดผ้าคลุมหัวเล็ดขึ้นยังตำแหน่งซ้ายด้านหลัง

 

       ฉับพลัน!! ก่อนลมหนาวโหมกะพรือผู้มาเยือนมิทันเผยอาวุธ หลายคมดาบจากฝั่งผ้าคลุมดำก็เชือดเฉือนผู้มาเยือนทั้ง37คนเพียงกึ่งพริบตา

       เลือดแดงทาพื้นน้ำแข็งนองเจิ่ง หลายศพถูกเท้าเขี่ยและสะกิดเพื่อแน่ใจว่าตายจริงไหม คำตอบที่ได้..ช่างน่าพอใจเมื่อไม่มีผู้ใดเบื้องล่างนอนหายใจรวยริน

 

       ผ้าคลุมหัวคลายลงเปิดใบหน้าและแววตาสะท้อนความรู้สึก สายลมอันเย็นเยียบยังด้อยหากเทียบกับความเยือกเย็นของเหล่าผู้สังหาร

 

"ตายเรียบ"

 

"มือสังหารกลุ่มเดฟไลน์ปี5นี่กระจอกชะมัด"

 

"เฮ่อ..กลุ่มที่3แล้วนะที่พวกเราสังหาร"

 

"คนของใครกันเนี่ย"

 

"ผู้ไม่หวังดีล่ะมั้ง ไม่ก็วิญญาณนักรบ เหอๆๆ"

 

"บ้า"

 

"พอๆ"

 

"เก็บดาบไว้เตรียมรับมือกับพวกบ้าสตั้นเถอะ ฉันคิดว่าพวกมันคงมากันในอีกไม่ช้าแน่"

 

"พวกสตั้น?!?"

 

"โหดบรรลัย ไม่รู้จักตายไง"

 

"อยู่ไป คงไม่ปลอดภัย.. ถ้า..ยังอยู่ที่นี่"

 

"ใครคนที่จ้องให้พวกเราตายคงรู้แล้วล่ะ ว่าเราอยู่ที่ไหน"

 

"ก็แหงล่ะสิ"

 

"ต้องย้ายที่อยู่!?!"

 

"อธิการบดีหรือไม่ก็พวกพารากอนคงสั่งมือดีมาเร็วๆนี้"

 

"ตายโหง!!"

 

"ตายกับผีสิ ไอ้บ้า!!"

 

"ฉันนึกอะไรออกละ"

 

"ว่า..!!!!?"

 

"พวกเราน่าจะเดินทางตามหาปราชณ์แห่งดวงตานะ เพราะท่านมีความจริงที่ว่าพวกเราบริสุทธิ์ซึ่งถูกเก็บไว้ในดวงตา"

 

"น่าสนแฮะ"

 

"แต่นั่นเป็นเพียงตำนาน แล้วอีกอย่างกว่าจะพบปราชณ์ดวงตาต้องปราบมหาอสูรที่ซีเนียร์ลงก่อน.. มหาอสูรชื่อไรน๊าาา ชื่อไรๆ"

 

"จากตำราของพวกวิซซาร์ด น่าจาชื่อ.."

 

"อ๋อ.. มหาอสูรราอูล กอนซาเรส!"

 

"เออใช่! เฮ่ยบ้า!! ราอูล่าต่างหากล่ะ"

 

"ตั้งซีเนียร์เลยอ่ะนะ!!"

 

"ไกลโขเชียว"

 

"อเวต้าว่าไง"

 

"ฉันยังไงก็ได้ ประชามติละกัน"

 

       การหยั่งเสียงเริ่มขึ้นอย่างสงบ ผู้ยกมือมีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย ซึ่งมติเป็นเอกฉันท์ที่32ต่อ10เสียง ฝ่ายชนะคือเสียงคั่งมากของผู้เห็นด้วย ส่วนผู้ที่ไม่เห็นด้วยออกอาการส่ายหน้า บ่นงำงึม

 

      เสียงถอนลมหายใจเบาๆดังแว่วจากชายหนุ่ม"อเวต้า" เหล่าผู้ถูกบิดเบือนชะตากรรมพากันพร้อมใจก้าวย่างข้ามผ่านศพไปออกจากป่าแห่งวิญญาณ ทว่า..ไปไม่ถึงไหน ผู้หยั่งเสียงไม่เห็นด้วย10ชีวิตกลับหยุดนิ่ง ท่าทีว่าเอาเรื่อง

 

"เฮ่ พวกนายหยุดทำไมกัน"

 

".........."

ไร้เสียงคำตอบ 10เสียงแสดงใบหน้าลังเล

 

"ทำไมล่ะ ทำไมไม่ไปด้วยกัน"เฟียร์ซึ่งเป็นรองหัวหน้าห้องว่าพลางเดินเข้าไป กลับต้องชะงักด้วยปลายดาบยื่นออกขู่

 

"พวกนายไม่เข้าใจหรอก!! ฉันต้องกลายเป็นอาชญากร เป็นฆาตรกร บ้านก็กลับไม่ได้ ทั้งๆ ทั้งที่ตระกูลฉันน่าจะช่วยฉันได้แท้ๆ"ดอริสหน้าบึ้งตึง ก้มหน้า น้ำตาซึม"เพราะพวกนายแท้ๆ"

 

"จะมากไปแล้วม้างง!!"เฟียร์กระชากเสียงเดินฝ่าดงดาบหาดอริส"หน๋อยยย.. ที่มีชีวิตอยู่ถึงทุกวันนี้ได้ ก็เพราะไม่ใช่พวกเรารึไง!!"แล้วก็ตบไปหนึ่งเพี้ยะ ดอริสหน้าสะบัด ล้มลง

 

"เธอ เธอ!! เฟียร์!!"ดอริสฟุดฟัด ลุกขึ้นลื่นมือชักดาบแล้วง้าง"ตายซะ!!!"

 

          เคล้งงงงง!!!

 

"ฝีมือแค่นี้เนี่ยนะ คิดจะล้มฉันอย่างนั้นหรอ บ้าชะมัด"เฟียร์ตะคอก เมินดาบอีกฝ่ายขณะกระเด็นหลุดมือพลางจ่อคมดาบเข้าคอ"อยากตายนักใช่ไหมดอริส"

 

       ดวงตาราวมัจจุราชปรากฏ เพื่อนทุกคนต่างรู้ดีว่าเฟียร์เอาจริง หากสกัดช้านิดเดียวคอดอริสอาจทะลุได้ แต่แล้ว..!!

 

       คมดาบแทงทะลุลำคอดอริสอย่างไม่คาดฝัน ดวงตาเฟียร์เบิกกว้าง ยืนแข็งทื่อด้วยความตกใจ มือที่จับดาบสั่นงึกและไม่ยอมชักกลับตามความคิด ร่างดอริสไหลตามแรงโน้มถ่วงร่วงลงนอนแผ่กลางพื้นน้ำแข็งและเจิ่งนองด้วยเลือด

 

"ม่ายยยยย!!"

เสียงซารีฟดังลั่นขณะวิ่งมาประคองร่างดอริสขึ้น"ไม่นะ ไม่ ไม่ๆๆ ดอริส ไหนนายบอกว่าจะอยู่กับฉันตลอดไปไง ฮึกๆ ฮือออ"เธอกรี๊ดสุดเสียง"เฟียยยยยยยยยยร์!!!!"

 

       ผู้ปลิดชีพยืนร่างสั่น มือเปื้อนเลือดทิ้งดาบลงพื้น คุกเข่าทรุดลงไป สองมือยกกุมขมับพลางสะบัดหัวไปมา กรีดเสียงร้องโหยหวนกับน้ำตาไหลหลั่ง"ม่ะ ม่ายยย นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันขอโทษ ขอโทษนะดอริสสส!!"

 

'โทสะกำลังครอบงำจิตใจเธอ'อเวต้าเหลือมองด้านบน'จงปลดปล่อยเธอซะ'

 

"บ้าเอ้ยยย!!!อย่ามาบงการฉ้านนน!! ห๊ากๆ ห่ะ.."อเวต้าแหกปาก แสดงพฤติกรรมก้าวร้าวคล้ายเพชรฆาตขณะเงื้อดาบ ย่องมาหมายประหาร"เฟียร์!! ไปตายซะ!!"

 

       ก่อนอเวต้าจะลงดาบบั่นคอเฟียร์ ฟีร่าเดาเหตุการณ์ได้ไวด่วนแย้งดาบสกัด อเวต้าชะงักกึก ตามด้วยคิริวพุ่งเท้าถีบอเวต้าไปไกลพอสมควรตามแต่พื้นน้ำแข็งจะอำนวย

 

        ความวุ่นวายและระแวงตามมาทันที 9ผู้หยั่งเสียงไม่เห็นด้วย ชูดาบด้วยมือสั่นๆ สีหน้าวิตก ก้าวขาไม่ออกและโวยวาย

 

"วางดาบ!!"

 

"ไม่!! พวกนายต้องวางก่อน!!"

 

"ฉันบอกให้วางดาบ!! เดี๋ยวนี้!!"

 

"พวกนายนั่นแหละต้องวางก่อน!!"

 

"ปัดโถ่เว้ย!! วางสิวาง!! แม่ขอร้องล่ะ!!"

 

"ไม่วางเด็ดขาดจนกว่าพวกนายจะหลีกทางให้พวกเรา.."เอ็กซ์ฮาร์ทเพื่อนร่วมชั้นและ1ใน10ข่มเสียงขณะพยุงร่างดอริสลุกยืน"ถอย!! ถอยไป!!"

 

       ท่าทีฝ่ายเสียงคั่งมากขยับเท้าตามสัญญาณมือฟีร่า ทั้งหมดพร้อมใจเปิดทางอย่างช้าๆเป็นช่องพอให้หนีรอดไปได้ 9ผู้ไม่เห็นด้วยกับ1ศพรีบพากันฝ่าวงล้อมออกไป

 

'พวกเขาจะตาย'อเวต้ายินเสียงกังวาลขณะคว่ำหน้านอนกับพื้น เหลือกตามอง"ฆ่ามันซะเฟียร์!!!!"

 

       ฟีร่าดวงตาเฉยชาปล่อยพวกเขาจากไปโดยดี จากนั้นเดินเข้าหาอเวต้า เมื่อประชิดตัว..เท้าขวาเหนี่ยวไปด้านหลังและหวดใบหน้าอย่างจัง อเวต้าสลบเหมือดทันที จังหวะเดียวกัน คิริวฟาดสันมือเข้าท้ายทอยเฟียร์ขณะกำลังลุกขึ้นให้สลบลงด้วยเช่นกัน

 

"เป็นอะไรไปกันหมด ทำไมทุกคนถึงโหดร้ายกว่าสัตว์ป่า"ฟีร่ากอดอกเดินไปมา"นี่พวกเราถูกกดดันมากขนาดถึงต้องฆ่ากันแล้วหรอ"

 

       คิริวและหลายคนเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นหิมะขาวโพรน หลากหลายความรู้สึกทั้งสับสนปนเปอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูกรัวขึ้นในใจ ไม่มีคำตอบของสถานการณ์นี้ ไม่ม่คำตอบกับการถูกบิดเบือนชะตากรรม ไม่มีคำตอบว่าทำไมเฟียร์ผู้แสนอ่อนโยนฆ่าดอริส

 

'และก็ไม่มีคำตอบของเสียงบ้านั่นเช่นกัน'อเวต้าพร่ำในใจหลังเปลือกตากระตุกปริบๆ'ไม่มีคำตอบสำหรับลาวีน ว่างเปล่า ทั้งหมดว่างเปล่า ทำไมพวกเราถึงกลายเป็นแบบนี้นะ ลาวีน ดอริส ฉันเสียใจ เสียใจจริงๆ ทำไมไอ้เสียงบ้านี่ถึงไม่บอกฉันฟระ!! ฮึ่ย!!'

 

    

             ____________

 

        ....ก่อนหน้านี้ 3 เดือน

 

       ชะตากรรมของกลุ่มเดสเพอราโด้คล้ายเล่นตลกที่ไม่มีใครขำ อเวต้ามั่นใจว่าคำตอบเรื่องทั้งหมดนี้ฟีร่าคงรู้ดีกว่าใคร

 

"ฟีร่า ฉันอยู่นี่ได้ไง"

 

"อ่อ เกทนอร์ทเคฟน่ะหรอเพราะพวกเราหาจังหวะชิงตัวนายมาจากโรงพยาบาลกลางน่ะ ส่วนคนอื่นๆอยู่ที่เขตเซาท์เวสน่ะ"

 

"แล้วลาวีนล่ะ"

 

"ฉันเสียใจ เธอสาปสูญ แต่ที่เลวร้ายไปกว่านั้นพวกเราทั้งหมดถูกไล่ออกยกชั้น แล้วยังมีคดีติดตัวด้วย แจ้งความโดยอธิการบดีหน้าปลาไหล ..ในคดีล่วงเขตหวงห้ามและร่วมกันฆาตรกรรม ส่วนไอ้ศาลปกครองกลางกับสภานักเรียนกลางอาวุโสก็ห่วยมากเลวเกินที่ติ มันตัดสินคดีโดยเบ็ดเสร็จ พวกเราไม่มีสิทธิ์ได้ยื่นหนังสือและคำคัดค้านเลย ที่สำคัญศาลสูงสุดแห่งเรดก็อดก็กล่าวคำพิพากษาว่า.."

 

"ห้ะ!!? ไรนะ!?!"

 

"ฟังให้จบก่อนเซ่..ไอ้บ้า คำพิพากษากล่าวว่าพวกเราทั้งหมดต้องถูกจำคุกตลอดชีวิตอันเป็นที่สุด น่าจะเป็นคุกที่เกาะไพรน์น่ะนะ"

 

"จริงหรอ นั่นๆ นั่นหมายถึงที่ตายเลยนะ"

 

"อื้ม จริงเกือบทั้งหมด แต่ที่ไม่จริงคือ ไม่มีแม้แต่คนเดียวในกลุ่มไปยืนฟังคำพิพากษาหากเป็นบุพการีพวกเราต่างหากที่ไปรับฟังแทนและเมื่อพวกเราหลบหนี จากนั้นก็ส่งข่าว..ไม่สิ ข่าวนี้ถูกนำเสนอไปทั่วโลกต่างหาก ทั้งป้ายประกาศจับ จับตายนะ ทั้งรางวัลนำจับมูลค่าสูงถึง1,359ล้านเหรียญรวม42ชีวิต ทั้งถ้าใครกำจัดได้จะได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์จากองค์จักรพรรดิ ทั้งมีชื่อเสียงในการสังหารทรราช ทั้งโอยยยย อีกหลายอย่าง"

 

"น่าภูมิใจจัง ค่าหัวสูงมาก"

 

"คงงั้น นี่นาย!! เข้าใจสถานการณ์บ้างรึเปล่าเนี่ย!!"

 

"อ่าๆ"

 

"เราทั้งหมดมีความเห็นว่าต้องไปกลบดานที่ป่าแห่งวิญญาณน่ะ ทุกคนเห็นด้วยแล้ว นายล่ะว่าไง!?!"

 

'จุดตาย'กังวาลอีกแล้ว อเวต้ายิ้มเยาะตอบฟีร่า"เอาสิ ไปก็ไป"แล้วตอบในใจต่อเสียงกังวาล'หวังว่าคงเป็นแกล่ะนะจุดตายน่ะ บ้าบอเอ้ย!!'

 

"คืนนี้พวกเราทั้งหมดจะพบกันที่ทางน้ำใต้ดินเขตอีสเทิร์นดาวน์ทาวน์ หวังว่าคงไม่มีข้อขัดข้องนะอเวต้า โคบายาชิ"

 

"แน่อยู่แล้ว ฟีร่า เบลซาทรอส!!"

 

                  ____________

 

        ...ปัจจุบัน ณ ป่าแห่งวิญญาณ เขตโซลคิดส์

 

"หวังว่าพวกนั้นคงไปดี"จาวาถอนหายใจเบาๆ ขณะทุกคนก้าวไปเรื่อยๆจนหยุดพัก

 

"ภาวนาเลยล่ะ หึๆ"เฟียร์ยิ้มย่อง

 

"จะไปสนใจทำไมพวกนั้นก็แค่เด็กหน้าห้อง"โดเรมีเบือนหน้าเซ็ง

 

        และเสียงสนทนาก็หยุดลง..เมื่อตะวันลับฟ้า กองฟืนไฟฉายแสงแดงโล่ต้านความหนาว

 

        นี่คงเป็นอีกหนึ่งคืน หนึ่งคืนที่กลิ่นคาวเลือดคละฟุ้งกว่าเก่าเมื่อหัวโชกเลือดซารีฟกระเด็นกลิ้งเข้ากองไฟ ทั้งหมด32คนสะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นชักดาบเตรียมพร้อม สายตาสอดไปรอบทิศ ความว่างเปล่าอันมืดมิดเท่านั้นที่พบเจอ

 

"ทุกคนอย่าประมาท!!"เสียงเตือนฟีร่าร้องยินชัดทุกคน

 

       ลมหายใจเข้าออกปกติ สายตาแน่วแน่ ใบหูคอยรับเสียงแม้เพียงเล็ดแว่วไกลคมดาบพร้อมเฉือนฉับเมื่อสิ่งใดเร็วกว่าแสงพุ่งเข้ามา

       ทุกวินาที..ความรู้สึกบ่งบอกว่าตายหรืออยู่หากช้าเพียงเสี้ยววิและประมาท การฝึกโหดโชกโชนซึมอยู่ในสายเลือดและใช้ได้ดีกับพฤติการณ์ประหวั่นเช่นนี้

 

        เสียงลมหนาวผ่านหูพัดวู..

 

        ..บางอย่างกำลังทะยานลงจากท้องฟ้า!!

 

        "โครเอส!!" อสูรกระทิงสวมร่างมนุษย์ตัวสีฟ้าผู้รับใช้เทพโพธิ์ดำ ปรากฏกายมหึมาหลังดิ่งลงจากเมฆและม่านหมอกถึงพื้นหิมะดังตรึ้มมม!! เสียงคำรามใหญ่โฮกสะเทือนพื้นน้ำแข็งแตกร้าว แขนกำยำฝั่งละสี่กุมแน่นด้วยเพื่อนร่วมชั้นทั้ง9คนและ1ศพถูกทุบลงพื้นอย่างบ้าคลั่งจนศพแหลกเละ

 

       แม้ไม่เห็นศพเพื่อนทั้ง10ชัดถนัดตา 32ผู้กล้ากลับไม่เกิดอาการใดส่อว่าใจเสาะ ทั้งพร้อมรับฟังคำสั่งยุทธวิธีเข้าตีตามฉบับสายไนท์และแผนรบอันเคยซ้อมกันเองโดยทีมเวิร์ค ซึ่งมีฟีร่าเป็นหัวหน้าชุด

 

"กระจายกำลังเป็นครึ่งวงกลม หลอกล่อหยั่งเชิงข้าศึกด้วยแถวกลาง"ฟีร่าสั่งหลังมันเริ่มเหล่มา

 

       คำสั่งเกิดผลเร็ว ขณะสายไนท์เดสเพอราโด้32อัตรา เลื่อนออกเป็นครึ่งวงกลม

       โครเอสไม่รอช้า หากวิ่งใส่มดตานอยตรงหน้าทันที ทว่า.. ราวกับไร้ความคิดโครเอส หว่านแขนขวาล่างทั้งสี่สลับกับทุบลงต่อเนื่อง ซึ่งไม่มีผลใดๆ การโจมตีของโครเอสไร้ค่าและผิดพลาดอย่างแรง ขบวนยุทธไม่แตกแถว ไม่เสียสมดุล ทั้งยังรอการโต้กลับ

 

"แพนดี้!! แยกออกไป พาทีมเธอรอตีชุดหลัง"ฟีร่าสั่งตามตรรกะ"ท็อปเซเว่นเข้าตีตอนนี้เลย!!"

 

       7อันดับแรกของกลุ่มทำผลงานดีเยี่ยม ฟาดฟันสร้างรอยแผลเป็น7ริ้วบนแขนทั้งสี่เพียงโฉบฉาบ

        พลันต่อเนื่อง แพนดี้และจิลพร้อมทีมอีก8นาย อาศัยจังหวะเผลอเข้าฟันกระหน่ำไม่ยั้ง แต่หลังมันตั้งหลักได้

        โครเอสฝืนไล่มือปัดแผ่นหลัง หัวไหล่และแขนซ้ายทั้งสี่ถูกเฉือน ความเจ็บปวดปานเข็มแทงสุดทรมานกดดันให้โครเอสเริ่มเป็นฝ่ายรุกไล่

 

"ระวัง!!!"รานอสแหกปาก ทุกคนไม่ประมาท

 

       ...สถานการณ์นั้นเอง!!

 

       ฟีร่าขมวดคิ้วเห็นโอกาส ตั้งท่ากระโดด"สวยล่ะ เลลล่า พาทีมเธอจัดการล่อมันให้ที"

 

"รับทราบ!!"

 

       ร่างมหึมากระโดดย่องหาผู้ถูกสั่งให้เป็นตัวล่อก่อนถล่มหมัดและเท้ามโหฬารอย่างเอื่อยเฉื่อยหน่อมแน๊ม

       ไม่มีใครพลาดท่า การโจมตีของมันช้าเกินไปและด้วยทักษะสายไนท์ ทั้ง32เคลื่อนไหวเหนือชั้นกว่าเคลื่อนย้ายกายราวกับโซนิกบูม

       ท็อปเซเว่นข องกลุ่มเดรสเพอโด้ทั้ง32เร็วกว่า  ฉากกายหลบ ตั้งท่าแล้วโจมตีต่อเนื่อง โครเอสเคลื่อนไหวช้าลงเห็นได้ชัดจากบาดแผลท่วมกาย

 

       และแล้ว..ไม่ทันใด โครเอสจบชีวิตลงด้วยคมดาบ คมดาบปาดเดียวตัดลำคอสร้างรอยเชือดราวกับถูกตัดด้วยเส้นด้าย เจ้าของคมดาบคือ..!! คือ..!! คือ!! คมดาบของพาลาดินอันศักดิ์สิทธิ์เพียงผู้เดียวที่ปรากฏกายอย่างปริศนา

       โครเอสหงายท้องตึง เจ้าของคมดาบใบเดิมทะยานกายขึ้นก่อนพุ่งดาบแทงซ้ำกลางอกมันอีกรอบเพื่อปิดฉากอันฝันร้าย โครเอสตายหยังเขียด

       ทั้ง32มองตาตามเป็นมันส์แต่ไม่หวั่นเกรงร่างหุ้มเกราะแกร่ง พาลาดินหันขวับมา นัยน์ตาแดงเดือดหว่านทั่วเชิงถามเอาเรื่องต่อสายตาที่จับมอง และสุดท้าย..พาลาดินอันศักดิ์สิทธิ์ได้เลือกจดจ้องอเวต้า นัยน์น้ำตานัยน์สะท้อนสีเพลิงสดพลางยกปลายดาบชี้ใบหน้าอเวต้า

 

"เอาก็เอาสิวะ!!"อเวต้าตอบรับ ทำท่าท้าทาย"มาาา!!!!!"

 

      พาลาดินพุ่งมาง้างดาบ อเวต้าม้วนตัวรีดพลังกายส่งไปยังดาบเข้าปะทะ

 

              ทันใด..!!

 

       ตรื้มมมมมมมมมมมมมมม!!!!!

 

      ดั่งมหาสมุทรซัดทราย ดั่งดาวหางกระแทกโลก ดั่งเสียงอัสนีบาตอึกทึก  คลื่นระเบิด คลื่นสะเทือน คลื่นพลังช็อคเวฟกระจายไกลเป็นวงแหวนและสั่นปฐพีทั่วทั้งพื้นน้ำแข็ง

 

       ...ไม่นาน ฝ่ายเสียเปรียบก็ร้องขึ้น

 

"ไม่ไหวแล้วโว้ยยยย!!!"อเวต้าสีหน้าแย่ลง"คิดว่าฉันเป็นพระเองรึไงฟะ!! บ้าบอเอ้ย!!"

 

"โทษทีนะเพื่อน"โนครายส่งยิ้มแล้วเข้าฟาดดาบช่วยอเวต้าต้าน

 

       พื้นน้ำแข็งแตกระแหงเป็นเสี่ยงทั่วทั้งหมด กระแสน้ำเย็นซัดเซาะขึ้นตามร่องแตก อีกไม่นาน..พื้นที่เท้าเหยียบลงนั้นคงกลายเป็นแม่น้ำลำใหญ่พลอยให้ทุกคนจมลงอย่างเสียมิได้

 

"รีบหนีปายยยยย!!!"อเวต้าร้องไล่หลังประเมินขีดจำกัดแล้วคงไม่ไหวแน่

 

        คำตอบคงไม่หวังว่านี่คือความตาย

        ฟีร่าเข้าใจสถานการณ์ช่วยสมทบคำนั้นด้วยอีกคน"พวกนาย!! หนีไปก่อนแล้วพวกฉันจะตามไปทีหลัง"ฟีร่าสะบัดมือไล่"ไปสิ!!!"

 

       29ชีวิตวิ่งหาที่มั่นซ่อนลิบตา ที่ต้องไปนั้นคือ..พวกเขารู้ว่าฟีร่าและโนครายนั้นคือความภาคภูมิและเกียรติยศของนักเรียนสายไนท์ทุกชั้นปี ซึ่งมาจากการที่เขาทั้ง2คว้าเกียรตินิยมอันดับ1มาได้ทุกปีและยังเคยชนะเลิศการประลองทักษะรวมทุกสายชั้นในศึก"อาฟเตอร์เดธ"โนคราย1สมัย ฟีร่า2สมัย

        ส่วนอเวต้านั้นไม่มีอะไรมาก แต่การันตีเลยว่าหมอนี่มีความสามารถฉกาจ ดุเหมือนหมาบ้ากัดไม่ปล่อย ไม่มีใครอยากจะเสี่ยงตายกับเขา ในสายตาเพื่อนร่วมชั้นแล้ว..อเวต้าเป็นแค่"ผู้บ้าระห่ำ"และ"จอมโวยวาย"

 

"ฟีร่า!!มัวรออะไรอยู่! เธอเองก็รีบหนีไปซะ"อเวต้าอ้าปาก

 

        ทำเหมือนหูแว่ว ฟีร่าสะบัดดาบแล้วเข้าต้านด้วยอีกคน

 

"บ้าบอเอ้ย!!"อเวต้าเซ็งแต่ยิ้มบางๆ"ยัยบ้าฟีร่า"

 

'อเวต้า เพื่อนนายจะต้องไปตาย'

ยินชัดมากๆในโสต อเวต้าแหกปาก"ไอ้เวรเอ้ย!! ให้กำลังใจกันดีเหลือเกิน!!"

 

"บ่นไร"โนครายหันมายิ้มก่อนหันหาคมดาบพาลาดิน

 

"บ่นให้กับสมองห่วยๆของฉันไง"อเวต้าบอก

 

       ฟีร่าแย้งเบา ยืมคำพูดนั้นมาสวน"บ้าบอเอ้ย!!อเวต้า!"

 

"ฮึ่ย!!"ดวงตาอเวต้าเพ่งคมดาบเขม็งเกลียว แววตาดูตัดพ้อและนึกในใจ'แข็งแกร่งระดับนี้ มันอะไรกันวะ!!'

 

       จนแรงต้านถึงเฮือกสุดท้าย พลังพาลาดินอันศักดิ์สิทธิ์เหนือกว่าเป็นไหนๆ ทั้งสามต้านถึงขีดสุด แขนเหยียดตรงเริ่มย่อลง ขาหยั่นพื้นเริ่มถดถอย สีหน้าอาการประหวั่น

 

"แบบนี้ตายหมู่แน่!!"อเวต้ากัดฟันพูด

 

"เงียบ!!!"ฟีร่าตะคอก สีหน้าไม่ต่างกับอเวต้า

 

"ฉันจะต้านมันไว้ให้เอง"อเวต้ากัดฟันอีกครั้ง ไม่สนฟีร่า"ไปซะไอ้พวกเวร!!"

 

"คิดว่าเป็นฮีโร่อยู่หรอพ่อหนุ่ม"โนครายแขวะ เหล่ตาเยาะเย้ย

 

"บ้าบอเอ้ย!! ไปซะ!! ทั้งสองคนน่ะ!!"อเวต้าส่งท้ายเสร็จ ยกเท้าทำท่าจะถีบฟีร่าและโนครายให้หลุดวงปะทะ แต่...!!

 

'ห่ะ..?!? ช้าไป'

 

       ตรึ้มมมมมมมมมมมมม!!!!!

 

       พาลาดินอันศักดิ์สิทธิ์ชี้เกมส์ขาดได้อย่างดี พื้นน้ำแข็งแตกเป็นเสี่ยง น้ำเบื้องล่างกระเพื่อมเป็นคลื่นสูง เสียงสนั่นสะเทือนครื้มลั่นหลังคมดาบใบเดี่ยวฟาดลงแรงส่งทั้งสามหายวับสู่ก้นบึ้ง

 

       ช่างเป็นที่พอใจ พาลาดินอันศักดิ์สิทธิ์ไม่แยแสผลงานอย่างใด หากทะยานขึ้นฟ้าหายเข้ากลีบเมฆทันที

 

"ห้ะ!!"จาวาอุทาน หยุดก้าวขา"ฉันใจคอไม่ดีเลย กลับไปหาพวกนั้นเถอะนะ"

 

      ทุกคนหยุดเดินด้วยเช่นกันก่อนพยักเพยิดกันไปมา"ไปสิ จะลังเลอะไรล่ะ"จิลปากไว"

 

       เท้าก็ไวด้วยเช่นกันวิ่งไปก่อนใคร แต่คิริว ริวยะ จาวาและรานอสไวกว่าแซงไปไกล

 

"ไปกันเถอะพวกเรา"แพนดี้พูดกับที่เหลือ สีหน้าจริงจังวิ่งตามจิลและทุกคนก็วิ่งตาม

 

             ..บรรยายกาศแหลกเละ

 

       เมื่อวิ่งมาถึงสถานที่ปะทะก่อนใครซึ่งพบว่ามันเละเทะไปหมด"อเวต้า เฟียร์ โนคราย!!"คิริวขานเรียก

 

"........!?!"

คิริวใจหายวับ

 

       ไม่ช้าเพื่อนทั้งหมดก็ตามมาทัน ส่ายสายตาจับจ้องสิ่งไร้สมดุลข้างหน้าที่มีเพียงคลื่นน้ำเซาะไปมาและก้อนน้ำแข็งลอยเรี่ยราด ความรู้สึกแรกเดียวกันเกิดขึ้นโดยพร้อมเพรียง นั่นคือ..พวกเขาทั้งสามได้ตายจากไปแล้วจริงๆ น่ะหรอ?

 

"คิริว จาว่า รานอส ริวยะ พวกนายคงเป็นที่พึ่ง.."เฟาว์ก้มหน้า ฝืนกลืนน้ำลาย"ต่อไปให้พวกเราได้นะ"

 

"ไม่หรอก"คิริวตอบเสียงอ่อย"ฉันเชื่อว่าพวกเขายังไม่ตาย"

 

       ความเชื่อในความรู้สึกเท่านั้น ที่มีสิทธิ์จะบอกว่า'พวกเขายังไม่ตาย' คิริวเหม่อมองตลอดลำธารยักษ์และที่เชื่อไว้ก็เป็นจริง..

 

"ฟีร่า รายงานตัวค่ะ"เสียงกระหืดกระหอบเปรยดัง"ช่วยด้วย.."

 

        ทุกคนหันตามเสียงพบฟีร่าเกาะก้อนน้ำแข็งลอยห่างไม่ไกล

 

"นั่นไง"คิริวชี้ เฟาว์เผลอยิ้มตาปี๋"ก็นะ..ยัยนั่นทนทานทายาทยิ่งกว่ายางทะตอยเสียอีก"

 

"เย๊..ดีใจจุง"ทาบาสร้องพลางผายมือให้เพื่อนมอง กระโดดโลดเต้น"ดูสิๆๆพวกนาย ฟีร่าเจ๋งเป็นบ้าเลย"

 

       ด้วยการช่วยเหลือของทุกคน ล้วนพยายามกันสุดคะนึง บึ้ดจ้ำบึ้ด เอ้า บึ้ดจ้ำบึ้ด จ้ำบึ้ด!! จากการดึงและเสียงเชียร์ ฟีร่าถูกลากขึ้นฝั่งด้วยผ้าคลุมที่นำมาต่กันเป็นเชือก ฟีร่าอาการหนาวสั่นจวนหมดสติถูกเช็ดตัวจนแห้งและห่มด้วยผ้าคลุมจากเพื่อนๆ

 

"แล้วอีก2คนล่ะ!?!"คิริวหลุดถามฟีร่าขณะนอนนิ่ง

 

"........"ฟีร่าไร้การตอบสนอง คิริวจึงเลื่อนสายตาควานหาอีกรอบ แล้วก็เห็น..!?!

 

"เฮ่ยยยย..ช่ะ ช่ะ ช่วยด้วย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น อ๋าาา"

เป็นอเวต้านั่นเอง ดำผุดดำโผล่สลับกับว่ายน้ำท่าจ๋อมแจ๋ม พยายามคว้าก้อนน้ำแข็งใกล้มือแต่ก็วืดเว่า

 

       หน่วยกู้ชีพจำเป็นตาสว่างปิ๊งปั๊ง ตอบสนองไว บางส่วนขว้างก้อนน้ำแข็ง บางส่วนโยนเชือกเส้นเดิมส่งให้อเวต้า ไม่ว่าวิธีไหนก็ล้วนทุลักทุเล ในที่สุดอเวต้าก็สามารถถึงฝั่งได้อย่างไม่ปลอดภัยนัก ซึ่งมีอาการไม่ต่างจากฟีร่าก่อนตามด้วยการปฐมพยาบาล

 

"แล้วโนครายล่ะ"

คิริวหันหาเพื่อนทั้ง2 คำตอบมีเพียงเสียงหายใจแฮ่กๆ..เหตุนี้แล้วคิริวแน่ชัดว่าโนครายนั้น นั้น..ยังไม่มีวี่แววโผล่หัวหรือส่งเสียงแสดงตัว

 

       เวลาร่วงเกินชั่วโมงหลังค้นหากันทั่วแล้ว ทุกคนทำใจยอมรับชะตากรรมของโนคราย จังหวะนั้น..อเวต้าและฟีร่าสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นนั่ง หลุดเสียงพร้อมกัน"โนคราย!!!"

 

"เกิดอะไรขึ้นๆๆ"คิริวตื่นเต้นหันมาถามทั้ง2รัวๆ

 

"โนคราย โนครายอยู่ไหน! ไอ้บ้านั่นไม่ได้อยู่กับพวกเราหรอ!!"อเวต้าดวงตาร้อนรน"ตอบสิคิริว!!"

 

       คิริวสะบัดหน้าไปทางอื่น บอกเสียงค่อย"ไม่"

 

"เราพยายามกันถึงที่สุดแล้วนะอเวต้า"เลลล่ายืนยันการกระทำที่ผ่านมา ส่ายหน้าเบาๆ "ขอโทษด้วย"

 

"ไม่จริง ไม่จริงน่ะ ก็เมื่อกี้ เมื่อกี้..!!"อเวต้าโวยวาย

 

      พลั๊วะ!!! ฟีร่าตบหน้าอเวต้าจั๋งหนับ

 

"เลิกบ้าสักทีเถอะอเวต้า!!"ฟีร่าฟุดฟัด ค่อมร่างอเวต้า กระชากคอเสื้ออีกฝ่ายแล้วตะคอก"โนครายน่ะ!! เสียสละเพื่อเรา จงรับความจริงนี่ซะ!!!!"ก่อนตามด้วยหมัดเข้าข้างแก้ม1ที ปั่ก!! อเวต้านิ่งงันเหวอหวา

 

'ลุกสิอเวต้า ลุกขึ้นมาพบกับโทสะตัวเอง'

เหมือนลมเป่าหู อเวต้าตาค้าง ลุกคุกเข่า ก้มหน้าติดพื้น สองมือกุมหัวแน่น"แม้งเอ้ยยยยยยย!! อะไรกันนักวะนี่!!"