XERANTHEMUM

ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 3 MORE THAN COMPATIBILITY

CHAPTER 3 MORE THAN COMPATIBILITY

สมาชิกใหม่ผู้อยู่เป็นนั่งอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของฟอร์ซีเพื่อรอเขามาหาตามนัดเพียงลำพัง แม้ตอนนี้จะเลยเวลานัดมาเกือบชั่วโมงแล้วแต่เขาก็ยังนั่งรออยู่อย่างมีความหวังจนเสียงประตูดังขึ้น

“โทษทีนะ ฉันปล่อยให้เธอรอนานมากเลยล่ะสิ”

ชายวัยกลางคนพูดพลางนั่งลงข้างๆเฟลซ ใบหน้าของเขามีรอยแต้มสีดำที่น่าจะเป็นคราบน้ำมันติดอยู่ทำให้รู้ว่าเขาคงทำงานมาแน่ๆ

“พอดีเมื่อกี้โรสแมรี่ของเวฟิน่ามันเสียนิดหน่อยเลยต้องไปซ่อมน่ะ เห็นหล่อนวิ่งตัวกระพริบมาๆหายๆมาขอให้ช่วยแล้วรู้สึกตลกดีพิลึก”

ฟอร์ซีพูดพลางวางแขนพาดบนบ่าของชายหนุ่มอย่างสนิทสนม ก่อนจะดันเฟลซลงนอนไปกับโซฟา ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูกและไม่อยากคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปเมื่อต้องมาอยู่กับชายที่น่าจะเข้าใจยากที่สุดในองค์กรสองต่อสอง ฟอร์ซีไม่ได้สนใจท่าทางของอีกฝ่ายนักและดึงกางเกงยีนส์ขายาวออกอย่างง่ายดายก่อนที่จะหยิบไขควงขึ้นมาและเริ่มหันไปสนใจขาโลหะของเฟลซแทน ปล่อยให้ชายหนุ่มรู้สึกอายเก้อไปอย่างช่วยไม่ได้

“คราวหน้าใส่ขาสั้นมานะถ้าฉันเรียก หรือไม่ก็ช่วยใส่แค่บ็อกเซอร์แบบนี้ก็ดี”

“คะ...ครับ”

“หืม? ทำหน้าแบบนั้นน่ะ คาดหวังอะไรจากฉันรึไงพ่อหนุ่ม”

“เปล่านะครับ! อย่าพูดแบบนั้นขึ้นมาสิครับ!”

“อ่าฮะ แค่หยอกเล่นน่า”

ฟอร์ซียิ้มอย่างอารมณ์ดีพลางใช้ไขควงเปิดแผงวงจรที่ขาของชายหนุ่มผู้นอนนิ่งหน้าแดงอยู่บนโซฟา ฟอร์ซีบอกกับแฟลซว่าเขาจะเพิ่มความเร็วในการตอบสนองของขาเสียหน่อยเพื่อไม่ให้ลำบากเวลาเดินและเวลาสู้ และจะสอนวิธีใช้มันให้กับเขาอย่างละเอียด ระหว่างที่กำลังซ่อมแซมตาซ้ายโลหะของชายกลางคนก็ยิงแสงสีฟ้าออกมาสแกนบางอย่างที่ขาเทียมของชายหนุ่มอยู่แทบตลอดเวลาทำให้เฟลซมองอย่างสนอกสนใจ

“คุณฟอร์ซี ไม่เจ็บตาหรอครับ”

คำถามของชายหนุ่มทำให้ฟอร์ซีเหลือบมองเล็กน้อยก่อนจะยักไหล่

“ไม่นะ บอกไม่ได้ด้วยสิว่าไม่เจ็บอยู่แล้ว หรือชิน แต่มันก็เหมือนตอนเธอติดขาเทียมครั้งแรกนั่นแหละ มันก็เจ็บแค่ตอนใส่จริงไหม”

“ก็จริงครับ แต่ตรงตามันชวนให้รู้สึกสยองกว่ายังไงก็ไม่รู้สิครับ อีกอย่างถ้าตอนลองถอดเข้าถอดออกเปลี่ยนกว่าจะเข้ากับร่างกายคงเจ็บมากแน่ๆ”

“อือ...ของฉันน่ะไม่ได้ลองหลายครั้งหรอก เพราะฉันเป็นคนคิดค้นไอ้นี่ขึ้นมา อันที่ฉันใส่ก็คือรุ่นทดลองชิ้นแรกเลย พอใส่แล้วมันก็พอดีเลยน่ะนะ อาจจะเพราะรุ่นดวงตามันไม่ค่อยใช้พลังงานเยอะด้วยล่ะมั้ง”

“ใช้พลังงานต่างกันด้วยหรอครับ”

“อือ โรสแมรี่น่ะใช้พลังงานจากร่างกายของเธอเองนั่นแหละ ทั้งความร้อนและการเผาผลาญ ถ้าเธอตายมันก็จะไม่ทำงานด้วย และเพราะโรสแมรี่แต่ละชิ้นมันใช้พลังงานไม่เท่ากันนั่นแหละทำให้ร่างกายของบางคนก็รับไม่ไหว”

ฟอร์ซีอธิบายพลางวางขาขวาที่ซ่อมเสร็จแล้วลงและยกขาซ้ายขึ้นมาไว้บนตักของเขาแทนก่อนจะเริ่มทำเหมือนเดิม เฟลซรู้สึกได้ว่าขาของเขาเบาขึ้นอย่างบอกไม่ถูกและไม่ค่อยอืดเมื่อเขานึกอยากจะขยับมัน

“แต่ถ้าแบบแป้นน่ะจะต่างกันนิดหน่อยนะ ฉันหมายถึงแบบที่ไฮเดรนเยียใช้น่ะ ไอ้แผ่นเหล็กกลมๆแบนๆ เคยเห็นสินะ”

“ครับ ก็พอจะเห็นอยู่หรอก”

“อันนั้นมันอยู่ที่สภาพจิตใจด้วย ฉันก็ไม่มั่นใจว่าทำไม แต่คิดว่าอาจจะเพราะแบบอวัยวะน่ะถูกสร้างมาให้คนที่ขาดจริงไหม เพราะงั้นเมื่อได้รับสิ่งที่ขาดไป สภาพจิตใจก็จะดีขึ้นพร้อมที่จะเชื่อมต่อในทันที

แต่แบบแป้นน่ะเอาไว้สำหรับให้คนปกติติดตั้งมัน แต่ถ้าสภาพจิตใจไม่ตรงกับโรสแมรี่ชิ้นนั้นก็จะติดไม่ได้ อาจจะเพราะทฤษฎีที่ว่าความคิดและอารมณ์มีผลกับคลื่นกระแสไฟฟ้าในสมอง แถมดูเหมือนเครื่องจักรที่น่ารักของฉันดันชอบคนที่สภาพจิตใจหันไปทางลบซะด้วย

แต่ฉันดีใจนะที่มันเป็นแบบนั้น ฉันไม่ได้อยากให้ทุกคนติดได้หรอกนะ เอ้า! เสร็จแล้ว ลองยืนสิ”

เมื่อฟอร์ซีอธิบายจบ ขาเทียมของชายหนุ่มก็ได้รับการปรับปรุงเรียบร้อยเช่นกัน ทำให้เขาลุกขึ้นยืนโดยไม่ได้เก็บเรื่องที่อีกฝ่ายพูดมาคิดมาก ขาของเขารู้สึกเบาลงแม้ความจริงจะมีน้ำหนักเท่าเดิมเพราะการตอบสนองที่เร็วขึ้นและขยับได้ตามใจชอบมากขึ้น

“เอาล่ะ อย่าเพิ่งดีใจไป ยังไม่เรียบร้อยนะ จับบ่าฉันไว้”

เฟลซจับบ่าทั้งสองข้างของฟอร์ซีที่นั่งอยู่อย่างว่าง่าย ก่อนที่ฟอร์ซีจะก้มลงกดปุ่มเล็กๆสีแดงที่ขาของเขา ขาโลหะมีความสูงเพิ่มขึ้นจนมือที่จับไหล่ของฟอน์ซีนั้นเอื้อมไม่ถึง สัญชาตญาณของเฟลซจึงจับบางอย่างที่อยู่บนเพดานเพื่อไม่ให้เขาล้ม เขาก้มลงมองใบมีดยาวที่ออกมาจากฝ่าเท้า แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตกใจร้องเฮ้ยฟอร์ซีก็ชิงพูดเสียก่อน

“กดหนึ่งครั้งจะเป็นใบมีดขนาดกลางคมสองด้าน ยาว13นิ้ว”

ทันทีที่พูดจบเขาก็กดปุ่มเดิมอีกครั้งแต่กดแบบสองครั้งติด ใบมีดที่เพิ่มความสูงของเขาหุบกลับเข้าที่ ร่างที่ถูกแรงโน้มถ่วงดึงลงรีบคว้าบ่าของฟอร์ซีเพื่อไม่ให้ล้มอีกครั้ง

“กดสองครั้งติดจะเป็นหนามรอบขา ปลายแหลมยาว2นิ้ว หัวตะปู”

ฟอร์ซีพูดและกดสามครั้งติดต่อทันทีทำให้ใบมีดในตอนแรกออกมาอีกครั้งพร้อมกับหัวของเฟลซที่กระแทกกับเพดานด้านบนในทันที

“กดสามครั้งติดจะเป็นการเปิดสองโหมดพร้อมกัน”

สิ้นคำพูดแนะนำโหมดสุดท้ายโหมดทุกอย่างก็ถูกปิดเมื่อฟอร์ซีกดปุ่มสีน้ำเงินเล็กๆ ร่างของเฟลซที่ถูกแรงโน้มถ่วงกระชากลงมาอีกครั้งหลังใบมีดหุบกลับเข้าไปล้มลงกับพื้นอย่างแรง

“ปุ่มสีน้ำเงินเอาไว้ปิดโหมดต่อสู้ ...ดูเหมือนนายจะยังไม่ชินสินะ โรสแมรี่คงทำให้หมดแรงล่ะสิ ไว้เดี๋ยวไปฝึกก็ดีขึ้นเองแหละ”

ชายวัยกลางคนพูดโดยไม่ได้สำนึกเลยว่าชายหนุ่มไม่ได้อยู่ในสภาพนี้เพราะหมดแรง แต่ไม่ทันที่เฟลซจะได้โต้ตอบอะไรเขาก็ถูกฟอร์ซีดึงออกจากห้องและเดินไปตามทางอย่างรวดเร็วจนไปถึงห้องๆหนึ่งในชั้นสองของอาคาร

เสียงเปิดประตูดังลั่นทำให้ชายหญิงคู่หนึ่งที่ยืนอยู่ด้านในหันมามองที่ประตู หญิงสาวผมสีชมพูวางดาบไม้ในมือพร้อมกับชายหนุ่มวัยรุ่นที่ลดการ์ดของตัวเองลง

“โทษทีนะฟอร์ซี เราฝึกกันอยู่น่ะ”

หนุ่มมัธยมปลายพูดขึ้นก่อนจะเดินมาหาฟอร์ซี

“คิดไว้แล้วล่ะ ฉันเลยจะเอาหมอนี่มาฝากพวกเธอให้ฝึกหน่อยน่ะ พอดีโรสแมรี่อันใหม่ต้องปรับการทรงตัวเยอะ”

ฟอร์ซีพูดขึ้นก่อนจะเหวี่ยงร่างของเฟลซให้หลี่รับเอาไว้แล้วอธิบายกับยูริว่าความสามารถของเฟลซคืออะไร และเขาอยากให้เพิ่มเติมอะไรเข้าไปบ้าง ชายหนุ่มรับคำด้วยความมั่นใจก่อนที่ฟอร์ซีจะเดินออกไปจากห้อง

“ไง ฉันยูริ จะเทรนให้นายเอง ส่วนนี่หลี่ เป็นเพื่อนฉัน”

“ลี?”

“ไม่ๆ ออกเสียงว่าหลี่”

“หลี? ลี่?”

“ไม่ใช่สิ หลี่ น่ะหลี่ ออกเสียงให้มันจีนน่ะ”

“...หลี้?”

“ไม่ใช่โว้ย!”

“พอเถอะเสียเวลา”

หญิงสาวพูดขัดชายทั้งสองที่กำลังเถียงกันด้วยความรำคาญเพื่อจบบทสนทนาที่ไร้สาระนี้

ข้างใต้ของทั้งสามที่กำลังจะได้สานสัมพันธ์ฉันมิตรกันนั้น มีเสียงโลหะกระทบกันดังก้องในโกดังที่เต็มไปด้วยเครื่องจักรขนาดใหญ่ซึ่งอยู่ในชั้นล่างสุดของอาคารที่เป็นที่ตั้งขององค์กร ตึกทรงกระบอกสูงสีขาวนี้เต็มไปด้วยห้องทำงานตามหน้าที่ที่จำเป็น

เว้นเสียแต่ชั้นหนึ่งหรือชั้นล่างสุดที่ไม่ได้เกี่ยวกับสินค้าที่พวกเขาทำสักเท่าไร แต่มันกลับมีผลเป็นอย่างยิ่งกับงานแฝงของที่นี่ ชายหนุ่มผมทองนั้นรับผิดชอบสถานที่ซ่อมและสร้างอาวุธหนักและยานพาหนะในชั้นนี้มาตั้งแต่เขาเริ่มเข้าทำงานที่นี่ ร่างกายที่ชุ่มด้วยเหงื่อและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อใต้เสื้อกล้ามสีสดนั้นเป็นตัวบ่งบอกว่างานของชั้นนี้ต้องใช้แรงมากขนาดไหน

“เฮ้ย ฮ็อค มึงไม่กินข้าวรึไงวะ”

ชายผู้เป็นเพื่อนร่วมงานถามเมื่อเห็นว่าหน้าปัดนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงแล้ว แต่ฮ็อคก็ได้แค่ส่ายหน้าเล็กน้อย

“รอแฟนมารึไง”

“ฮ่าๆๆ ไม่หรอก กูก็แค่ยังไม่หิว ไม่ได้แปลว่าจะรอดาเลียหรอกนะ คิโรกะ”

ฮ็อคพูดก่อนจะผละมือออกจากรถที่กำลังซ้อมและเดินมาที่โต๊ะทำงานซึ่งคิโรกะกำลังนั่งกินมื้อกลางวันอยู่

“จะบอกอะไรให้นะคุณคนมากความสามารถแต่ไร้ประสบการณ์เซ็กซ์ ดาเลียน่ะมีดีตอนอ้าขาเท่านั้นแหละ เวลาเครียดร่างกายมันก็อยากปลดปล่อย เพราะงั้นดาเลียที่หุ่นดี ยอมง่าย แถมไม่ท้องก็ตอบโจทย์สุดๆเข้าใจใช่ไหม

...อีกอย่าง ใครจะทุ่มเททุกอย่างให้คนรักได้เท่าดาเลียกันล่ะ มันยอมกูได้ทุกอย่างนั่นแหละ”

ฮ็อคพูดขึ้นอย่างโชว์พาวเวอร์ที่มีต่อแฟนของคนตัวเองทำให้คิโรกะแอบรู้สึกขยาดกับความคิดน่ารังเกียจของชายคนนี้ เสียงคุยด้านในทำให้ชายหนุ่มหน้าประตูหยุดคิดจะเดินเข้าไป เขาไม่ได้แสดงออกถึงความไม่พอใจหรืออะไรเลยแม้แต่น้อยกับสิ่งที่ได้ยิน ชายผมสีสดแปลกตาเดินออกมาจากตรงนั้นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และคิดว่าจะกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองในเมือง

“ดาเลีย! ลืมของ!”

เสียงตะโกนเรียกจากด้านบนของบันไดทำให้ดาเลียสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปตามเสียงเรียกนั้น ด้านบนของบันไดมีชายหนุ่มผมสีเทาเงินยืนกอดอกอยู่ ในมือของเขาถือสมุดวาดภาพของดาเลียเอาไว้เพื่อรอส่งคืนให้เจ้าของ

“โทษทีนะ ถ้าลืมคงแย่เลยนะเนี่ย ฮ่าๆ”

ดาเลียยิ้มก่อนรับสมุดวาดภาพของตัวเองคืน สมุดสีดำเย็บขอบด้วยมืออย่างดีนั้นเป็นของประจำตัวของดาเลีย ในสมุดที่ดูมีเอกลักษณ์นั้นบรรจุภาพวาดที่มีเอกลักษณ์ยิ่งกว่าเอาไว้ ลายเส้นของงานวาดที่เรียวโค้ง ตัวละครผอมซูบใบหน้าซีดเซียวดูมืดมน การลงสีโทนหม่นชวนให้อึดอัดใจ และดอกไม้ใกล้ตายที่เป็นส่วนประกอบสำคัญให้ทุกๆภาพตั้งแต่เป็นดอกไม้ในแจกันประกอบฉากไปจนถึงกุหลาบสีแดงหม่นที่ปักอยู่ตรงปกเสื้อสูทสีน้ำตาลซีดของชายรูปร่างซูบซีด นั่นคือทั้งหมดของงานวาดที่แสนเป็นเอกลักษณ์ของชายหนุ่มผู้เต็มไปด้วยสีสันสวนทางกับงานของตัวเอง

ดาเลียเดินลงบันไดมาอีกครั้งก่อนจะเดินไปที่รถเพื่อไปที่ทำงานจริงๆของเขา แต่ทันทีที่เขาขึ้นรถหลังเต่าสีครีมแสนคลาสสิคของตัวเองพร้อมกับเปิดเพลงโปรดคลอเบาๆด้านในและขับออกมาได้เพียงหนึ่งร้อยเมตรแรก เขาก็เหยียบเบรกลงตรงข้างทางของป่าที่ไร้ผู้คน

ชายหนุ่มดึงคอเสื้อกว้างๆของตัวเองลงจนเขาสามารถจับเครื่องจักรที่ติดบนไหล่ของตัวเองได้ เล็บยาวที่ถูกตัดแต่งอย่างดีพยายามแงะตามขอบของแป้นโลหะจนเลือดไหลซึมออกมา ความเจ็บปวดที่ไหล่กำลังลดทอนความโศกเศร้าในจิตใจของเขา ชายหนุ่มจิกเล็บเข้าไปซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรในรถคันนั้นถึงมีเพียงเสียงหัวเราะที่ดูบิดเบี้ยวแทนที่จะเป็นเสียงคร่ำครวญร้องไห้

...........................................................................................................................................................

ตรวจคำรอบที่1

T
B