คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 'Love (For TaoKachaDay) {End}
Love
2
ดวงอาทิตย์ลอยสูงขึ้นจนเปล่งแสงเกือบเต็มที่ ... ก้าวเข้าสู่วันที่ห้าแล้ว ที่บ้านไม้หลังนี้มีผู้อาศัยเพิ่มขึ้นอีกคนหนึ่ง ตลอดสี่วันมานี้ เต๋าพาคชาสำรวจสวน เข้าเมือง เอาดอกไมไปส่ง ไปทุกๆ ที่ที่เต๋าไป ... ถึงเต๋าจะไม่พาไป คชาก็ตามไปอยู่ดี
หลายครั้งที่คชาหวาดผวากับคนงานในสวน หรือคนในเมือง หรือคนอื่นๆ ที่เจอ และมักจะซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของเต๋า แต่ตอนนี้อาการของคชาเริ่มดีขึ้นมากแล้ว คชาคุยกับคนงานได้แบบไม่ต้องมีเต๋าเป็นเกราะอยู่ข้างหน้าอีกแล้ว
“ตัวโต...” น้ำเสียงงัวเงียดังขึ้น มือเล็กปัดป่ายไปรอบตัว แต่ไม่มีเสียงใดๆ ตอบรับกลับมา
“ตัวโต..” เมื่อเรียกอีกครั้งก็ยังไม่มีใครตอบ ดวงตาเรียวจึงค่อยๆ ปรือขึ้นมองไปรอบๆ ก่อนร่างบางจะลุกขึ้นนั่งช้าๆ ขาเรียวจะพาตัวเองก้าวออกไปหาคนที่ใจคะนึงถึง
“พี่เต๋า” เสียงใสตะโกนเรียกคนที่เดินอยู่ในสวนดอกไม้ เมื่อตัวเองยืนอยู่บริเวณระเบียงบ้าน อันที่จริง ระยะทางจากบ้านถึงสวนดอกไม้ก็ไม่ใกล้นัก แต่เวลาเช้าแบบนี้ บรรยากาศรอบข้างนั้นเงียบสงบจนได้ยินเสียงชัดเจน ใบหน้าหล่อหันกลับมาตามเสียงเรียกก่อนจะวิ่งมาชิดระเบียง
“ตื่นแล้วเหรอครับ หิวรึยัง” แหงนหน้าขึ้นคุยกับคนเพิ่งตื่นด้วยรอยยิ้มสดใส
“ยังครับ พี่เต๋าทำอะไรอยู่น่ะ” มองออกไปยังสวนดอกไม้ที่พี่เต๋ายืนอยู่เมื่อครู่
“เก็บดอกไม้ครับ” ชูดอกกุหลาบสีชมพูสดให้คนที่ยืนข้างบน
“ให้คชาเหรอครับ” เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ครับ” ยิ้มกว้างให้คนที่รับดอกกุหลาบไปถือไว้
“พี่เต๋าตื่นเช้าจัง” ยกดอกกุหลาบขึ้นดม
“พี่ว่าคชาไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวมากินข้าวกัน พี่ทำข้าวต้มไว้”
“ครับ” รับคำแล้วไปอาบน้ำอย่างว่าง่าย
“เดี๋ยววันนี้พี่พาคชาไปเดินเล่นในสวนอีกเอามั้ย” เต๋าถามขณะสองคนนั่งกินข้าวกันอยู่อย่างเอร็ดอร่อย
“เอาครับ”
----------------------------------------------------------------------------
“ตัวโต เค้าอยากได้ดอกนั้นน่ะ เก็บให้เค้าหน่อยสิ” เด็กน้อยวิ่งเล่นในสวนกุหลาบด้วยรอยยิ้มสดใส
“ของคุณลุงนะตัวเล็ก เดี๋ยวโดนดุเอา”
“คุณลุงรักตัวโตจะตาย คุณลุงไม่ดุตัวโตหรอก”
“ตัวเล็กอย่าดื้อสิ”
“แต่เค้าอยากได้นี่” ปากบางๆ นั้นเริ่มเบะ เพื่ออ้อนจะเอาสิ่งที่อยากได้
“ก็ได้ๆ เอาดอกไหนเดี๋ยวพี่เก็บให้” เด็กชายตัวโตเป็นอันต้องตามใจทุกครั้งไป
“เอาดอกนั้นๆ” นิ้วเล็กๆ ชี้ไปที่ดอกกุหลาบสีชมพูสด เด็กชายตัวโตวิ่งไปหยิบกรรไกรที่วางทิ้งอยู่ใกล้ๆ มาตัดดอกกุหลาบที่ตัวเล็กหมายปอง พร้อมทั้งลิดหนามออกด้วย
“อ่ะ” ยื่นดอกไม้ให้คนที่ยืนยิ้มแฉ่ง
“ตัวโตน่ารักที่สุดเลย เค้ารักตัวโตนะ”
“พี่ก็รักตัวเล็ก..”
---------------------------------------------------------------------------
“ดอกไม้สวยจังเลยพี่เต๋า” ร่างบางยิ้มแย้ม จับดอกไม้ที่อยู่รอบตัวอย่างทะนุถนอม
“เดี๋ยวกลับไปแล้วพี่จัดแจกันให้เอาไหมครับ”
“พี่เต๋าจัดแจกันเป็นด้วยเหรอ” เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“หึ ก็พอจัดได้ครับ” เต๋าแอบขำในลำคอน้อยๆ กับท่าทางของคนตรงหน้า
“พี่เต๋าอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ เลยเหรอ”
“อืม...เรื่องตอนเด็กๆ พี่จำไม่ได้หรอกครับ แต่ตอนม.ต้นพี่ก็อยู่ที่นี่แหละ ตอนม.ปลายพี่เข้าไปเรียนในกรุงเทพฯ จะมาอยู่ที่นี่ก็ตอนปิดเทอมน่ะครับ”
“อา...ทำไมพี่เต๋าจำเรื่องตอนเด็กๆ ไม่ได้ล่ะ” หยุดเดินแล้วหันหน้ามาหาคนที่เดินตามหลังตัวเองอยู่เล็กน้อย
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้ก็ตอนจะขึ้นมัธยมแล้วละมั้ง”
“งั้นเหรอครับ..”
“คชามีอะไรรึเปล่า”
“อ๋อเปล่าครับ พี่เต๋าพาคชาไปลำธารหน่อยสิ”
“คชารู้ได้ไงว่ามีลำธาร”
“เอ่อ...หม่าม๊าบอกคชาน่ะครับ” ยิ้มกว้างจนตาหยี
“แต่มันจะเที่ยงแล้วนะครับ รอทานข้าวเที่ยงก่อนไหม พี่ฝากคนงานทำมาให้แล้ว”
“เอาไปกินที่ลำธารกันนะ”
“งั้นก็ได้ครับ คชารอตรงนี้ก็แล้วกันนะ เดี๋ยวขึ้นไปเอาข้าวบนบ้าน”
“ไม่! คชาจะไปด้วย” เสียงดังขึ้นมาจนเต๋าตกใจ
“อ..เอ่อ ครับ ไปด้วยกันนะ”
“คชาขอโทษ”
“ขอโทษทำไมครับ”
“คชาเสียงดัง”
“ไม่เป็นไร อย่าคิดมากสิคชา ป่ะ ไปเอากับข้าวกันดีกว่า”
---------------------------------------------------------------------------
“ตัวโต น้ำเย็นจังเลย” เด็กชายตัวน้อยวิ่งเอาเท้าไปจุ่มๆ น้ำในลำธารใส
“ตัวเล็กระวังตกน้ำ วันนี้น้ำไหลแรง” เด็กชายที่ตัวโตกว่ายืนอยู่ใต้ต้นมะม่วง ปรามคนที่กำลังเล่นสนุก
“ไม่ตกหรอก เค้าไม่ได้กระโดดลงไปซักหน่อย” แต่เด็กชายตัวเล็กก็ยังคงดื้อดึงอยู่อย่างนั้น อีกทั้งยังก้มลงเอานิ้วไปจุ่มๆ ในน้ำอีกด้วย
“อย่าดื้อสิตัวเล็ก”
“ทำไมตัวโตชอบว่าเค้าดื้อ” เงยหน้าขึ้นแล้วหันหน้ากลับมายื่นปากมองคนที่กำลังดุตัวเอง
“ก็ถ้าตกลงไปแล้วพี่จะทำยังไง” น้ำเสียงที่อ่อนลงทำให้คนตัวเล็กยิ้มกว้าง
“ตัวโตเป็นห่วงเค้าหรอ”
“ถ้าพี่ไม่เป็นห่วงตัวเล็กแล้วจะให้พี่ห่วงใครล่ะคะ” สายตาที่มองยังเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย
“เค้าไม่ดื้อแล้ว เค้ารักตัวโตนะ” เด็กชายตัวเล็กวิ่งเข้ามาจุ๊บแก้มเด็กชายตัวโตหนึ่งที
“พี่ก็รักตัวเล็กค่ะ”
---------------------------------------------------------------------
“พี่เต๋า มะม่วงต้นนั้นหายไปไหนแล้วอะ” เอ่ยถามพลางชี้ไปยังจุดหนึ่งใกล้ๆ ริมลำธาร
“หืม? คชา...”
“เอ่อ..น้ำใสดีเนอะพี่เต๋า มีปลาไหม” พูดไปก็เดินเข้าไปชะโงกมองในน้ำราวกับจะหาปลาให้เจอจริงๆ
“ก็..มีตัวเล็กๆ อะครับ” เต๋ายังคงสงสัยในคำถามก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามออกไปอย่างไร
“หึ ตัวเล็กๆ” พูดพึมพำเบาๆ กับตัวเอง โดยที่อีกคนไม่ได้ยิน
--------------------------------------------------------------------
พระอาทิตย์ตกลงดินไปอีกวันหนึ่ง ดวงจันทร์เลื่อนพ้นขอบฟ้าสูงขึ้นมากแล้ว ภายในบ้านไม้ที่แสนอบอุ่น ร่างสูงนั่งอยู่ข้างๆ เตียงที่มีใครบางคนนอนขดตัวอยู่เหมือนหลายวันที่ผ่านมา จังหวะหายใจสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าคนบนเตียงนั้นหลับสนิทแล้ว มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าคนที่หลับสนิทอย่างเบามือ ก่อนจะปิดโคมไฟที่หัวเตียง ลุกขึ้น พินิจมองใบหน้าหวานที่สะกิดบางอย่างในความทรงจำ ใบหน้าคมค่อยๆ ก้มลงจนห่างใบดวงหน้าที่หลับพริ้มเพียงไม่กี่เซนติเมตร กลีบปากหยักได้รูปแตะบนหน้าผากมนเบาๆ ครู่หนึ่งก่อนจะผละออก ร่างสูงเดินกลับไปยังห้องนอนของตนเอง
“ตัวเล็กระวังตกน้ำ มานี่มา” เด็กชายตัวสูงดุเด็กน้อยที่กำลังเล่นอยู่ริมลำธารเสียงดัง
“เค้าไม่ตกหรอกน่า” เด็กชายตัวน้อยหันมายู่ปากใส่คนที่ดุตัวเอง
“พี่บอกให้มานี่ไงตัวเล็ก น้ำแรง ถ้าตกลงไปพี่ช่วยไม่ได้” เสียงดังขึ้นกว่าเดิมอีกเมื่อมีเสียงฟ้าร้องดึงขึ้น
“ขอเล่นอีกแป๊บนึงสิตัวโต”
“ฝนจะตกแล้วตัวเล็ก กลับบ้าน” แม้จะเสียงดังเท่าไรแต่อีกคนก็ยังดื้อดึงอยู่อย่างนั้น
เด็กชายตัวโตตัดสินใจเดินไปดึงแขนเด็กชายตัวเล็กเพื่อให้กลับบ้านพร้อมกัน แม้ว่าตัวเองจะไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ตลิ่งมากขนาดนั้นเพราะกลัวจะตกน้ำไป
“ตัวโต เค้าเจ็บ เค้าขอเล่นอีกแป๊บเดียวเอง” เด็กชายตัวเล็กพยายามสะบัดแขนจนสุดแรง แต่คนตัวโตกว่าก็ยิ่งเพิ่มแรงมากยิ่งขึ้น
“ตัวโต ปล่อยเค้านะ เค้าเจ็บ” เด็กชายตัวเล็กสะบัดตัวจนหลุดออกจากมือของเด็กชายตัวโต แต่ก็เสียการทรงตัวจนพลัดตกน้ำไป
“ตัวโต!! ช่วยเค้าด้วย ตัวโต!!”
คชาสะดุ้งตื่นขึ้น พร้อมๆ กับที่ใครอีกคนวิ่งเข้ามาในห้องนอนของเขา
“คชา! เป็นอะไร”
“ตัวโต” น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นในดวงตาคู่สวย ก่อนจะหยดลงมาพร้อมกับก้อนสะอื้น
คนที่เพิ่งวิ่งเข้ามาไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกคนพูดแม้แต่น้อย แต่เมื่อเห็นภาพนั้นแล้วก็รีบเข้าสวมกอดคนบนเตียงทันที
“คชาเป็นอะไรไปครับ” ถามพร้อมๆ กับที่ลูบผมลูบหลังปลอบคนที่กอดตัวเองแน่น
“เค้าฝันร้าย ฮึก”
“ไม่เป็นไรนะครับ ไม่เป็นไรนะ แค่ฝันนะครับ”
“ตัวโตต้องอยู่กับเค้านะ ฮึก อย่าไปไหนอีกนะ” เหมือนภาพบางภาพย้อนเข้ามา... ตัวโต... เค้า... เสียงนี้คุ้นหูเสียเหลือเกิน
“เค้ารู้ว่าตัวโตจำเค้าไม่ได้ แต่เค้าคิดถึง ฮึก ตัวโตทุกวัน เค้าดีใจ ฮึก ที่เค้าได้เจอตัวโตอีกครั้ง ฮึก เค้าอุ่นใจเวลาตัวโตอยู่ใกล้ๆ เค้า มันเหมือนเดิม ฮึก เหมือนเดิม ทุกอย่าง” ภาพเหล่านั้นเริ่มฉายชัดเจนขึ้นในความทรงจำของเศรษฐพงศ์ ภาพที่เขารู้ว่ามันหายไป เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นภาพใด
“เค้ารักตัวโตนะ รักตัวโต ที่สุด” เสียงสั่นเครือแต่กลับฟังชัดเจน ...
“ตัวเล็ก...” น้ำเสียงแผ่วเบา...ภาพที่หายไปเหมือนถูกเติมเต็ม
“ตัวโต ตัวโตจำเค้าได้แล้วใช่ไหม” ใบหน้าเรียวเงยขึ้นสบตากับคนตรงหน้าด้วยดวงตาที่ยังรื้นไปด้วยน้ำ แต่ที่ขัดแย้งกันคือรอยยิ้มบนใบหน้านั้น
“ตัวเล็กของพี่...” มือหนาลูบใบหน้าหวานอย่างทะนุถนอม
“ตัวโตจำเค้าได้แล้วจริงๆ ด้วย” รอยยิ้มที่กว้างอยู่เดิมยิ่งกว้างขึ้นไปอีก
“คชา...คือตัวเล็กของพี่” เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อความทรงจำที่หายไปกว่าสิบปี ถูกเติมเต็มด้วยคนที่เพิ่งพบกันเพียงห้าวัน
“ใช่ เค้าคือตัวเล็กของตัวโตนะ”
“ไม่อยากเชื่อเลย...”
“เค้าก็ไม่อยากเชื่อว่าตัวโตจะจำเค้าได้เร็วขนาดนี้”
“ตัวเล็กหมายความว่าไง?”
“หม่าม๊าบอกว่าตัวโตมีปัญหาทางสมอง ความทรงจำบางส่วนหายไป หม่าม๊าเลยให้เค้ามาหาตัวโต ตัวโตจะได้จำได้”
“ก็ไหนแม่พี่บอกว่าตัวเล็กป่วย”
“เปล่า ตัวเล็กไม่ได้เป็นอะไร”
“อ้าว...แล้ว...”
“มันเป็นแผนของหม่าม๊า”
“เพื่ออะไรอะตัวเล็ก?”
“ตัวโตจะได้สงสารตัวเล็กไง ถ้าสงสารเร็วๆ ก็จะรักเร็ว ถ้ารักเร็ว ก็จำได้เร็ว หม่าม๊าบอกเค้าอย่างงั้น”
“แล้วที่ฝันนี่แกล้งรึเปล่า”
“เปล่า เค้าฝันจริง”
“เก่งนักนะเราอะ”
“หึ ไม่รู้ซะแล้วว่าเค้าน่ะดีกรีนักแสดงนำ”
“เยอะจริงๆ นะตัวเล็ก!”
“แต่เค้าก็ทำให้ตัวโตจำเค้าได้ก็แล้วกันน่า! คืนนี้นอนกับเค้านะ”
“ถึงไม่ขอก็จะอยู่ด้วยอยู่แล้วแหละ เด็กแผนสูง!”
-----------------------------------------------------------------------
ความรักของคชาที่มีให้เต๋ามาเสมอ และความรักของเต๋าที่ยังคงฝังลึกในจิตใจ สามารถเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปจากความทรงจำ
นั่นเพราะความรัก... เป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง...
และเพราะความรัก เป็นสิ่งที่อาจเพียงถูกกลบฝังอยู่ภายในจิตใจ แต่ไม่เคยหายไปไหน..
ความรัก ..จึงเป็นสิ่งมีค่าที่สุด ในชีวิตของทุกคน
แม่ กับ หม่าม๊า เชื่ออย่างนั้น :)
--------------------------End-----------------------
Talk,,
นี่มันฟิคบ้าอะไร -0-
แต่งอะไรของแกวะ อึนตัวเอง - -;
กราบขอโทษคนอ่านทุกท่านที่ฟิคโคตรจะอึน
แต่ยังไงวันนี้ก็วันฟินนะคะ สุขสันต์วันเต๋าคชาอีกรอบนึง55555
ขอบคุณทุกวิวทุกคอมเมนท์ค่ะ :)
ความคิดเห็น