[fic khr]My Love คนที่ฉันรักคือเธอคนเดียว

ลำดับตอนที่ #8 : การฝึกที่เริ่มต้น1

กติกาคือถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสามารถชนะอีกฝ่ายได้ฝ่ายที่ชนะสามารถสั่งให้ฝ่ายที่แพ้ทำอะไรก็ได้

 ที่โกดังร้างแห่งหนึ่ง

ฟิ้ว.~ฉึก.

เสียงของลูกธนูที่ถูกยิงไปปักกล่อง

“อย่าช้านะถ้ายิงโดนขึ้นมาฉันไม่รู้ด้วยนะคะ”พัฟเฟิลพูดไปด้วยพร้อมกับยิงธนูไปด้วย

“ครับ ครับ”สึนะพูดพลางเปลี่ยนเป็นโหมดไฮเปอร์กำลังวิ่งหลบธนูที่ถูกยิงมาพลางหาจังหวะเข้าประชิดตัวพัฟเฟิลไปด้วย

20 นาทีผ่านไป

ตอนนี้สึนะก็ยังไม่สามารถเข้าประชิดตัวของพัฟเฟิลได้เลยเพราะพัฟเฟิลยิงธนูเร็วมาก

จนกระทั่ง

“อ๊ะ ลูกธนูหมด”พัฟเฟิลที่เอื้อมมือจะมาหยิบลูกธนูที่ด้านหลังร้องขึ้น

“เสร็จฉันล่ะ”สึนะที่ตอนนี้รู้แล้วว่าพัฟเฟิลไม่มีอาวุธแล้วพึมพำออกมาก่อนจะวิ่งเข้ามาด้านหลังของพัฟเฟิลก่อนจะดึงแขนทั้งสองข้างของเธอมาด้านหลังก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างหูเธอว่า

“เธอแพ้แล้วนะ”สึนะ

“ค่ะ รู้แล้วค่าแต่ก่อนอื่นช่วยปล่อยแขนฉันก่อนได้ไหมคะมันเจ็บค่ะ”พัฟเฟิลพูดพลางดิ้น

“ขอโทษ”สึนะพูดก่อนจะปล่อยให้พัฟเฟิลเป็นอิสระ

“สั่งมาได้เลยค่ะว่าจะให้ฉันทำอะไร”พัฟเฟิล

“อืม...งั้นให้เธอเลี้ยงขนมฉันก็แล้วกันนะ”สึนะ

“ได้ค่ะ แต่ก่อนอื่นช่วยฉันเก็บลูกธนูหน่อยสิคะ”พัฟเฟิล

“อืม ได้”สึนะ

แล้วสึนะกับพัฟเฟิลก็ช่วยกันเก็บลูกธนูที่พัฟเฟิลยิงจนเสร็จก่อนจะพากันไปหาอะไรกินกัน

ที่โกดังร้างอีกด้าน

ผลัวะ.ตูม.

เฟย์เนล่าที่ตอนนี้ยืนอยู่เฉยๆกำลังใช้กระบองปัดระเบิดที่โกคุเดระขว้างมา

25 นาทีผ่านไป

“เฮ้!นี่เธอน่ะไม่คิดที่จะบุกมาบ้างรึยังไง”โกคุเดระพูดก่อนจะขว้างระเบิดอีก

“มันเรื่องของฉันย่ะ”เฟย์เนล่าพูดก่อนจะปัดระเบิดที่โกคุเดระขว้างมาอีก

“เฮอะ!งั้นฉันไม่เกรงใจล่ะนะ”โกคุเดระพูดก่อนจะขว้างะเบิดอีกทีแล้ววิ่งเข้าชาร์จเฟย์เนล่าทางด้านหลังทันที

“คิดตื้นๆ”เฟย์เนล่าพึมพำก่อนจะปรับกระบองให้ยาวขึ้นอีกหน่อยแล้วหันหลังทันทีทำให้โกคุเดระที่วิ่งมาอย่างเร็วเบรกไม่ทันกระบองของเฟย์เนล่าจึงอยู่พอดีที่หัวโกคุเดระทันที “Game Over”

“โอเค โอเคฉันแพ้แล้วเธอจะให้ฉันทำอะไร”โกคุเดระพูดพลางยกมือขึ้น

“ฉันให้นายวิ่งรอบโรงเรียนนามิโมริ 5 รอบโดยห้ามหยุดพักได้ป่ะล่ะ”เฟย์เนล่า

“ถึงตอบว่าไม่ได้ยังไงก็ต้องทำอยู่ดีไม่ใช่หรือไง”โกคุเดระ

“ก็ใช่น่ะสิ ถ้ารู้แล้วก็รีบๆทำเข้าสิ”เฟย์เนล่า

“รับทราบคร้าบ”โกคุเดระ

แล้วโกคุเดระก็เริ่มวิ่งตั้งแต่ที่โกดังถึงโรงเรียนนามิโมริโดยที่เฟย์เนล่ายืนมองอยู่เฉยๆ

โรงฝึกดาบ

เคร้ง.เคร้ง.

ตอนนี้ริงโกะกับยามาโมโตะกำลังฟันดาบกันอยู่

“นายนี่เก่งไม่ใช่เล่นเลยนะ”ริงโกะที่ตอนนี้ดีดตัวออกมาตั้งหลักพูดขึ้น

“ฮ่ะ ฮ่ะเธอก็เหมือนกัน”ยามาโมโตะพูดพลางเช็คเหงื่อไปด้วย

“อย่าเผลอสิ”ริงโกะอาศัยจังหวะที่ว่ายามาโมโตะกำลังเช็คเหงื่อโจมตีทันที

เคร้ง.

“ฮ่ะ ฮ่ะอย่าเล่นทีเผลอสิครับนี่ถ้าผมรับไม่ทันจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย”ยามาโมโตะที่ไหวตัวทันเอาดาบยกขึ้นกันได้พอดี

“ก็แค่ขาดเป็นสองท่อนก็เท่านั้นเอง”ริงโกะพูดก่อนจะโจมตีอย่างต่อเนื่อง

จนกระทั่ง

เคร้ง.

ดาบของริงโกะหลุดออกจากมือกระเด็นไปไกล

“เธอแพ้แล้วนะ”ยามาโมโตะที่นำดาบจ่อตรงหน้าริงโกะพูดขึ้น

“โอเค แล้วนายจะให้ฉันทำอะไรล่ะ”ริงโกะพูดพลางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเพราะความเหนื่อย

ฟึบ.

“เฮ้!”ริงโกะร้องออกมาอย่างตกใจที่อยู่ๆยามาโมโตะทรุดตัวลงนั่งก่อนจะล้มตัวลงนอนบนตักของเธอ

“ขอให้เธอเป็นหมอนให้ฉันก็แล้วกัน”ยามาโมโตะพูดก่อนจะหลับตาลง

“อะ...อืม”ริงโกะพูดก่อนจะเอื้อมมือลูบผมของยามาโมโตะที่นอนอยู่บนตักของเธอเล่น