คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 2 [ุ60%]
สุดที่รักพยายามลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ แต่เมื่อร่างกายจมอยู่กับความทุกข์โดยไม่ได้รับประทานอาหารหลายมื้อ ก็ทำให้ไร้เรี่ยวแรงในการทรงตัว หัวเข่าอ่อนแรงจนแทบจะล้มเซลงไป โชคดีที่รจนาช่วยพยุงเอาไว้ได้ทัน เธอหันไปยิ้มบางๆ ให้แทนคำว่าขอบคุณ หญิงสาวเริ่มขยับเดินไปที่หน้าประตู ซึ่งเต็มไปด้วยนักข่าวและเหล่าเจ้าหนี้ แต่เดินยังไม่ทันถึงจุดหมาย อยู่ๆ ก็หมดสติไปเสียก่อน
รจนารับน้ำหนักจากร่างกายที่หมดสติของสุดที่รักเอาไว้ได้ทันท่วงที เธอร้องบอกเพื่อนที่ยังนั่งอยู่ข้างหลังให้รีบมาช่วยกัน
“ยัยรักเป็นลม ริต้ามาเร็ว..”
ลลิตารีบวิ่งมาช่วยอีกแรง ก่อนจะออกความคิดเห็นว่าให้รีบพาไปโรงพยาบาลดีกว่า เพราะร่างกายของสุดที่รักนั้นเกินจะรับไหวแล้ว อีกทั้งมั่นใจว่าถ้าอีกฝ่ายตื่นขึ้นมา ก็คงจะไม่ยอมรับประทานอาหารและจมอยู่กับความเศร้าโศกเหมือนเดิม ตอนนี้ควรพาตัวไปส่งโรงพยาบาลเสียก่อน
ในขณะที่สุดที่รักถูกนำตัวไปส่งโรงพยาบาล หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ ก็เดินเข้ามาพอดี แต่สวนทางกับพวกเพื่อนๆ ที่ช่วยกันหามสุดที่รักออกไป ทำให้ทั้งสองคนไม่ได้เจอกัน คุณหญิงเดินเข้าไปไหว้พระประธานด้านใน เสร็จแล้วค่อยไหว้ขอขมาศพของสาธิตที่ตอนนี้อยู่ในโลงเรียบร้อยแล้ว
สายตาของหม่อมราชวงศ์ฉายแววเศร้าสร้อย คิดถึงเรื่องที่ได้ผ่านมา แม้ว่ามันจะนานผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม หากความรู้สึกนั้นไม่คลายลงไป ในทุกๆ วันเธอจะเฝ้าคิดว่า คนๆ นี้กำลังทำอะไรอยู่ จะมีความสุขหรือไม่ มีชีวิตที่ดีหรือเปล่า แม้จะเคยได้ยินว่าธุรกิจของเขาเป็นไปได้ด้วยดี แถมยังเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทย แต่ก็เป็นจากข่าวและคำพูดของคนอื่น
ไม่เคยเลยสักครั้งในรอบหลายสิบปีที่ผ่านมา ที่หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์จะได้ยินจากคำบอกเล่าของเขาเอง สาธิต ผู้ชายไม่ได้ติดต่อกับเธอมาเป็นเวลานาน กลับร้องไห้ขอความเมตตาว่าให้ช่วยดูแลลูกสาวเพียงคนเดียวของตน
‘ที่ผ่านมาคุณใช้ชีวิตแบบไหนกันสาธิต คุณถึงได้ตัดสินใจทำอะไรโง่ๆ ลงไปแบบนี้’
ดวงตาของหม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์เริ่มแดงก่ำ หยดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มอย่างง่ายดายหากแต่เธอรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเช็ดมันออกทันที ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปถามหาสุดที่รัก กับคนที่ยืนต้อนรับแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน
“คุณหนูเป็นลมไปเมื่อสักครู่ค่ะ เพื่อนๆ ของเธอเพิ่งพาไปส่งโรงพยาบาล” แม่บ้านเป็นคนตอบคำถามผู้หญิงตรงหน้าที่ดูมีสง่าราศี เหมือนเคยเจอทีไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก
“อย่างนั้นหรือ ไม่เป็นไรจ๊ะ ไว้ฉันจะมาใหม่พรุ่งนี้ ขอโทษด้วยที่วันนี้ไม่ได้อยู่ฟังสวดอภิธรรมศพ ถ้าหนูรักกลับมาฝากบอกด้วยนะจ๊ะว่า ป้าพลอยลาวัลย์แวะมาหา” หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์บอกกล่าวให้ทราบ แต่ก่อนจะเลี่ยงจากไปก็ทันได้ยินอะไรบางอย่างเข้า
“นี่ป้า ลูกสาวคุณสาธิตไปไหนแล้ว พวกเราต้องการคำตอบนะว่าจะชดใช้หนี้ให้พวกเราได้ยังไง ของในบ้านก็ถูกยึดขายทอดตลาดหมดแล้ว พวกเรามันเจ้าหนี้รายย่อย เงินกู้เล็กๆ น้อยๆ เงินพวกนี้เราจะไปตามที่ไหนได้ถ้าไม่ใช่กับทายาทลูกหนี้น่ะ”
“นี่พวกคุณ ไม่รู้จักเห็นอกเห็นใจคนอื่นบ้างหรือยังไง นี่มันงานศพนะ ขอให้ผ่านๆ ไปก่อนไม่ได้หรือยังไง” แม่บ้านคนเก่าคนแก่เหลืออดจนต้องพูดออกมา เพราะทนเห็นคนพวกนี้ที่งานไม่ไหวอีกแล้ว
“ปล่อยให้ผ่านงานไป เราจะไปตามตัวได้ที่ไหน ปล่อยไปก็หายเข้ากลีบเมฆไปน่ะสิ” ชายร่างเล็กอวบอ้วนตะโวนวายไม่ไว้หน้า พวกที่เหลือก็เห็นดีเห็นงามด้วย
“พวกคุณเป็นเจ้าหนี้ของคุณสาธิตที่เสียชีวิตไปเหรอคะ” หม่อมราชวงศ์เดินกลับไปถามอย่างสุภาพ
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าเราไม่ได้เงินหรือสัญญาว่าจะชำระเงินคืนให้เมื่อไหร่ พวกเราก็จะเกาะติดตามทวงอยู่ในงานนี้ไม่ยอมไปไหน ใช่ไหมพวกเรา” ชายคนเดิมประกาศกร้าวถึงความต้องการ โดยไม่สนใจมารยาทและไม่มีทั้งความเห็นอกเห็นใจ เหล่าพรรคพวกก็พากันพยักหน้าเห็นด้วย
“นั้นพวกคุณช่วยจดรายละเอียด จำนวนเงินสัญญาการกู้เงินของคุณสาธิตให้ด้วย แล้วทางเราจะตรวจสอบและติดต่อเพื่อคืนหนี้ที่คุณสาธิตกู้มาให้”
“พร้อมดอกเบี้ย ?” ชายร่างอวบถามเสียงสูง เพราะไม่มั่นใจ สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย
“แน่นอน ถ้าคุณมีหลักฐานที่ตรวจสอบได้จริงว่าคุณสาธิตได้กู้เงินพวกคุณมา”
“ก็ได้...ว่าแต่คุณเป็นใคร ญาติของคุณสาธิตที่เหลืออยู่ ก็มีแค่ลูกสาวไม่ใช่เหรอ พวกเราจะไม่โดนหลอกแน่นะ”
“รู้แค่ว่า... ฉันเป็นคนที่จะจ่ายเงินให้พวกคุณก็พอ พรุ่งนี้ฉันจะมาเอาเอกสารช่วยเตรียมไว้ให้พร้อมด้วย” หม่อมราชวงศ์ตอบง่ายๆ เพราะไม่อยากให้พวกนักข่าวเอาไปเขียน ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ ซึ่งมีคนขับรถคอยเปิดประตูให้ก่อนแล้ว
*/*/*/*/*/*
“ป้าพลอยลาวัลย์ ใครกันคะ ที่รักไม่รู้จักนะ แต่เหมือนจะเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน...”
สุดที่รักหลังจากฟื้นจากการนอนหลับและการให้น้ำเกลือ ก็รีบกลับมาที่งานในตอนเย็นของอีกวัน ก่อนจะได้ยินว่าพวกเจ้าหนี้และนักข่าวล่าถอยไปเมื่อวาน เพราะมีคนมาช่วยไกล่เกลี่ย แถมบอกว่าจะเป็นคนชดใช้หนี้สินของบิดาให้ด้วย หากชื่อที่บอกมาเธอมั่นใจว่าไม่รู้จัก หากเคยได้ยินมาจากที่ไหนกันแห่ง
“ไม่ใช่ญาติของคุณหนูเหรอคะ” แม่บ้านถามด้วยความสงสัย แต่ทำงานกับครอบครัวนี้มานานก็รู้อยู่แล้วว่าคุณสาธิตเหลือลูกสาวอยู่เพียงคนเดียว เพราะคุณสาธิตเป็นเด็กกำพร้าที่ร่ำรวยมาด้วยความพยายามของตัวเองล้วนๆ
“ไม่ใช่แน่ค่ะ คุณพ่อไม่เคยพูดถึง เอ๊ะ...วันที่คุณพ่อเสียมีผู้หญิงน้ำเสียงดูเป็นผู้ใหญ่โทรมา แล้วบอกว่าคุณพ่อฝากฝังที่รักเอาไว้กับท่าน เหมือนจะชื่อพลอยลาวัลย์นี่แหละคะ คงจะเป็นคนๆ เดียวกัน หรือว่าจะเป็นญาติของคุณพ่อที่ตามหาคุณพ่อมาตลอดค่ะ ต้องใช่แน่ๆ เลยค่ะ แม่น้อยที่รักไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว ที่รักกำลังจะได้พบกับญาติที่เหลืออยู่ของคุณพ่อใช่ไหมคะ” สุดที่รักมีกำลังขึ้นมาเพราะสิ่งที่คิด ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นใครก็ตามแต่ก็เป็นที่พึ่งสุดท้ายให้เธอได้ในยามที่ไม่เหลือใคร
“สาธุ ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะค่ะคุณหนู”
แม่บ้านก็พลอยดีใจไปกับสุดที่รักด้วย ก่อนจะกันน้ำตาคลออีกครั้งเมื่อนึกไปถึงบิดาที่เสียชีวิตไป
ตกเย็นผู้คนเริ่มเข้างานมาเพื่อฟังอภิธรรมศพ ในที่สุดคนที่สุดที่รักรอคอยก็เข้ามาในงาน น้อยเรียกให้สุดที่รักรู้ตัวว่าคนที่อยากจะพบมาแล้ว หญิงสาวรับลุกขึ้นอย่างรวดเร็วไม่สนใจสังขารตัวเอง ก่อนจะพนมมือไหว้อย่างนอบน้อมต่อผู้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
“สวัสดีค่ะคุณป้าพลอยลาวัลย์ใช่ไหมคะ หนูชื่อสุดที่รักเป็นลูกสาวของคุณพ่อสาธิตค่ะ” สุดที่รักเห็นอีกฝ่ายรับไหว้แล้วยิ้มกว้างให้อย่างอ่อนโยน ก็ยิ่งมีรู้สึกดีและมีความสุข
“หนูเหมือนคุณพ่อของหนูมากจริงๆ จ๊ะ หนูเข็มแข็งมากจ๊ะ ที่พยายามจะผ่านเรื่องเศร้านี้ไปให้ได้”
“ไม่หรอกคะ คงเพราะหนูเพิ่งได้รู้ว่าตัวเองอาจจะมีญาติที่เหลืออยู่บนโลกนี้อยู่ก็ได้ ขอบคุณค่ะคุณป้าที่มาพบหนูในวันนี้ ขอบคุณเรื่องเมื่อวานด้วยนะคะ หนูไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี มีอะไรที่หนูพอจะทำให้คุณป้าได้บ้างไหมคะ”
“แน่นอนจ๊ะ เพราะป้าอยากให้หนูมาเป็นลูกสะใภ้”
“อะ..อะไรนะคะ”
“หนูได้ยินไม่ผิดหรอกจ๊ะ ป้าอยากได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้จริงๆ ไม่ต้องห่วงหรอกนะจ๊ะ เราไม่ใช่ญาติกันจริงๆ ทางสายเลือด ดังนั้นเรื่องนี้ที่หนูอาจจะกังวลอยู่ไม่น่าจะเป็นปัญหา” หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ยิ้มหวานแล้วเอื้อมไปจับมือของอีกฝ่ายมากุมไว้ ก่อนจะพาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้านหน้าสุด เพื่อจะได้คุยกันให้สะดวกมากกว่านี้
สุดที่รักนั่งลงข้างๆ อย่างมึนๆ งงๆ ความดีใจที่ได้เจอคนที่บิดาฝากฝังเอาไว้ยังไม่ทันได้ซาบซึ้งมากมายเท่าไหร่ กลับต้องมาประหลาดใจกลับความต้องการของอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่เพิ่งจะเจอกันเป็นครั้งแรก
“คะ..คุณป้าคะ คือหนูว่า หนูคงยังไม่พร้อมสำหรับอะไรแบบนี้ในตอนนี้หรอกค่ะ คุณพ่อก็เพิ่งมาเสียไป บ้านช่องตอนนี้ก็ถูกธนาคารยึดหมดแล้ว หนูคงจะต้องหาที่อยู่แล้วก็หางานทำก่อน คงไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้ อีกอย่างหนูไม่อยากแต่งงานกับคนที่หนูไม่ได้รักด้วยค่ะ หนูขอทดแทนบุญคุณของคุณป้าด้วยวิธีอื่นเถอะค่ะ”
“ใจเย็นจ๊ะ ป้าไม่ได้หมายความว่าจะยัดเยียดลูกชายให้หนูหรอกนะ ป้าหมายถึงว่า ป้าอยากจะได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้ถ้ามันเป็นไปได้ แต่ถ้าผลสุดท้ายแล้วหนูไม่ตกลงป้าก็ไม่บังคับหนูหรอก เชื่อป้าเถอะนะ อย่าเพิ่งเข้าใจป้าผิดเลย”
“อ๋อ... แบบนั้นเอง แต่ถึงยังไงหนูก็ขอยืนยันคำเดิมนะคะ ว่าหนูจะขอแต่งกับคนที่รักเท่านั้น”
“จ๊ะ ป้าเข้าใจแล้ว” หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ยิ้มกว้าง ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าถือจะดังขึ้นจึงขอตัวรับโทรศัพท์เสียก่อน “เปบนึงนะจ๊ะ...”
สุดที่รักพยักหน้าแล้วนั่งเฉยๆ รอระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังรับโทรศัพท์อยู่
“ว่ายังไงจ๊ะ ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง”
‘คุณหญิงแม่ก็รู้นี่ครับว่าคุณพระพายเป็นคนยังไง ไม่ว่าผมจะเลือกให้ดีแค่ไหน มันก็พาลหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาตำหนิจนไม่เลือกสักคน นี่ผมก็เจียนจะบ้าแล้วล่ะครับ’
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วนี่จ๊ะ เพราะถ้าเขาตัดใจเลือกใครไป สิ่งที่แม่ต้องการก็จะไม่สำเร็จ เอาล่ะ...คุยคุยกันทีหลัง ตอนนี้แม่มาทำธุระอยู่ข้างนอก แล้วรายงานให้แม่ฟังบ่อยนะเทมส์”
‘ครับคุณหญิงแม่’
หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์วางสายแล้วยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ก่อนจะหันมาหาสุดที่รักที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เมื่อกี้หนูบอกว่า จะต้องหาที่อยู่ใช่ไหม...”
“ใช่ค่ะ เงินในธนาคารหนูพอมีอยู่บ้าง แต่อาจจะไม่มากพอที่จะชดใช้ให้เจ้าหนี้รายย่อย หนูอาจจะต้องเจียดเงินตรงนี้เพื่อหาที่อยู่ก่อน แล้วค่อยหางานทำทยอยใช้หนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมด”
“เรื่องหนี้สิน ไม่ต้องกังวลป้าช่วยให้คนจัดการให้ทั้งหมดแล้ว แล้วเรื่องที่อยู่ป้าบอกในวันนั้นแล้วไง ว่าจะมารับเราไปอยู่ด้วยกันที่วังรัศมี”
“วังเหรอคะ...”
“ใช่จ๊ะ แต่อย่าเพิ่งคิดไปถึงอะไรที่ใหญ่โตอลังการแบบพระราชวังนะจ๊ะ วังที่ป้าอาศัยอยู่เป็นของหม่อมเจ้าพีระพงศ์ ซึ่งมีศักดิ์เป็นพ่อสามีของป้าเอง ที่นั้นไม่ได้มีกฎระเบียบอะไรเคร่งครัดหรอกนะจ๊ะ ก็เป็นบ้านพักอาศัยเหมือนๆ คนปกติทั่วไปนี่แหละจ๊ะ”
“นะ..นั้นคุณป้าก็เป็นเชื้อพระวงศ์อย่างนั้นเหรอคะ”
“เขาเรียกว่า เชื้อสายของราชวงศ์เฉยๆ จ๊ะ ก็แค่มีคำเรียกนำหน้านิดหน่อยไม่ถือว่าเป็นเชื้อพระวงศ์หรอกจ๊ะ”
“ละ..แล้วหนูจะเข้าไปอยู่ได้เหรอคะ หนูอยากเจออยากคุยกับคุณป้าบ่อยๆ นะคะ แต่ว่า..”
ความคิดเห็น