Final Imagination

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 

 

บทนำ~Final Imagination

 

 

"ฟีร่า!! ฉันไม่ไหวแล้ว!! อ่ะ อ่ะ ช่ะ ช่วยฉันด้วย!! อั่ก"

 

"ใจเย็นก่อนน่า!! นายต้องไม่เป็นอะไร"

 

"อดทนก่อนนะคิริว!! ใกล้จะจบแล้วล่ะ!!"

 

"ฉ่ะ ฉันไม่ไหวแล้ว อั่ก"

 

"คิริวๆๆๆ!!"

 

"คิ.. คิริวตายแล้ว.."

 

"........"

 

"โธ่เว้ย!! มันจะแข็งแกร่งอะไรกันขนาดนี้นะ!!"

 

      ตรึ้มมมมมมม!!!

 

"อ้าาา!!"

 

"วีว่าาา!!!! ไม่นะ!!"

 

"อเวต้า ถอยก่อนไหม!!"

 

"บ้ารึป่าว!! ทางหนีถูกปิดตายแล้ว!!"

 

"ฟังกันหน่อยเซ่..!!"

 

'โทสะ ราอูล่า เสียงสะท้อน'

 

"ห้ะ!?!"

 

"จิล!! ม่ายยย!!!"

 

"อั่ก!!!"

 

"เฟียร์!!!"

 

"เฮ่ย..จาวา!! นายไปช่วยเฟียร์กับทุกคนก่อน ฉันจะต้านทานมันให้เอง.. ไปสิ!!"

 

"แล้วนายล่ะ"

 

"เออเถอะน่า!! ให้แพนดี้ใช้อ็อบแล้วเทเลพอร์ตหนีไปซะ ส่วนฉันจะตามไปทีหลัง!!"

 

"เข้าใจล่ะ อ่ะ คือ..เทเลพอร์ตจะไม่รอนายนะหากนายช้า"

 

"เอาเถอะน่า!"

 

"อเวต้า.. ตัดสินใจแบบนี้ดีแล้วหรอ"

 

"โทสะกำลังครอบงำฉัน ถ้าเลือกทำอย่างใดอย่างหนึ่งได้ ฉันขอตายดีกว่ากลายเป็นมหาอสูร.. โนครายนายหนีไปซะ เชื่อเถอะนะ ว่าฉันน่ะ..จะไม่ตาย"

 

"ปราฏิหารย์มันไม่ใช่รูหนอนนะจะได้มุดรอดไปได้"

 

"หึ บ้าบอเอ้ย ไปซะทีเซ่!!"

 

"แล้วฉันจะรอ.. ตามมาให้ได้นะอเวต้า"

 

"เออ บอกทุกคนให้ด้วยล่ะ"

 

"อ่า แล้วเจอกันที่บ้านใต้ดินในดัน4ล่ะ"

 

'ซิน.. โทสะ.. แกคืออะไรกันแน่'

 

'ไม่มีคำตอบสินะ หึๆ'

 

"จังหวะนี้ล่ะ!!!"

 

          ย่าาาาาา!!!!!

 

              _______________

 

 

"ห่ะ.. เฮ่ยยย!! อีกแล้วรึนี่"

 

        กังวาล..มันกังวาลมาก เสียงใครบางคนฟุ้งอยู่ในหัวเกือบทุกครั้งที่ฝัน ช่วงแรกเสียงนั้นฟังดูทรมานสาหัส แต่แปลกนะที่คำพูดสุดท้ายเหมือนเขาพูดด้วยความหวังต่ออะไรสักอย่าง อะไรกันนะนี่! เรามีอาการทางจิตรึไงกัน ทั้งๆที่มันเพิ่งเริ่มไปได้เพียง3อาทิตย์เท่านั้น บ้าน่ะ มันไม่ชัด มันเลือนราง มันหลอกหลอน ฝัน ภาพ เสียง ความรู้สึก ความอาลัย  ซ้ำๆวนๆยากจะอธิบายแฮะ เล่าให้ใครฟังเขาคงว่าเราบ้าแน่ๆ ห๋าา!!..ตะวันสายแล้วรึนี่

 

"เฮ่ๆ อเวต้าตื่นได้แล้ว!!"เสียงสาวน้อยพูดพลางเคาะประตู"ตะวันขึ้นโด่งจนจะต้มชาได้แล้วเนี่ย!! ตื่นซะทีสิเว่ย!!"

 

"อ่าๆ รู้แล้วน่า นี่แค่11โมงเองนะ วีว่า"

 

"แล้วจะรอให้ถึงเย็นรึไงยะ!!"

 

       วันเดิมๆ ซ้ำๆ เช้าแล้วก็ค่ำ ค่ำแล้วก็เช้า น่าเบื่อจริงๆ โชคดีวันนี้เป็นหยุดไม่งั้นคงโดนครูฝึกสกายคิกเข้าใบหน้าแน่ๆหรือไม่ก็เอาน้ำสาดอะไรประมาณนี้ที่มันช่างป่าเถื่อน แต่ก็ซวยอยู่ดีที่วันหยุดวันนี้มีตัวป่วนมาจุ้นจ้านอ่ะนะ หลังลุกจากเตียงยุ่ยๆได้ ต้องไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวในชุดฝึก จากนั้นก็ไปโรงอาหารไปกินมื้อเช้าอันจำเจ

 

        อ้ะ!! นี่..สายของวันนี้!! ย่ะ ย่ะ  ยัยบ้านั่นเป็นคนปลุกเราอีกแล้วหรอ!! อ้าวๆ เพิ่งจะรู้สึกตัวอีกครั้งรึไงเรา!!  เฮ่อ..คิดๆแล้ว มันน่าเบื่อนะกับการฝึกการสู้รบอย่างทรหดคล้ายถูกกดขี่ ทั้งๆที่จักรวรรดิเราไม่มีสงครามมานับร้อยปีแล้ว ไม่สิ ความจริงแล้วเรายังต้องทำสงครามกับจิตใจตัวเองใช่ไหม!? ใช่ไหม!! ใช่แน่ๆ!! แล้วเราต้องการชนะมันไปเพื่ออะไรกันล่ะ คำตอบอยู่ที่ไหน "คำตอบอยู่ที่ไหนนนน!!!"

 

        โป๊กกกก!!(เสียงฝาหม้อกระทบกบาล)

 

โอ้ย!!

 

"คำตอบก็อยู่ตรงหน้านายนั่นไง"

ยัยบ้านั่นเลิกคิ้วขวาค้าง คอเอียงเป็นเชิงท้าทาย มือเท้าสะเอวข้างหนึ่ง อีกข้างถือฝาหม้อ กึ๋ย!"จะกินรึไม่กิน!!"

ทันใดนั้นด้วยความหวาดเกรง เราผู้โดดเดี่ยวตอบเพียงสั้นๆว่า"กิน!!"

 

"ฮึ่ม!!"

 

        เมื่ออิ่มแล้ว ลำดับต่อไปคงต้องเข้าดาอาร่าเพื่อฝึกซ้อมฟันแทงโจมตีและป้องกันศาสตราวุธ รวมทั้งมนตราจากเหล่าอสูรโคลน มันเป็นที่ๆนักเรียนสายไนท์ระดับ3จะเข้าไปได้อย่างเช่นเราไงหรือโดยทั่วไปสำหรับสายอื่น หรือระดับอื่นที่มากกว่านี้หรือน้อยกว่า หรือผู้ที่มีค่าพลังพื้นฐานเกิน3หมื่นเคลล่าก็สามารถเข้าไปได้เช่นกัน พูดง่ายๆคือ..ใครก็สามารถเข้ามาได้ล่ะนะ แต่..นั่นเหมือนกับเป็นการท้าทายระหว่างนักเรียนแต่ละสายแต่ละชั้น ซึ่งที่สำคัญ..ไม่ว่ายังไงสำหรับพื้นที่ลึกลับในดาอาร่าแล้ว พวกเราต้องรักษาสโตนไลท์ไว้ให้ได้และนั่นก็เป็นเกียรติยศอันสูงสุดและจะได้ไม่ถูกตัดคะแนน

 

"ตกลงจะเข้าไม่เข้า มายืนเก้ๆกังๆอยู่ได้จะมาขุดจิ้งหรีดรึไง ไอ้เบื้อก"ยามชุดหมีหน้าย่นส่งเสียงดุมาแสยะยิ้ม

 

"แกนี่มันสวะ กะหล่ำหอยมะดันชัดๆ"ส่วนยามหน้าเหี่ยวอีกคนพูดอะไรไม่รู้ เรอะๆเลือนๆทั้งปี เฮ่อ..

 

"เข้าๆ เดี๋ยวนี้ล่ะคร้าบ"

 

        เป็นประจำทุกครั้ง ปากทางเข้าด่านอาดาร่าจะมีคนคอยเยาะเย้ยพูดดูถูกมากมายจากพวกยามสุดเกรียนกบาลแยกที่วนกันมาไม่ซ้ำแต่ละวัน แต่เราไม่สนใจอะไรพวกนั้นหรอกนะเพียงแต่ตอบแล้วเดินก้มหน้าเข้าไปเฉยๆ  ประตูทางผ่านเป็นซุ้มครึ่งวงรี มีคลื่นพลังสีน้ำเงินยืบยาบเย้ายวน

 

"ไง อเวต้า สายไปหน่อยนะนาย"

เสียงนุ่มลึกนี้คือเพื่อนคนร่วมชั้นเรียนของผมเอง ก็ทักทายกันเป็นประจำน่ะ

 

"อ่า.. ฉันตื่นสายน่ะ..  ว่าแต่นาย คิริว ล่าบอสได้สำเร็จไหม"

แม้ว่าตัวเราจะตอบไปแบบนั้นแต่บางอย่างในใจเหมือนมีอะไรมาขัดๆ

 

"ไม่เลย ฉันช้าไปน่ะ โทษทีนะ"

คิริวตอบอย่างไร้ชีวิตมาก

 

"อ่าๆ ช่างเหอะ งั้นเดี๋ยวพวกเราจะล่าบอสกันที่อิจิกัน"เราที่ดูเหมือนมีความสามารถมากกว่าใครยกมือแตะไหล่คิริว แต่จาวาเพื่อนร่วมชั้นดันออกอาการดีใจแทนซะงั้น

 

"ห๋าาา!! นายพูดจริงนะ"

 

"จริงสิ"

ฟีร่าอุทานแทน

 

"เฮ่ๆๆๆ พวกเรา..อเวต้าจะพาไปล่าบอส7ที่อิจิน่ะ มาๆรวมตัวกันได้แล้ว"

อ่อ.. นี่คือเสียงของหัวหน้าชั้นน่ะ เธอชื่อจิล กำลังออกอาการตื่นเต้นเชียวล่ะ

 

"เอ๋..!?! เดี๋ยวนะ สำหรับที่นั่นหากถูกโจมตีจนเลือดถึงขีดแดงและหมดลงก็จะตายทันทีนะ"

ส่วนนี่ก็คือเสียงของยัยเนิร์ดแว่นหนานามว่า"เฟียร์" เธอคืออัจฉริยะประจำชั้นอันน่าเบื่อ

 

"ม่ะ มันเสี่ยงมาก!!"

ส่วนนี่คือเลลล่าแนวร่วมของยัยเนิร์ดน่ะนะ

 

"เอาน่ะๆ ไปกับอเวต้าแล้วพวกเรายังจะกลัวอะไรกันอีกเล่า"

เสียงใสนี้คือสาวสายแบ๊วหน้าหวานชื่อลอเรน

 

"ถึงจะเป็นอเวต้าก็เถอะนะ แต่ว่า.."

ยัยเนิร์ดพูดพลางทำท่าเอานิ้วชี้ทั้งสองจิ้มกัน

 

"พวกเรายังไร้ระดับกันอยู่เลย อีกอย่างนะ มันก็.. เสี่ยงมากด้วย"

และแนวร่วมของเธอก็เอ่ยขึ้นด้วย เอิ่มมม..

 

"แต่ที่นั่นมีไอเทมให้อัพอาวุธกับเกราะแล้วก็เครื่องประดับ แถมยังมีแร่หายากอีกมากมายเลยนะ!! หนำซ้ำหากพวกเราเข้าระบบทีมแล้วระดับของเราจะเพิ่มขึ้นมากมายทันใจเลยล่ะ ใช่มะๆอเวต้า"

ฟีร่าว่าพลางสะกิดแขน แล้วเราก็ตอบไป"ใช่จ๊าา ฉันจะดูแลพวกนายเอง"

 

"นั่นไง อเวต้ารับปากพวกเราแล้ว ยังไงๆก็สู้เพื่อชั้นเรียนละกัน"

ฟีร่าขยิบตา เอียงคอให้ทุกคน และพวกเราก็ประสานเสียงกัน.."เดรสเพอร์ราโด้จงเจริญ!!!"

 

               

 

        กังวาล.. มันกังวาลอีกแล้ว คราวนี้อะไรอีกล่ะ 'ย่ะ..ย่ะ..อย่าปล่อยมือฉัน' เฮ่ย!! เราปล่อยมือใครตอนไหนกันวะ เธอ..เธอ เธอเป็นใคร ฉันไม่รู้จักเธอ ออกไปซะ ไปให้พ้น"ไปให้โพ้นนนนนนน!!!"

 

"อเวต้า น่ะ นายเป็นไรไหม"

 

"อ่ะ อ่า ฉันสบายดี"

 

"สบายดีอะไรกันร้องลั่นขนาดนั้น"

 

"โทษทีนะ แล้วทำไมทุกคนต้องมองหน้าฉันแบบนั้นด้วยล่ะฮะ โดยเฉพาะนาย..คิริว"

 

"ก็นายน่ะแหละ น่ากลัวกว่าบอสซะอีก"

 

"คงฝันร้ายสินะ"

 

"ลาวีน ไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอกน่า"

 

"ว่าแต่พวกโจรระดับพารากอนออฟจัดจ์คงไม่แอบซุ่มอยู่แถวนี้หรอกนะ"

 

"ภาวนาเลยล่ะ ว่าไม่"

 

"อีกไกลไหมกว่าจะถึง"

 

"อีกอึดใจ เราจะเข้าสู่อิจิแล้วละ พร้อมนะทุกคน"

 

"อื้อ!!"

 

         ถึงจะพูดไปแบบนั้นก็เถอะ แต่ทำไมเรารู้สึกถึงอะไรบางอย่างกับ กับ กับฝัน..หรือในอดีตวะเนี่ย!! เดจาวูหรอ บ้าน่ะ ไม่ใช่ๆ  มันแยกแยะไม่ถูกเลยเว้ย!! เสียงผู้หญิงคนเมื่อกี้กับใบหน้าของเธอ ทำไมเราถึงคุ้นเคยจัง ทำไมล่ะ.. ทำไมเธอต้องห้ามเราด้วยล่ะ

 

"ถึงอิจิแล้วนะอเวต้า"

 

"เออ!! ฉันรู้แล้วล่ะน่าาา!!"

 

"............"

ไร้เสียงใครตอบโต้กับเรา เพื่อนทุกคนต่างนิ่งเงียบและสนใจกับอุปสรรคตรงหน้าเป็นหนึ่ง อารมณ์แบบนี้คงเป็นนิสัยของเราไปแล้วสินะ แล้วทำไมล่ะ ทำไมเราไม่รู้ตัว

 

"โห!! เพียงแค่ชั่วพริบตา อเวต้าก็จัดการได้หมดเกือบเคลียร์เลยนะนี่"

 

"คงเหลือแต่บอส"

 

"เอ่อ..บอสน่ะ ถูกพวกสายขโมยกับสายนักฆ่าปี4เก็บไปแล้วล่ะ.."

 

"ละเลงเลือดกันเลยทีเดียว"

 

"ช่างเถอะ คิริว นายทำดีที่สุดแล้ว"

 

"ว่าแต่สมาชิกพวกเราอยู่กันครบไหม"

 

"เช้ามา20 ที่เหลือนอนเพิ่งตื่นมาไม่ทัน"

 

"ขอนับก่อนนะ"

 

"1 2 3.. 6 7 8..10 11 12..17 18.. 19!!"

 

"ว่าไงนะ!!ใครหายไป!!"

 

"อืมมม.. ลาวีน"

 

"เวรล่ะ!!"

 

"ตายหมู่กันแน่พวกเรา!!"

 

"จะตามหาหรือกลับกันดี"

 

"คงไม่ทันฉันเผอิญเห็น รอยเลือด ติดอยู่กับผ้าพันคอแบบนี้ คงใช่แน่ๆของลาวีน"

 

"แล้วร่างเธอล่ะ"

 

"สาปสูญ ไร้ร่องรอย"

 

"หาทั่วแล้วรึยัง"

 

"ฉันมีทักษะส่องสืบนะ"

 

"น่าแปลกมากๆ โดยปกติหากแล้วค่าพลังลดลงจนถึงขีดแดง ย่อมมีการเตือนโดยเสียงไซเรน แล้วนี่.."

 

"หากจะตามหาลาวีน พวกเราคงทำไม่ได้แน่ๆแม้จะมีอเวต้าอยู่ด้วยก็เถอะ"

 

"ใช่ ถ้าไปคงมีแต่ตายกับตาย"

 

"อเวต้า นายว่าไง"

 

"เป็นความผิดของฉันหรอ.."

 

"ของพวกเราทุกคนต่างหาก"

 

"แล้วทำไม!! แล้วทำไม!! ทุกสายตาต้องมองมาที่ฉัน!! ใช่!! เพราะฉันแข็งแกร่งและพวกนายมันก็อ่อนหัดเอง แบบนี้รึป่าว!!ที่ทำให้เรื่องนี้มองว่าฉันผิด.. คิริว!! นายนั่นแหละที่รู้ดีกว่าใคร ย่าาาาา"

 

"เฮ่ย อเวต้า!! ฉันไม่ใช่นะ อ๋าาา!!"

 

        เคล้งงงง!!!!!

 

"บ้าไปแล้วหรออเวต้า!! เก็บดาบของนายซะ คิดจะฆ่าเพื่อนรึไง"

 

"ฮึ่ม.. ก็ได้ๆ"

 

"อเวต้า ใจเย็นหน่อยสิ"

 

"ฮ่าๆๆ บาปบนโลกนี้ฉันจะขอรับมันไว้เอง"

 

'ฟีราอินเฟียวรา'

 

'อเวต้า..จงอย่าให้โทสะครอบงำจิตใจ'

 

         โอ้ยยยยยยย!!!! อะไรกันวะนี่ มันเป็นเสียงของใครวะ จะหลอกหลอนกันไปถึงไหนยัยบ้า มีแต่เสียงแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเธอคือใคร บอกมาสิว่าเธอเป็นใคร แล้วทำไมฉันต้องรับรู้เรื่องอะไรพวกนี้ด้วย โทสะบ้าบออะไรกัน "อย่ามากไปหน่อยเลยน่า...."

 

"เขาสลบไปแล้ว"

 

"เฮ่ๆ อเวต้า ตื่นๆ"

 

"ฉันว่าคงสลบไปอีกหลายวัน"

 

"พากลับไปก่อนละกัน"

 

"..............."

 

 

               ____________

 

 

        หลังจากเหตุการณ์วันนั้น มั่นใจได้ว่า ไม่มีใครเลยจะเข้าดันเจี้ยนทุกแห่งทุกที่ ทุกคนต่างไว้อาลัยให้ลาวีนและตอนนั้นเราเองก็ดูเหมือนพูดอะไรรุนแรงลงไป ทำไมนะ ทำไมบางครั้งเราถึงควบคุมอารมณ์และจิตใจรวมทั้งการกระทำไม่ได้กันนะ หรือเพราะว่าเกี่ยวข้องกับเสียงกังวาลนั่น โทสะคืออะไร แล้วทำไมต้องปล่อยให้มันควบคุมจิตใจเรา เสียงเธอนั้น..ทำไมช่างฟังหวานหูนัก ใบหน้าของเธอจะเหมือนลาวีนไหมนะ นี่เราคิดไปเองอีกแล้วหรอ ฉันขอโทษ ขอโทษทุกคนจริงๆที่รักษาชีวิตลาวีนไว้ไม่ได้ เราควรเสียใจตอนรึป่าวไหม ไม่ๆ ฉันเพิ่งรู้สึกตัวนี่หว่า แล้วตอนนี้..เราอยู่ที่ไหน!?!

 

              

 

"ที่เตียงหมายเลข6045เลยนะ"

 

"อเวต้า โคโนเยบา นักเรียนปี3 สายไนท์ กลุ่มเดสเพอร์ราโด้ ช่วยเซ็นรับทราบตรงนี้ด้วยค่ะ"

 

"ตรงนี้ใช่ไหมครับ"

 

"ค่ะ"

 

"ขอบคุณครับ"

 

"เชิญ"

 

        คำว่าเชิญของพยาบาลประจำโรงเรียนทำไมฟังดูเหมือนกับการไล่ไร้ใยดีมากๆ ใบประวัติผู้ป่วยที่หล่อนยื่นมามันทำให้รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน 3เดือนกับ11วันเลยหรือนี่ที่เราหลับไหลอยู่ที่นี่ แล้วทุกคนล่ะ..  ไม่ได้การละต้องรีบไปซะแล้ว รอก่อนนะทุกคน

 

'อเวต้า....'

 

        ไม่ต้องมาเรียกหรอก ฉันชินแล้วล่ะกับไอ้เสียงกังวาลนี่ "บ้าบอเอ้ย!!"