คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 'Valentine {Special'Ton*James}
ฟังเพลง : หากความรักฟังอยู่ ost. ละครบันไดดอกรัก - สันต์ ภิรมย์ภักดี |
★ 
★
Valentine
Special ‘Ton*James’
วาเลนไทน์...
วันแห่งความรัก...
แล้วคนที่ไม่เคยมีความรัก...
ไม่ใช่สิ.
คนที่ไม่เคยมีใครรักอย่างต้นล่ะ?
-------------------------------------------
วันวาเลนไทน์ เป็นวันที่คนอย่างต้นอยากหายตัวไปจากโลก.
อิจฉาคนที่ได้ช็อคโกแลต. อิจฉาคนที่ได้ดอกไม้. อิจฉาคนที่มีคนจูงมือ. อิจฉาคนที่เขารักกัน.
ก็คนอย่างต้น.. ไม่เคยมีใครมารักนี่นา
เช้าวันที่สิบสี่ กุมภาพันธ์... แค่เดินเข้าโรงเรียน ก็เห็นคนมากมายถือดอกไม้กันคนละดอกสองดอก ถือช็อคโกแลตยี่ห้อดังกันคนละกล่อง...คงจะเอาไปให้คนที่ตัวเองชอบสินะ
แล้ววันนี้ ต้นก็คงเป็นคนที่เดินมือเปล่ากลับบ้านเหมือนทุกปี
เคย...เคยเอาของมาให้คนที่ตัวเองชอบ
ครั้งแรก...และครั้งเดียว
เพราะเห็นกับตา ว่าเขาคนนั้นโยนดอกไม้ของต้นทิ้งอย่างไม่ใยดี.
เสียใจมาก.. จำได้
ไม่คิดจะชอบใครอีกแล้ว ... ไม่คิดจะรักใครอีกแล้ว
แต่พอเห็นคนอื่นเขารักกัน...มันก็อดคิดไม่ได้...
ต้นเรียนเก่ง...นิสัยดี... ใครๆ ก็พูดอย่างนั้น
แต่ทำไมล่ะ.. ทำไมถึงไม่เห็นมีใครรักต้นจริงๆ เลยสักคน
ขาเรียวพาร่างเล็กๆ ของต้นมาถึงห้องสมุดอย่างเหนื่อยอ่อน...
ไม่ได้เหนื่อยกาย...แต่เหนื่อยใจ
ไม่ว่าจะเป็นมุมไหนของโรงเรียน ก็มีแต่คนรักกัน
วาเลนไทน์ ... จะมีวันนี้ขึ้นมาทำไม?
ไม่สงสารคนที่ไม่มีใครรักบ้างเหรอ?
นิ้วเรียวไล่ตามหนังสือบนชั้นทีละเล่มๆ เจอเล่มที่ถูกใจเมื่อไหร่คงจะหยิบลงมาอ่าน...
ไม่ได้ตั้งใจมาอ่านหนังสือหรอก...แค่อยากหลบบรรยากาศแสนหวานพวกนั้นมาอยู่เงียบๆ คนเดียว
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนึ่งที่ชั้นบนสุดของชั้นหนังสือนี้ อยากอ่านเล่มนี้มาตั้งนานแล้ว..
ต้นเอื้อมมือจนสุดแขนแต่ก็ยังไม่ถึง ... ความพยายามต่อไปคือการเขย่งจนสุดปลายเท้า
...อีกนิดเดียว... จะถึงแล้ว ... ต้นพยายามเขย่งปลายเท้าขึ้นอีกนิด จนสามารถจับหนึงสือเล่มนั้นได้
แต่แล้วก็มีมือใหญ่ของใครบางคนเอื้อมมาหยิบหนังสือที่ต้นหมายปองไปต่อหน้าต่อตา
ต้นหันขวับไปมองทันที ก่อนที่จะอารมณ์เสียมากขึ้นเมื่อเห็นหน้าคนที่เข้ามาหยิบหนังสือเล่มนี้
“เจมส์” เรียกชื่ออีกคนอย่างระอาใจ... เมื่อไหร่จะเลิกแกล้งกันสักที... แกล้งมาหกปีแล้ว ไม่เบื่อบ้างหรือยังไง
“อย่ามองหน้าเราอย่างนั้นสิ” คนโดนเรียกยิ้มหวานให้
“เอาหนังสือของเรามา เรามาก่อน”
“ก็ใครบอกว่าเราจะเอา เราเห็นว่าหยิบไม่ถึง ก็เลยหยิบให้” ต้นขมวดคิ้วอย่างสงสัย ร้อยวันพันปีเห็นแกล้งกันอยู่ตลอด ทำไมอยู่ดีๆ ถึงมาทำดีด้วยซะอย่างนั้นล่ะ
“อย่ามองหน้าเราแบบนั้นสิ” เจมส์ส่งยิ้มอีกทีก่อนจะส่งหนังสือเล่มนั้นให้กับคนที่ต้องการ ต้นเองก็รับไปแบบงงๆ
“อยากได้เล่มไหนอีกรึเปล่า เดี๋ยวหยิบให้”
“เอ่อ...ไม่แล้วละ...ขอบคุณนะ” คนที่แกล้งกันอยู่ทุกวันมาทำดีด้วยแบบนี้จะไม่ให้แปลกใจได้ยังไง... ทำได้แค่เพียงรับน้ำใจของเขาคนนั้นไว้แค่นั้นเอง
ต้นเดินออกมาจากห้องสมุด มุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของตนเอง โดยมีเจมส์เดินตามหลังมาติดๆ
“ต้น” เสียงเรียกเบาๆ ของคนข้างหลังทำให้ต้นหันกลับไปมองพร้อมกับส่งสายตาเป็นคำถามไปว่ามีอะไร
“วันนี้วันวาเลนไทน์นะ”
“รู้แล้ว” ตอบพร้อมถอนหายใจเบาๆ รู้แล้วว่าวาเลนไทน์... ไม่ต้องย้ำหรอก
“ได้อะไรบ้างรึยัง”
“ยัง” ยังจะถามอีกทำไม...ไม่เคยได้อะไรอยู่แล้ว
“อยากได้อะไรไหม?”
“เลิกถามเรื่องนี้เหอะเจมส์” พอสักทีเถอะ...เลิกพูดเรื่องวันวาเลนไทน์สักที...เลิกพูดเรื่องวันที่ต้นเป็นคนไร้ตัวตนสักที
ต้นหันหลังเดินหนีมาพร้อมกับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ... ไม่อยากรับรู้ความรักของคนอื่นอีกแล้ว
จากจุดหมายเดิมที่ตั้งใจจะเดินไปที่ห้องเรียนต้นกลับเปลี่ยนใจเดินไปที่ห้องชมรมดนตรีแทน... ชมรมที่ต้นเป็นประธาน
เช้านี้ไม่มีใครอยู่ที่ห้องดนตรี ที่นี่คงเป็นที่ที่เงียบสงบที่จะหลบจากโลกสีชมพูใบนั้นมาได้
ร่างเล็กทรุดลงนั่งบนพื้นตรงมุมในสุดของห้อง มือเอื้อมไปกดเปิดเพลงจากเครื่องเล่นเพลงที่มีแผ่นค้างอยู่แล้ว
นานเท่าไหร่แล้ว ที่ในชีวิต ไม่ได้มีใคร ทำให้ใจของฉันรู้สึก
และนานเท่าไหร่แล้ว ที่ในส่วนลึก ล่องลอยรอใคร โดยไม่มีอะไรยึดเลย
และยังต้องเข้มเเข็งต้องไม่อ่อนไหวต้องแสดงว่าใจนั่นแกร่ง ทั้งที่เปล่าเลย...
หากว่าความรักฟังอยู่ช่วยตะโกนตอบฉันหน่อย ฉันฝืนรอคอยมีชีวิตลอยๆไม่ไหวอีกต่อไป
หากความรักฟังอยู่ได้โปรดออกมาได้หรือไม่ ให้ฉันนั้นได้พออุ่นใจ
ว่าความรักที่ฉันกำลังรออยู่ มีตัวตนจริงๆ ...
กี่ทีที่รอยยิ้ม ต้องปกปิดความเหงา กี่ครั้งที่ความเศร้า ถูกบังด้วยความวุ่นวาย
และกี่เสียงหัวเราะ กลบเกลื่อนใจที่หาย กี่หนที่ระบาย โดยไม่มีใครได้รับรู้เลย ...
แค่เพียงเสียงเพลงเบาๆ ... ก็ทำให้ความพยายามในการกลั้นน้ำตาของคนอย่างต้นหมดไป
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องร้องไห้...ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงห้ามไม่ได้...
ไม่เคยเข้าใจว่าความรักมันสำคัญกับชีวิตขนาดไหน... แต่ก็ไม่เคยเข้าใจว่าทำไมถึงได้โหยหามันนักหนา...
“ร้องไห้ทำไม” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกล มือบางปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งเข้ามาโดยที่
ตัวเองไม่รู้ตัว
“เปล่า” ไม่มีคำไหนดีไปกว่าคำนี้แล้วละมั้ง...คงจะอยากหัวเราะเยาะกันล่ะสิ
“ก็เห็นอยู่” ร่างสูงนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าคนที่ยังพยายามปาดน้ำตาของตัวเอง แล้วใช้หัวแม่มือข้างขวาเกลี่ยน้ำตาให้ต้นเบาๆ
การกระทำนั้นทำให้ต้นนิ่งค้างไป... ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้มาทำดีกับเรา
“ผีเข้าเหรอเจมส์”
“หึ อย่ามาทำเป็นปากดี”
“แล้วไม่ไปเรียนรึไง” ไปต่อไม่ถูก...เปลี่ยนเรื่องก็ได้...นี่มันก็ถึงเวลาเรียนแล้วนี่นะ
“ก็ทำไมต้นไม่ไปเรียนล่ะ”
“อย่าย้อนได้ป้ะ”
“ไม่ได้ย้อน ที่ไม่ไปเรียนเพราะมาตามหาต้นนี่ไง”
“มาตามหาเราทำไม”
“อ้าว ก็อยู่ดีๆ ก็หายไป จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง”
“ฮะ?” ต้นได้ยินผิด หรือเจมส์มันพูดผิด
“ทำไมถึงมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ล่ะต้น มีอะไรก็บอกเจมส์ได้นะ”
“เจมส์...แก...”
“เอาเถอะ ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับ” พูดจบ ก็เอามือซ้ายออกมาจากหลังของตัวเองพร้อมกับกุหลาบแดงดอกใหญ่ที่ต้นไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าเจมส์ถือเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
“เจมส์ชอบต้นนะ ชอบมานานมากแล้ว ชอบตั้งแต่ม.1 ที่ชอบแกล้งต้นเพราะอยากอยู่ใกล้ๆ ที่คอยยุ่งเพราะเป็นห่วง ที่คอยแหย่เพราะอยากให้ต้นยิ้ม ที่คอยบอกคนอื่นว่าต้นไม่ดีเพราะไม่อยากให้ใครมายุ่งกับต้น ที่ทำไปทั้งหมดเพราะเราชอบต้นนะ...เอ่อ...เรา...รักต้นนะ” ไม่มีคำพูดใดจากต้น...มีเพียงเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นกว่าเก่าหลายเท่า
แต่น้ำตาที่ไหลออกมาคราวนี้ ไม่ได้เกิดจากความเหงา ความเศร้า ความน้อยใจ... แต่เป็นน้ำตาที่เกิดจากความตื้นตัน...
ถึงจะไม่ได้รักเจมส์... แต่ต้นต้องการเพียงคนที่มารักตัวเองเท่านั้นแหละ...
ยิ่งเป็นเจมส์...เป็นเพื่อนที่อยู่ใกล้ๆ กันมาหกปี... มันคงจะไม่ยากกับการรักกัน
ต้นเพียงภาวนา... ขอให้เจมส์เป็นคนที่ตัวเองตามหามาโดยตลอด...
ขอให้รักของเจมส์...เป็นรักแท้...ที่มั่นคง...และยืนยาวชั่วนิรันดร์
สักวันหนึ่ง...เพียงไม่นาน...
ต้นเอง...คงจะรักเจมส์ได้ไม่ยากเช่นกัน
-------------EndSpacial’Ton*James--------------
Talk,,
กรี๊ดดดดดด เพิ่งเคยแต่งต้นเจมส์
ชอบกันมั้ยคะ?55555555
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ รักทุกคน จุ๊บบบบ
ความคิดเห็น