คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ความรู้สึกของคนแอบชอบ
ความรู้สึกของคนแอบชอบ
คุณเคยแอบชอบใครสักคนไหมครับ ?
คุณรู้สึกว่าอยากบอกชอบเค้าไหม ?
แล้วถ้าคุณรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ คุณจะทำยังไง ?
วันนี้ฝนตกหนัก ผมนั่งอ่านหนังสืออยู่ในร้านกาแฟร้านเดิมที่ผมมานั่งเป็นประจำ โต๊ะริมสุดตรงนี้มักเป็นที่นั่งของผมกับเขาในทุกๆ ครั้งที่เรามา
“คชา มานานยัง” เขาวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม กระพือเสื้อเชิ้ตที่เปียกเล็กน้อยตัวนั้น
“สักพัก ทันก่อนฝนตก” ผมยิ้มตอบเขา
“เราก็รีบแล้วนะ แต่ไม่พ้นว่ะ ตอนแรกเห็นมาครึ้มนี่รู้เลยไม่รอดแน่” เขาก็ยิ้มตอบผมเหมือนกัน
“กาแฟปะ นั่งพักก่อนก็ได้เดี๋ยวไปสั่งให้”
“ก็ดี เอาเหมือนเดิม”
ผมลุกออกมาเพื่อไปสั่งกาแฟเมนูเดิมๆ ให้เขา เราสองคนเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม ไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกัน เรารู้จักกันที่เรียนกวดวิชา แล้วเราก็ได้เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่เราก็อยู่คนละคณะ
เราคุยกันถูกคอจนสนิทกัน แต่เราไม่ได้มีเวลาอยู่ด้วยกันมากแบบเพื่อนสนิทในห้องเรียนหรือในคณะ เขาชอบมานั่งอ่านหนังสือที่นี่ตั้งแต่ตอนม.6 ผมเองก็เหมือนกัน และเมื่อเรารู้จักกัน มันเลยไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะนั่งแยกโต๊ะกัน
ตอนม.6 นั่น บางทีเราก็ติวให้กันบ้าง แต่บางทีเราก็ต่างคนต่างอ่านเงียบๆ แต่พอเข้ามหาลัยมาตอนนี้เราก็ต่างคนต่างอ่านซะมากกว่า เพราะวิชาเรียนไม่เหมือนกัน แต่เราก็ไม่เคยแยกโต๊ะกันนั่งไปไหน แน่นอนว่าผมไม่คิดจะย้ายไปหาที่อ่านใหม่ เขาเองก็คงเหมือนกัน
“อะ” เขารับกาแฟไปและจ่ายค่ากาแฟคืนผมมา ผมเองก็รับมาเงียบๆ
“เต๋าสอบเสร็จวันไหนอะ” ผมเป็นคนเปิดบทสนทนา
“ศุกร์หน้าโน่น” เขาดูดกาแฟไปตอบไป
“ก็พร้อมกัน” ผมเปิดชีทไปมาแต่ยังไม่ได้เริ่มอ่าน
“สอบเสร็จไปดูหนังกัน อยากดูเรื่องนึงมากกกก” เราชอบไปทำโน่นทำนี่ด้วยกัน บางทีผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเต๋าไม่ชวนเพื่อนในคณะ เพื่อนในกลุ่มของเขา แต่ชอบมาชวนผมอยู่บ่อยๆ ผมเองไม่ได้มีเพื่อนที่สนิทมากนัก และแน่นอนว่าผมก็เลือกที่จะไปกับเขาทุกครั้งที่เขาชวน
“ไม่ไปดูกับเพื่อนอะ”
“มันมีแพลนกันหมดละ ส่วนใหญ่สอบเสร็จกลับบ้านเลย”
“เออๆ ไปด้วยก็ได้ ยังไม่มีแพลนพอดี” ผมไม่เคยมีแพลนอะไรต่างหาก
ผมไม่รู้ว่าแอบชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เขาเป็นคนใจดี ผมเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แต่ครั้งแรกที่เราเจอกันเขาหันมาทักผมอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ในห้องเรียนกวดวิชานั้นเป็นห้องเล็กๆ มีคนเรียนไม่เกิน 35 คน เขานั่งอยู่แถวหน้าผม เราต่างคนต่างมาคนเดียว เขาเห็นว่าผมไม่มีเพื่อน เขาจึงชวนผมคุยตั้งแต่ตอนนั้น
แรกๆ ผมไม่รู้จะคุยยังไงกับเขา แต่ก็เหมือนเขาจะรู้อีกว่าผมคิดอะไร เขาทำทุกอย่างกับผมเหมือนเพื่อนสนิทคนหนึ่ง แล้วยังทำให้ผมได้รู้จักกับเพื่อนคนอื่นๆ อีกด้วย
เขาเป็นสุภาพบุรุษ เป็นสุภาพบุรุษกับทุกคนแม้กระทั่งผมที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ถึงเราจะเริ่มสนิทกับเพื่อนคนอื่นจนเป็นกลุ่มประมาณ 8 คน แต่เราสองคนก็เหมือนสนิทกันมากที่สุด เรามักจะเดินข้างๆ กันตอนที่พักไปหาอะไรกิน เขากางร่มให้เราเดินอยู่ใต้ร่มเดียวกันในวันที่ฝนตก เขามักจะเดินด้านที่รถวิ่งมาตอนที่เราข้ามถนน เขาถือถุงที่หนักกว่าตอนที่เราถือชีทเรียนปึกใหญ่ๆ เขายิ้มเสมอไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์อะไร ทุกอย่างที่เขาคิด ทุกอย่างที่เขาพูด ทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นคนทัศนคติดีมากแค่ไหน
ทุกอย่างที่เป็นเขาทำให้ผมชอบเขาอย่างไม่รู้ตัว
แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะเราเป็นเพื่อนกัน และเราเป็นผู้ชาย เหมือนกัน
คุณจะบอกว่านี่มันปี 2014 ไม่มีใครเค้า mind เรื่องการคบเพศเดียวกัน
ใช่ ผมก็ไม่ได้ mind แบบนั้น
แต่ที่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาไม่มีวันชอบผม
ผู้ชาย กับ ผู้ชาย เป็นเพศเดียวกัน เราไม่มีทางชอบกันได้
และเต๋าชอบผู้หญิงแน่ๆ ผมมั่นใจ
บางทีผมก็ยังสับสนกับตัวเองว่าผมชอบเขาจริงๆ หรือเปล่า หรือผมแค่หวั่นไหว ผมถามตัวเองตั้งแต่ตอนนั้น ตั้งแต่เริ่มรู้สึก แล้วผมก็ตอบตัวเองไม่ได้ ผมชอบผู้ชายรึเปล่า ผมเองก็ไม่รู้
“เห้ย เหม่อไร” เต๋าเอามือมาปัดๆ ตรงหน้าผม
“เปล่าๆ อ่านดิ” ผมชี้ไปที่กองหนังสือของเขา
“ชาอะแหละไม่อ่าน เปิดชีทแล้วเหม่อ เดี๋ยวโดน” เรายิ้มให้กัน แล้วผมก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป
บางทีผมก็คิดนะ ว่าผมควรจะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดี ผมรู้ว่าสิ่งที่ควรทำคือการตัดใจจากเขา ผมคิดจะทำมานานแล้ว หลายคนบอกว่ามันเจ็บ มันอึดอัด มันเสียใจ ที่ได้แต่แอบชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียว
แต่พอคิดอีกที ผมกลับรู้สึกว่าเป็นแบบนี้มันก็มีความสุขดี แล้วผมก็ปล่อยให้มันล่วงเลยมานานจนเป็นปี
ไม่ได้คิดอยากจะบอกชอบหรืออะไรทั้งนั้น แต่ในความรู้สึกแอบชอบแบบนี้ เวลาได้อยู่ด้วยกันสองคน เวลาคุยกัน เวลายิ้มให้กัน เวลาเขาทำอะไรดีๆ ให้ผม มันก็รู้สึกพองโตในหัวใจ
จริงๆ ผมควรจะเจ็บที่เราเป็นอะไรมากกว่าเพื่อนไม่ได้ แต่ผมคิดๆ ดูแล้วก็ไม่ได้อยากเป็นอะไรแบบนั้นสักหน่อย ไม่ได้อยากครอบครอง ไม่ได้อยากให้เป็นแฟน แค่รู้สึกว่าอยากอยู่ข้างๆ อยากดูแล
มันสับสนหรอ? มันก็คงเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ เพราะผมก็สับสนตัวเองแบบนั้นเหมือนกัน ผมไม่เคยนึกภาพเราเป็นแฟนกัน เดินควงกัน กอด จูบ หรือทำอะไรที่แฟนเค้าทำกัน แต่ผมชอบคิดถึงภาพเวลาเราดูแลกัน ผมดูแลเขา เขาดูแลผม ดูแลแบบที่ ดูแล.. คุณเข้าใจไหม ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง
ผมอยากเป็นคนแรกที่ได้ฟังเรื่องเศร้าของเขา อยากเป็นคนแรกที่ได้แสดงความยินดีกับเขาเมื่อเขาทำอะไรสักอย่างสำเร็จ ผมอยากคุยกับเขาทุกๆ วัน อยากรู้ว่าวันนั้นเขาทำอะไรมาบ้าง และกำลังรู้สึกอะไรบ้างในช่วงเวลานั้นๆ
แต่ผมไม่เคยคิดจะเป็นคนเดียวที่ได้ทำอะไรแบบนั้น เขาจะเล่าเรื่องเศร้าให้คนทั้งโลกฟังก็ได้ ผมแค่อยากเป็นคนแรก เขาจะคุยกับใครทุกวันก็ได้ แต่ผมก็แค่อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน
“อ๊ะ” ผมสะดุ้งแล้วผงะไปเมื่อเขาเอาหลังมือมาอังหน้าผากผม
“ไม่สบายรึเปล่าชา” เขาขมวดคิ้ว
“เปล่านี่ สบายดี ทำไมอะ”
“เหม่อหลายรอบแล้ว เราเรียกนานแล้วด้วย”
“อ..โทษที...คิดอะไรเพลินไปหน่อย”
“คิดอะไร”
“เปล่า”
“เห้ย เครียดไรก็บอกนะเว้ย”
“เออ ขอบใจมาก”
“เอ้า อ่านได้แล้ว สู้เว้ย”
และเขาชอบเป็นอย่างนี้เสมอ ใส่ใจความรู้สึก และชอบให้กำลังใจ
จนถึงวันนี้ ผมไม่คิดจะตัดใจอีกแล้ว ปล่อยให้เวลาพาให้ความรู้สึกเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น
บางที...วันหนึ่งมันอาจจะค่อยๆ เลือนรางและจางหายไปเอง
แต่วันนี้ผมมีความสุข และถ้าคุณเคยแอบชอบใคร คุณจะรู้ว่าคุณมีความสุขได้กับทุกเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เกี่ยวกับเขา
ผมดีใจที่ชีวิตนี้ได้รู้จักเต๋า ผมอยากขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เราได้มาเจอกัน ได้เป็นเพื่อนกัน และให้ผมได้รู้สึกดีๆ กับผู้ชายคนนี้
และไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไง
ผมจะเก็บความรู้สึกแบบนี้ไว้ในมุมหนึ่งของหัวใจตลอดไป
-------------------END---------------------
Talk
ง่อววววววววววว
ระบายอีกละง่อววววววววว อันนี้ไม่มีเรื่องราวเลยง่อววววววว 55555555
อันนี้จะไม่มีการตอบรับหรือความรู้สึกจากเต๋าเลยนะคะ เพราะมันเป็นความรู้สึกของคนแอบชอบ ง่อววววว
แด่ทุกคนที่แอบชอบใครสักคน
ค้นหาความสุขในการแอบชอบให้เจอนะคะ :)
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าค่ะ
รัก <3
ความคิดเห็น