คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 4 Hang out
Part 4 Hang out
2 month ago
“ปิดเทอมแล้วไปเที่ยวกันไหม” แคสเปอร์พูดขึ้นในระหว่างที่ฉันกำลังนั่งดูหนังเรื่องโปรดอย่างแฮร์รี่พอตเตอร์
“ที่ไหน ” ฉันถาม ทั้งๆที่ตายังไม่ละสายตาจากหนังเลย สักนิด
“อยากจะลองไป ไทยแลนด์” แคสเปอร์
“ภูเก็ตเป็นไง” แซมว่า
“ ถ้าจะไปประเทศไทยต้องไป พัทยาไปดูนางโชว์อะ ฉันชอบ” ออลฟี่ พูดและทำท่าโอบตัวเองไปด้วย
“กระบี่เป็นไง เขาว่าทะเลสวย” มาคัสว่า
“แต่ฉันอยากไปทะเล ที่ไหนก็ได้ที่มีทะเล” โซอีว่า
“ตกลงกันได้รึยังว่าจะไปไหน” ฉันว่า แต่สายตาก็ไม่ละจากแฮร์รี่พอตเตอร์
“ภูเก็ต” แซม
“พัทยา” อาฟี่
“กระบี่” มาคัส
“ฉันว่าให้ คุณเฌอเบลล์ตัดสินใจเป็นไง” แคสเปอร์ว่า
“นั่นสิ ไหนๆ คุณยายเบลล์ก็เป็นคนไทยอ่ะ” โซอีพูดเสริม
“โอเค ตอนนี้ฉันอยากไปฮอกวอร์ตที่สุดเลย”
“อย่าพึ่งเพ้อ!!” ทั้ง6เสียงต่างพากันตะโกนใส่ฉันที่นั่งดูหนังอยู่ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
“ปิดมันไปเลย แล้วมาตัดสินใจว่าจะไปไหน” และแจ๊คที่เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็เดินไปปิดหนังของช้านนนน!
“ปิดทามมายยยยยยยย” ฉันจะโกนใส่แจ๊ค
“พอ! แล้วหันมาคุยกันจะไปไหน” และในสุดฉันก็ต้องยอม
“ โอเค จากที่พวกนายคิดๆกันไว้ พูดตรงๆ ยังไม่เคยไปสักที่เลย ไม่สิไปแค่ กระบี่” ฉันว่า
“ความหวังของฉัน” ออลฟี่
“ฉันจะเคยไปได้ไง ฉันอยู่เมกา เป็นคนไทย(นิดๆ) ก็จริงแต่ไม่ได้อยู่ตั้งแต่เกิดนิ ไปเมืองไทยก็แค่ 2ครั้งเอง ” ในขณะที่ฉันพูดถึงกับต้องทำให้ทุกคนกุมขมับเลย “แต่! ไม่ต้องห่วง ฉันมีแผนแล้ว”
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์พี่ชายที่อยู่เมืองไทย
(สวัสดีครับ ผมเพททริกพูดครับ) ใช่ถูกคนแล้ว เพราะเขาพูดไทย
“สวัสดีค่ะ คุณเพททริก คือดิฉันเฌอเบลล์นะคะ” ฉันตอบไปด้วยภาษาเดียวกัน
(เฌอเบลล์ เฌอเบลล์ไหนวะ) เอาแล้วไง (-_-;)
“ไปกินสบู่ตายเถอะไป” ฉันว่า
(โอ๋ พี่ล้อเล่น มีอะไร ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรหาพี่ หรือแกจะมาไทย)
“อ๋อ ใช่ เอ่อ พี่เพทคะ พี่ช่วยเขียนแพลนให้หน่อยสิ คือเพื่อนเบลล์จะไปด้วยนะ เอาแค่ทะเลก็ได้ ”
(อ๋อ ๆ งั้นเดี๋ยว พี่ส่งอีเมลไปให้แล้วกัน) ว่าจบพี่ชายก็วางสายไป
10 minute ago
“เรียบร้อยแล้ว” ฉันว่าหลังจากที่ปริ้นแพลนของการทั่วเมืองไทย
“ไหนๆ ไหนบ้างมาดูสิ” และแจ๊คก็แย่งมันออกไปจากมือฉันแล้ว “ทำไมมีแค่ พีพี พัทยา แล้วก็ ในกรุงเทพ”
“ ก็ไปแค่อาทิตย์เดียว ที่จริงก็อยากให้ไปทั่วไทยอยู่หรอกนะ ถ้าไม่ติดว่า ปิดเทอมฉันว่างแค่สามทิตย์ แต่ถ้าพวกนายอยากจะไปเที่ยวต่อ ไม่ตามแผนที่มีก็ไม่ได้ว่า” ฉันว่า
“ไม่มีใคร ทิ้งเธอให้กลับอังกฤษคนเดียวหรอก ถ้าถึงเวลา” แจ๊คว่า
“อาทิตย์หน้านะ เตรียมตัวเลย เราจะไปเที่ยวกันอาทิตย์หน้า” แคสเปอร์ว่า
“งั้นกลับบ้านได้แล้ว ฉันจะดูหนัง” ฉันพูดขึ้นในขณะที่กำลังเปิดหนังดูต่อจากเมื่อกี๊
1 week ago
(ผมขอโทษนะที่ไปด้วยไม่ได้ แต่ถ้าเสร็จงานแล้วจะรีบตามไปเลย)
“ไม่เป็นไรคะ ทำงานให้สบายใจเถอะ”
(ผมอยากไปจริงๆนะ รักคุณนะ)
“บายคะ” ฉันวางสายไปหลังจากที่โทรไปชวนแฮร์รี่ไปเที่ยวเมืองไทยด้วยกันเมื่อสามวันก่อน ตอนแรกเขาก็บอกจะไปด้วยอยู่หรอก แต่พอมานี้เขากลับบอกติดงาน แต่ฉันก็ไม่ได้อะไรหรอก เพราะเขาสัญญาว่าถ้าเสร็จงานแล้วจะรีบบินไปตาม
“เฌอเบลล์แฮร์รี่เขาจะไปกับเราด้วยรึเปล่า” โซอีที่เจอฉันปุบก็วิ่งมาถามหาแฮร์รี่ทันที
“ไม่ เขาติดงาน”
“วา แย่จัง แต่เขาบอกรึเปล่าจะตามมาน่ะ” โซอีว่า
“อ๋อ ใช่ ถ้างานเขาเสร็จแล้วอะนะ” คำพูดของฉันทำให้เธอยิ้มออกขึ้นมาเลย :)
“แล้วครบกันรึยังเนี่ย” แคสเปอร์ว่า
“ยัง เหลือฟิน” แจ๊คว่า อะไรนะ ฟินมาด้วยหรอ โอ้ว์กอด ฉันต้องได้ฆ่าเขาแน่
“มาแล้ว ๆ โทษทีที่ทำให้รอ” และในที่สุดฟินก็มา
“งั้นก็ไปกันได้แล้ว” และเราก็ตรงไปที่แฮร์โทรแอร์พอต ฉันเคยมาที่นี่บ่อยๆ ก็ทั้งกลับอเมริกา แล้วก็ไปเที่ยวกับเพื่อนนั่นแหละ และนี่ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ฉันไปเที่ยวกับพวกเขา อ้อ เมื่อเดือนที่แล้วฉันไปไอร์แลนด์ด้วย ไปกับแฮร์รี่ไปหาไนออล ตอนที่ป่วยแล้วก็ต้องไปพักฟื้นที่ไอร์แลนด์ ฉันไปอยู่อาทิตย์หนึ่ง พูดสำเนียงไอริชได้เลย และมันก็เป็นสำเนียงที่ฉันชอบมากๆ
“โซเดี๋ยวขึ้นไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“เข้าบนเครื่องก็ได้นิ”
“ไม่ทันแล้ว คือฉันรู้สึกว่ามันมาไม่ปกติ แล้วต้องไปแล้ว เดี๋ยวตามไปจริงๆนะ ไปก่อน เลย” ฉันนี่นับวันยิ่งพูดไม่รู้เรื่องรู้สึกว่าช่วงนี้เบลอๆ
“อ๋อ จ๊ะๆ ตามไปเร็วละ” และโซอีก็เดินเข้าห้องพักผู้โดยสาร ไป เหลือแค่ฉัน ที่เข้าห้องน้ำไปทำธุระอยู่ไม่รู้จะมาอะไรตอนนี้ เฮ้อ!
และหลังจากที่ฉันทำธุระเสร็จก็เดินเข้าห้องพักผู้โดยสารไป และสิ่งที่ฉันไม่คิดก็คือ ไม่มีใครอยู่แล้ว จะมีก็แต่ฟินนี่ ที่ยืนอยู่คนเดียวและเดินไปหลังจากที่เห็นฉันเดินเข้ามา
“ไม่ต้องหาหรอก เขาทิ้งให้เธอนั่งตรงนี้” ฟินนี่พูดในขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปที่นั่งซึ่งตอนแรกฉันนั่งกับโซอีในที่นั่งชั้นกลาง
“…” ฉันไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่วางกระเป๋าและนั่งลงข้างฟิน
และฉันก็หยิบไอพอดขึ้นมาเสียบหูฟังและมองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งมีฟินที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง
ตอนแรกฉันก็สนใจวิวอยู่หรอกนะ แต่พอมองเรื่อยๆแล้ว ฉันสนใจฟินมากกว่า จมูกของเขาปากของเขาใบหูของเขา แล้วก็ดวงตาของเขา
“จ้องอะไรอยู่ได้ตั้งนาน จะกินฉันรึไง”
“ปะป่าว ฉะ ฉันมองวิวดูสิ วิวสวยดีเนอะ”
“วิว อะไรเครื่องยังไม่ขึ้นเลย” ฟินพูดในขณะที่ฉัน เอ่อ จะบอกว่าหน้าแตกยับ -_-* จริงเครื่องยังไม่ออกฉันแค่อยากมองเขาน่ะ ผิดหรอ ?
‘ผู้โดยสารโปรดทราบขณะนี้เรากำลังจะเดินทาง ขอให้ท่านผู้โดยสารเช็คสำภารที่นำมา และโปรดคาดเข็มขัดด้วย ขอบคุณคะ’
Finn’s Part
จมูกเธอ ปากเธอ ดวงตาเธอ ใบหน้าเธอ ผมเธอ มันชั่งเข้ากันได้ดีมาก มากจนผมไม่อาจจะละสายตาไปจากมันได้เลย ผมชอบเวลาที่เธอยิ้ม แล้วก็ไม่ชอบเวลาที่เธอร้องไห้ ผมอยากให้เธอมีความสุขเลย เลือกที่จะยอมเจ็บ
ทุกคนคงงงว่าผมมาเพ้ออะไร ผมไม่ได้เพ้อหรอก มันเป็นความจริง ตอนนี้ผมกำลังนั่งมอง เฌอเบลล์ เอเลนส์ ที่กำลังหลับอยู่ ก็ไม่ให้หลับได้ไงละ ก็เราขึ้นเครื่องตั้งแต่ 8โมงเช้าจนตอนนี้ ทุ่มกว่าละ และดูเหมือนตอนนี้เราจะเข้าสู่เขตของประเทศไทยละ ส่วนตอนนี้ที่นี่ก็ประมาณตี2 ดูทุกคนบนเครื่องจะหลับกันหมดเลย คงมีแต่ผมสินะ ที่ไม่หลับเลย คงเป็นเพราะเธอ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกง่วงจังเลย
‘ท่านผู้โดยสารโปรดทราบขณะนี้เครื่องกำลังจะลงจอด ณ ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ประเทศไทย ขอให้ท่านผู้โดยสารทุกท่านเช็คสำภารให้ดีก่อนลงจากเครื่อง และเราขอขอบคุณที่เดินทางมาร่วมกับเราขอบคุณคะ’
“เฌอเบลล์ ถึงแล้ว” ผมสะกิดผู้หญิงที่ยังคงนอนอยู่ข้างผม เธอนี่ขี้เซาเหมือนเดิมเลย
“ฮะ ถึงแล้วหรอ ไวจัง ฉันพึ่งหลับไปเมื่อกี๊เอง” 2ชั่วโมงหลังจากที่ขึ้นเครื่องเธอก็หลับไป เวลาที่หลับไปก็ราวๆ 10 ชั่วโมง -_-*
“ ชั่งมันเถอะ ตื่นได้แล้ว ลืมตาด้วย เดี่ยวค่อยไปนอนต่อ” ผมพยายามปลุกคนขี้เซาอย่างสุดชีวิต
“ก็ได้ ๆ” และสุดท้ายเธอก็ยอมตื่น
Apartment
“ขอโทษด้วยนะ มันว่างแค่ห้องเดียว” เฌอเบลล์ว่าพรางวางของไว้ที่พื้น
“ไหนบอกว่า เคยมาอยู่ไทยแค่สองครั้งทำไมมีคอนโดอยู่” แซมว่า
“แม่ซื้อไว้ให้ แต่พี่ฉันอยู่” เฌอเบลล์
“แล้วพี่เธอไปไหนละ จะได้ทักทาย” แจ๊คว่า
“พี่ฉันอยู่กระบี่ ตอนนี้อยู่กระบี่” เฌอเบลล์ว่า
“ไปทำอะไร” โซอีถาม
“ไปจัดการบ้านน่ะ คือ มันจะดีกว่าถ้าเราไปพักอยู่ที่บ้านที่นั่น ดีกว่าอยู่โรงแรม เพราะฉันก็รู้ว่ายังไงพวกนายก็ต้องไปป่วนอีกแน่ๆ ฉันเลยเลือกที่จะให้อยู่บ้านฉันจะดีกว่า”
“แล้วไม่คิดหรอว่าบ้านเธอจะรกน่ะ ถ้าเราไปอยู่” แซม
“ไม่มีทาง เพราะต่อให้บ้านรกแค่ไหน ก็มีแม่บ้านย่ะ” เฌอเบลล์ว่า
“แล้วถ้าแม่บ้านเธอไม่อยู่ละ” แคสเปอร์
“ใครทำก็เก็บสิ อ้อ แล้วอยู่ที่นี่อย่าคิดนะคะ ว่าจะทำห้องฉันรกนะ เพราะถ้าใครทำรก ฉันจะไล่ให้ไปนอนโรงแรม”
“โอเค งั้นฝันดีนะ” โซอีว่า
“ไปๆ นอนกันได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ จะได้มีแรงไปต่อ ” และเธอก็ไล่ททุกคนเข้านอน จริงๆแล้ว ผมว่าเธออยากนอนเองมากกว่า แล้วก็ไม่อยากให้ใครกวนก็เลยไล่ไปงั้น
End
รุ่งขึ้น ไม่สิ ต้องบอก ว่า 3 โมงเย็น
ฉันค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาลองมองออกไปด้านนอก อ้าวเช้าแล้วหรอเนี่ย ทำไมมันดู…จัง (ประมาณอึนๆเหมือนยังไม่ตื่น)
และฉันก็ลุกจากเตียงที่ตอนนี้มีฉันและโซอีอยู่เพียงสองคน มันก็ต้องมีสองคนสิ ก็นอนกันอยู่สองคน และลุกขึ้นไปเปิดตู
“Oh! God” ตอนนี้พระเจ้าก็ช่วยไม่ได้ ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่ให้ไอพวกนี้มาอยู่ที่นี่ คือห้องรับแขกในตอนนี้มันรับแขกไม่ได้แล้ว ทั้งหมอนเสื้อผ้าหรือแม้แต่กางเกงในก็มากองที่พื้น นี่พวกมันพึ่งมาอยู่แค่วันเดียวเองนะ!
แต่ตอนนี้ฉันกำลังได้กลิ่นหอมๆมาจากครัว เข้าไปดูหน่อยดีกว่าว่าใครมาทำอะไรไว้ หรือพี่เพททริกจะกลับมาแล้ว
และในทันทีที่ฉันเข้าไปในครัวก็เจอเข้ากับฟิน ไม่ผิดแน่นอนที่กำลังถือจานและหันหน้ามาหาฉันอยู่
“มอร์นิ่งนะ” ฟิน กล่าวทัก และหันไปทำอาหารต่อ
“ฉันว่าไม่เช้าแล้ว” ฉันว่าติดตลก ทั้งๆที่เจ้าตัวไม่ขำเลย
“ฉันก็ว่างั้น” เขาพูดและหันมายิ้มให้ฉัน แบบไม่เต็มใจ
“ฟินหายงอนรึยัง” ฉันว่าพรางเดินไปข้างๆเขา
“ฉัน งอนเธอตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาว่าและหันมามองฉัน เพื่อต้องการคำตอบ
“ก็นายไม่ยอมลงมากินข้าวกับเรา ตอนที่เราทะเลาะกัน(ที่มีฉันเป็นส่วนเกิน ของครอบครัว)” ฉันว่า
“ไม่ ๆ เฌอเบลล์เธอคิดไปเอง ฉันแค่…เอ่อ โจเธอโทรมาน่ะ แล้วก็ไม่มีอะไร” ฟินว่าพรางยิ้มให้ฉัน
“ตกลงฉันคิดไปเอง รู้อะไรไหมฟิน ฉันกลัว กลัวว่านายจะจากฉันไปกลัวว่านายจะไม่เหมือนเดิม กลัวว่านายจะเป็นเหมือน แมททิว” ฉันไม่รู้ว่าจะพูดถึงเขาทำไม ในเมื่อเขาเป็นคนที่ทำให้ฉัน เจ็บ จนถึงทุกวันนี้
(แมททิวแฟนเก่าเฌอเบลล์)
“ไปพูดถึงเขาทำไม พอเลย” ฟินเดินเข้ามาปลอบฉันแล้วก็โอบฉันด้วยความอ่อนโยน
“ขอบใจ ไม่เป็นไรแล้วละ” ฉันว่าและยิ้มให้เขาและเดินออกจากห้องครัวไป
มาแล้วขอโทษด้วยที่หายนาน ยังรออ่านกันอยู่อ่ะป่าว ???!
งั้นๆยังไงก็อย่าลืมติดตามกันนะคะ ^^
ความคิดเห็น