ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    - AF8 - | 'อมยิ้ม' [TaoKacha] Short Fiction

    ลำดับตอนที่ #12 : 'Love (For TaoKachaDay) {1}

    • อัปเดตล่าสุด 23 มี.ค. 55


    t em




    Love

    1

    ��������������� ร่างสูงทอดกายอยู่บนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม สายตาเหม่อมองไปบนท้องฟ้าสีสดใส แสงอาทิตย์รำไรไม่สามารถลอดผ่านร่มไม้ใหญ่ลงมาได้ ลมต้นฤดูหนาวพัดผ่านบางเบา...

    ��������������� เปลือกตาค่อยๆ ปิดลงช้าๆ ครุ่นคิดถึงเรื่องที่จะต้องเจอในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า พลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน

    ��������������� “เต๋า พรุ่งนี้จะมีคนมาอยู่กับเรานะลูก” หญิงวัยกลางคนพูดกับลูกชายด้วยรอยยิ้ม

    ��������������� “ใครครับ” ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

    ��������������� “ลูกชายของเพื่อนแม่เอง ชื่อน้องคชา”

    ��������������� “แล้วเขาจะมาอยู่กับเราทำไมครับ” ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะถามต่อ

    ��������������� “น้องเขาเพิ่งหายป่วย แม่เขาเลยอยากให้มาพักฟื้น” พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ “ดูแลน้องเขาดีๆ ล่ะ”

    ��������������� “อ้าว ทำไมเต๋าต้องดูแลด้วยล่ะแม่ แล้วแม่อะ”

    ��������������� “แม่จะกลับกรุงเทพฯ แล้ว มีงานมีการทำ”

    ��������������� “อ้าว แล้วจะให้น้องคชาอะไรนี่อยู่กับเต๋าสองคน?”

    ��������������� “ใช่ เดี๋ยวพรุ่งนี้คงมาถึงประมาณบ่ายๆ������������� เต๋าก็ให้น้องนอนห้องที่ว่างอยู่น่ะ แม่จัดไว้แล้ว แล้วก็หาข้าวให้น้องกินทุกมื้อด้วยนะ ถ้าน้องจะเอาอะไรก็ช่วยน้องด้วย แม่ไปเก็บของล่ะนะ”

    ��������������� “เดี๋ยวดิแม่!

    ��������������� อีกไม่กี่ชั่วโมงก็บ่ายแล้ว...เดี๋ยวคชาก็คงจะมา จะดื้อไหม จะซนไหมก็ไม่รู้ ชีวิตเกิดมาก็ไม่เคยเลี้ยงเด็ก ไม่รู้ว่าแม่คิดยังไงถึงได้มาฝากฝังไว้แบบนี้

    ��������������� ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้น ตั้งใจจะไปเดินในสวนกุหลาบของคุณลุงให้เพลินตาสักหน่อย แต่ก็ต้องชะงักขาไว้ เมื่อได้ยินเสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้าน

    ��������������� ขายาวก้าวไปยังรถเก๋งที่จอดอยู่อย่างรวดเร็ว คนที่ก้าวลงมาคือหญิงสาววัยกลางคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี...เพื่อนของแม่นั่นเอง

    ��������������� “สวัสดีครับ” ไหว้ทักทายอย่างนอบน้อม

    ��������������� “สวัสดีจ้ะ” รับไหว้พร้อมทั้งรอยยิ้มสดใส

    ��������������� “มาเร็วกว่าเวลาที่บอกไว้นะครับ” ส่งยิ้มกลับไปเช่นกัน

    ��������������� “กะเวลาผิดไปนิดหน่อยจ้ะ คชาเขาหลับอยู่ เดี๋ยวน้าปลุกก่อนนะ” เปิดประตูเบาะหลังของรถแล้วเรียกชื่อลูกชายพร้อมสะกิดเบาๆ ทำให้ดวงตาเรียวปรือขึ้นอย่างงัวเงีย

    “ถึงแล้วลูก ลงมาจากรถเถอะ” สิ้นคำสั่งเพียงเท่านั้น ขาเรียวก็ก้าวลงมาอย่างว่าง่าย

    “นี่พี่เต๋าที่ลูกจะต้องมาอยู่ด้วยนะ สวัสดีพี่เขาสิลูก”

    “สวัสดีครับ” ยกมือไหว้พร้อมพูดเสียงใส อีกฝ่ายรีบรับไหว้มือเป็นพัลวัน ทั้งตกใจ ทั้งผิดคาด ... ก็คิดว่าจะเป็นเด็กเล็กๆ ที่ไหนได้ อายุห่างจากเต๋าไม่กี่ปีหรอก

    “เต๋า รบกวนด้วยนะลูก”

    “ค...ครับ”

    “คชาก็อย่ากวนพี่เขามากรู้ไหม ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก” ลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน

    “ครับหม่าม๊า” ยิ้มกว้าง

    “คชาไปยกกระเป๋าท้ายรถไปลูก”

    “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเต๋าไปยกให้” รีบอาสาแทบจะทันที ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งไปยกกระเป๋ามาถือไว้เอง

    “ขอบใจมากนะเต๋า น้าคงต้องขอตัวกลับก่อนนะ”

    “ครับ”

    “หม่าม๊าไปแล้วนะลูก” หันมากอดลูกชายแน่นทีหนึ่ง

    “สวัสดีครับคุณน้า เดินทางปลอดภัยนะครับ” ยกมือไหว้ลา

    “ขอบใจจ้ะ” เอ่ยก่อนจะหันมาลูบหัวลูกชายอีกที แล้วกลับขึ้นรถขับออกไป

    “คชา เดี๋ยวพี่พาไปเก็บของที่ห้องนอนนะครับ” หันมายิ้มให้น้องกว้างๆ แต่น้องกลับยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

    “คชา เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เต๋าเอื้อมมือไปแตะแขนคชาเบาๆ และก็ต้องตกใจเมื่อคชาสะบัดออกทันที

    “คชา” เต๋าเดินเข้าใกล้คชาขึ้นอีก แต่ร่างบางก็ยิ่งถอยหนี ทั้งยังมีสายตาหวาดกลัว

    “คชา เป็นอะไรไปครับ” เต๋าหยุดเดินเพราะกลัวน้องจะถอยหนีไปมากกว่านี้

    ��������������� “คชา ไปกับพี่นะ”คชาส่ายหน้าดิก

    ��������������� “ไปกับพี่เต๋านะครับคชา”

    ��������������� “พี่เต๋า” ริมฝีปากบางเอ่ยทวนคำเบาๆ สายตานั้นคลายความหวาดกลัวลง

    ��������������� “ครับ พี่เต๋าเอง” ค่อยๆ เดินเข้าใกล้น้องอีกช้าๆ

    ��������������� “พี่เต๋า” ทวนคำดังๆ อีกครั้งก่อนจะวิ่งเข้ามากอดคนตรงหน้าไว้ ใบหน้าซุกอยู่ที่อกกว้าง ร่างสูงปล่อยกระเป๋าลงพื้นทันทีด้วยความตกใจ ก่อนจะค่อยๆ ตั้งสติและกอดตอบน้องพร้อมทั้งลูบหัวลูบหลังเบาๆ รู้สึกได้ว่าร่างในอ้อมกอดนั้นมีแรงสั่น จึงพยายามหาคำปลอบขวัญที่ดีที่สุดเท่าที่จะคิดออก

    ��������������� “ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ไม่เป็นไรนะ” ปลอบอยู่อย่างนั้นสักพัก กระทั่งร่างบางนั้นคลายอ้อมกอดออกมาเอง เต๋าจึงได้พาไปเก็บของที่ห้องนอนอย่างที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ต้น

    ��������������� “คชาหิวรึยัง” ถามขณะเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกัน นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว

    ��������������� “หิวแล้วครับ”

    ��������������� “งั้นนั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรให้ทาน แป๊บเดียว” พาน้องมานั่งบนเก้าอี้ยาวในส่วนโถงของบ้าน ส่วนตัวเองกำลังจะเดินออกไป

    �������������� “พี่เต๋าจะไปไหนฮะ” หันไปถามเสียงใส

    ��������������� “ไปทำกับข้าวให้คชากินไงครับ” หันกลับมาตอบพร้อมรอยยิ้ม

    ��������������� “คชาไปด้วยสิ” ดึงชายเสื้ออย่างน่าเอ็นดู

    ��������������� “อย่าเลย ในครัวไม่สะอาด” ลูบผมนุ่มเบาๆ

    ��������������� “คชาไม่อยากอยู่คนเดียว” สายตาที่มองอ้อนแบบนั้นทำให้คนที่ยืนอยู่แทบใจอ่อนได้ง่ายๆ

    ��������������� “ห้องครัวอยู่แค่นี้เอง จะเอาอะไรก็เรียกพี่ได้นะครับ”

    ��������������� “แต่คชาอยากไปดูพี่เต๋าทำ” ช้อนตามองอ้อน

    ��������������� “ก็ได้ครับ” ใจอ่อนจนได้..

    ��������������� “บ้านพี่เต๋าสวยจังเลย” พูดขณะที่เต๋ากำลังทำอาหารอยู่ในห้องครัวนั้นเอง

    ��������������� “ชอบหรอครับ” ปากก็ตอบ ขณะมือก็ยังหั่นโน่นนี่ไปเรื่อย

    ��������������� “ชอบครับ” ยิ้มกว้าง

    ��������������� ทำอาหารกันไปคุยกันไปสักพักข้าวผัดจานโตก็ถูกยกออกมาตั้งบนโต๊ะกินข้าว พร้อมกับน้ำเปล่าเย็นๆ แก้วหนึ่งที่พี่เต๋ายกมาตั้งไว้พร้อมกัน

    ��������������� “คชากินเลยนะครับ” นั่งประจำที่แล้วหยิบช้อนส้อมเตรียมพร้อม

    ��������������� “ครับ” ยิ้มให้น้องอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

    ��������������� “อร่อยจัง” เมื่อกินคำแรกหมดก็ยิ้มให้คนทำจนตาหยี คนทำจึงได้แต่ยิ้มกว้างเช่นกัน

    ��������������� คนที่บ่นว่าหิวยังคงตั้งอกตั้งใจทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนอีกคนก็นั่งพินิจใบหน้าหวานอยู่อย่างสนใจ

    ��������������� ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยเหลือเกินนะ...

    ------------------------------------------------------------------

    ��������������� ดวงอาทิตย์ดวงโตเลื่อนลงลับขอบฟ้าไปแล้ว มื้ออาหารเย็นของทั้งสองคนเพิ่งสิ้นสุดลง ร่างสูงเก็บจานชามไปล้างโดยมีใครอีกคนเดินตามต้อยๆ

    ��������������� อันที่จริงก็เป็นอย่างนี้มาทั้งวัน วันนี้เต๋าพาคชาเดินสำรวจจนทั่วบ้านแล้ว และคชาก็เดินตามเต๋าทุกฝีก้าว แม้แต่เต๋าจะเดินไปเข้าห้องน้ำ ยังดีที่เต๋าห้ามไว้ทัน แต่คชาก็ยังยืนยันรอเต๋าอยู่หน้าห้องน้ำอยู่ดี

    ��������������� เต๋าเองก็สงสัยเหมือนกัน ว่าทำไมคชาจึงไม่ยอมอยู่คนเดียวแม้เพียงไม่กี่นาที เมื่อถามแล้ว คำตอบที่ได้ก็คือ

    ��������������� “คชาไม่ชอบอยู่คนเดียวครับ”

    ��������������� ร่างสูงยืนมองดวงดาวที่พราวระยับบนท้องฟ้า ในความคิดยังมีเพียงเรื่องของคนที่เพิ่งเข้ามาอยู่ด้วยกันวันแรก ทั้งอาการแปลกๆ เมื่อตอนเช้า เรื่องที่คชาไม่ชอบอยู่คนเดียว ... และความรู้สึกว่าสนิทสนมกัน ทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมง

    ��������������� เต๋าตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้น กดโทรออกไปยังใครบางคนทันที

    ��������������� (ว่าไงครับ) เสียงหวานๆ รับโทรศัพท์ด้วยความรวดเร็ว

    ��������������� “น้องคชาเขาป่วยเป็นอะไรครับแม่”

    ��������������� (ทำไมเหรอลูก มีอะไรรึเปล่า) เสียงของแม่มีความกังวลมากขึ้น

    ��������������� “เปล่าครับ เต๋าแค่สงสัย”

    ��������������� (น้องเขา...มีอาการหวาดระแวงน่ะลูก)

    ��������������� “หวาดระแวง...เหรอครับ”

    ��������������� (ใช่จ้ะ แต่แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเพราะอะไร)

    ��������������� “ครับ งั้น...แค่นี้แหละครับแม่”

    ��������������� (จ้ะ มีอะไรก็โทรมานะลูก)

    ��������������� “ครับแม่ สวัสดีครับ” โทรศัพท์เครื่องหรูถูกวางลงบนโต๊ะเล็กใกล้ๆ มือ

    ��������������� หวาดระแวงอย่างนั้นเหรอ...

    ��������������� แล้วทำไมคชาถึงไว้ใจคนที่เพิ่งเจอกันอย่างเต๋าล่ะ?

    -----------------------------------------------------------------------------


    “พี่เต๋า” เสียงเรียกเบาๆ จากด้านหลังทำให้ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาหาคนที่กำลังเช็ดผมด้วยท่าทางน่ารัก

    ��������������� “ว่าไงครับ”

    ��������������� “คชาไม่อยากนอนคนเดียว”

    ��������������� “เอ่อ...ห้องพี่อยู่ติดกับคชาเลย ถ้ามีอะไรก็เรียกพี่ได้ตลอดเวลา ไม่ต้องกลัวนะครับ”

    ��������������� “พี่เต๋ามานอนกับคชานะ”

    ��������������� “คชา...คือ...พี่ว่า...”

    ��������������� “ทำไมล่ะครับ ทำไมพี่เต๋าจะนอนกับคชาไม่ได้ล่ะ หรือพี่เต๋ากลัวว่าคชาจะทำร้ายพี่เต๋า”

    ��������������� “ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับคชา..พี่แค่...เห็นว่ามันจะไม่เหมาะสม” พี่แค่ไม่ไว้ใจตัวเอง

    ��������������� “แต่คชากลัว” มือน้อยๆ เอื้อมมาดึงแขนของเต๋า เหมือนไม่อยากให้ไปไหน

    ��������������� “ถ้างั้น คืนนี้พี่จะไปอยู่ด้วยจนคชาหลับก่อน โอเคไหมครับ” ลูบแก้มของคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู ใบหน้าหวานนี้ช่างดูคุ้นเคยเสียเหลือเกินในความทรงจำ

    ��������������� “...ก็ได้ครับ” ตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ

    -------------------------------------------------------------------------

    ���������������

    ��������������� “ฮือ...ฮึก ตัวโต ช่วยเค้าด้วย” เด็กน้อยนั่งร้องไห้บนพื้นหญ้าพร้อมตะโกนเรียกใครบางคน ที่หัวเข่าเห็นเป็นแผลถลอก

    ��������������� “ตัวเล็ก เป็นอะไร” เด็กชายอีกคนหนึ่งที่ตัวโตกว่าวิ่งมาหาด้วยความตกใจ

    ��������������� “เค้าเจ็บ ฮึก” มือจับอยู่ที่หัวเข่าตัวเอง

    ��������������� “ให้พี่ดูหน่อยนะ” เด็กชายตัวสูงคุกเข่าลงตรงหน้าคนเจ็บ และหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดตรงที่มีเลือดออกเบาๆ

    ��������������� “ตัวโต ฮึก เจ็บ”

    ��������������� “ทนอีกนิดนะตัวเล็ก ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่เป็นไรนะ พี่พาไปล้างแผลนะ” เด็กชายตัวโตหันหลังให้เด็กชายตัวเล็ก เด็กชายตัวเล็กเกาะไหล่ขึ้นขี่หลังทันที

    ��������������� “ขอบคุณนะตัวโต เค้ารักตัวโตนะ”

    ��������������� “พี่ก็รักตัวเล็ก”

    --------------------------------------------------------------------

    Talk,,
    สุขสันต์วันเต๋าคชาค่ะ เย้~
    (รีบปั่นฟิคเพื่อให้ทันวันนี้โดยเฉพาะ55555)
    วันนี้วันดีเนาะ เรามาบอกรักเต๋าคชากันนน :)
    ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆ นะคะ ที่ติดตามกันมาโดยตลอด
    ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นท์ ทุกๆ กำลังใจ
    ขอให้มีความสุขกับการรักเต๋าคชาทุกวันค่ะ

    รักรีดเดอร์ทุกคนนะ จุ๊บบ >3<

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×