คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 2 [80%]
“อะ..อะไรนะคะ”
“หนูได้ยินไม่ผิดหรอกจ๊ะ ป้าอยากได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้จริงๆ ไม่ต้องห่วงหรอกนะจ๊ะ เราไม่ใช่ญาติกันจริงๆ ทางสายเลือด ดังนั้นเรื่องนี้ที่หนูอาจจะกังวลอยู่ไม่น่าจะเป็นปัญหา” หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ยิ้มหวานแล้วเอื้อมไปจับมือของอีกฝ่ายมากุมไว้ ก่อนจะพาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้านหน้าสุด เพื่อจะได้คุยกันให้สะดวกมากกว่านี้
สุดที่รักนั่งลงข้างๆ อย่างมึนๆ งงๆ ความดีใจที่ได้เจอคนที่บิดาฝากฝังเอาไว้ยังไม่ทันได้ซาบซึ้งมากมายเท่าไหร่ กลับต้องมาประหลาดใจกลับความต้องการของอีกฝ่าย ทั้งๆ ที่เพิ่งจะเจอกันเป็นครั้งแรก
“คะ..คุณป้าคะ คือหนูว่า หนูคงยังไม่พร้อมสำหรับอะไรแบบนี้ในตอนนี้หรอกค่ะ คุณพ่อก็เพิ่งมาเสียไป บ้านช่องตอนนี้ก็ถูกธนาคารยึดหมดแล้ว หนูคงจะต้องหาที่อยู่แล้วก็หางานทำก่อน คงไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้ อีกอย่างหนูไม่อยากแต่งงานกับคนที่หนูไม่ได้รักด้วยค่ะ หนูขอทดแทนบุญคุณของคุณป้าด้วยวิธีอื่นเถอะค่ะ”
“ใจเย็นจ๊ะ ป้าไม่ได้หมายความว่าจะยัดเยียดลูกชายให้หนูหรอกนะ ป้าหมายถึงว่า ป้าอยากจะได้หนูมาเป็นลูกสะใภ้ถ้ามันเป็นไปได้ แต่ถ้าผลสุดท้ายแล้วหนูไม่ตกลงป้าก็ไม่บังคับหนูหรอก เชื่อป้าเถอะนะ อย่าเพิ่งเข้าใจป้าผิดเลย”
“อ๋อ... แบบนั้นเอง แต่ถึงยังไงหนูก็ขอยืนยันคำเดิมนะคะ ว่าหนูจะขอแต่งกับคนที่รักเท่านั้น”
“จ๊ะ ป้าเข้าใจแล้ว” หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ยิ้มกว้าง ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าถือจะดังขึ้นจึงขอตัวรับโทรศัพท์เสียก่อน “เปบนึงนะจ๊ะ...”
สุดที่รักพยักหน้าแล้วนั่งเฉยๆ รอระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังรับโทรศัพท์อยู่
“ว่ายังไงจ๊ะ ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง”
‘คุณหญิงแม่ก็รู้นี่ครับว่าคุณพระพายเป็นคนยังไง ไม่ว่าผมจะเลือกให้ดีแค่ไหน มันก็พาลหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาตำหนิจนไม่เลือกสักคน นี่ผมก็เจียนจะบ้าแล้วล่ะครับ’
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วนี่จ๊ะ เพราะถ้าเขาตัดใจเลือกใครไป สิ่งที่แม่ต้องการก็จะไม่สำเร็จ เอาล่ะ...คุยคุยกันทีหลัง ตอนนี้แม่มาทำธุระอยู่ข้างนอก แล้วรายงานให้แม่ฟังบ่อยนะเทมส์”
‘ครับคุณหญิงแม่’
หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์วางสายแล้วยิ้มออกมาด้วยความพอใจ ก่อนจะหันมาหาสุดที่รักที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เมื่อกี้หนูบอกว่า จะต้องหาที่อยู่ใช่ไหม...”
“ใช่ค่ะ เงินในธนาคารหนูพอมีอยู่บ้าง แต่อาจจะไม่มากพอที่จะชดใช้ให้เจ้าหนี้รายย่อย หนูอาจจะต้องเจียดเงินตรงนี้เพื่อหาที่อยู่ก่อน แล้วค่อยหางานทำทยอยใช้หนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมด”
“เรื่องหนี้สิน ไม่ต้องกังวลป้าช่วยให้คนจัดการให้ทั้งหมดแล้ว แล้วเรื่องที่อยู่ป้าบอกในวันนั้นแล้วไง ว่าจะมารับเราไปอยู่ด้วยกันที่วังรัศมี”
“วังเหรอคะ...”
“ใช่จ๊ะ แต่อย่าเพิ่งคิดไปถึงอะไรที่ใหญ่โตอลังการแบบพระราชวังนะจ๊ะ วังที่ป้าอาศัยอยู่เป็นของหม่อมเจ้าพีระพงศ์ ซึ่งมีศักดิ์เป็นพ่อสามีของป้าเอง ที่นั้นไม่ได้มีกฎระเบียบอะไรเคร่งครัดหรอกนะจ๊ะ ก็เป็นบ้านพักอาศัยเหมือนๆ คนปกติทั่วไปนี่แหละจ๊ะ”
“นะ..นั้นคุณป้าก็เป็นเชื้อพระวงศ์อย่างนั้นเหรอคะ”
“เขาเรียกว่า เชื้อสายของราชวงศ์เฉยๆ จ๊ะ ก็แค่มีคำเรียกนำหน้านิดหน่อยไม่ถือว่าเป็นเชื้อพระวงศ์หรอกจ๊ะ”
“ละ..แล้วหนูจะเข้าไปอยู่ได้เหรอคะ หนูอยากเจออยากคุยกับคุณป้าบ่อยๆ นะคะ แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่...เพราะป้าสัญญากับสาธิตเอาไว้แล้ว ว่าจะรับหนูเข้าไปอยู่ด้วย ส่วนเรื่องทำงานป้ามีเอาไว้ให้ในใจแล้วล่ะจ๊ะ” หม่อมราชวงศ์หญิงยิ้มหวานแฝงไว้ด้วยแผนการที่คิดอยู่ในใจ แม้จะรู้ว่าการทำเช่นนี้ไม่ดีนัก แต่เพื่อให้เรื่องในวันวานได้สะสางลง จำเป็นต้องยอมเป็นคนที่เห็นแก่ตัวสักครั้งในชีวิต
*/*/*/*/*/*
ในร้านอาหารที่มีผู้คนไม่พลุกพล่านมากนัก โต๊ะด้านในร้านที่เป็นมุมอับมีชายหนุ่มสองคนที่กำลังถกเถียงพูดคุยอย่างออกรสออกชาติ เทมส์นทีแสร้งทำเป็นหงุดหงิดไม่พอใจเพื่อนที่เอาแต่ตินั่นตินี่ เกี่ยวกับผู้หญิงที่พาให้ดูตัว เพื่อจะนำไปแกล้งหลอกมารดาอีกฝ่ายว่าเป็นแฟน แต่เขาดัดหลังเพื่อนด้วยการเล่าให้หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์รู้ทุกอย่างเมื่อถูกถาม
จะว่าเทมส์นทีไม่รักเพื่อน หรือหักหลังก็ไม่แปลก แต่เพราะคบกันมานาน แถมตัวเองก็ถูกใช้เป็นเครื่องมืออยู่บ่อยๆ บางทีก็กลายเป็นข่าวนินทาซุบซิบในโลกออนไลน์และสื่อต่างๆ ว่าเป็นคู่ขากัน แม้จะไม่เจ็บแค้นถึงอยากจะฆ่าให้ตาย แต่ก็แอบอยากให้หม่อมหลวงพระพายเจอกับตัวเองเสียบ้าง
“กูว่าคนนี้เรื่องมากน้อยไป อยากได้แบบแว้ดๆ พูดจาทั้งวันไม่หยุด เป็นโรคช้อปขึ้นสมอง มีปัญญาเท่าหางอึ่ง วันๆ ดีแต่แต่งหน้าสวย งานการไม่ทำ วันๆ อู้ อะไรแบบนั้นเรื่องแค่นี้แกหาไม่ได้หรือไง” หม่อหลวงพระพายถาม เพราะตั้งแต่ดูมาล้วนแล้วแต่ธรรมดายังไม่เข้าขั้นสักคน แบบนี้จะหลุดรอดจากการแต่งงานได้ยังไง
“มึงจะหาทั้งหมดนั้นในคนๆ เดียวกันได้จากที่ไหน คิดเสียบ้างสิวะ คนที่เขามาสมัครก็ต้องเน้นเรื่องดีๆ ของตัวเอง ใครจะกรอกประวัติมาว่า ไม่ชอบทำงาน วันๆ เอาแต่ช้อปปิ้ง เวลาว่างๆ ก็ชอบเม้าท์นินทาคนอื่น ภาษาไทยไม่ค่อยเก่ง ภาษาอังกฤษไม่ได้เลยแบบนั้น”
“ไม่เห็นจะยากเลย นั่นแหละนิสัยจริงๆ ของพวกหล่อนๆ ล่ะ”
“พูดแบบนี้มึงหาเองเลย กูไม่ช่วยแล้ว”
“โอ๋ๆ อย่างงอนน๊า อ่ะ แต่ช้าแต่ มึงเป็นอะไรเนี่ยเกย์นที เรื่องแค่นี้จะอารมณ์เสียทำไมวะ ไว้จบเรื่องแล้วกูจะเลี้ยงเหล้าเอง แต่ตอนนี้ต้องช่วยกูก่อนโอเคไหม”
เทมส์นทีนึกฉุนที่ถูกล้อเลียนเรื่องชื่อ แต่ก็ระงับอารมณ์เอาไว้ ก่อนจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วพูดต่อทันทีว่า
“ได้ แต่คนนี้คนสุดท้ายแล้วนะ ถ้ามึงไม่เอาก็คือจบ กูจะไม่ช่วยแล้ว”
“ก็ได้ๆ ช่วยนัดให้ทีแล้วกัน ยังไงรีบหน่อยนะเว้ย ก่อนคุณหญิงแม่จะยึดแม้กระทั่งรถสุดที่รักของกูจนหมด เชื่อเล้ย...ผู้หญิง”
หม่อมหลวงพระพายบ่นเป็นหมีกินผึ้ง ก่อนจะซัดอาหารตรงหน้าเข้าปากมาเคี้ยวเอาๆ ในใจก็คิดถึงแต่ของรักของหวง โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่า เพื่อนสนิทที่คบกันมานานกำลังกระหยิ่มยิ้มย่อง เมื่อเขายอมตกลงด้วยดี
“คุณพระพาย กูถามหน่อย แล้วถ้ามึงพาผู้หญิงไปหลอกคุณหญิงแม่ได้ แล้วดันถูกจับให้แต่งงานจริงๆ จะทำยังไง”
“ก็ไม่ทำไง กูจะบอกความจริงทุกอย่าง ว่าผู้หญิงคนนี้กูจ้างมา เขามาที่นี่เพราะเห็นแก่เงิน ไม่ได้รักอะไรกูเลย ถึงเขาจะหลงรักกูทีหลังก็ตามที แต่คุณหญิงแม่ไม่ชอบคนหลอกหลวง โกหก ยังไงผลสุดท้ายก็ไม่ต้องแต่งงานแน่นอน และคุณหญิงแม่เองก็คงจะเข็ดไปอีกสักพักที่จะหาคู่ให้ลูกชายสุดหล่อคนนี้”
ความคิดเห็น