คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 2 [20%]
ตอนที่ 2
หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ รัศมีวางสายโทรศัพท์ลงหลังจากที่ได้ทุกอย่างตามที่เห็นสมควร สาธิตผู้ชายที่ไม่เคยติดต่อมาเป็นเวลาหลายสิบปี แต่จู่ๆ ก็โทรมาขอร้องให้ช่วยรับเลี้ยงดูแลลูกสาวคนเดียวที่เหลืออยู่ โดยขอร้องไม่ให้ถามอะไรมากไปกว่า สิ่งที่ต้องทำ โดยให้เธอโทรหาเขาในวันนี้ เวลานี้
ทันทีที่มีคนรับสายแล้วบอกว่า
‘คุณสาธิต เสียชีวิตแล้วครับ’
ก็ทำให้เข้าใจทุกอย่างได้ทันที ในตอนแรกหม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ เพียงแค่สงสัยว่าสาธิตมีความจำเป็นบางอย่างที่ต้องทิ้งลูกสาวไว้ที่เมืองไทย แล้วอาจจะกลับมารับในสักวัน แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้น แม้ตกใจแต่ก็ตั้งสติพูดทุกอย่างที่สมควรต้องพูดในฐานะผู้ปกครองคนใหม่ของ สุดที่รัก
หลังจากวางสายหม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ ได้แต่ถอนหายใจพยายามจะไม่นึกย้อนไปถึงความหลัง เมื่อครั้งยังเยาว์ โชคดีที่เสียงรถยนต์ที่วิ่งมาจอดที่หน้าบ้านทำให้เธอเรียกตัวเองกลับมาได้ โดยเฉพาะสภาพบุตรชายที่กลับมาโทรมทุกวัน เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบดำ ฝุ่น และกลิ่นน้ำมันเครื่อง และหนวดเคราขึ้นประปรายไม่ยอมโกน จะมีหน้าตาหล่อเหลาไปทำไมถ้าไม่รู้จักดูแลตัวเอง
“คุณหญิงแม่ ยังไม่นอนอีกเหรอครับ” หม่อมหลวงพระพายเอ่ยทักมารดา เมื่อเห็นว่าท่านยังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ก่อนจะเดินขึ้นบันไดเขาจึงเลี้ยวเข้ามาหาเสียก่อน
“ยัง แม่มีธุระจะต้องจัดการ คุณพระพายล่ะทำไมป่านนี้เพิ่งจะกลับบ้าน โชว์รูมรถปิดตั้งแต่ห้าโมงแล้วไม่ใช่เหรอ อย่าบอกแม่นะว่าออกไปก๊งเหล้าของตาเทมอีก”
“เปล่าหรอกครับ เทมมันกลัวที่จะออกไปไหนกับผม เพราะกลัวข่าวฉาวน่ะครับ” หม่อมหลวงพระพายหัวเราะหลังจากอธิบายจบ หากแต่ดูเหมือนมารดาไม่ได้ขำไปด้วย
“เพราะแกไปสร้างปัญหาไว้น่ะสิ แม่เลี้ยงแกมาตั้งแต่เล็กจนโตก็ดูเป็นผู้ชาย แล้วทำไมแกจะต้องไปหาเรื่องสร้างข่าวให้ตัวเองเป็นเกย์ หรือแกจะเป็นจริงๆ”
หม่อมหลวงพระพายหัวเราะออกมาอีกรอบ หลังจากที่ได้ยินมารดาพูด ก่อนจะขยับนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ เพราะเห็นว่าการสนทนานี้จะไม่จบลงง่ายๆ จนกว่าเขาจะได้อธิบายให้ชัดเจน
“โธ่ คุณหญิงแม่ ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะครับ คุณแม่เลี้ยงมาเองกับมือไม่น่าจะมาสงสัยกันแบบนี้เลย”
“แล้วทำไมไม่เห็นแกคบผู้หญิงคนไหนเลย นี่ไม่ใช่เพราะแกชอบผู้ชายหรอกเหรอ วันๆ ก็เอาแต่คลุกอยู่กับอู่รถ เพื่อนฝูงขี้เมาพวกนั้น นี่แกอายุก็อานามก็ไม่น้อยแล้วนะ ไม่คิดจะมีลูกมีเต้าสืบสกุลบ้างหรือไง”
“มีสิครับ คุณหญิงแม่ไม่รู้ ไม่เห็น แต่ไม่ได้แปลว่าไม่มีนี่ครับ เดี๋ยวไว้ผมมั่นใจผมจะพามากราบคุณหญิงแม่เอง สบายใจเถอะครับผมยังปรกติดีทุกอย่าง วันนี้ผมเหนื่อยมากขอตัวขึ้นไปนอนก่อนนะครับ” หม่อมหลวงพระพายคิดจะตัดบท ถ้าอยู่นานกว่านี้มีหวังโดนจับคลุมถุงชนแน่ แล้วหนีขึ้นไปบนห้องจึงลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังจากไป แต่...
“อย่าเพิ่ง แม่มีอะไรจะบอกแก...” หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์คิดจะบอกลูกชายเรื่องสุดที่รัก แต่พอมาคิดอีกทีเธอก็คิดแผนบางอย่างได้จึงหยุดไว้เพียงเท่านั้น
หม่อมหลวงพระพายหันกลับมามองมารดา แล้วทำหน้าซื่อตาใสเหมือนไม่รู้ว่ายังมีเรื่องอะไรที่ต้องพูดอีก
“อะไรครับ”
“พามาสิ แม่อยากเจอ พรุ่งนี้มะรืนนี้เลย พามาอยู่ที่บ้านนี้สักหนึ่งปี ในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้ของวังรัศมี ถ้าพามาไม่ได้แกจะต้องหมั้นและแต่งงานกับคนที่แม่หาให้”
“ห๊า...อะไรนะครับคุณหญิงแม่ นี่มันยุคสองพันสิบสี่แล้วใครจะยอมให้คลุมถุงชนง่ายๆ ผมไม่เอาด้วยหรอก หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม หรือต่อให้คุณหญิงแม่ตัดจากกองมรดกผมก็ไม่กลัวหรอกครับ”
“ใช่ แม่รู้ว่าแกไม่กลัวที่จะไม่ได้มรดกจากแม่ หรือแม้แต่มรดกของวังรัศมีก็ตาม แต่แกกลัวการสูญเสียสิ่งที่แกรักที่สุดไป อย่างเช่น...” หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ได้เตรียมการมาสักพักแล้ว แต่ยังหาโอกาสใช้ไม่ได้ ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะได้เอามาจัดการลูกชายตัวแสบเสียที
“อะ..อะไรครับ คุณหญิงแม่ทำอะไรลงไป”
“แม่จัดการล็อคโกดังเก็บลูกๆ สุดที่รักของแกเอาไว้ในที่ๆ แกจะหาไม่เจอ และถ้าแกยังไม่ยอมทำตามที่แม่บอกแม่จะปิดโชว์รูม อู่ซ่อมรถ อู่ล้างรถของแกทุกสาขา แม่อยากบอกว่าแม่ไม่ชอบขู่ เพราะพรุ่งนี้แกก็จะเห็นว่าแม่พูดจริงทำจริง เอาล่ะ...ทีนี้แม่จะได้เจอว่าที่ลูกสะใภ้วันไหนเอ่ย...” หม่อมราชวงศ์พลอยลาวัลย์ยิ้มแป้นหลังจากพูดจบประโยค ทิ้งให้ลูกชายยืนอ้าปากค้างไม่สักพักใหญ่ๆ ทีเดียว
*/*/*/*/*/*
“ไอ้เทมๆ มึงต้องช่วยกูนะ กูไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้แล้ว” หม่อมหลวงพระพายกรอกเสียงขอความช่วยเหลือจากปลายสายด้วยความวิตกกังวลขั้นสูงสุด
“อ้าว...ไหนมึงบอกว่า ยอมแต่งหมดไงครับไม่ว่าจะเป็นโมรา กากี แล้วมึงจะเครียดทำไมวะคุณพระพาย” เทมส์นทีหัวเราะเบาๆ ผ่านปลายสายกลับมาเหมือนไม่คิดว่าเรื่องนี้จะใหญ่โตอะไร
“ก็เพราะกูคิดว่าคนที่คุณหญิงแม่หามาให้นี่มันไม่ใช่นางในวรรณคดีไงล่ะ กูถึงได้เครียด”
“แต่งๆ ไปเถอะน่าคุณพระพาย กูจะได้หลุดรอดจากข่าวฉาวของมึงเสียที”
“นี่มึงคิดถึงแต่ตัวเองใช่ไหม ไม่เคยคิดเป็นห่วงเพื่อนที่กำลังเกิดอันตรายกับชีวิตเลย”
“แล้วมึงจะให้กูช่วยยังไงล่ะครับ หม่อมหลวงพระพายโปรดสั่งมา...บ่าวไพร่ผู้รับใช้คนนี้จะช่วยเต็มกำลังแน่นอน”
“ก็ช่วยกูหาคนมาแสดงเป็นแฟนกูไง”
“อะไรนะ...หาคนมาหลอกคุณหญิงแม่ว่าเป็นแฟนมึงน่ะนะ มันจะได้ผลเหรอวะ”
“ได้ผลสิ เอาแบบไหนดี หาดีเกินไปในที่สุดก็ต้องแต่งด้วย ต้องหาแบบตัวแสบๆ เอาแบบอาร์ตตัวแม่เรียกพี่ บางทีอาจจะไม่ต้องอยู่ถึงปี ถ้าคุณหญิงแม่ทนพฤติกรรมของนางไม่ไหว นางก็จะถูกเฉดหัวออกไปจากวังในเร็ววัน แล้วทีนี้กูก็จะรอดพ้นจากการคลุมถุงชนบ้าๆ นี่ เราต้องแสดงให้คุณหญิงแม่รู้ว่า นอกจากแม่ๆ ของพวกเราแล้วผู้หญิงในโลกนี้ล้วน แต่มารยาสาไถเป็นที่สุด”
“มึงนี่มองโลกในแง่ร้ายที่สุดที่กูเคยพบมาเลยนะ”
“กูไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย กูแค่มองโลกด้วยความเป็นจริง แม้แต่ละครไทยที่พวกเราเคยดู มึงแน่ใจได้ยังไงว่าโสรยาไม่ได้ใช้มารยาหลอกล่อคุณหริศให้ทรมานตัวเองบ่อยๆ เพราะชอบผู้ชายสไตล์พิศาล”
“ลึกซึ้ง กูล่ะเชื่อมึงจริงๆ คิดไปได้ถึงโน่น”
“แล้วตกลงมึงจะช่วยกูไหม...ว่าไงไอ้เทมส์นที ก็แล้วแต่นะ..แต่ถ้ามึงไม่ช่วยกูจะเรียกมึงว่า เกย์นทีไปทั้งชีวิต”
“นี่มึงเหลือทางให้กูเลือกไหม”
ความคิดเห็น