ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    - AF8 - | 'อมยิ้ม' [TaoKacha] Short Fiction

    ลำดับตอนที่ #5 : 'Clearness {end}

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.55K
      1
      7 ม.ค. 55


    t em





    Clearness

     

     

     

    ไกลสุดลูกหูลูกตา เห็นเพียงเส้นขอบฟ้าและน้ำทะเลที่จรดกัน หาดทรายสีขาวนุ่ม .. ชอบบรรยากาศแบบนี้จัง

     

    เดินเท้าเปล่า จูงมือกับคนข้างๆ บนหาดทรายสีขาว พระอาทิตย์คล้อยต่ำเรื่อยๆ .. โรแมนติกดีเหมือนกันนะ

     

    แต่มันคงจะดีกว่านี้ ... ถ้าอะไรๆ มันชัดเจน

     

     

    ในวันที่ฝน เปลี่ยนเป็นเมฆขาว

    อากาศเช้าเช้า สวยงามกว่าใคร

    มือเธอและฉัน จับจูงกันไป

    เดินด้วยกันนะ

     

     

    “คชายังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม” เสียงเรียบๆ ถามขึ้นทำให้อีกคนหลุดจากภวังค์ แล้วแหงนไปมองหน้าคนถามเล็กน้อย แล้วหันกลับมามองพื้นทรายตามเดิม

     

    “จำได้สิ”

     

    “ไม่ชอบขี้หน้าเลยอะ”

     

    “หึ พูดเหมือนเราชอบขี้หน้าเต๋างั้นแหละ” ไม่รู้ว่าเต๋าจะเห็นรอยยิ้มของคชาตอนนี้ไหม .. คิดแล้วก็ยังขำไม่หาย

     

    อยากรู้เรื่องครั้งแรกที่เราเจอกันใช่ไหมละ? มาฟังคชาเล่าสิ ^^

     

     

    เต๋าเป็นเพื่อนของเพื่อนผม เราเจอกันที่งานวันเกิดเพื่อนผมคนนี้เอง ปรากฏว่าวันนั้นผมกับเต๋ามีเรื่องกัน จนแทบจะชกกันตาย

     

    เรื่องอะไรน่ะเหรอครับ?

     

    เต๋ามันทะเล่อทะล่ามาเดินชนผม ทั้งจานข้าวจานขนมผมหกไม่เหลือ แถมยังเลอะตัวผมอีกต่างหาก ผมเลยหันไปว่าพอเป็นพิธี แต่มันไม่ยอมขอโทษ ผมก็เลยแกล้งทำน้ำหกใส่เสื้อมัน เท่านั้นแหละ มันก็ปรี่เข้ามาจะต่อยผมแล้ว ดีที่พวกเพื่อนๆ มาห้ามทัพไว้

     

    เป็นการมีเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี

     

    แล้ววันนี้เรามาเดินทำโรแมนติกอะไรกันริมหาดน่ะเหรอครับ?

     

    ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ... แต่หลังจากวันนั้นที่เรามีเรื่องกัน ผมก็ได้รับเมสเสจแปลกๆ บ่อยๆ เป็นต้นว่า ฝันดีนะครับ. ดูแลตัวเองด้วยนะครับ. อย่าลืมกินข้าวเช้านะครับ. อย่านอนดึกล่ะ เดี๋ยวไม่สบายนะ. และอื่นๆ อีกมากมาย

     

    ผมได้ข้อความพวกนี้มาประมาณ 2 เดือน .. แรกๆ ผมก็คิดจะหาเจ้าของข้อความพวกนี้นั่นแหละ แต่พอสักพัก ผมก็เริ่มปลงตก(?)

     

    บางที ไม่ต้องรู้ว่าใครเป็นคนส่ง แต่แค่เขาตั้งใจจะส่งมา และผมก็มีความสุขที่จะได้รับ ก็คงพอแล้ว

     

     

    อยู่มาคืนหนึ่ง มีสายเข้าจากเบอร์ที่คุ้นเคย ... ผมแปลกใจ เพราะเขาไม่เคยโทรมาหาผมเลย

     

    ผมรับสาย ... แล้วก็ได้รู้ว่า คนที่ส่งข้อความให้ผมทุกวันน่ะ เขาชื่อ “เต๋า”

     

    ตอนแรกผมจำไม่ได้ ว่าเขาเป็นคนเดียวกับคนที่มีเรื่องกับผมในคืนนั้น จนกระทั่งเราได้เจอกันอีกครั้งหนึ่ง ผมถึงจำได้

     

    ผ่านมาอีกเพียงไม่นาน เราคุยกันมากขึ้น ... ผมเริ่มเล่ากิจวัตรประจำวันให้เขาฟัง

     

    ทุกครั้งที่ผมมีเรื่องไม่สบายใจ ... ก็มีแค่เขา ที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้

     

    วันนี้ .. ผมแค่รู้สึกอุ่นใจที่สุดที่มีเขาอยู่ข้างๆ

     

    .. ทั้งๆ ที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ..

     

                    คงเป็นเพราะทุกครั้งที่ผมรู้สึกขาด .. ก็เป็นเขาที่เข้ามาเติมเต็ม

     

     

    ...เราผ่านเรื่องราวอะไร อะไร มากมาย

    อาจมีทั้งร้ายและดีเข้ามาในบางครั้ง

    แต่ขอแค่เธอ ขอแค่เธอ...

     

     

    “ชอบให้คชายิ้ม” อยู่ๆ ก็พูดลอยๆ ขึ้นมา ไม่กลัวคชาหัวใจวายตายบ้างรึไงนะ

     

    “ทำไม”

     

    “มันน่ามองกว่าเวลาคชาเครียด” ไม่คิดจะตอบอะไรหรอก ... แค่หันไปทำหน้าแอ๊บแบ๊ว(?)ใส่ พอใจรึยัง?

     

    “นี่แหละ แบบนี้แหละน่ารัก รู้ไหมว่าหลังๆ มานี่คชาทำหน้ายุ่งบ่อยมากเลย”

     

    “เหรอ?” แค่ถามยิ้มๆ ชอบให้เต๋ามองแบบนี้ มันดูเหมือนคชาเป็นคนสำคัญ

     

    “ไม่อยากให้ไม่มีความสุขเลย อยากให้คชามีความสุขตลอดเวลา”

     

    “ถ้าเป็นแบบนั้นป่านนี้คงอยู่ในโรงบาลบ้า” พูดขำๆ แต่ก็จริงนะ คนอะไรจะมีความสุขตลอดเวลาล่ะ

     

    “ไม่ชอบให้ยิ้มกลบเกลื่อนด้วย อยู่กับเต๋ายังต้องปิดบังความรู้สึกอีกเหรอ?” แล้วเปิดทุกความรู้สึกได้เหรอ?

     

    ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน

     

    บางทีเราอาจจะเป็นแค่คนรู้จักกันแค่นั้นเอง

     

    “เปล่านี่ ตอนนี้คชาก็มีความสุขดี”

     

    “คชาก็รู้อยู่แก่ใจว่ายังไงเต๋าก็ไม่เชื่อ” รู้ดีนักนะ ไอ้ขาว ไอ้หล่อ

     

    “ถ้างั้นคิดว่าคชาคิดอะไรอยู่”

     

    “อืม...ไม่รู้สิ”

     

    “นึกว่าจะรู้ดีไปซะหมด”

     

    “ไม่รู้ว่าคิดอะไร รู้แค่ว่าไม่อยากให้คิด อยากให้ทำหัวใจให้สบาย ถ้ามีเรื่องอะไรก็อยากให้บอกทุกอย่าง เหมือนที่เคยบอก แล้วเต๋าก็จะช่วย แบบที่เคยช่วย จะอยู่ข้างๆ แบบนี้ จะไม่ไปไหน”

     

    จะอยู่ข้างๆ จะไม่ไปไหน .. ในฐานะอะไร?

     

    อาจเป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันแค่สองคน ในบรรยากาศแบบนี้ สมองมันก็เลยสั่งการให้คิดอะไรแบบนี้ขึ้นมา

     

    ก็ถ้ามันไม่ชัดเจน แล้วจะให้คชามั่นใจได้ยังไง?

     

    คำพูดที่เต๋าคอยทำให้คชารู้สึกดีในทุกๆ ครั้งก็ยังวนเวียนอยู่ในหัว ทั้งๆ ที่จริงๆ ก็อยากจะลืมๆ มันไป อยากจะทำหัวใจให้สบายแบบที่เต๋าต้องการ อยากจะเล่าให้เต๋าฟังเหมือนทุกๆ ครั้งที่ไม่สบายใจ

     

    แต่เรื่องนี้ ... จะให้พูดยังไง

     

     

    ยังจำได้ไหม ตอนที่เธอท้อ

    ตอนที่เธอล้าหัวใจ แทบหมดแรง

    คำพูดของฉัน บอกเธอวันนั้น

    ให้เธอโปรดเข้มแข็ง
    ...
    เมื่อเธอทุกข์ใจ ให้ลองเอาเท้าจุ่มน้ำ

    ปล่อยความทุกข์ลอยไปกับทะเลและฟ้าสีคราม

    จากวันนั้น ฉันและเธอ

     

     

                    “ไปนั่งตรงนั้นกัน รอดูพระอาทิตย์ตก” เต๋ายิ้มเบาๆ และจูงมือคนข้างๆ ไปนั่งที่โคนต้นไม้ใหญ่ ลมพัดเอื่อยๆ

     

    เวลาแบบนี้ คนเป็นแฟนกันเขาทำอะไรกันนะ?

     

                    ไร้สาระ!

     

    ไม่ได้อยู่กับแฟนซะหน่อย

     

                   

    “คชา”

     

                    “หืม?”

     

                    “ดีใจจังที่ได้มีเวลาแบบนี้กับคชา”

     

                    “...”

     

                    “ไม่เคยมีความสุขแบบนี้เลย”

     

                    “...”

     

                    “เพิ่งรู้ว่าการได้ใช้เวลากับคนที่ตัวเองรักมันดีแบบนี้นี่เอง”

     

                    “...”

     

                    “รักคชานะ”

     

                    “...”

     

                    “เป็นแฟนกันนะ”

     

                    “...”

     

                    “คชา”

     

                    “...”

     

                    “พูดอะไรหน่อยดิ”

     

                    “...”

     

                    “เต๋ารักคชานะ”

     

                    “...”

     

                    “เป็นแฟนกันนะ”

     

                    “...”

     

                    “เป็นแฟนเต๋านะ”

     

                    “...”

     

                    “เป็นแฟนกันนะคนดี”

     

                    “...”

     

                    “ทำไมไม่ตอบเต๋าเลยอะ”

     

                    “...”

     

                    “ราคชัก~

     

                    “...”

     

     “เป็นแฟนกันนะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ”

     

    “เฮ้ย อย่าจู่โจมดิ อึ้งอยู่”

     

                    “...”

     

                    “...”

     

                    “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”

     

                    “หัวเราะอะไรไอบ้าเต๋า”

     

                    “หัวเราะคนแถวนี้”

     

                    “ทำไมฮะ”

     

                    “รู้ตัวเปล่าว่าแก้มแดงกว่าลูกตำลึงแล้วนั่นน่ะ”

     

                    “ไอบ้า”

     

                    “ตกลงว่าเป็นแฟนกันแล้วนะ”

     

                    “...”

     

                    “นะ”

     

                    “...”

     

                    “รักคชานะ”

     

                    “...”

     

                    “รักเต๋าป้ะ”

     

                    “...”

     

                    “ไม่รักอ๋อ?”

     

                    “...”

     

                    “ไม่ตอบ งอน”

     

                    “บ้า”

     

                    “บ้ารักคชาไง”

     

                    “ไอต๊อง”

     

                    “ถึงต๊องก็รักคชา”

     

                    “ไอเอ๋อ”

     

                    “เอ๋อแล้วรักป้ะละ?”

     

                    “ไอ้...”

     

                    “ไม่ต้องด่าแล้ว ด่าแฟนมันบาปนะรู้เปล่า”

     

                    “บ้าเอ๊ย”

     

                    “ฮ่าๆๆ รักคชานะ บอกรักเต๋ามั่งสิ”

     

                    “ไม่รู้ไม่ชี้”

     

                    “ไม่บอกงอน”

     

                    “งอนไปเลยเอ๋อ”

     

                    “เชอะ ไม่คุยด้วยแล้ว”

     

                    “หึ แฟนใครวะ ต๊องจริงๆ”

     

                    “ฮะ เมื่อกี๊ว่าไรนะ”

     

                    “ถามว่า แฟนใคร ทำไมมันต๊องอย่างนี้”

     

     

     

                    ท้องฟ้ามืดลงไปเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ ... เราสองคนกอดกันแน่นท่ามกลางลมที่โชยพัดผ่าน ท้องฟ้าและผืนน้ำเป็นพยาน ... เต๋ารักคชา คชารักเต๋า และเรา .. จะรักกันตลอดไป J

     

     

     

                    จุดเริ่มต้นความรัก นั้นล้วนมาจากใจ

    อาจไม่มีเหตุผล แต่ฉันรู้ว่ามันใช่

    เธอเติมเต็มให้ฉัน รับรู้ได้ด้วยหัวใจ ที่สุขล้น

    จะจดจำวันนี้ ทุกนาทีผ่านไป

    ต่อให้นานแค่ไหน ไกลจนถึงสวรรค์เบื้องบน

    ให้รักของเรา อยู่ตลอดกาล ...



    ------------------ End ---------------

    Talk,,
    เรียกได้ว่าเป็นฟิคชั่ววูบ เพราะแต่งด้วยอารมณ์ชั่ววูบ55555
    ชอบเพลงนี้แต่เพิ่งมีโอกาสแต่งค่ะ ชื่อเพลง Jeep ของ วัชราวลี
    ตอนนี้ชอบวัชราวลีมาก คือตอนแรกฟังเพลงหลยเพลงที่ไม่รู้จักตามคลื่นวิทยุหลายๆ คลื่นแล้วชอบ ก็เลยลองมาเซิร์จดู ปรากฏว่าเพลงเหล่านั้นบังเอิญเป็นของวัชราวลีทั้งนั้นเลย >< 
    ก็เลยได้อารมณ์ชั่ววูบมาแต่งฟิคนี้ -0-

    เพิ่งกลับจากค่ายเนตรนารี-ยุวกาชาด ไปเข้าค่ายทหารที่ราชบุรี
    ตอนเช้าทหารเค้าวิ่งแล้วร้องเพลงงมงาย ชอบมาก ><
    คือแบบไม่คิดว่าทหารจะร้องงมงาย แล้วเค้าร้องแล้วแบบรู้สึกอะค่ะ

    ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอ ไม่ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่แสนไกล ก็ยังจะรออย่างมีความหวังยังคงไม่เปลี่ยนไป ไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย~

    เพ้อมากไปแล้ว เพลงนี้มันโดน 5555555
    บางทีรักศิลปินมากไปก็เหมือนงมงาย :)

    เวิ่นยาว รีดเดอร์รำคาญแล้ว~
    คุณสำหรับการติดตามนะคะ :)




    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×