คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 2 [40%]
“มี เหลือระหว่าง ได้ครับเพื่อน และได้อยู่แล้วเพื่อน” หม่อมหลวงพระพายมัดมือชกเพื่อนสนิทแบบไม่มีตัวเลือกอื่น จะแสร้งทำว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือไปทำไม ในเมื่อยังไงในใจลึกๆ ก็อยากให้ช่วยอยู่แล้ว เขาไม่ชอบอะไรซับซ้อน มีอะไรก็พูดไปตรงๆ ไม่ดีกว่าหรือ
“เฮอะ...เออ ก็ได้เว้ย...” เทมส์นทีรับปากแบบขอไปทีก็จริง แต่เขาเต็มใจช่วยเพื่อนอยู่แล้ว ไม่ว่าจะมีการขอร้องหรือไม่ก็ตาม “แค่นี้นะมึง กูขอเวลาหน่อยจะเอาวันนี้พรุ่งนี้เลยไม่ได้หรอก คนนะไม่ใช่ตุ๊กตายางจะได้สั่งซื้อทางอินเตอร์เนตหรือร้านเซ็กซ์ช้อปเอา”
“ก็ได้ แต่กูขอประวัติรูปถ่าย พร้อมวิธีการใช้งานด้วยนะ”
“ผู้หญิงนะ ไม่ใช่ตุ๊กตายาง จะเอาวิธีใช้ไปทำไม”
“ผู้หญิงนี่แหละ ต้องมีวิธีการใช้ ข้อมูล การดูแลรักษา อายุการใช้งาน อุปกรณ์เสริม แผนกลูกค้าสัมพันธ์บริการหลังจากขาย อะไรแบบนี้เอามาให้หมด แล้วสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ใคร สโลแกนก็อย่างเช่น จีบไม่ง่าย ได้ไม่ยาก นิ่งหลับ ขยับแดก แยกหลง งงเสียตัวอะไรเทือกๆ นั้นตามแบบที่พี่โน้ตเขาเล่า มันจำเป็นนะมึง เกิดดูแค่รูปเขา ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าคัพซี แต่ดันใส่อุปกรณ์เสริมฟองน้ำมาสักสองชั้น แล้วบอกว่าขออนุญาตปรับเปลี่ยนขนาดตอนใช้งานจริง โดยไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แบบนี้มันคุณหลอกดาวชัดๆ”
“โอ้โห กูอึ้ง นี่มึงอินกับโชว์เดี่ยวของพี่โน้ตถึงเพียงนี้”
“กูแฟนพันธ์แท้เลยล่ะ มึงรู้ไหมพี่โน้ตที่เดี่ยวไมโครโฟนครั้งไหน คุณพระพายไม่เคยพลาด...”
“ไปดูทุกรอบเลยเหรอวะ บัตรจองยากจะตาย ถ้ามึงจองได้ทุกครั้งนี่มึงเจ๋งมากนะ”
“ก็ไม่ยากนะ กูแค่เปิดคอม ต่อเนต แล้วก็เข้ายูทูป พิมพ์เดี่ยว10...” หม่อมหลวงพระพายเล่นมุกตลกเอาความขบขัน ก่อนจะวางหูไปก่อนที่เพื่อนจะด่ากลับมา เขาเอนตัวลงนอนบนเตียงแล้วยกมือก่ายหน้าผาก
ชีวิตอันแสนสงบสุข ในโลกของหม่อมหลวงพระพาย มีก็แค่ครอบครัวและทุกคนที่อาศัยอยู่ในวังรัศมี รถยนต์หรูที่สะสมเอาไว้มาตั้งแต่สมัยหม่อมเจ้าพีระพงศ์ รัศมีซ้อเก็บเอาไว้ และบางส่วนเขาก็เก็บหอมรอมริบซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง โชว์รูมรถยนต์นำเข้า อู่ซ่อมรถ อู่ล้างรถ และเพื่อนสนิทอย่างเทมส์นที
จะเห็นได้ว่าไม่มีที่ว่างไหนให้กับผู้หญิงที่ไม่ใช่ญาติหรือครอบครัว ไม่ใช่ว่าหม่อมหลวงพระพายไม่เคยมีความรัก และเขาก็ไม่ได้หมดสมรรถภาพทางเพศแต่ประกาศใด หากแต่ผู้หญิงที่เคยเจอล้วนแล้วแต่ เห็นแก่ตัว หลงตัวเองอย่างร้ายกาจ และข้อสุดท้าย จะเข้าใจผู้หญิงเหล่านั้นยากยิ่งกว่างมเข็มในในคลองแสนแสบ เพราะมหาสมุทรดูจะยังน้อยเกินไป
ดั่งคำของโกวเล้งนักเขียนนวนิยายจีนกำลังภายในชื่อดังกล่าวไว้ว่า
มันผู้ใด…เข้าใจอิสตรี มันผู้นั้นไม่เข้าใจอะไรเลย
ทั้งที่ปากพร่ำว่า ‘รัก’ แต่ความต้องการของพวกหล่อนนั้นไม่เคยหยุดพักเสียที จะว่าเขามองโลกในแง่ร้ายสุดๆ กับผู้หญิงก็เป็นไปได้ หม่อมหลวงพระพายงดเว้นที่จะเกี่ยวข้อง สนทนากับเหล่าหญิงสาวให้น้อย เพื่อจะไม่ต้องมีปัญหาในภายภาคหน้า เขาไม่ชอบความอึดอัด
ผู้หญิงที่หม่อมหลวงพระพายจะอดทน และพยายามเข้าใจ คงจะมีแต่มารดาเท่านั้นที่เป็นข้อยกเว้น นั่นก็เพราะว่า ‘รัก’ เขาจึงยอมฟัง พยายามเข้าใจ แม้บางครั้งดูจะไร้เหตุผลอย่างถึงที่สุดก็ตาม
อย่างเช่นตอนนี้ประโยคที่ว่า ‘คลุมถุงชน’ กำลังจะฆ่าเขาทั้งเป็น
“คนอย่างคุณพระพาย ไม่ยอมสละโสดง่ายๆ ขนาดนั้นหรอกเว้ย”
หม่อมหลวงพระพายพูดขึ้นอย่างมาดมั่น แล้วอยู่ๆ ใบหน้าของใครบางคนก็ผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ผู้หญิงที่เพิ่งได้เจอเมื่อช่วงค่ำวันนี้ เธอก็ไม่ได้มีอะไรดีเด่นไปมากกว่าผู้หญิงประหลาดๆ ทั่วไปที่เขาเคยเจอ แต่ทำไมรู้สึกอึดอัดตอนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หญิงสาวด้วย ชายหนุ่มเผลอทบทวนท่าทางและรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ
รูปร่างงดงามราวกับนางอัปสร เอวคอด สะโพกผาย หน้าอกกลมกลึงเหมือนคนสร้างบรรจงเสกสรร ริมฝีปากรูปกระจับเม้มนิดๆ เวลาไม่พอใจ ปลายจมูกเชิดรั้นในยามโกรธ ดวงตากลมโตสุกใสมีน้ำเอ่อคลอล่อเลี้ยงอย่างคนสุขภาพดี ตอนยืนมองเขาด้วยความสงสัย ดูน่ารักจนไม่อาจจะอธิบายเป็นคำพูดได้ แต่พอยิ้มกลับกระชากหัวใจเขาได้
หรือว่าจะเป็น ‘รักแรกพบ’
“ไม่ๆ ไม่มีทาง รักแรกพบอะไร เรานี่จะบ้าแล้ว” หม่อมหลวงพระพายพูดเสียงดังระงับความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย จากคราบน้ำมันเครื่อง และกลิ่นเหงื่อการจากออกแรงทำงานทั้งวัน
*/*/*/*/*/*
บรรยากาศในงานศพเงียบเหงาตั้งแต่วันแรก แม้ว่าบิดาของสุดที่รักจะเป็นนักธุรกิจชื่อดังผู้ร่ำรวยก็ตาม แต่เมื่อล้มละลาย แถมยังมาฆ่าตัวตายหนีไปแบบนี้ นอกจากจะไม่มีใครคบหาแล้ว ยังจะพากันหนีหน้ากันหมด คงก็มีก็แต่แม่บ้านที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่ยังเล็ก และเพื่อนสนิทสองสามคนเท่านั้นที่ยังคอยอยู่เคียงข้าง ส่วนคนอื่นๆ นั้น...
“พวกนี้ไม่มีสามัญสำนึกกันหรือยังไง เห็นๆ ว่ายัยรักจัดงานศพให้คุณพ่อ ยังจะดาหน้ากันมาทวงหนี้ พวกนักข่าวก็เหมือนกัน แย่จริงๆ คนสมัยนี้ไร้น้ำใจและสามัญสำนึกที่ดีจริงๆ” ลลิตาบ่นไม่ไว้หน้าอินทร์หน้าพรหม เพราะทนเห็นพวกเห็นแก่ตัวไม่ได้ แม้เธอจะเป็นดารา นางแบบชื่อดัง แต่ไม่ค่อยสนใจสื่อมวลชนเท่าไหร่นัก จะว่าคิดยังไงจะใส่สีตีข่าวแบบไหน หากเมื่อไหร่ที่กล่าวหาแบบไม่มีมูล หญิงสาวไม่ทนเหมือนกัน
“ช่างเถอะน่าริต้า อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นเลย เดี๋ยวพวกเราไปช่วยกันพูดให้ยัยรักก็แล้วกัน ว่าเรื่องทุกอย่างค่อยมาเคลียร์กันหลังจากเสร็จงานศพแล้ว” รจนาเสนอหนทางที่ดูจะเป็นตรงกลางที่สุด ก่อนจะหันไปมองสุดที่รัดด้วยความเห็นอกเห็นใจ
“รัก ถึงแกจะเสียใจแค่ไหนแต่ก็ต้องเข็มแข็งไว้นะ ฉันอาจจะไม่เข้าใจความรู้สึกแกเท่าไร เพราะฉันไม่ได้เติบโตมาท่ามกลางความรักความอบอุ่นแบบแก แต่ในตอนนี้แกควรจะเข็มแข็งจัดการงานศพของคุณพ่อให้ผ่านไปได้ด้วยดี ไม่ใช่เอาแต่ซึมกะทือไม่รับแขก ร้องไห้จนตาเปิดไม่ขึ้นแบบนี้ คุณพ่อคงจะเสียใจมากแน่ๆ อย่าทำให้ท่านเป็นห่วงไปมากกว่านี้เลย ยัยรัก”
“ริต้า แกไม่พูดแรงไปหน่อยเหรอ” รจนาสะดุ้งแทนสุดที่รัก กับคำพูดตรงไปตรงมาของเพื่อนสนิทอีกคน
“แกจะให้ฉันบอกยัยรักว่า ร้องไห้ไปเถอะ ร้องเท่าไหร่ก็ได้อย่างนั้นเหรอ เราต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ เออ...ขอโทษที ฉันมันปากไม่ค่อยดี ยัยรัก ฉันอาจจะปลอบใจไม่ได้อย่างที่แกต้องการนะ แต่ฉันรักและเป็นห่วงแกมาก เท่านั้นแหละที่ฉันพูดได้”
สุดที่รักใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา แล้วเงยหน้ายิ้มให้กับเพื่อนทั้งสองคน แม้ในใจตอนนี้แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไร ความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนที่รักไป มันทำให้พลังชีวิตหดหายจนแทบจะเหลือเป็นศูนย์ จริงอย่างที่ลลิตาพูดว่า คนที่ตายจากไปแล้ว เหลือคนที่ยังอยู่ซึ่งยังต้องต่อสู้ในโลกใบนี้ต่อไป
ความคิดเห็น