คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 'New Year {end}
New Year
ปีใหม่ ... ผมต้องมีความสุขไม่ใช่เหรอ ?
แต่ทำไม ... ทำไมผมถึงได้รู้สึกแบบนี้ล่ะ ?
-------------------------------
ตัวหนังสือ “Happy New Year 2011” โดดเด่นเป็นสง่า แสงไฟพราวระยับตลอดทางที่ก้าวเดิน และยังคงเป็นอย่างนั้นสุดสายตาที่มองไป ผู้คนเดินกันเป็นจำนวนพอสมควร หลายคนเดินกับเพื่อน หลายคนเดินจูงมือกับแฟน แต่อาจจะเป็นเพราะเพิ่งเป็นเวลาหกโมงนิดๆ แต่หน้าหนาวมักจะมืดเร็วเลยดูเหมือนค่ำ จึงทำให้คนไม่มากเกินไปจนน่าอึดอัด แต่ถ้าผ่านไปอีกสักสามสี่ชั่วโมง เชื่อได้เลยว่าบรรยากาศแบบที่ผมไม่ชอบที่สุดคงเกิดขึ้น คนคงเดินเบียดจนจะเหยียบกันตาย อากาศหายใจก็คงแทบจะไม่มี ทุกคนที่มีโอกาสอยากจะมาเคาท์ดาวน์ที่นี่กันทั้งนั้นแหละ แต่ไม่ใช่ผม ... ผมไม่ชอบคนเยอะ ผมไม่ชอบความวุ่นวาย
ถ้างั้น...แล้วผมมาที่นี่ทำไม ?
นั่นสิ...ผมมาที่นี่ทำไมกัน ?
ผมก็แค่ ... คิดถึงเขา เท่านั้นเอง
--------------------------------
“คชา คืนนี้ไปเคาท์ดาวน์กับเต๋านะ”
“ที่ไหน?”
“เซนทรัลเวิร์ลด์”
“คนเยอะจะตาย จะไปเบียดกันทำไม”
“ก็เต๋าอยากไป ไปกับเต๋าเถอะนะ”
“เฮ้อ..ก็ได้ นี่เพราะคชารักเต๋านะ”
“แฟนเต๋าน่ารักที่สุดในโลกเลย”
..เคาท์ดาวน์ปีแรกกับเต๋าในฐานะแฟน สถานที่ตามใจเต๋า
แม้ว่าคชาจะไม่ชอบคนเยอะ ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบการเบียดเสียด ไม่ชอบความอึดอัด แต่เต๋า ก็ทำให้คชาละทิ้งความไม่ชอบเหล่านั้น
สำหรับเต๋า.. ไม่ต้องขอร้อง ไม่ต้องอ้อนวอน คชาก็พร้อมจะทำตามที่เต๋าต้องการทุกอย่างอยู่แล้ว
ยังไงก็เถอะ ... นั่นเป็นปีใหม่ที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของคชา
ปีใหม่ที่มีเต๋าคอยกุมมือ
ปีใหม่ที่มีเสียงเต๋าคอยชื่นชมกับความสวยงามของแสงไฟ เสียงเพลง รอบๆ ตัว
ปีใหม่ที่ได้ก้าวไปพร้อมๆ กับคนที่คชารักอย่างสุดหัวใจ
--------------------------------
แค่คิดถึง ... ผมก็ต้องยิ้มออกมา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว
ก็แค่วันนี้ผมเดินในเซนทรัลเวิร์ลด์คนเดียว ... ไม่มีเต๋าอยู่ข้างๆ อีกแล้ว
ต่อไปนี้ ... ผมก็ต้องเป็นคชา คนที่ไม่มีใคร
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเสียใจ ... ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องคิดถึง
ไม่รู้ ... ว่าทำไมต้องรักเขามากขนาดนี้ ?
ถามตัวเองมาหลายครั้ง ... ไปเสียน้ำตาให้คนที่ทิ้งเราทำไม ? แต่คำตอบมันก็ยังคงเหมือนเดิม
“รัก” แค่นั้นจริงๆ
ผมเดินไปยังรถยนต์ที่จอดไว้ ... ไม่อยู่เคาท์ดาวน์ที่นี่หรอก
ไม่มีเต๋า ... การเคาท์ดาวน์ที่เซนทรัลเวิร์ลเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมคิดจะทำในวันปีใหม่
แต่เลือกจะมาเดินที่นี่สักพัก เพื่อมาสัมผัสความรู้สึกเก่าๆ ที่ยังพอหลงเหลืออยู่นั่นแหละ
ความสุขกับการมีเขาอยู่ข้างๆ มันหายไปครึ่งปีแล้ว .. แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ยังลืมเขาไม่ได้อยู่ดี
ผมขับรถออกมาจากที่นั่น ไม่มีจุดหมายปลายทางแล้ว ... จะไปไหนดีล่ะ?
ในเมื่อไม่รู้จะไปไหน .. คงไม่มีทางไหนดีไปกว่า ... กลับบ้าน
ผมนั่งจับพวงมาลัยนิ่งๆ ค้างอยู่กลางถนน ... ปีใหม่ในกรุงเทพฯ แทบจะไม่ต้องคิดเลยว่ารถมันติดขนาดไหน
-------------------------
“เบื่อรึเปล่า?”
“เบื่ออะไร?”
“รถติดอย่างนี้”
“เต๋าอยู่ข้างๆ จะเบื่ออะไร”
“อย่ามาทำปากหวาน”
“ไม่ได้ปากหวาน คชาพูดจริงๆ”
“น่ารักแบบนี้ ไม่ให้เต๋ารักได้ไงวะ”
“คชาก็รักเต๋าเหมือนกันแหละน่า”
-------------------------------
บทสนทนาเก่าๆ ยังลอยเข้ามาในหัว ... บทสนทนามันเกิดขึ้นบนรถคันนี้แหละ เพียงแต่วันนั้น ผมนั่งเบาะข้างๆ ส่วนเต๋าก็นั่งในตำแหน่งคนขับที่ผมเป็นคนนั่งในวันนี้
.. ผมคิดถึงเต๋าอีกแล้ว .. ทั้งๆ ที่ไม่ควรเลย
----------------------------
สองทุ่มแล้ว .. ผมจอดรถหน้าบ้านเล็กๆ ที่ผมอยู่คนเดียว ไขประตูเข้ามาในบ้าน คืนนี้ขอนอนเงียบๆ คนเดียวดีกว่า ไปไหนมาไหนก็คิดถึงแต่เขา .. ปีใหม่ผมจะเริ่มต้นใหม่ ผมจะต้องลืมเขาให้ได้สักที
แต่แล้ว .. ก็มีบางอย่างที่ทำให้ผมตกใจที่สุด
“เต๋า!” ผู้ชายคนนั้นนั่งกดโทรศัพท์อยู่บนโซฟาในบ้านของผม
“คชา” เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม ผมไม่ต้องการ!
“มาทำไม” ผมถามเสียงห้วน .. กลับมาทำไมอีก ?
“คืนนี้จะไปเคาท์ดาวน์ที่ไหน”
“ต้องการอะไร ?” เลิกกันแล้ว ทิ้งกันแล้ว มาหาทำไม มาถามทำไม .. ผมไม่อยากเจ็บอีกครั้งหรอกนะ ไม่เคยลืมว่ารักแค่ไหน.. แต่ก็ไม่เคยลืมว่าเจ็บแค่ไหนหรอก
“คชา เต๋าขอโทษ” เขาลุกขึ้นยืนมองหน้าผม รอยยิ้มของเขาหายไป
“สายเกินไป” ผมหลบตา ไม่ชอบเหตุการณ์แบบนี้เลย
“เต๋ายังรักคชาอยู่นะ” สิ้นคำพูดของเขา เหตุการณ์วันนั้นก็ย้อนเข้ามาเป็นฉากๆ
-------------------------
“คชา”
“ครับ”
“คือ...”
“เต๋ามีอะไรรึเปล่า สีหน้าไม่ดีเลย”
“เต๋าว่า...”
“มีอะไรไม่สบายใจ บอกคชาได้นะ”
“คชา...”
“ว่าไงครับ?”
“เต๋าจะบอกว่า..”
“...”
“เต๋าจะบอกว่า เราเลิกกันเถอะนะ”
“...”
“เต๋าไม่ได้รักคชาแล้ว เราเลิกกันนะ”
“เต๋า...”
“เต๋าขอโทษ”
“ไม่.. คชา.. ไม่เชื่อ”
“ยอมรับความจริงเถอะคชา เต๋าไม่ได้รักคชาแล้ว ไม่ใช่สิ เต๋าไม่เคยรักคชาเลย”
“ทำไม คชาทำอะไรผิด เต๋าบอกสิ คชาจะไม่ทำอีก นะเต๋า”
“ไม่ผิด แค่ไม่รัก”
“แล้วที่เต๋าเคยบอกว่ารักคชา มันหมายความว่ายังไง? มันคืออะไรเต๋า?”
“เต๋าก็แค่.. เข้าใจผิด เต๋ารู้ตัวแล้วว่าที่ผ่านมาเต๋าไม่ได้รักคชาเลย”
“แต่คชารักเต๋า”
“มันไม่มีประโยชน์แล้วคชา ปล่อยเต๋านะ”
“...”
“คบกันต่อไปก็มีแต่เสียใจ เราไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง คชารักสงบแต่เต๋าชอบความวุ่นวาย คชาชอบธรรมชาติแต่เต๋าชอบความสะดวกสบายในเมือง คชาใช้ความรู้สึกเต๋าใช้แต่เหตุผล เราจะคบกันได้ยังไง”
“แต่คชาก็มองข้ามทุกอย่าง เพราะคชารักเต๋าไง คชารักเต๋านะ คชารักเต๋าเข้าใจไหม”
“อย่างี่เง่าได้ไหมคชา เลิกก็คือเลิก เคยบอกว่ายอมให้ทุกอย่างไม่ใช่เหรอ ทำไมขอเลิกแค่นี้ยอมไม่ได้”
“... โอเค ถ้าเต๋าต้องการ .. คชายอม”
--------------------------------
วันนั้น ผมหันหลังและเดินออกมาทันที ... น้ำตายิ่งกลั้นก็ยิ่งไหล ... ไม่ต่างจากวันนี้
“เต๋าขอโทษ” เต๋าเอื้อมมือมากุมมือผมไว้
“รู้ไหมว่าคชาเจ็บแค่ไหน”
“ขอโทษ”
“ทำแบบนั้นทำไม”
“ขอโทษ”
“แล้วกลับมาทำไม”
“ขอโทษ”
“เอากุญแจบ้านคืนมาได้แล้ว แล้วกลับไปซะ” ตะคอกดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมแค่สร้างเกราะป้องกันให้ตัวเอง ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกดีแค่ไหนที่ได้เห็นหน้าเขาอีกครั้ง ได้เห็นรอยยิ้มนั้น ได้ยินเสียงตอนที่เขาเรียกชื่อผม
ความทรงจำดีๆ เกือบจะกลับมา แต่มันก็ลบสิ่งที่ทำให้ผมเจ็บไม่รู้ลืมไม่ได้หรอก
นาฬิกาสีแดงบนหัวเตียงผมไม่เดินมาหกเดือนแล้ว ... ผมไม่คิดจะเปลี่ยนถ่าน เมื่อเจ้าของมันไม่คิดจะกลับมา..
“เต๋าขอโทษ เต๋ารู้ว่าเต๋ามันเลวแค่ไหน” ผมไม่ชอบแววตาแบบนี้ ไม่ชอบน้ำเสียงแบบนี้ น้ำตาของเขาเอ่อคลอพร้อมจะไหล แต่น้ำตาผมมันไหลออกมาไม่หยุดแล้ว
เสียใจ ... ที่ไม่เคยลืมผู้ชายคนนี้ได้เลย
“รู้แล้วกลับมาทำไม กลับมาทำให้ชาเสียใจอีกรอบงั้นสิ”
“เต๋ารู้แล้วว่าชาเป็นคนเดียว ... คนเดียวที่เต๋ารัก คนเดียวที่สำคัญที่สุด”
“หึ รักงั้นเหรอ ยังจำได้ไหมว่าวันนั้นตัวเองพูดว่าอะไร จำได้ไหม?”
“เต๋ารู้ว่าคชาก็ยังรักเต๋า”
“อย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย” ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเจ็บแล้ว ไปให้พ้นๆ สักทีได้ไหม เจ็บมากพอแล้วเต๋า .. อย่าร้องไห้ได้ไหม ... ให้คชาร้องคนเดียว เช็ดน้ำตาแล้วไปจากคชาซะเถอะ ... ไม่ชอบเห็นเต๋าร้องไห้ ไม่ชอบให้เต๋าเจ็บปวด เพราะมันทำให้คชาเจ็บกว่า ... เจ็บกว่าเป็นร้อยเป็นพันเท่า ถ้ายอมกลับมาเป็นแบบเดิม แล้วมันจะทำให้เต๋าไม่มีความสุข เพราะเราไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่าง คชาขอเจ็บเองเถอะ วันนี้เต๋าอาจจะแค่เหงาเพราะไม่มีใครเดินข้างๆ แต่สักวันนึงเต๋าก็คงเจอคนที่ดีกว่าคชา .. วันนี้เต๋าเช็ดน้ำตาแล้วกลับไปเถอะ
“ถ้าไม่รักแล้วคชาจะร้องไห้ทำไม ร้องไห้ให้คนที่ไม่ได้รักทำไม”
“กลับไปเถอะนะ” ผมรู้สึกว่าเสียงตัวเองมันแผ่วเบาเหลือเกิน
“คืนนี้ ... ไปเคาท์ดาวน์กับเต๋านะ แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคชา”
“เต๋าบ้าไปแล้วใช่ป้ะ คิดจะทิ้งก็ทิ้ง คิดจะขอเริ่มต้นใหม่ก็ขอ”
“ก็เพราะเต๋ารักคชาไง”
“ไม่ใช่เหตุผลเลย ไม่เกี่ยวกันเลย”
“เต๋าเลือกจะมาวันนี้ เพราะอยากมาเริ่มต้นใหม่ในวันปีใหม่ หกเดือนที่ผ่านมามันทำให้เต๋ารู้ว่าเต๋ารักชาจริงๆ”
“แล้วทิ้งชาทำไม ทิ้งชาไปทำไม”
“เต๋าขอโทษ”
“เลิกพูดว่าขอโทษสักที แล้วก็เลิกร้องไห้ กลับไปคิดให้ดีๆ อีกครั้ง เต๋าพูดเองว่าเราไม่มีอะไรเหมือนกัน ถ้าชากลับไปแล้วเต๋าจะมีความสุขเหรอ”
“มีสิชา เต๋าจะมีความสุขมากที่สุดเลย เต๋ารักชานะ ที่เต๋าทำไปวันนั้น เพราะเต๋า .. สับสน เต๋าไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไร ก็เลยอยากจะลองห่างกับชาดู เพื่อพิสูจน์ว่าเรารักกันจริงๆ หรือเปล่า .. แต่แค่สองสามเดือนเต๋าก็ทนไม่ไหวแล้ว เต๋าคิดถึงชามาก เต๋ามาหลายครั้ง แต่ไม่ได้เข้ามาหาชา .. เต๋าเลือกที่จะมาวันนี้ เพราะเห็นเป็นวันดี เต๋าอยากเริ่มต้นใหม่จริงๆ นะ”
“แล้วรู้บ้างไหมว่าตั้งแต่ทิ้งชาไปชาเสียใจแค่ไหน ทุกลมหายใจของชามันคือเต๋า หัวใจทั้งหมดของชาให้เต๋าไปแล้ว ทุกคืนก่อนนอนชาต้องร้องไห้ ข้าวทุกมือที่ชากินมันปนไปด้วยหยดน้ำตา ชาจะทำอะไร จะเดินไปทางไหน มันก็มีแต่ภาพเก่าๆ ของเรา แต่ยังไงซะนาฬิกาของเรามันก็ไม่เคยเดินต่อ”
“เต๋าขอโทษ ถ้าชายอมกลับมา เต๋าสัญญา ว่าเต๋าจะรักชาอย่างสุดหัวใจ มันจะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นอีก เริ่มต้นกันใหม่นะ”
“ยืนยันด้วยอะไร”
“หัวใจ ... หัวใจของเต๋า”
“ถ้าคืนนี้ ชาอยากไปสวดมนต์ข้ามปี ไปได้ไหม?”
“ได้”
“ไม่มีคน ไม่มีไฟ ไม่มีเพลง ไม่มีความสนุกสนาน”
“มีชา ก็พอแล้ว”
“ถ้าต่อไปนี้ชาต้องเจ็บเพราะเต๋าอีกแม้แต่ครั้งเดียว เราจะเป็นคนที่ไม่เคยรู้จักกัน”
“สัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ็บอีกแม้แต่ครั้งเดียว”
“หัวใจชาให้เต๋าไปแล้ว และไม่เคยคิดจะเอากลับคืนมา”
“สัญญา จะดูแลหัวใจดวงนี้ให้ดีที่สุด”
“ปีใหม่ปีหน้าและทุกปีเราจะยังรักกันตลอดไป”
“สัญญา จะรักคชาตลอดไป”
“จะไม่ผิดสัญญาแม้แต่ข้อเดียว”
“จะไม่ผิดสัญญาถ้ายังมีลมหายใจ”
“รู้ไหมว่ารักแค่ไหน”
“เต๋ารู้...รู้ดี เต๋ารักคชานะ”
“ชาก็รักเต๋า รักที่สุด”
เต๋ารวบตัวผมเข้าไปกอดแน่น ... อ้อมกอดที่ผมคิดถึงมากที่สุด
----------------------------------
ผมได้นั่งสวดมนต์ข้ามปีข้างๆ คนที่ผมรักที่สุด
เราเริ่มต้นปีด้วยสิ่งที่ดีที่สุดไปพร้อมกัน
ปีใหม่ปีนี้ ... ผมมีความสุขมากที่สุดในโลกเลย
ขอบคุณนะเต๋า ... ขอบคุณที่กลับมา
ขอบคุณที่รักคชา
คชาก็รักเต๋านะ.
----------------- End --------------
Talk,,
หายหน้าหายตาไปสักพักเลย ขอโทษด้วยนะคะ
กลับมาพร้อมกับฟิคฉลองปีใหม่ ที่มันอึนๆ ไปนิดนึง - -;
คือตอนแรกก็ดราม่าดีอยู่หรอก ฟังพี่แบงค์ร้องละคร..อะไรนะ? (ขอโทษพี่แบงค์ที่จำชื่อเพลงไม่ได้ TT) กำลังอินได้ที่
ปรากฏว่าสักพักนึง ชินชินชินชินวุฒิ~ B A N K ไปหมดเลยสมอง 555555
จะดราม่งดราม่าอะไรไม่ขึ้นแล้ว คิดถึง กะกะกวินภพ C U T E (อร๊ากกก เป็นผลจากวีอาร์ ที่โดนเพื่อนจับยัดใส่สมองจนเพ้อขนาดนี้555555)
ฟิคมันก็เลยออกมาเป็นแบบนี้อะนะคะ -0-
สำหรับโปรเจคร่วมโน่ริท เต๋าชา กับไรทเตอร์แสตมป์ตอนนี้คืบหน้าแล้ว เฮ้~
น่าจะติดตามกันได้ไม่นานเกินรอค่ะ :)
ขอบคณทุกคนทียังติดตามอ่านกันนะคะ
ไม่ว่าจะเป็นนักอ่านเงาหรือคนทีคอมเม้นท์กันทุกคนนะคะ
ขอให้ทุกคนมีความสุขในปีใหม่
Happy New Year 2012 ^____^
รักเต๋าคชากันตลอดปีตลอดไปนะคะ :)
ความคิดเห็น